Ο λαός μας, σοφά λέει: Παλιά αμαρτία, καινούργια ντροπή.
Και βεβαίως έχει δίκιο. Ό,τι βιώνουμε στον λεγόμενο «χώρο» ξεκινάει από «παλιά αμαρτία» και σχηματοποιεί «καινούργια ντροπή».
Οι Εθνικές εκλογές του 2023, ήταν καταλύτης για τον «πατριωτικό χώρο». Έναν χώρο που εναλλάσσει τους Μεσσίες με τους Εφιάλτες ή αν θέλετε τους Εφιάλτες με τους Μεσσίες, με ταχύτητα φωτός.
Είναι ιδιότυπη η ασθένεια του χώρου και η μοντέρνα ιατρική θα την κατέγραφε σαν «αυτοάνοσο». Τα συμπτώματά της, είναι όλα πολύ σοβαρά και είναι τα εξής:
1) Το σύμπτωμα του κανιβαλισμού: ένας ηγέτης, ένα στέλεχος ή ένας οπαδός του χώρου, πολύ ευκολότερα θα αποδεχθεί μια θέση αντιπάλου, παρά μια άποψη αντίθετη με την δική του από κάποιον της οργάνωσής του ή των ιδίων πεποιθήσεων αλλά διαφορετικής «ομάδος».
Η αντιτιθέμενη άποψη ενοχλεί γιατί θα μπορούσε να θίξει το αλάθητο του Πάπα.
2) Το σύμπτωμα της προδοτικής μανιοκαταδίωξης: πηγάζει από το πρώτο. Χωρίς καμία σοβαρότητα, καμία αυτογνωσία και καμία αυτοκριτική, όποιος μας ξινίσει, αμέσως ονομάζεται προδότης. Είναι πάμπολλα τα παραδείγματα ανθρώπων που απαξιώθηκαν, εξευτελίστηκαν, ουσιαστικά διώχθηκαν και όταν έφυγαν, ονομάστηκαν, προδότες. Η κραυγή για προδότες, είναι μια εύχρηστη κουβέρτα, που μπορεί να σκεπάσει αστοχίες, ατασθαλίες, παραλείψεις, αδυναμίες και ανικανότητα.
Μια ανατριχιαστική σύμπτωση με τον κομμουνιστικό χώρο, που καθόλου δεν μας τιμά.
3) Το σύμπτωμα της μηδενικής κατανόησης της διαφοράς κόμματος και κινήματος: Κανείς στον χώρο, αλλά κανείς (!) δεν γνωρίζει τις διαφορές, σε τι από τα δύο ανήκει, ή θα έπρεπε να ανήκει και τι είναι χρήσιμο για το Έθνος, την συγκεκριμένη πολιτική και ιστορική στιγμή.
4) Το σύμπτωμα του πολιτικού κενού: Ναι, είναι αλήθεια ότι όλοι στον χώρο, κάνουν σημαίες συγκεκριμένες και σημαίνουσες αξίες, όπως η επιβίωση του Έθνους, η προστασία της Πατρίδος, η διατήρηση των παραδόσεων κλπ.
Κανένας πολιτικός σχηματισμός όμως των τελευταίων πενήντα ετών, δεν έχει προχωρήσει από τις συνθηματολογίες σε αναλυτικό πολιτικό πρόγραμμα. Και μην βιαστείτε να μου πείτε για θέσεις κάποιων λίγων σελίδων, που συντάσσονται με δημοσιοϋπαλληλική πρόθεση ώστε να μπορούν κάποιοι (ψευδώς) να αναφέρονται στο «πρόγραμμά μας».
Η Ελλάδα έχει σαφή προβλήματα που απαιτούν, ανάλυση, σχεδιασμό λύσεων με κοστολόγηση και χρονοδιάγραμμα. Κανείς δεν το έχει κάνει αυτό και ο κύριος λόγος είναι ότι συνήθως οι ηγεσίες των πολιτικών σχηματισμών είναι άνθρωποι περιορισμένου πεδίου που φοβούνται την παρουσία εξειδικευμένων και καταρτισμένων στελεχών.
Δυστυχώς όμως, όποιος δεν ξέρει που πηγαίνει, δεν θα φτάσει ποτέ… Και αυτό το αποδεικνύει και η πορεία της χώρας και η πορεία των διαφόρων «εθνοσωτήριων» κομμάτων…
5) Το σύμπτωμα της διανοητικής αγονίας: Ιδεολογική, Πολιτική, Ιστορική κατάρτιση, είναι έννοιες υπο δίωξη στον χώρο.
