ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΤΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ;

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, λαοί και κοινωνίες αναγνωρίζουν την αντίφαση μεταξύ των ηθικών απαιτήσεων που επικαλείται η Δύση και των πραγματικών πράξεων της. Ο παλιός δυτικός κόσμος δεν είναι πλέον σε θέση να αντιμετωπίσει την πίεση των λαών που απελευθερώθηκαν από την επί δεκαετιών αποικιακή κυριαρχία και τον ιμπεριαλισμό. Μετά την εθνική ανεξαρτησία που κερδήθηκε με κόπο, αυτοί οι λαοί θέλουν τώρα να συνειδητοποιήσουν και την οικονομική τους ανεξαρτησία.

Η αυτοαποκαλούμενη Δύση, ο παλιός κόσμος, χάνει όλο και περισσότερο την οικονομική της δύναμη λόγω της αναζωπύρωσης της Ρωσίας και της ανόδου της Κίνας και άλλων εθνών όπως το Βιετνάμ, η Ινδία, το Ιράν.
Οι στρατιωτικές ήττες της Δύσης, ειδικά των Ηνωμένων Πολιτειών στη Νοτιοανατολική Ασία και στην Μέση Ανατολή, κατέστησαν σαφές ότι αυτή η εξέλιξη δεν μπορεί να σταματήσει με στρατιωτικά μέσα.
Τα δυτικά κράτη άλλαξαν από τον Σαούλ του στρατιωτικού αγώνα κατά του κομμουνισμού στον Παύλο των αξιών.
Ως δυτική «κοινότητα αξιών», θέλουν τώρα να σταματήσουν την επικείμενη απώλεια εξουσίας μέσω κυρώσεων και αντιπροσώπων-πληρεξουσίων στα πεδία στρατιωτικών συγκρούσεων. Αν και οι κυρώσεις είναι φθηνότερες από τους πολέμους και οι αντιπρόσωποι-πληρεξούσιοι μπορούν να θυσιαστούν χωρίς μεγάλο κόστος, παρ’ όλα αυτά η δυτική οικονομία αποδυναμώνεται έτσι όλο και περισσότερο, με τις χώρες στις οποίες επιβλήθηκαν οι κυρώσεις να μην έχουν σοβαρές οικονομικές συνέπειες.

Αυτό που ζούμε το τελευταίο διάστημα είναι η αποσύνθεση αυτής της δυτικής κοινότητας αξιών και της αντίληψης της να συνεχίσει να διατηρεί την δική της εξουσία πάνω στους λαούς του κόσμου μέσω οικονομικών, στρατιωτικών και ηθικών πιέσεων. Η δυτική κοινότητα αξιών θρυμματίζεται από τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία και αποσυντίθεται ως αποτέλεσμα της εισβολής της Κίνας σε όλες σχεδόν τις ηπείρους και σε όλους σχεδόν τους τομείς των επιχειρήσεων, της επιστήμης και της έρευνας. Συνθλίβεται από τις δικές της αντιφάσεις.

Άνθρωποι, λαοί και κοινωνίες δεν θέλουν πλέον να εξαρτώνται από τις αποφάσεις των δυτικών τραπεζών και των ολιγαρχών. Δεν θέλουν πλέον να επιπλήττονται από τα αμφιταλαντευόμενα ήθη των δυτικών πολιτικών, οι οποίοι εφαρμόζουν δύο μέτρα και δύο σταθμά και συμπεριφέρονται επιθετικά σε όσους δεν συμφωνούν με τις απαιτήσεις τους. Οι άνθρωποι των κοινωνιών της Δύσης θέλουν να ζήσουν την ζωή τους σύμφωνα με τις ανάγκες,
τις εμπειρίες, τις αρχές τους και τις παραδόσεις τους. Και φαίνεται ότι ήρθε η ώρα για αυτή την παρότρυνση.

Η Δύση δεν μπορεί πλέον να προσφέρει στους ανερχόμενους λαούς του κόσμου οτιδήποτε ανταποκρίνεται στις ορμές τους για μια καλύτερη ζωή. Δεδομένου ότι δεν έχει προτάσεις για την διαμόρφωση του μέλλοντος με μια ελπιδοφόρα προοπτική, το κύριο μέλημα της είναι να διατηρήσει την τρέχουσα κατάσταση. Με αυτόν τον τρόπο όμως χάνει την δημιουργική της δύναμη. Αυτό την διακρίνει από την Κίνα, την Ρωσία και τα κράτη που προσυπογράφουν τις ιδέες αυτών των δυο υπερδυνάμεων και τις προσφορές τους για την διαμόρφωση του μέλλοντος. Και αυτές οι προσφορές γίνονται όλο και περισσότερες.

