Το απόγευμα της 14ης Απριλίου 1865 στο κατάμεστο Ford’s Theatre ο John Wilkes Booth πυροβολούσε θανάσιμα τον τότε 16ο πρόεδρο των ΗΠΑ Abraham Lincoln με αποτέλεσμα τον θάνατο του λίγες ώρες μετά στα ξημερώματα της επόμενης μέρας.
Σίγουρα υπάρχουν πολλά αφηγήματα και υποθέσεις για τον αληθινό σκοπό του Booth, αλλά για αυτή την στιγμή ας συγκρατήσουμε ότι πριν λίγα χρόνια, στις 25 Φεβρουαρίου 1862, ο Lincoln πιεζόμενος από τα υπέρογκα έξοδα του εμφύλιου πολέμου είχε συνδράμει έτσι ώστε το Κογκρέσο να περάσει τον νόμο περί του πρώτου fiat (χωρίς αντίκρισμα σε ασήμι ή χρυσό) νομίσματος των Βόρειων Πολιτειών των σημερινών ΗΠΑ. Με αυτόν τον τρόπο το US Treasury μπόρεσε να διαθέσει τουλάχιστον 150εκ δολάρια σε US notes και όχι σε νόμισμα δανεισμένο από τους διεθνείς τραπεζίτες.
Είναι προφανές ότι με αυτόν τον τρόπο οι διεθνείς τοκογλύφοι δεν θα μπορούσαν πια να δανείσουν πάλι τον Βορρά αφού ο Lincoln στην ουσία σταματούσε τον ρόλο τους στην έκδοση νομίσματος, συνεπώς οι Βόρειες Πολιτείες θα σταματούσαν να επωμίζονται και τα δυσβάσταχτα επιτόκια τους. Παράλληλα είναι αποδεδειγμένο ιστορικά ότι με τον θάνατο του Lincoln από τον Booth σταμάτησε η έκδοση νομίσματος από το US Treasury και ο δανεισμός από τους διεθνείς τραπεζίτες επανήλθε στην προηγούμενη κατάσταση του.
Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Booth εκτελέστηκε δώδεκα ημέρες μετά, από στρατιώτες του Βορρά (Union) σε μια φάρμα που είχε καταφύγει στην Βιρτζίνια.
Λίγα χρόνια μετά, στις 2 Ιουλίου 1881 και στον πολυσύχναστο σταθμό του Baltimore and Potomac Railroad (ή Pennsylvania Railroad Station) ο Charles Julius Guiteau πυροβολούσε δύο φορές στην πλάτη τον 20ο πρόεδρο των ΗΠΑ James Garfield χωρίς να επιφέρει τον άμεσο θάνατο του.
Όμως ο Garfield πέθανε δυόμιση μήνες μετά από τη σηψαιμία που του είχαν επιφέρει οι γιατροί που τον είχαν εξετάσει χωρίς αποστείρωση και χωρίς να προσπαθούν πραγματικά να σώσουν τη ζωή του από το μη θανατηφόρο τραύμα του.
Μάλλον το αμάρτημα του Garfield ήταν η ένθερμη υποστήριξη του στον κανόνα του χρυσού και η μεγάλη αποδοκιμασία του στο πράσινο δολάριο της εποχής. Άλλωστε είχε δηλώσει ότι ήταν ξεκάθαρη η πεποίθηση του ότι ο πιο τρομερός κίνδυνος με τον οποίο απειλείτο τότε η Αμερική ήταν η μεγάλη αύξηση του όγκου του χαρτονομίσματος.
Όσο για τον Guiteau, το αμερικανικό ποινικό σύστημα τον έστειλε γρήγορα στην αγχόνη στις 30 Ιουνίου του 1882.
Ακόμη λίγα χρόνια μετά την ίδια τύχη να είναι θύμα δολοφονικής απόπειρας ήταν και ο 25ος πρόεδρος των ΗΠΑ William McKinley, όπου στις 6 Σεπτεμβρίου 1901 και καθώς συναναστρεφόταν με το κοινό της έκθεσης Pan-American Exposition στο Temple of Music της Νέας Υόρκης, ο αναρχικός Leon Frank Czolgosz (Λέον Φρανκ Τσολγκός) τον πυροβόλησε δύο φορές στην κοιλιά. Ο θάνατος του McKinley προήρθε οκτώ μέρες μετά από γάγγραινα λόγω της μολύνσεως στα τραύματα του.
