Ο Βίκτωρ Ουγκώ είχε γράψει: “Άλλαζε απόψεις αλλά κράτα τις αρχές σου. Άλλαζε τα φύλλα αλλά κράτα άθικτες τις ρίζες”.
Υπάρχει τελικά “ριζοσπαστικός εθνικισμός” ή είναι μια αριστερόστροφη παγίδα; Μια δικαιολογία για να αποστασιοποιηθούμε από λάθη και αποτυχίες του παρελθόντος, ξεχνώντας τελικά ότι συνήθως, είναι τα λάθη που μας καθορίζουν περισσότερο από τις επιτυχίες…
Τι γράφει μια αστυνομική ταυτότητα; Ονοματεπώνυμο, φύλο, ύψος, χρώμα μαλλιών ματιών, σχήμα προσώπου, εθνικότητα και άλλα.
Από αυτό το απλό παράδειγμα γίνεται προφανές ότι, η ταυτότητά μας καθορίζεται από τα «δομικά» στοιχεία μας. Ουσιαστικά δηλαδή από το DNA μας.
Το ονοματεπώνυμο, δείχνει την άμεση καταγωγή, δηλαδή την οικογένεια, το γένος μας. Η εθνικότητα το ίδιο σε ευρύ επίπεδο. Τα στοιχεία της φυσιολογίας (φύλο, μάτια κλπ) είναι η βιολογική ταυτότητά μας που σαφώς καθορίζεται από το DNA μας, το οποίο φυσικά και μόνο τυχαίο δεν είναι, αλλά αποτέλεσμα πολλών διαδοχικών αλυσίδων εξελικτικής κληρονομικότητος.
Η ταυτότητα λοιπόν του κάθε ενός από εμάς, είναι συγκεκριμένη και ανελαστική. Δεν εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες, δεν επηρεάζεται από κοινωνικές επίκτητες συνθήκες ούτε από πολιτική ορθότητα ή ανορθοδοξία.
Το ανθρώπινο γένος έχει πολλές και διαφορετικές φυλές, ανεπτυγμένες σε διαφορετικά μέρη του πλανήτη όπου η ζωή, η επιβίωση, η τεχνολογική και πολιτισμική ανάπτυξη έχουν διαφορετικές και περίπλοκες αντιθέσεις και απαιτήσεις. Έτσι στις διάφορες φυλές είναι λογικό να έχουν επικρατήσει διαφορετικά ήθη και έθιμα, αναλόγως των προκλήσεων και των αναγκών.
Ως ακολούθως θεωρώ πολύ σημαντικό ότι, πέραν από τις μεγάλες διαφορές, υπάρχουν εκπληκτικές ομοιότητες και μάλιστα σε θέματα μείζονος σημασίας.
Για παράδειγμα, κάθε ανθρώπινη φυλή έχει την ανάγκη της αναζήτησης του Θείου. Δεν έχει καταγραφεί ποτέ, καμία περίπτωση, Έθνους που υπήρξε άθεο.
Ασχέτως αν λάτρευε την φύση, πολλούς ή λίγους Θεούς, η ανάγκη του Θείου, είναι βασικό δομικό στοιχείο της ταυτότητος του ανθρώπου και συνεπαγωγικά, η προσπάθεια αφαίρεσής του, αλλοιώνει αυτοκαταστροφικά την Εθνική ταυτότητα. Εννοείται πως το θρησκευτικό στοιχείο παραμένει «ατομικό» θέμα για τον καθένα, αλλά σε Εθνικό επίπεδο, η ιστορία μας λέει ότι είναι βασική και κοινή ανθρώπινη ανάγκη.
Επίσης δεν έχει υπάρξει ποτέ περίπτωση, ανθρώπινου πολιτισμού που δεν απαιτούσε την απόδοση τιμής στους γονείς ή και στους ηλικιωμένους γενικότερα. Στον Ελληνικό πολιτισμό της αρχαιότητος, υπήρχε το Δελφικό παράγγελμα: «Γονεῖς αἰδοῦ» δηλαδή σεβασμός στους γονείς, αλλά και στην συνέχεια στον νεώτερον Ελληνικό πολιτισμό της χριστιανικής θρησκείας υπάρχει η Πέμπτη Εντολή: «τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου».