Στις τρέχουσες παγκόσμιες συγκρούσεις, δεν γίνεται σαφές από πολλά έθνη με τι ασχολείται η Δύση εκτός από την παρεμπόδιση της προόδου, μιας προόδου που δεν ανταποκρίνεται στις ιδέες της. Ο αγώνας που επικαλείται μεταξύ δημοκρατίας και απολυταρχίας είναι σαθρός και προσχηματικός. Ενώ η δυτική κοινότητα αξιών πολεμά την Ρωσία και την Κίνα επειδή τις βλέπει ως κοινωνίες που αγνοούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, από την άλλη συμμαχεί με κράτη όπως η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Αζερμπαϊτζάν για να πάρει το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο τους, που δεν θέλει πλέον να προμηθευτεί από την Ρωσία για πολιτικούς λόγους.

Οι πολιτικοί της Δύσης μιλούν ακατάπαυστα για μια «παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε κανόνες» και η οποία όπως υποστηρίζουν θέτει σε κίνδυνο κακά κράτη όπως η Ρωσία και η Κίνα. Ο όρος «παγκόσμια τάξη βασισμένη σε κανόνες» ακούγεται μεν υπέροχος, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα, καθώς μια «παγκόσμια τάξη βασισμένη σε κανόνες» θα έπρεπε να έχει κανόνες που έχουν αποφασιστεί από τα κράτη του κόσμου και που μπορούν κάπου να διαβαστούν. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει, επειδή οι κανόνες της «παγκόσμιας τάξης που βασίζεται σε κανόνες»
δεν υπάρχουν, δεν καθορίζονται πουθενά. Ο όρος «παγκόσμια τάξη βασισμένη σε κανόνες» είναι μια κενή φράση που υποτίθεται ότι ακούγεται ωραία στο αφελές κοινό, τίποτα περισσότερο. Στην πραγματικότητα, ο όρος «παγκόσμια τάξη βασισμένη σε κανόνες», την οποία επίσημα υποστηρίζει η Δύση, δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από το ότι τα κράτη της Δύσης (ΕΕ, ΝΑΤΟ, Ιαπωνία, Νότιος Κορέα, Αυστραλία, Καναδάς) μπορούν να θέσουν τους κανόνες σύμφωνα με τα συμφέροντα τους και να τους αλλάξουν οι ίδιοι ανά πάσα στιγμή εάν είναι απαραίτητο. Δεν πρόκειται για τίποτα λιγότερο από την εξεύρεση ενός ωραίου όρου για την βάναυση πολιτική συμφερόντων της Δύσης και την κατάργηση του υπάρχοντος διεθνούς δικαίου.

Οι λαοί και οι κοινωνίες λόγω αυτής της αντιφατικής συμπεριφοράς δεν γνωρίζουν πλέον ποιες είναι οι συγκρούσεις με την Ρωσία και την Κίνα και γιατί γίνονται. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί να εξηγηθεί πια.
Και όσο λιγότερο μπορεί κανείς να εξηγήσει την συμπεριφορά της Δύσης, τόσο περισσότερο το θέμα γίνεται ταμπού. Μια κοινωνική συζήτηση σχετικά με αυτό δύσκολα πλέον λαμβάνει χώρα και αν ναι, τότε αυτό γίνεται στους συστημικούς θαλάμους των διαμορφωτών της κοινής γνώμης σε επίπεδο υποθέσεων, αναπόδεικτων ισχυρισμών, διανοητικά αδύναμων και σαθρών συμπερασμάτων. Μια βαθύτερη, διορατική συζήτηση αποφεύγεται από φόβο μιας τρομερής αποκάλυψης: Οι απόψεις της Δύσης δεν είναι πλέον συμβατές με την πραγματικότητα. Είναι εξόχως πενιχρές και έχουν ελάχιστη πειστικότητα.

Έτσι η Δύση και ειδικά η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει βρεθεί σε μια δύσκολη κατάσταση μέσω αυτού του ταμπού.
Δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη διέξοδος αυτή τη στιγμή, πέραν από την κατάρρευση ενός εκ των στρατοπέδων που εμπλέκονται στην σύγκρουση: Της Ρωσίας από τη μία πλευρά και της Ουκρανίας από την άλλη, ως πληρεξούσιας του δυτικού στρατοπέδου. Αυτό γίνεται επειδή πολλοί ηγέτες της Ευρώπης συμμερίζονται την άποψη της φον ντερ Λάιεν, η οποία ποδηγετείται από την Ουάσιγκτον, ήτοι ότι η Ουκρανία πρέπει να κερδίσει τον πόλεμο.
Με την υιοθέτηση αυτής της άποψης δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη λύση από το να συνθηκολογήσει μία από τις δύο πλευρές.

