ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΑΝΤΡΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟΣΤΡΕΦΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ;

Το κείμενο απευθύνεται κατ’ αποκλειστικότητα στο ανδρικό φύλο, στον άντρα μέσα μας. Δεν είναι πρόθεση μας να αποκλείσουμε κανέναν, αλλά να απευθυνθούμε στην ανδρική πλευρά σε περιόδους αυτής της μεγάλης αναταραχής και κρίσης που βιώνουμε.

Ρωτάμε: Πού είναι οι πραγματικοί άνδρες σε αυτή την εποχή της αναταραχής. Είναι σκόπιμο να αναζητήσουμε πραγματικούς άνδρες σε αυτή την κρίση;

Εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία καταγράφουμε μια γενική επίθεση στην ανθρωπότητα, μια επίθεση στην ίδια την ζωή. Πρέπει να είσαι πολύ συμβιβασμένος, να είσαι προσκολλημένος σε ονειρικές καταστάσεις, για να μην νιώσεις αυτό που συμβαίνει συγκεντρωτικά εδώ και αρκετά χρόνια. Μόνο μερικοί γενναίοι άνθρωποι το καταλαβαίνουν και διακινδυνεύουν να αντισταθούν. Είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν την ζωή, την ελευθερία και τα παιδιά της κοινωνίας μας. Όμως οι πλατιές μάζες προσκολλημένες σε νεκρές σκέψεις, παρασύρονται με το ρεύμα που τους οδηγεί κατ’ ευθείαν στο έρεβος ή κατά την λαϊκή έκφραση στον πάτο του βαρελιού. Και αποκαλύπτεται ότι όποιος ηθελημένα παρασύρεται, όποιος κολυμπάει με το λεγόμενο mainstream, δεν μπορεί να παρατηρήσει τι γίνεται γύρω του.

Πού ήταν όμως και πού είναι οι άντρες σε αυτή την τρελή εποχή; Υπερασπίζονται τα παιδιά τους, προστατεύουν τις οικογένειες τους από τους επικείμενους κινδύνους; Προστατεύουν την πατρίδα τους και την φυλή τους;

Πόσοι νέοι άνδρες έχουν σήμερα την δύναμη να ορθώσουν το ανάστημα τους απέναντι στις κοινωνικές εξελίξεις, να ορθώσουν το ανάστημα τους σαν λιοντάρια και να δείξουν τα δόντια τους σε ένα καταπιεστικό και δουλοπρεπές σε ξένα συμφέροντα κράτος; Πόσοι από τους νέους άνδρες δείχνουν θαρραλέα στάση και ζουν δυναμικά σύμφωνα με τις δυνατότητες τους; Δυστυχώς η πλειοψηφία των νέων ανδρών έχει χάσει τον ανδρισμό της, καθώς σήμερα ο ανδρισμός δεν θεωρείται σύγχρονος, γενικά έχει καταντήσει σχεδόν ανυπόληπτος ακροδεξιός ή ναζιστής.

Που είναι όμως οι πατέρες αυτών των νέων ανδρών; Από την ιστορική κοινωνιολογία είναι ολοφάνερο ότι ο ρόλος του πατέρα έχει υποστεί συνεχείς αλλαγές τους τελευταίους αιώνες και δεκαετίες. Υπάρχει, δυστυχώς, ένα κοινό μονοπάτι που οδηγεί με ακρίβεια και ασταμάτητα στην απουσία του πατέρα, που οδηγεί σε μια κοινωνία χωρίς πατέρα.

Με την έναρξη της εκβιομηχάνισης πριν από περίπου 200 χρόνια, οι πατέρες εξαφανίστηκαν από τις οικογένειες τους. Θυσιάστηκαν σε εργοστάσια και μηχανές και μετατράπηκαν σε αντικείμενα. Μεταλλάχθηκαν σε εργάτες που μπορούσαν να δουν τις οικογένειες τους, για το προς το ζην των οποίων μοχθούσαν, μόνο για μικρό χρονικό διάστημα. Οι μητέρες και η υπόλοιπη οικογένεια έπρεπε τώρα να φροντίσουν τα παιδιά μόνοι τους. Η παρουσία του πατέρα, ο οποίος ήταν σε θέση να μεταδώσει τις δεξιότητες του ειδικά στα αγόρια, θυσιάστηκε στον κόσμο των μηχανών και του άκρατου καπιταλισμού. Πολλοί βίωσαν τους πατέρες τους μόνο σπάνια, απρόσιτα, γκρινιάρηδες και εξαντλημένους. Έτσι γεννήθηκε το τραύμα του απόντος πατέρα στον δυτικό κόσμο.

