Η Γερμανία στην ευρωπαϊκή ιστοριογραφία θεωρείται ηγεμόνας, η μετενέργεια μιας εκρηκτικής Πρωσίας που έγινε κεντρικό πρόβλημα για την Ευρώπη, αναπτυσσόμενη οικονομικά καθώς και γεωγραφικά. Με την ίδρυση του Ράιχ το 1871, ο Μπίσμαρκ δήλωσε ότι αυτή η νέα Γερμανία επιτέλους ήταν κορεσμένη. Αλλά ακόμα και τότε, είχε προκύψει ένας πολύ μεγάλος κολοσσός, ο οποίος έπρεπε να αυτοπροσδιοριστεί ως έθνος. Ο γερμανικός εθνικισμός ως παλαιότερος από το Ράιχ ήταν η φύτρα του αυτοπροσδιορισμού, ήταν η ιδεολογία που οδήγησε στην ίδρυση του Ράιχ.
Ο εθνικισμός οδήγησε τον Wilhelm II της Πρωσίας να ακονίσει τα σπαθιά της Αυτοκρατορίας, τον στρατηγό Alfred, Graf von Schlieffen να εκπονήσει σχέδια χερσαίων επιθέσεων και τον ναύαρχο Alfred von Tirpitz να αναπτύξει σχέδια για το πολεμικό ναυτικό. Ο Wilhelm II ήθελε να κυριαρχήσει στην Γαλλία και να κρατήσει τα εδάφη της Ανατολικής Ευρώπης υπό έλεγχο. Η εθνικιστική έπαρση οδήγησε στο γεγονός ότι ενήργησε ως ένα είδος προστατευτικής δύναμης για την Αυστρία και αναγκάστηκε να πολεμήσει με την μισή ευρωπαϊκή ήπειρο. Η ιστορία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ευρέως γνωστή. Ο γερμανικός εθνικισμός γέννησε ένα άκαμπτο εθνικοσοσιαλιστικό σύστημα, το σπέρμα του οποίου διατηρείται μέχρι των ημερών μας σε όλη την Ευρώπη.
Άλλες ευρωπαϊκές χώρες είχαν παρόμοιες εμπειρίες, ο εθνικισμός εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Η Γερμανία, ωστόσο, εγκατέλειψε την εθνικιστική της στάση αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, είτε από διορατικότητα είτε επειδή αυτή η στάση φαινόταν κατάλληλη για να γίνει επιστήθιος φίλος, αν όχι υποχείριο, των Ηνωμένων Πολιτειών. Η εξωτερική πολιτική της μετατράπηκε σε διπλωματία εκπορευόμενη από συστάσεις της Ουάσιγκτον και τα γερμανικά συμφέροντα καθοδηγούνταν πλέον καθαρά από οικονομικά συμφέροντα. Ο εθνικισμός από την καρδιά της Ευρώπης φαινόταν να έχει απομακρυνθεί με επιτυχία από την θέση του και ο ηγεμόνας στην μέση της ηπείρου είχε βρει έναν νέο ρόλο.
Με την επανένωση των δυο Γερμανιών, η Ευρώπη (κυρίως η Βρετανία και Πολωνία) φοβήθηκε μια υποτροπή προς τον γερμανικό εθνικισμό. Μερικές φορές, φάνηκε να επιστρέφει η γερμανική έπαρση και αλαζονεία. Αυτό έγινε κατά την διάρκεια της κρίσης του ευρώ, όταν ακούστηκαν απαξιωτικοί τόνοι προς την κατεύθυνση της Νότιας Ευρώπης, ειδικά προς την Ελλάδα, αλλά αυτό ήταν μια λάμψη εθνικισμού που γρήγορα ξεθώριασε. Εδώ και μερικά χρόνια, οι Γερμανοί έχουν τρομάξει την ευρωπαϊκή ήπειρο όχι λόγω του πληθωρικού εθνικισμού τους, αλλά λόγω του αντι-εθνικισμού τους. Η Γερμανία εμφανίζεται στον κόσμο ως μια χώρα που δεν θέλει να είναι χώρα, αλλά μια κοινότητα πολυεθνικών πιστών.
Το τελευταίο διάστημα η Γερμανία λάμπει στην διεθνή σκηνή ως χώρα έτοιμη να καταργήσει τα εθνικά της συμφέροντα. Τουλάχιστον στο καθαρά ανεπίσημο κομμάτι, καθώς τονίζονται συνεχώς οι δυτικές «αξίες» όπως η ταυτότητα του «politically correct», τα δικαιώματα των LGBT και των μουσουλμανικών μειονοτήτων, αξίες που προωθούνται τόσο επίμονα και επιθετικά ενάντια στην βούληση του πληθυσμού όσο σε καμία άλλη χώρα.
Η χώρα φαίνεται να βρίσκεται υπό συνεχή αντι-εθνικιστικό παραλήρημα. Όποιος αντιστέκεται σε αυτό θεωρείται σκληροπυρηνικός, δεξιός και ναζί. Ακριβώς όπως στο παρελθόν όποιος εντρυφούσε στον κομμουνισμό ήταν ένας «έμμισθος άπατρις» (vaterlandloser Geselle), σήμερα το γερμανικό κοινό θεωρεί δεδομένο να κατηγορεί ως «έμμισθους πατριώτες» (patriotischer Geselle) όλους αυτούς που αναφέρονται στην πατρίδα τους.
Προς το παρόν, ο μέχρι πρότινος επίφοβος από πολλές ευρωπαϊκές χώρες εθνικισμός των Γερμανών έχει γίνει ένας επικίνδυνος αντι-εθνικισμός που αγνοεί τα εθνικά συμφέροντα και ελίσσεται κατά τρόπο που οδηγεί την χώρα σε μια κατάσταση στην οποία θα μπορούσε να γίνει σχεδόν ανίκανη να δράσει. Όλα αυτά συμβαίνουν κάτω από την πολύχρωμη σημαία του «politically correct» και των Γερμανών που ζητωκραυγάζουν δυνατά, προσποιούμενοι ότι ολίγη αίσθηση διαφορετικότητας και ζωγραφική του ουράνιου τόξου είναι η μισή νικηφόρα μάχη στον γεωπολιτικό αγώνα των χωρών. Ο σημερινός Γερμανός αντι-εθνικιστής είναι εγγονός πρώην εθνικιστών, μόνο που ο σημερινός δεν έχει καμία αίσθηση ιστορίας και πατρίδας, είναι ένας ονειροπόλος Γερμανός στα όρια της βλακείας που πλήττει και αποξενώνει.
Η Γερμανία επιδεικνύει στον 21ο αιώνα πόσο χαμηλά μπορεί να ξεπέσει ένα μεγάλο έθνος του παρελθόντος. Η σημερινή Γερμανία παλεύει για ταυτότητες που της επέβαλλαν κέντρα πέραν του Ατλαντικού, δεν παλεύει για οντότητες. Οι Γερμανοί κατάντησαν να μιλούν για συναισθήματα και ευαισθησίες, λιγότερο για γεγονότα και πραγματικότητες.
Η Γερμανία δεν λογίζεται πλέον ως έθνος αλλά ως αμερικανόπνευστο αντι-έθνος, συνοδοιπόρος του αμερικανο-νατοϊκού ιμπεριαλισμού.
του Γεωργίου Λιναρδή