Ο μεγάλος Κινέζος φιλόσοφος Κομφούκιος μιλάει ακόμη και για προγονολατρεία, με το σκεπτικό ότι: «Η ζωή προσφέρεται από τους γονείς στα παιδιά και επομένως τα παιδιά πρέπει να λατρεύουν τους ζωοδότες γονείς και τους γονείς των γονιών τους και όλους τους προγόνους τους, μια και χάρη σ΄ αυτούς εξασφαλίστηκε η συνέχεια της ιερής ζωής».
Οι ινδιάνοι άνδρες Απάτσι έλεγαν «μητέρα» όλες τις μεγαλύτερες γυναίκες. Σχεδόν σε όλες τις επικρατούσες θρησκείες, οι ιερωμένοι λέγονται «πατέρας» ή κάποια παραλλαγή. Οι Ιάπωνες τιμούν τους προγόνους με ειδικές τελετές. Και η ίδια τιμή προς τους γονείς, καταγράφεται εμφανώς, σε όλες τις φυλές και τις παραδόσεις του ανθρώπου.
Είναι εξόφθαλμος η ανάγκη των ανθρώπινων κοινωνιών, διαχρονικά και διαπολιτισμικά, να σεβαστούν την καταγωγή, τους προγόνους, την παράδοση και την μυστηριακή συνέχεια της ζωής, μέσω της τεκνοποίησης και της φυλετικής πληθυσμιακής ανάπτυξης.
Τι είναι τελικά Εθνικισμός αν δεν είναι αγάπη και προστασία της οικογενείας; Αφενός της πυρηνικής οικογενείας και της εκτεταμένης και αφετέρου της ευρύτερης κοινωνικής οικογένειας, στην οποία συμμετέχουν ενεργά όλα τα «μέλη» διατηρώντας και προστατεύοντας τις κοινές ρίζες και επιχειρώντας κοινούς και ωφέλιμους στόχους;
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι, δεν μπορεί να υπάρξει ριζοσπαστικός εθνικισμός. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς ρίζες.
Τίποτε δεν φυτρώνει χωρίς ρίζες.
Όπως δεν μπορεί να υπάρξει ριζοσπαστική οικογένεια. Αυτό θα απαιτούσε μια κοινωνία που δεν θα έχει σαν taboo την πατροκτονία ή την μητροκτονία και την παιδοκτονία.
Θα απαιτούσε μια κοινωνία που οι γονείς θα αδιαφορούσαν για τα παιδιά τους, τα παιδιά θα ξεχνούσαν τους γονείς ή αύριο θα αποφάσιζαν π.χ. ότι τους αλλάζουν. Αυτή θα πρέπει να ήταν μια οικογένεια που το αίμα, το DNA, δεν θα ένωνε τα μέλη και που λόγω της απώλειας κοινών δεσμών θα αδυνατούσε να αποτελέσει το «κύτταρο» της κοινωνίας όπως συνηθίζουμε να λέμε. Αντίθετα, μοιραία θα πάθαινε μια «διάσπαση ατόμου», κυττάρου στην προκυμμένη περίπτωση, η οποία όπως γνωρίζουμε φέρνει καταστροφικά, καρκινικά αποτελέσματα.
Θα δημιουργούσε τελικά, μια κοινωνία παραλυμένη, με αδιέξοδα, παραδομένη σε ανηθικότητα, χωρίς συνοχή, στερημένη οραμάτων και αξιών, ψευδο-ελεύθερη και ψευδο-ευημερούσα. Μια κοινωνία παράλογη και απάνθρωπη. Σας θυμίζει κάτι;
Χάσιμο χρόνου είναι αυτές οι πρακτικές. Και όπως είχε πει ο Max Exelman : «Να αποφεύγεις να χάνεις τον χρόνο σου όπως ο όχλος».
Η προστασία της οικογενείας και των παραδόσεων, αποτελεί την ασφαλέστερη οδό προόδου. Ας μην μας φανεί αυτό παράδοξο. Αντίθετα με ότι προσπαθεί να μας πείσει η μαρξιστική ιδεολογία, δεν υπάρχει πρόοδος στον ριζοσπαστισμό. Σε κανέναν τομέα, δεν υπήρξε πρόοδος που αγνόησε, διέγραψε ή γελοιοποίησε τις προηγούμενες εμπειρίες, ευρήματα και γνώσεις. Η εξέλιξη όταν γίνεται φυσιολογικά, σέβεται την παράδοση και έτσι η πρόοδος είναι αργή. Αργή αλλά ουσιαστική. Τι είναι άλλωστε «παράδοση»; Μα οι δοκιμασμένες και επιτυχημένες συνταγές που οι προηγούμενες γενιές διήθησαν και τώρα μας τις παραδίδουν.