Τα έφηβα αγόρια, αλλά και τα κορίτσια, έχασαν τοιουτοτρόπως ένα από τα σταθερά θεμέλια για την ανατροφή τους. Επιπλέον, οι πόλεμοι στους οποίους πάρα πολλοί πατέρες έχασαν τη ζωή τους, άνοιξαν το δρόμο για μια κοινωνία χωρίς πατέρα. Ο πατέρας ήταν αποπροσωποποιημένος και ανυψωμένος σε ένα αφηρημένο επίπεδο και θεσμοθετημένος ως σχολείο, στρατός, εκκλησία, κράτος και ούτω καθεξής. Η δραματική απουσία του δικού τους βιολογικού πατέρα οδήγησε πολλούς άνδρες εκείνη την εποχή σε μια ανασφάλεια και αποπροσανατολισμό, που σχεδόν δημιούργησε την λαχτάρα για τον ισχυρό άνδρα και καλλιέργησε τους μεγάλους πατριαρχικούς δημαγωγούς και ηγέτες του 20ου αιώνα.

Ως αποτέλεσμα, η εικόνα του θεσμοθετημένου και προσωπικού πατέρα καταστράφηκε μαζικά και η ίδια η αρρενωπότητα έγινε όλο και περισσότερο αντιληπτή ως τοξική και απεικονιζόταν ως τέτοια. Ενώ οι γυναίκες άρχισαν τελικά να χειραφετούνται από την δεκαετία του 1960, οι άνδρες έμαθαν να ανακαλύπτουν την θηλυκή τους πλευρά. Ο δρόμος από τον «σκληρό» στον «μαλακό» πατέρα ήταν σύντομος, αλλά κανένας εκ των δύο δεν ήθελε να είναι «καλός» μακροπρόθεσμα. Και οι δύο, σκληρός-μαλακός, δεν είχαν μια ισχυρή και υγιή αρρενωπότητα, εξ αιτίας της ανασφάλειας τους για την δική τους ανδρική ταυτότητα. Και ενώ οι άνδρες απεικονίζονταν όλο και περισσότερο ως αδύναμοι και ηλίθιοι σε ταινίες και κωμικές σειρές, ο θεσμοθετημένος πατέρας εξαφανίστηκε όλο και περισσότερο στην ανωνυμία. Το εκπαιδευτικό έργο έγινε σχεδόν αποκλειστικά καθήκον των μητέρων.

Η εξαφάνιση των πατέρων και η ελάττωση της μεγάλης οικογένειας, καθώς και η είσοδος της γυναίκας στον χώρο εργασίας, προανήγγειλε επίσης μια αργή εξαφάνιση των μητέρων. Πολλά παιδιά έχουν βιώσει ή βιώνουν από καιρό τους βιολογικούς γονείς τους, μόνο το βράδυ κατά την διάρκεια του λεγόμενου prime time της τηλεόρασης.
Ο δεσμός μαζί τους συχνά δεν είναι ιδιαίτερα ισχυρός. Οι κλασικές εικόνες του πατέρα και της μητέρας άρχισαν να θεωρούνται αντιδραστικές σε ορισμένους κύκλους, καθώς έτσι θα αποκλείονταν τα τρανς άτομα, οι λεσβίες και οι κίναιδοι. Διαπιστώνουμε για παράδειγμα ότι ο όρος «ανθρώπινο γάλα» συνιστάται για το «μητρικό γάλα», ο πατέρας μπορεί να ονομάζεται «γονέας-1» και η μητέρα «γονέας-2». Έτσι πατέρας και μητέρα εξαφανίζονται ως όροι και κατά συνέπεια απαλείφονται από το ενεργό λεξιλόγιο. Η απόλυτα τεχνοκρατική ορολογία για την αποφυγή υποτιθέμενων διακρίσεων σε βάρος τρανς, λεσβιών και κίναιδων, οδηγεί στην προφανή απο-ταύτιση με το βιολογικό φύλο.

