Πρέπει να πούμε δυο λόγια για το φαινόμενο Κασσελάκη. Διότι πρόκειται πραγματικά για ένα φαινόμενο.
Βέβαια αυτά που θα υπογραμμίσω, δεν νομίζω ότι θα αρέσουν στον νέο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.
Μέχρι σήμερα, η πιο εξόφθαλμη κατευθυνόμενη ανάληψη εξουσίας στην Ελλάδα, ήταν του γέρου Καραμανλή.
Που προσγειώθηκε κάποια στιγμή, χωρίς να του το έχει ζητήσει κανείς και ανέλαβε την εξουσία.
Η περίπτωση Κασσελάκη, είναι περισσότερο καταφανώς κατευθυνόμενη από ξένα κέντρα, ακόμη και αν δεν κυβερνά. Κι αυτό γιατί ο γέρος Καραμανλής, σε ότι πολιτικό θεό κι αν πίστευε, ήταν πράγματι μια πολιτική παράμετρος, μετρήσιμη. Είχε πολιτικό παρελθόν, ήταν κάποια στιγμή ένας ισχυρός πολιτικός άνδρας στην χώρα.
Αντιθέτως ο Κασσελάκης την στιγμή που εμφανίζεται, είναι πολιτικά ανύπαρκτος. Δεν έχει κανένα παρελθόν,
δεν είναι αναγνωρίσιμο όνομα, δεν έχει υποστηρικτές. Κι όμως μέσα σε ελάχιστο χρόνο, αναλαμβάνει την ηγεσία
του μεγαλύτερου αριστερού κόμματος και της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως.
Ας δούμε λίγο πιο προσεκτικά τα διαφορετικά επίπεδα αυτής της επιτυχίας του.
Κατ’ αρχήν ο χρόνος που επιτεύχθηκε, ήταν πολύ μικρός. Εμφανίστηκε και πολύ γρήγορα κέρδισε. Έτσι έπρεπε να γίνει. Αλλιώς δεν θα είχε πιθανότητες. Η αδυναμία του να εκφράσει πολιτικό λόγο δεν μπορούσε να αντέξει σε μεγάλη προεκλογική παρουσία. Ήταν μια αιφνιδιαστική επιχείρηση υφαρπαγής του θεσμικού ρόλου, η οποία πέτυχε απολύτως.
Εντύπωση κάνει σε κάποιους ότι, από την πρώτη στιγμή μας ανακοίνωσε πως είναι παντρεμένος με άνδρα ομοφυλόφιλο και αυτό δεν φάνηκε να παίζει αρνητικό ρόλο για εκείνον. Κι αυτή η ενέργεια ήταν προσεκτικά σχεδιασμένη.
Είναι μια παλιά νόρμα της διαφήμισης που λέει, το αρνητικό του προϊόντος δεν το κρύβεις αλλά το προβάλλεις έντονα. Έτσι και στην περίπτωσή μας. Έπεσε πολύ μελάνι για τον Αμερικανό σύζυγο. Και κάθε είδηση που αφορούσε το ομοφυλόφιλο ζευγάρι ήταν μια είδηση λιγότερη για το πολιτικό προφίλ του υποψηφίου.
Ελάχιστα ασχολήθηκε ο τύπος με τις πολιτικές θέσεις Κασσελάκη και πάρα πολύ με τον σύζυγο και τον σκύλο τους. Απλά πράγματα. Και φυσικά οι διάφοροι σκληροί αριστεροί του κόμματος καθόλου δεν ασχολήθηκαν με την διδαχή του πατερούλη Λένιν που έλεγε: ‘’Οι υπερβολές στη σεξουαλική δραστηριότητα είναι ένα σημάδι της αποσύνθεσης της μπουρζουαζίας’’.
Μετά από όλα αυτά, και με την συμμετοχή περίπου 130.000 μελών του ΣΥΡΙΖΑ, ο Κασσελάκης εξασφάλισε το 56% και ανέλαβε την αρχηγία. Και καθόλου δεν με ενδιαφέρει αν είναι εκείνος αρχηγός των νεοκομμουνιστών ή η μούμια του Ζούκοφ. Με ενδιαφέρει όμως ότι, δεν ψηφίστηκε από τους Έλληνες πολίτες στις εκλογές. Θα έπρεπε να μπορεί βεβαίως να αναλάβει το κόμμα αλλά όχι την θεσμική ιδιότητα του Αρχηγού Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως.
Αυτά όμως είναι πολύ λεπτά βελούδινα νοήματα για την εκτρωματική κοινωνία μας…
Τέλος, ίσως το σημαντικότερο δίδαγμα όλων, είναι το ολοκληρωτικό ναυάγιο της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που πολύ πρόσφατα κυβέρνησε και μάλιστα με σημαντικό ποσοστό. Στην μετά-εξουσία περίοδο λοιπόν, βλέπουμε μιαν Αριστερά που στερείται θεμάτων που ενδιαφέρουν την κοινωνία, εξ ου και τα χαμηλά ποσοστά αλλά ταυτόχρονα βλέπουμε να στερείται εντελώς, ηγετικών προσωπικοτήτων.
Τόσα χρόνια «κοινωνικών αγώνων» και μια περίοδος στην εξουσία ήταν αρκετή για να καταστρέψει σχεδόν όλους εκείνους που θεωρούντο αριστερές πολιτικές φυσιογνωμίες. Η πολιτεία τους στην εξουσία, τους απογύμνωσε από κάθε όμορφο ύφασμα. Απεδείχθησαν αμόρφωτοι, υπερφίαλοι, αναποτελεσματικοί και εκτός τόπου και χρόνου.
Έτσι εφευρέθηκε ένα νέο, εισαγόμενο, αριστερό πολιτικό προϊόν, το οποίο δεν διαφέρει και πολύ από το προφίλ του πολιτικού που παρουσιάζει η ΝΔ.Εδώ θα θυμηθούμε ακόμη μια φορά τον πατερούλη Λένιν ο οποίος έλεγε: ‘’Ο καλύτερος τρόπος να ελέγχεις την αντιπολίτευση είναι να την καθοδηγείς’’. Αλλά είπαμε, οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαβάζουν Λένιν…
Συμπέρασμα: Η επίσημη αριστερά στην Ελλάδα έχει πεθάνει από καιρό, όσο κι αν το πτώμα της κάνει μεταθανάτιους θορύβους. Το σώμα της κρατιέται ζωντανό με μηχανική υποστήριξη, ώστε να μπορούν να εξυπηρετούνται εσωτερικά κομματικά – πολιτικά τερτίπια.
Η μετάλλαξη του κομμουνισμού στην Ελλάδα, έχει αποκτήσει μιαν μορφή τεχνοκράτη γιάπη, με ακριβό κοστούμι και αμερικανικό γλάσο, που όμως προωθεί την βασική διεθνιστική ατζέντα και την καταπίεση των κοινωνιών.
Όλα είναι θέμα παραπλάνησης και όλα είναι θέμα προπαγάνδας.
του Αχιλλέως Ξανθάκη