Οι οπαδοί παραδομένοι στην τηλεοπτική μυαλόπλυση, αρνούνται πεισματικά να αυτοβελτιωθούν, να διαβάσουν βιβλία, αναλύσεις και να ερευνήσουν. Με αποτέλεσμα, να μένουν σε ρηχά συνθήματα, δοξασίες αρχηγών.
Ηγεσίες και στελέχη, δεν μοχθούν να τους εμπνεύσουν γιατί αρέσκονται στην υπέρ τους συνθηματολογία, από υποστηρικτές που στερούνται κριτικής σκέψης και της βασικής γνώσης ότι στον Εθνικισμό η ηγεσία διοικεί με το παράδειγμα.
Η εκπόνηση «Σχολείων Στελεχών» αποτελεί σύντομο ανέκδοτο στον χώρο. Η μόνη ειλικρινής προσπάθεια είχε γίνει κάποτε στο ΕΝΕΚ, ενώ όλα τα υπόλοιπα που προσπαθήσαν έντιμοι συναγωνιστές, δυναμιτίστηκαν από τις ίδιες τις ηγεσίες και τους δελφίνους.
Η διανοητική αυτή αγονία, οδηγεί τους οπαδούς σε μια αυτοεξαπάτηση και χωρίς καμία αντίληψη της πραγματικότητας, πείθονται ή για ποσοστά που αγγίζουν τα όρια επιστημονικής φαντασίας ή για την Μεγαλέξανδρη εικόνα κάποιων που όμως, είναι ουσιαστικά αρουραίοι.
Όπως προ είπα, οι εκλογές του 2023 ήταν καταλυτικές για τον χώρο, αλλά και για την Ελλάδα γενικότερα.
Ποτέ στο παρελθόν δεν αφαιρέθηκαν τα πολιτικά δικαιώματα ή όποια άλλα δικαιώματα, κάποιου/κάποιων που δεν είναι τελεσίδικα καταδικασμένος/οι.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, έγραψε μια σελίδα στην πολιτική ιστορία της Ελλάδος με αυτούς τους χειρισμούς.
Μια κατάμαυρη σελίδα. Μια σελίδα που θα κάνει τους απογόνους εκείνων που τους διενέργησαν, να αλλάξουν όνομα για να μην τους καταδιώκει η ντροπή. Βλέπετε αυτά, δεν έγιναν στην Αμερική. Δεν έγιναν σε μια χώρα, άεθνη και νέα. Έγιναν στην Ελλάδα της πολύ-χιλιόχρονης ιστορίας, που έχει καταγράψει με πύρινα γράμματα όλους εκείνους που διαχρονικά έπραξαν ανθελληνικά.
Και για τον χώρο όμως γράφτηκε πολιτική ιστορία. Ποτέ κανείς στο παρελθόν, δεν τόλμησε να κρατά την Σημαία του Εθνικιστή και να δώσει εντολή να ψηφιστεί κομμουνιστικό κόμμα. Ακόμη και οι πλέον «λίγοι» του παρελθόντος, θα προτιμούσαν να αυτοκτονήσουν, παρά να διαπράξουν τέτοια προσβολή στην Τιμή και την Αξιοπρέπεια του Έθνους.
Και αυτό που έχει σημαντικότατη βαρύτητα, είναι πως κάτι τέτοιο έγινε μόνο για κομματικό όφελος κάτι που όχι μόνο δεν αρνήθηκαν, αλλά και προτάχθηκε. Δεν έγινε δηλαδή, επειδή μια τέτοια τραγική απόφαση, με κάποιο παράδοξο τρόπο θα εξυπηρετούσε το Έθνος, αλλά γιατί η κυβέρνηση έθιξε τα συμφέροντα συγκεκριμένου κόμματος απαγορεύοντας την κάθοδό του στις εκλογές.
Δόθηκε λοιπόν το σύνθημα πως, για να χτυπήσουμε την κυβέρνηση ψηφίστε αριστερά. Και το εκλογικό αποτέλεσμα έδειξε – τα νούμερα ποτέ δεν λένε ψέματα- ότι ακόμη κι αν αυτό είχε γίνει, καθόλου δεν θα θιγόταν η κυβέρνηση από 6%. Η διαφορά της από το ΣΥΡΙΖΑ ήταν χαώδης. Αλλά όπως προανέφερα, η αυτοεξαπάτηση είχε πείσει όλους ότι υπάρχουν ποσοστά που αγγίζουν το 17% (είχε δοθεί αυτό το νούμερο και μάλιστα από μεγαλοστέλεχος).