Σήμερα θεωρείται απαραίτητο το να εκτιμάς τα τρανς άτομα, τις λεσβίες και τους κίναιδους. Η εργαλειοποίηση του κινήματος αυτών των τριών χρησιμοποιείται ως φύλλο συκής για μια επικρατούσα κοινωνική μισαλλοδοξία εναντίον αυτών που δεν ταυτίζονται με την κρατούσα άποψη των συστημικών εξουσιών, με την άποψη των politically correct. Το βιολογικό φύλο, παρεξηγημένο και χειραγωγημένο, πέφτει θύμα της τεχνοκρατικής μανίας και της σκοπιμότητας της παγκοσμιοποίησης. Το φύλο γίνεται πρόδρομος του μετα-ανθρωπιστικού κινήματος, ένα κίνημα το οποίο καταχράται τις απώλειες της ανθρώπινης ταυτότητας, δημιουργώντας γόνιμο έδαφος για την συγχώνευση ανθρώπου και μηχανής και για μια ψηφιακή ταυτότητα.

Η σωτηρία της ανθρωπότητας είναι συνυφασμένη με την μύηση στον ανδρισμό. Στην ουσία, πρόκειται για την διάσωση της ανθρωπότητας σε όλη της την ποικιλομορφία, με τους πατέρες να έχουν έναν ιδιαίτερο ρόλο να διαδραματίσουν σε αυτό, καθώς πολλές κρίσεις ταυτότητας μπορούν σίγουρα να αναχθούν στην έλλειψη ενός εποικοδομητικού και σταθερού πατέρα. Πόσοι γιοι και κόρες μπορούν πραγματικά να πουν ότι βίωσαν έναν πατέρα να κάθεται γύρω από τη φωτιά μαζί τους, να τους κάνει να γελούν, να επινοούν περιπέτειες, να τους μεταφέρουν στους ώμους τους σε όλο τον κόσμο, να τους φέρνουν τα αστέρια από τον ουρανό, να λένε ιστορίες και να πιστεύουν σε αυτές;

Σήμερα, τα αγόρια βιώνουν ανδρικά στοιχεία αναγνώρισης σχεδόν μόνο σε ποδοσφαιρικούς συλλόγους. Φυσικά, γεννημένοι από γυναίκες και συνήθως μεγαλωμένοι συνεχώς από γυναίκες μέχρι της ηλικίας των δέκα-δώδεκα ετών, έχουν πολύ σπάνια τριβή με άνδρες που έχουν καλές προθέσεις μαζί τους. Ανασφαλείς στην αρρενωπότητα τους, αιωρούμενοι μεταξύ επιθετικότητας και κατάθλιψης, πολύ συχνά αποτυγχάνουν στο σχολείο και την εργασία.

Δυστυχώς, τα σχολεία δύσκολα εμφανίζονται ως «κατάλληλος βιότοπος» για τα αγόρια. Η παρόρμηση τους για κίνηση, το πνεύμα τους για αμφισβήτηση και ανακάλυψη και η αίσθηση της πρακτικότητας που τα διακατέχει, συχνά παραμελούνται. Αρκετοί παρερμηνεύουν την νεανική επιθετικότητα ως έλλειψη ευαισθησίας. Όμως ειδήμονες αναφέρουν ότι οι ανήλικοι παραβάτες συχνά μεγάλωσαν χωρίς πατέρα στον οποίο μπορούσαν να προσανατολιστούν, πολλά αγόρια στερούνται την θερμότητα της τριβής με τον πατέρα, ακόμη και αργότερα την μύηση στον ίδιο τον ανδρισμό. Αν δεν αφήσουμε στα αγόρια, στους μετέπειτα άνδρες να μεταφέρουν την δάδα της ζωής τους, τότε υπάρχει κίνδυνος η αρσενική τους δύναμη να στραφεί εναντίον της κοινωνίας. Και εδώ υπάρχουν σαγηνευτές που παρεμβαίνουν συστηματικά και χειριστικά και αφήνουν τους νέους να καίνε ξένα χωριά σε ξένες χώρες.

Οι σημερινοί άνδρες και πατέρες θα πρέπει να ανακαλύψουν εκ νέου την αξιοπρέπεια τους και να πάψουν να ακολουθούν το αφήγημα ενός αναξιοπρεπούς μετα-ανθρωπισμού. Η αξιοπρέπεια τους πρέπει να εμποδίσει να γίνουν στρατιώτες σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός τους, σε έναν πόλεμο συγκεκριμένων σκοτεινών δυνάμεων.
Δεν μπορούν και δεν πρέπει οι άνδρες να κακοποιηθούν ως μια άψυχη πολεμική μηχανή για γεωπολιτικά παιχνίδια αφρόνων που κινούν τα νήματα από το παρασκήνιο.