Μην μας μπερδεύει επίσης ότι πολλές φορές τα μέλη μιας οικογένειας έχουν διαφορές στον χαρακτήρα ή στα ταλέντα τους. Η ραχοκοκαλιά παραμένει η ίδια. Όταν συγκρίνουμε έναν πατέρα π.χ. 45 ετών με έναν γιο π.χ. 20 ετών και λέμε μοιάζουν ή διαφέρουν, μας διαφεύγει ότι δεν συγκρίνουμε όμοια πράγματα. Θα έπρεπε να συγκρίνουμε αυτούς τους δύο ανθρώπους στην ίδια ηλικία τους.
Προσωπικά είχα μεγάλες διαφορές με τον πατέρα μου. Τώρα πια, κάθε φορά που κοιτάζομαι στον καθρέπτη, τον βλέπω όλο και περισσότερο εκεί.
Την ίδια κεντρική ιδέα έχει διδάξει στα βιβλία του «Revolt Against the Modern World» και «The Myth of the Blood» ο μεγάλος διανοούμενος Julius Evola.
Συνηθίζουμε να λέμε, κι όχι άδικα, ότι Εθνικιστής είναι εκείνος που είναι ενεργός για την προστασία και ανάπτυξη του Εθνικού Ιδεώδους. Αυτή η θεώρηση, αναγάγει τον Εθνικιστή σε κάτι υψηλότερο από τον πατριώτη ή τον εθνικόφρονα. Του προσδίδει την αρετή της δράσεως και της ενέργειας. Γι αυτό και για τις αστικές δημοκρατίες των ημερών μας, οι οποίες κυρίως χαρακτηρίζονται από αδράνεια και αρτηριοσκλήρωση, ο Εθνικιστής αποτελεί τον βασικότερο αντίπαλο.
Είναι πασιφανές ότι, οι Εθνικιστές δεν συμμετέχουν σε τρομοκρατικές ομάδες, δεν είναι γκρουπούσκουλα, δεν καταστρέφουν, δεν καίνε περιπολικά, δεν τραυματίζουν ή σκοτώνουν αστυνομικούς, δεν βεβηλώνουν ιερούς χώρους και δεν άγονται και φέρονται σε άγνωμες αστικές αγέλες οπαδών. Διαχρονικά σχεδόν πάντα, είναι τα θύματα.
Μια απλή παρατήρηση το επιβεβαιώνει. Κι όμως…
Είναι ο βασικότερος στόχος διαβολής και παραπληροφόρησης του μιντιακού συστήματος, μακρύ χεριού της πολιτικής αριστερής Λερναίας Ύδρας, που κυβερνάει σχεδόν όλες τις αστικές δημοκρατίες, έχοντας τα αριστερά ή αριστερότερα όργανά της, σε όλες τις θέσεις εξουσίας, και επιζεί ακόμη, γιατί δεν έχει έλθει αντιμέτωπη με τον Ηρακλή…
Ας θυμηθούμε εδώ και το λαμπρό πρόγονό μας Ισοκράτη, που είχε πει ότι: «Φθονούν όσους φρονούν σωστά».
Η προστασία της οικογενείας, των παραδόσεων και του αξιακού κώδικα ζωής που μας έχει παραδοθεί από τις προηγούμενες γενιές -και σε εκείνες από τις πιο προηγούμενες- είναι ο κεντρικός στόχος της Ν.Τ.Π. Μόλις το αντιληφθούμε αυτό, γίνεται σαφές πως πρέπει να αντισταθούμε, προστατεύοντας τις οικογένειές μας, από την σήψη και την διαφθορά.
Ποτέ στο παρελθόν δεν ήταν τόσο ξεκάθαρο ότι, ο μόνος δρόμος μπροστά είναι να γυρίσουμε πίσω.
του Αχιλλέως Ξανθάκη