Στο ίδιο μοτίβο ο Τσόλγκος εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες επτά εβδομάδες αργότερα με αποτέλεσμα την αιώνια σιωπή του για τα πραγματικά του κίνητρα.
Ένα από τα αμαρτήματα του McKinley ήταν η δυναμική υποστήριξη του στον κανόνα του χρυσού. Χαρακτηριστικά στις 14 Μαρτίου 1900 ο McKinley είχε υπογράψει τον νόμο για τον κανόνα του χρυσού (gold standard), ο οποίος καθιέρωσε τον χρυσό ως τη μοναδική βάση για την ανταλλαγή των χαρτονομισμάτων. Τότε η αξία του χρυσού είχε καθοριστεί στα 20,67 δολάρια η ουγγιά και το ένα δολάριο είχε αποτιμηθεί σε 25,8 κόκκους χρυσού. Παράλληλα αυτή η πράξη σταμάτησε την πρακτική του διμεταλλισμού, η οποία είχε επιτρέψει στο ασήμι να χρησιμεύσει επίσης ως νομισματικό πρότυπο.
Πληροφοριακά ο κανόνας του χρυσού καταργήθηκε περίπου 33 χρόνια αργότερα όταν στις 5 Απριλίου 1933 ο Franklin Delano Roosevelt (FDR) υπέγραψε την απαγόρευση του χρυσού ως αντικείμενο ιδιωτικής περιουσίας με την Executive Order 6102.
Ο τελευταίος πρόεδρος των ΗΠΑ που ήρθε σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του διεθνούς τραπεζικού κατεστημένου ήταν ο 35ος πρόεδρος των ΗΠΑ John Kennedy που δολοφονήθηκε επί τόπου με πολλές σφαίρες από πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις με μόνο υπαίτιο τον Lee Harvey Oswald.
Το θανάσιμο αμάρτημα του Kennedy ήταν η Executive Order 11110 της 4ης Ιουνίου του 1963. Αρκετοί αναλυτές, όπως ο Jim Marrs και ο Richard Belzer έχουν υποστηρίξει ότι ο Kennedy προσπαθούσε να χαλιναγωγήσει την εξουσία της Federal Reserve και ότι δυνάμεις που αντιτίθεντο σε μια τέτοια ενέργεια θα μπορούσαν να έπαιξαν τουλάχιστον κάποιο ρόλο στη δολοφονία.
Αναλυτικά ο Marrs ισχυρίζεται ότι η Executive Order 11110 ήταν μια προσπάθεια του Kennedy να μεταφέρει την εξουσία από την Federal Reserve στο Υπουργείο Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών με την αντικατάσταση των ομόλογων της Federal Reserve με αντίστοιχα βασισμένα στο ασήμι (silver certificates).
Επιπροσθέτως ο συγγραφέας Richard Belzer ονόμασε τα υπεύθυνα μέρη σε αυτή τη θεωρία ως αμερικανούς “δισεκατομμυριούχους, μεσίτες εξουσίας και τραπεζίτες που εργάζονται σε συνδυασμό με τη CIA και άλλους συμπαθείς πράκτορες της κυβέρνησης (δηλαδή του βαθέως κράτους)”.
Εκτιμήσεις για το σημερινό χρέος των ΗΠΑ
Η απομάκρυνση των ΗΠΑ από τον κανόνα του χρυσού άρχισε να διογκώνει το εξωτερικό χρέος των ΗΠΑ.
Όμως η μεγαλύτερη αύξηση άρχισε να παρατηρείται στα χρόνια της προεδρίας του 43ου προέδρου της Αμερικής (2001-2009) George W. Bush, όπου η επίθεση στους δίδυμους πύργους της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ξεκίνησε αρκετούς πολυέξοδους πολέμους στην Μέση Ανατολή.
Πολύ πρόσφατα ο πρόεδρος της Βουλής Κέβιν Μακάρθι έθεσε την ανάγκη για ριζική οικονομική μεταρρύθμιση στις ΗΠΑ καθώς επίσης εξέφρασε τις ανησυχίες του για το αμερικανικό χρέος όπου αυτή την στιγμή είναι είκοσι τοις εκατό παραπάνω από όλη την αμερικανική οικονομία.
