Έρχονται ολοταχώς οι επαναληπτικές εκλογές στις 25 Ιουνίου 2023. Είναι νομίζω σημαντικό να υπογραμμίσουμε κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που θα παίξουν ρόλο για τα προσεχή αποτελέσματα.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι, αυτές οι εκλογές θα γίνουν με λίστα. Οι ψηφοφόροι δηλαδή, δεν θα βάλουμε «σταυρό» σε όνομα. Θα ψηφιστούν μόνον τα κόμματα. Έτσι ορίζει ο εκλογικός νόμος και πρακτικά αυτό σημαίνει πως οι αρχηγοί των κομμάτων, μπορούν να εντάξουν στις εκλογικές λίστες όποιον εκείνοι θέλουν.
Αυτό δεν ξέρω πως σας ακούγεται, αλλά ουσιαστικά είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Να σας θυμίσω μια χαρακτηριστική περίπτωση: Στις επαναληπτικές εκλογές (με λίστα) τον Σεπτέμβριο του 2015, ο Λεβέντης έβαλε σε εκλόγιμη θέση την κα Μεγαλοοικονόμου, η οποία δεν ήταν στο ψηφοδέλτιο στις αρχικές εκλογές του Ιανουαρίου και έτσι τον Σεπτέμβριο εκλέχθηκε.
Όταν αργότερα η Βουλή ψήφισε για το τεράστιο θέμα της συμφωνίας των Πρεσπών, η Μεγαλοοικονόμου συμπαρατάχθηκε με το ΣΥΡΙΖΑ και ψήφισε υπέρ. Έτσι λοιπόν, μια βουλευτής που δεν την ψήφισε κανείς, έδωσε την δυνατότητα να συμβεί ένα από τα μεγαλύτερα ατοπήματα στην Ελληνική Πολιτική Ιστορία.
Ένα ζήτημα που επίσης σχετίζεται με τις λίστες, είναι πως οι ουκ ολίγοι «εκλεκτοί αλλοδαποί» που κατέβασαν τα κόμματα τον Μάιο (Χαγκαμπιμάνα, Κοτζάϊ, Σακίμ Αλή Μάριαμ, κλπ) δεν έτυχαν καμίας αποδοχής από τους ψηφοφόρους, με εξαίρεση την Ροδόπη-Ξάνθη (για ευνόητους λόγους).
Θα έχει πολύ ενδιαφέρον λοιπόν να δούμε, πόσο δημοκρατικά θα φερθούν οι ηγεσίες των κομμάτων και αν θα σεβαστούν τις επιλογές των ψηφοφόρων, ή θα μας τους επιβάλλουν, ακολουθώντας τις διεθνιστικές επιταγές των πραγματικών εντολέων τους.
Το δεύτερο σημαντικό είναι πως οι εκλογές αυτές θα γίνουν με ενισχυμένη αναλογική, πράγμα που σε απλά (αντιδημοκρατικά) ελληνικά σημαίνει bonus 50 εδρών για το πρώτο κόμμα.
Συνεπώς η αυτοδυναμία της ΝΔ είναι δεδομένη, εκτός αν έλθουν τα πάνω κάτω και χάσει καμιά δεκαριά μονάδες από τον Μάιο, κάτι εξωπραγματικό. Το μόνο που έχει εναντίον της η ΝΔ είναι πως τον Μάιο είχε υψηλή συσπείρωση και άρα δεν μπορεί να ελπίζει για περισσότερη αλλά μόνο να ανησυχεί για χαλαρότητα των ψηφοφόρων.
Όπως αντιλαμβάνομαι το bonus 50 εδρών, περισσότερο αρνητικά φαίνεται να επηρεάζεται το τρίτο κόμμα, παρά το δεύτερο. Αυτό σημαίνει ότι, η μάχη στις εκλογές της 25ης Ιουνίου θα έχει κύριο στόχο, ποιο κόμμα θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση, το ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ από πλευράς ποσοστών, βρίσκεται σε εποχή αναγεννήσεως. Από πλευράς πολιτικού λόγου και ποιότητος βεβαίως, η αναγέννησή του θυμίζει zombie σε b-movie του παλιού Hollywood. Όμως ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ όντως βρίσκεται σε μιαν άνοδο, σε σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ που διαβιεί κάτω από τα μαύρα σύννεφα, ενός ακαταλαβίστικου πολιτικού αχταρμά, που για να σωθεί εντάσσει στις γραμμές του, από αποτυχημένους νεοδημοκράτες μέχρι ημιθανείς δημοσιογράφους πρώην πολέμιους του κόμματος.
Η μάχη για την δεύτερη θέση θα είναι συντριπτική για όποιον χάσει. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τρίτος το κόμμα πιθανότατα θα σπαραχθεί από εμφύλιο (αγαπημένη δραστηριότητα των αριστερών) και αν το ΠΑΣΟΚ είναι τρίτο, θεωρώ βέβαιο πως η ανατολή του ήλιου θα είναι σύντομη και ο Ανδρουλάκης θα βρεθεί σε πολιτικό σκοτάδι.
Για τα μικρότερα κόμματα, τα νερά είναι μάλλον αχαρτογράφητα. Τίποτε δεν αποκλείεται και το μόνο που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι το ΚΚΕ θα μείνει αλώβητο από τις εχθροπραξίες, κερδίζοντας για άλλη μια φορά πανάξια τον τίτλο του στιβαρού πυλώνα του συστήματος.
Πολλά λέγονται για τις συνεργασίες στον «πατριωτικό χώρο» αλλά μάλλον πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι.
Ας μην ξεχνάμε ότι, συνεργασίες κάνουν άνθρωποι δεν είναι ανασφαλείς και έχουν ικανότητες.
Κανείς τέτοιος ηγέτης δεν υπάρχει σήμερα στον λεγόμενο «χώρο».
Σε ένα γενικότερο πολιτικοκοινωνικό σχόλιο, θέλω να επιστήσω την προσοχή σας, στο θλιβερό γεγονός, ότι στην «ελεύθερη» και «προοδευτική» κοινωνία μας, οι ουσιαστικές επιλογές μας ελαχιστοποιούνται με σταθερή ταχύτητα.
Για δεκαετίες η εκλογική επιλογή μας είναι περιορισμένη σε δύο μόνο κόμματα, στην εξωτερική πολιτική πχ με την τουρκιά, υπάρχουν μόνο δυο επιλογές σταθερή υποχώρηση ή πόλεμος, για τους εξοπλισμούς μας μόνο μία επιλογή το ΝΑΤΟ, για την οικονομία μόνο δύο επιλογές δανεισμός και πώληση των «ασημικών», για τις επιχειρησιακές δραστηριότητες υπάρχει μόνον μια επιλογή ο δανεισμός.
Όταν όμως θέλουμε παγωτό μπορούμε να διαλέξουμε ανάμεσα από είκοσι επιλογές κι όταν ανοίγουμε την τηλεβλάκωση μπορούμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε πενήντα κανάλια, γιατί έτσι δημιουργείται η ψευδαίσθηση της επιλογής και της ελευθερίας.
Το σύστημα περιορίζει τις επιλογές μας και μετά μας κάνει μιαν πρόταση που δεν μπορούμε να αρνηθούμε…
Όταν στις 25 Ιουνίου θα μπείτε σε εκείνο το ένα παραβάν, σκεφθείτε το.