Αυτή η ασυμβίβαστη στάση καθιστά τις διαπραγματεύσεις σχεδόν αδύνατες, καθώς οι δυτικοί ηγέτες αποτελούνται σε μεγάλο βαθμό από τέτοιους ανθρώπους που είναι αφοσιωμένοι στην ήττα της Ρωσίας. Επί μήνες τα μέσα ενημέρωσης δεν παρουσιάζουν άλλη εικόνα από το ότι η Ουκρανία θα κερδίσει, ή πρέπει να κερδίσει, προς το συμφέρον όλων μας. Οι ιμπεριαλιστές της Δύσης με την στολή των ιδεαλιστικών ιεραποστόλων «αξιών» κυριαρχούν στην πολιτική, για αυτούς μετράει μόνο η νίκη των ιδεολογικών τους αρχών, όποιο κι αν είναι το κόστος. Οτιδήποτε άλλο εκτός από την ήττα της Ρωσίας αποκλείεται για τον Μπάιντεν, την φον ντερ Λάιεν, τον Σολτς και τους άλλους δημοκράτες ζηλωτές. Η αντιπαράθεση είναι ήδη πολύ προχωρημένη για κάτι άλλο, οι ζηλωτές έχουν ήδη απομακρυνθεί πολύ από μια συμβιβαστική λύση, όλοι τους προβλέπουν την αδυναμία της Ρωσίας και τις ισχυρές επιπτώσεις των δικών τους κυρώσεων.

Το νέο έτος ποιος πρέπει να μεταφέρει το μήνυμα στις δυτικές κοινωνίες αν τα πράγματα εξελιχθούν διαφορετικά; Ποιος θα μπει μπροστά και θα ομολογήσει ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική από τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί στους αφελείς; Πώς υποτίθεται ότι τα μέσα ενημέρωσης θα καταστήσουν σαφές στους καταναλωτές τους ότι έχουν δώσει εδώ και καιρό μια ψευδή εικόνα της πραγματικότητας, είτε αυτό έγινε σκόπιμα είτε λόγω της δικής τους αυταπάτης; Πώς μπορεί κανείς να δικαιολογήσει το γεγονός ότι δεν ήθελε να δει γεγονότα που δεν ταιριάζουν στην δική του κοσμοθεωρία;

Ποιος θα παραδεχτεί στον ελληνικό λαό, αλλά και στους άλλους λαούς της Δύσης, ότι όλες οι θυσίες που έκανε για την Ουκρανία και ο υποτιθέμενος αγώνας του εναντίον των «κακών» Ρώσων ήταν για το τίποτα; Ότι ενάντια στην γνώση, οι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε κακουχίες και απελπισία από πρωτοφανείς αυξήσεις τιμών και θέσεις εργασίας καταστράφηκαν και θα καταστραφούν κατά χιλιάδες. Ότι όλα αυτά έγιναν μόνο για να αποφευχθεί η συνειδητοποίηση ότι οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας δεν είχαν ή έχουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα ή ότι μπορούμε άφοβα να καταναλώνουμε το ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο χωρίς να μας την πέσει ο «κακός» Πούτιν.
Ποιος θα πει στον κόσμο ότι όλη αυτή η πολιτική χτίστηκε πάνω σε αυταπάτες και ευσεβείς πόθους, στην αδιαλλαξία, στην ιδεολογική αυταπάτη, στον δογματισμό και στην αδιαφορία για τα συμφέροντα των λαών;

Ουδείς από τους συστημικούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης δεν θέλει να φανταστεί πώς θα αντιδράσουν οι εξαπατημένοι σε αυτές τις εξομολογήσεις. Οι δυτικοί πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης αναμφίβολα το 2023 θα περιέλθουν σε μια απελπιστική κατάσταση, ειδικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ποιος από όλους αυτούς υποτίθεται ότι θα διαπραγματευτεί με την Ρωσία όταν γίνει σαφές ότι δεν καταρρέει η Ρωσία αλλά η Ουκρανία.