Από τα παραπάνω η δική μας εκτίμηση είναι ότι διαχρονικά ως σήμερα το αμερικανικό βαθύ κράτος σε συνεργασία με τις ιδιωτικές πολεμικές βιομηχανίες των ΗΠΑ απέτρεψαν την σύνδεση του δολαρίου με κάποια εμπράγματη ανταλλακτική αξία έτσι ώστε να ικανοποιούνται οι πολιτικοί στόχοι των γερακιών της Ουάσινγκτον καθώς παράλληλα και η κερδοφορία των βιομηχάνων. Φυσικά ο μόνος τρόπος για να πραγματοποιηθούν οι παραπάνω καταστάσεις είναι η δυνατότητα της αμερικανικής κυβέρνησης να μπορεί δανείζεται από την Federal Reserve τεράστια ποσά σε δολάρια.
Αναλυτικά οι πόλεμοι των ΗΠΑ καθώς και η αυξανόμενη ακρίβεια που έφερε η “τύπωση” (εννοούνται όλες οι μορφές, μετρητά, ομόλογα t-bill κτλ) πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων σήμερα φέρνει τις ΗΠΑ μπροστά σε τουλάχιστον τρεις κύριες επιλογές:
α. Οικονομική Κρίση (Recession) με τα αναγκαία σκληρά μέτρα και τις χιλιάδες απολύσεις που αυτή συνεπάγεται. Αυτή η οδός εξετάζεται από την κυβέρηση και το Κογκρέσο αφού όπως προαναφέρθηκε πρόσφατα ο House Speaker Kevin McCarthy ανέφερε την ανάγκη για οικονομική μεταρρύθμιση σε μια πρόσφατη ομιλία του.
β. Πτώχευση και δήλωση στους παγκόσμιους πιστωτές να περιμένουν κάποια στιγμή για αποπληρωμή. Βέβαια οι εσωτερικοί πιστωτές, όπως η πληρωμή συντάξεων και προμηθευτών θα δώσει μεγάλα προβλήματα σε μια πτωχευμένη κυβέρνηση των ΗΠΑ, εκτός του πολιτικού κόστους. Αυτή είναι μια δύσκολη εκδοχή, συγκριτικά είναι άξιο αναφοράς ότι ο Πούτιν είχε φροντίσει να αποπληρώσει τα δάνεια των Τσάρων που είχε αρνηθεί να εξυπηρετήσει η κομμουνιστική εποχή.
γ. Αύξηση του ορίου του χρέους μαζί με τεράστιες αυξήσεις στα επιτόκια.
Βέβαια στις περιπτώσεις (β) και (γ) οι ξένοι πιστωτές του χρέους των ΗΠΑ είναι αναμενόμενο να δημιουργήσουν δυναμικές αντιδράσεις, αφού στην περίπτωση (β) δεν θα έχουν πληρωθεί και στην περίπτωση (γ) δεν θα θέλουν να διακρατήσουν πια το χρέος των ΗΠΑ.
Συμπεράσματα
Τα τελευταία 100 χρόνια, το ομοσπονδιακό χρέος των ΗΠΑ αυξήθηκε από 408 δισεκατομμύρια δολάρια το 1922 σε 30,93 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2022. Η σύγκριση του χρέους μιας χώρας με το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) αποκαλύπτει την ικανότητα της χώρας να αποπληρώσει το χρέος της και σήμερα για τις ΗΠΑ το χρέος της είναι 20% παραπάνω από όλη την οικονομία (ΑΕΠ) της.
Σημαντικός παράγοντας αυτής της αύξησης ήταν η δικαιολογία της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, αφού οι ειδικοί νόμοι που ενεργοποιήθηκαν τότε εξασφάλισαν μια τεράστια δανειοδότηση για τους πολέμους των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή που το βάρος τους σήμερα αρχίζει να πιέζει την αμερικανική οικονομία.
Επιπροσθέτως η παράταιρη εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ σήμερα έχει καταφέρει να ενώσει την Ρωσία και την Κίνα και το κυριότερο να απομακρύνει την Σαουδική Αραβία όπου στα πετρέλαια της έχει ανέκαθεν βασιστεί η Αμερική για να υποστηρίξει τον οικονομικό τρόπο ζωής των πολιτών της.
του Θεοδώρου Κωστή