Τελικώς, βρέθηκε η λύση του κόμματος ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ και η «αριστερή εντολή» ανακλήθηκε. Κανείς ουσιαστικά δεν ήξερε τους ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ και τον κ. Στίγκα, ΕΚΤΟΣ βεβαίως από εκείνους που είχαν μαζί του, συνεννοήσεις, συνομιλίες και διαβουλεύσεις για να κλείσει το προξενιό. ΕΚΕΙΝΟΙ ΤΟΝ ΗΞΕΡΑΝ ή τουλάχιστον όφειλαν να τον ξέρουν, όπως και τον προηγούμενο από «μηχανής θεό» που εμφάνισαν ως άσσο στο μανίκι, τον κ. Κανελλόπουλο του ΕΑΝ.
Και εκείνον τον επέδειξαν ως αριστοτεχνικό πολιτικό σχέδιο και ως σκακιστική κίνηση Κασπάροφ. Για να τον κατηγορήσουν για πουλημένο και προδότη μόλις λίγο αργότερα… Είναι αλήθεια ότι ο κ. Στίγκας άντεξε περισσότερο. Τα προβλήματα εμφανίστηκαν ένα μήνα μετά τις εκλογές. Μέχρι τότε αποτελούσε κι εκείνος κίνηση ματ του μεγάλου σκακιστή, που όμως αιφνιδιαστικά μεταλλάχθηκε σε άνθρωπο της ΝΔ, προδότη, πουλημένο, ρουφιάνο και τόσα άλλα που του σούρνουν καθημερινά στο διαδίκτυο εκείνοι που τον δόξαζαν προεκλογικά και προσπαθούσαν να πείσουν κι εμάς να τον ψηφίσουμε…
Και εδώ ωστόσο, υπάρχει μια βαρυσήμαντης σημασίας παράμετρος. Ο καβγάς δεν γίνεται γιατί ο κ. Στίγκας έκανε κάποιο «εθνικό-ιδεολογικό» ατόπημα. Γίνεται για τον έλεγχο της ηγεσίας του κόμματος. Για κάποιους άλλους, πιο πονηρά σκεπτόμενους, γίνεται για τον έλεγχο των οικονομικών του κόμματος, των εκλογικών χρηματοδοτήσεων κλπ…
Πολιτική δεν έχουμε ακούσει. Θέσεις για τα προβλήματα ή λύσεις επίσης. Όλα τα έχει επισκιάσει ο καυγάς και το μαλλιοτράβηγμα, που καθόλου ευτράπελος δεν είναι. Ο χώρος με αυτά, έχει γίνει αποχωρητήριο.
Όμως, κάθε αποτυχία, είναι κάποιου άλλου πράγματος επιτυχία. Έτσι κερδισμένο βγαίνει το σύστημα, που βλέπει τις μόνες δυνάμεις που είναι πραγματικά αντίπαλές του, να περιδινούνται σε δίνη απαξίας, να χάνουν την επαφή με την νεολαία, το πολιτικό τους κριτήριο, την αγωνιστικότητά τους. Να καταναλώνονται για την δόξα επικίνδυνων Νάρκισσων, που κάθε μέρα ρωτάνε το καθρεφτάκι, ποιος είναι ο πιο ωραίος…
Όταν κάποιος σηκώνει μια σημαία και κρύβεται κάτω από αυτήν για να σκοτώσει την ιδεολογία, για την οποία κι εγώ αγωνίζομαι από 16 χρονών, όπως τόσοι άλλοι μαχόμενοι Έλληνες, να ξέρει ότι δεν θα το ανεχτούμε και θα λογοδοτήσει.
Να ξέρει ακόμη ότι, δεν είναι όλοι του χώρου κάτοικοι αποχωρητηρίων. Μην τον μπερδεύει η δική του όσφρηση, συνηθισμένη στα κόπρανα που δεν μπορεί να μυρίσει τίποτε άλλο. Γελοιοποιείται κάθε μέρα και περισσότερο. Και όπως είχε πει ο Λα Ροσφουκώ: Δεν γίνεται κανείς γελοίος με τις ιδιότητες που έχει, αλλά με τις ιδιότητες που προσποιείται ότι έχει.
Όταν θα έρθει η ώρα, με ταπεινότητα, ευτολμία, αγωνιστικότητα, οργάνωση και όραμα θα διαλύσουμε κάθε φαύλο που μας κλείνει τον δρόμο, για την σύγκρουση με το σύστημα.
Εμείς δεν θα σας πούμε προδότες ή ανθέλληνες, εμείς θα σας πούμε ξιπασμένους άχρηστους. Θα σας θυμόμαστε πάντα, όπως ένα κακό όνειρο. Όχι γιατί έχετε σημασία, αλλά για να διαψεύσουμε τον υπέροχο Λόρδο Βύρωνα:
« Kαι τι μένει πια σ’ αυτή την άκρη; Για τους Έλληνες μία ντροπή, για την Ελλάδα ένα δάκρυ»
του Αχιλλέως Ξανθάκη