Ποιος μπορεί από τους πολιτικούς παράγοντες της Δύσης να προσεγγίσει την Ρωσία με προτάσεις για την επίλυση της κρίσης; Στους ηγέτες της Δύσης δεν μένει λοιπόν τίποτε άλλο από το να οδηγήσουν τον πόλεμο στο πικρό για αυτούς τέλος. Όμως αυτό το τέλος θα είναι ιδιαίτερα πικρό για τους απλούς ανθρώπους όχι μόνο της Ουκρανίας, αλλά και πολλών δυτικών χωρών. Και ποια είναι η διέξοδος για την Ρωσία εκτός από το να συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι τελικής νίκης;

Ο πόλεμος στην Ουκρανία και τι θα επακολουθήσει δεν είναι μόνο ένα συμπτωματικό ιστορικό γεγονός, είναι μια ρήξη στο παγκόσμιο σύστημα τάξης όπως αυτή προέκυψε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Για ποια τάξη θέλει να αγωνιστεί η Δύση και πάνω απ’ όλα ποια κοσμοθεωρία θα προκύψει;

Η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν και όλες οι άλλες χώρες που τιμωρούνται από την Δύση έχουν μια σαφή κοσμοθεωρία. Βλέπουν την εξέλιξη προς έναν πολυπολικό κόσμο στον οποίο η Δύση και οι ΗΠΑ δεν έχουν πλέον λόγο ως ηγετική δύναμη. Αυτή η άποψη φαίνεται επίσης να αντιστοιχεί στην πορεία των γεγονότων στον κόσμο. Όλα αυτά τα κράτη που έχουν ενοχοποιηθεί από την Δύση εδώ και χρόνια, θέλουν μια ανεξάρτητη και ισότιμη ανάπτυξη των κοινωνιών και των οικονομιών τους σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα, τις αξίες και τις αρχές τους, την πολιτιστική και ιστορική τους κληρονομιά, χωρίς πατερναλισμούς και απειλές από την Δύση. Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα για αυτές τις επιθυμίες, επιθυμίες που είναι ρεαλιστικές και ασταμάτητες.

Η ισορροπία δυνάμεων στον κόσμο έχει αλλάξει. Η Ρωσία έχει γίνει τόσο ισχυρή που αντιτίθεται στρατιωτικά σε μια περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα σύνορα της. Η Κίνα έχει γίνει οικονομικά πιο ισχυρή από την Δύση. Και οι «τιμωρημένοι» μέσω κυρώσεων αυτού του κόσμου έχουν γίνει μια τέτοια δύναμη που η Ρωσία και η Κίνα μπορούν να βασίζονται σε αυτούς. Εξ ου και η επιθετική εμμονή της Δύσης απέναντι στην Ρωσία και την Κίνα. Η Δύση δεν βλέπει και δεν έχει πλέον χώρο για τον εαυτό της σε αυτή την αναδυόμενη νέα τάξη. Η αυτο-εικόνα της για «δημοκρατικές αξίες» αντιστοιχεί όλο και λιγότερο στην ίδια την πραγματικότητα. Η δημιουργία μιας νέας κοσμοθεωρίας φαίνεται να είναι πολύ πέρα από τις δυνατότητες της.

Το 2023 θα ζήσουμε τα γεννητούρια ενός νέου κόσμου, στην πραγματικότητα θα αποχαιρετήσουμε παλιές πεποιθήσεις και ειδικότερα τις ιμπεριαλιστικές ιδέες των ΗΠΑ, καθώς αυτές δεν θα μπορούν πλέον να καθορίσουν την τάξη του πλανήτη.
Αλλά ακόμη και αν οι ΗΠΑ και η λεγόμενη δυτική κοινότητα αξιών χάσουν την κυρίαρχη θέση τους στην γη,
οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να μπορούν να ζουν στα σπίτια τους, να εργάζονται, να πηγαίνουν τα παιδιά τους στο σχολείο και να πηγαίνουν για ψώνια. Θα καθίσουν στο τραπέζι και θα φάνε μαζί. Θα παρακολουθήσουν τηλεόραση το βράδυ, θα συναντηθούν με φίλους και θα κάνουν εκδρομές τα Σαββατοκύριακα.
Η καθημερινή ζωή των ανθρώπων δεν θα αλλάξει αν οι «αξίες» της Δύσης δεν κυριαρχούν στον πλανήτη.
Ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει το πρωί και να δύει το βράδυ. Ο Πούτιν και ο Σι Τζινπίνγκ δεν θα τον σβήσει.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΕΡΡΩΣΘΕ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΕΙΤΕ

Γ. Λιναρδής

tweet
fb-share-icon
Insta
Tiktok