Ας ξεσηκωθούμε. Υπάρχουν πολλά να προστατεύσουμε, να σώσουμε και να απελευθερώσουμε. Καλούμαστε να προστατεύσουμε, να φυλάξουμε και να γαλουχήσουμε τον πλανήτη με όλες μας τις δυνάμεις. Είναι καιρός να βάλουμε ένα τέλος στους εξαιρετικά γνωστούς άπληστους και πολεμοκάπηλους. Ο κόσμος μας χρειάζεται, για να του πούμε ότι οι ίδιοι ηθοποιοί που επωφελήθηκαν από την πανδημία και την χρησιμοποίησαν ως δούρειο ίππο, σπρώχνουν τώρα τον επόμενο δούρειο ίππο της κλιματικής αλλαγής στους εν «καταστολή» άνδρες.

Πρέπει να βροντοφωνάξουμε ότι ο πατριωτισμός δεν είναι εγωϊσμός, τα βιολογικά φύλα είναι δύο, η υγεία δεν σημαίνει επιτήρηση, η αλληλεγγύη δεν είναι υπακοή, το αποτύπωμα CO2 δεν μπορεί να γίνει ένα σύγχρονο βραχιόλι στον αστράγαλο, οι μετα-ανθρωπιστές δεν είναι ανθρωπιστές, οι παγκοσμιοποιητές απειλούν την ανθρωπότητα και όχι οι εθνικοσοσιαλιστές, η σημαία του ουράνιου τόξου χρησιμοποιείται ως φύλλο συκής κατά των ανεπιθύμητων στοχαστών και ιδεολογιών, τα μέσα ενημέρωσης δεν κατέχουν την απόλυτη αλήθεια χωρίς εναλλακτική λύση, η μετανάστευση χρησιμοποιείται καταχρηστικά ως υβριδικό όπλο, η καταστροφή των οικογενειών δεν μπορεί να επαινείται ως σύγχρονο επίτευγμα, το πράσινο κίνημα είναι πρακτικά και ουσιαστικά ο γελωτοποιός του σκοτεινού βασιλιά πέραν του Ατλαντικού και ότι η ειρήνη δεν μπορεί να δημιουργηθεί με πόλεμο.

Αυτή την στιγμή διεξάγεται ένας πόλεμος σε κάθε πιθανό επίπεδο. Τίποτα δεν είναι πολύ ιερό για τους παράγοντες της εξουσίας για να μην το μετατρέψουν σε όπλο. Το σώμα, η ψυχή και το πνεύμα των ατόμων είναι τώρα ο δηλωμένος στόχος εκείνων που είναι ακόρεστοι στην αναζήτηση τους για εξουσία και χρήμα.

Πρέπει ως άνδρες να τολμήσουμε το ταξίδι ενός ήρωα και να θέσουμε τέλος στην νέα τεχνοκρατική πολιτική των εξαρτημένων και συστημικών εξουσιών. Δεν είναι δυνατόν σε αυτές τις κρίσεις να μεταλλασσόμαστε σε φοβισμένα παιδιά και να περιμένουμε εντολές από εκείνους που υποτίθεται ότι έχουν καλές προθέσεις μαζί μας, από αυτούς που θέλουν το «καλό» μας. Η μεταμόρφωση από παιδικό υποκείμενο σε υπεύθυνο πολίτη-άνδρα είναι το ταξίδι ενός ήρωα-χορευτή.

Οι επαναστατημένοι άνδρες να ενώσουν τις δυνάμεις τους με επαναστατημένες γυναίκες για να σταματήσουν τον πόλεμο κατά της ανθρωπότητας, κατά της φύσης, χωρίς να τυφλωθούν από τον λαμπερό εξοπλισμό της ηθικής.
Τα ρομπότ της παγκοσμιοποίησης, οι ζωντανοί νεκροί των συστημικών εξουσιών, δεν τα καταλαβαίνουν όλα αυτά, γιατί όπως έχει διατυπώσει ο Νίτσε: «Οι χορευτές θεωρούνταν τρελοί από εκείνους που δεν μπορούσαν να ακούσουν την μουσική».

Ο ποιητής-οραματιστής William Blake λέει: «Η αλεπού φροντίζει τον εαυτό της, αλλά ο Θεός φροντίζει το λιοντάρι». Ήρθε η ώρα εμείς οι άνδρες να αποφασίσουμε: Θέλουμε να είμαστε αλεπούδες, πρόβατα ή λιοντάρια συνδεδεμένα με την μεγάλη εικόνα;
Επιτέλους ας λογισθούμε ως πραγματικοί άνδρες.

Σημείωση: Ο τίτλος είναι παράφραση στίχου από την Κόλαση του Δάντη

του Γεωργίου Λιναρδή

tweet
fb-share-icon
Insta
Tiktok