Εμείς οι μεγαλύτεροι, εύκολα κατηγορούμε τους νεότερους μέχρι που έρχεται η πραγματικότητα για να μας αποστομώσει.
Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσω την τραγικότητα του δυστυχήματος με τα τρένα, στα Τέμπη. Η οδύνη είναι καθολική.
Θα εστιάσω λοιπόν, σε ένα επιμέρους γεγονός του όλου δράματος. Ενός γεγονότος όμως, εξαιρετικά σημαντικό για δέκα ανθρώπους και τις οικογένειές τους. Ένα γεγονός που μας δίνει ελπίδα για το αύριο, μιαν ελπίδα που ξεπροβάλλει μέσα από το μίγμα σίδερων, ανθρώπων και πόνου στα Τέμπη.
Ο νέος στην φωτογραφία είναι μόλις 20 ετών, φοιτητής και ονομάζεται Ανδρέας Αλικανιώτης. Ήταν επιβάτης στο 2ο βαγόνι του τρένου και ο Θεός του χάρισε την ζωή, βγάζοντάς τον αλώβητο από την σύγκρουση.
Ο νέος άνδρας, δεν εγκατέλειψε το βαγόνι για να σωθεί, αλλά εν μέσω της φωτιάς, έσπασε το τζάμι και βοήθησε τουλάχιστον ακόμη δέκα συνεπιβάτες του, σώζοντάς τους την ζωή.
Ο Ανδρέας Αλικανιώτης, είναι ήρωας. Είναι Εύελπις.
Είναι το πρότυπο του Έλληνος ανδρός που αγωνίζεται για την κοινωνία. Ο Αριστοτέλης όριζε τον ελεύθερο άνθρωπο ως εκείνον που αντιλαμβάνεται τις υποχρεώσεις του στην κοινωνία. Ο Ανδρέας Αλικανιώτης είναι ελεύθερος άνθρωπος.
Μην σας κάνει εντύπωση το νεαρό της ηλικίας. Μήπως εικοσάχρονα παιδιά δεν ήταν οι φαντάροι στην Πίνδο; Στην Κύπρο; Και σε τόσα άλλα χαρακώματα της Πατρίδας;
Ο Ανδρέας έχει Τιμή. Δεν θα καταδεχθεί να κλέψει σαν δημόσιος υπάλληλος, δεν θα καταδεχθεί να πάρει φακελάκι σαν γιατρός, δεν θα καταδεχθεί να λαδωθεί σαν πολιτικός, δεν θα καταδεχθεί να διδάξει αηδίες σε παιδιά σαν δάσκαλος, δεν θα καταδεχθεί να κλέψει στο ζύγι σαν έμπορος, δεν θα καταδεχθεί να περνάει αυτός καλά και οι συμπολίτες του να δυστυχούν.
Εύγε στην οικογένεια που δίδαξε στον Ανδρέα αξίες.
Το κείμενο αυτό είναι επίτηδες μικρό, γιατί τα πολλά λόγια προσβάλλουν τόσο μεγάλες πράξεις.
του Αχιλλέως Ξανθάκη