Πίσω στον 6ο αιώνα πΧ ο κινέζος στρατηγός και φιλόσοφος Sun Tzu έγραφε στο βιβλίο του “η Τέχνη του Πολέμου” ότι ιδανικά ο εχθρός θα πρέπει να κατανικάται πριν καν ξεκινήσει η μάχη. Βέβαια ο Sun Tzu περιέγραφε τρόπους όπου ένα στράτευμα θα μπορούσε να πάρει το πλεονέκτημα πριν την μάχη, δεν εννοούσε ότι ένας εχθρός θα μπορούσε να κατανικηθεί χωρίς στρατιωτική δύναμη, δηλαδή με ειρηνικά μέσα.
Γενικότερα στα αρχαία χρόνια η έννοια της ειρήνης ήταν εξαιρετικά συγκεκριμένη και υπαρκτή. Για παράδειγμα, “αντί πολέμου ειρήνην ελώμεθα“, δηλαδή αντί πολέμου ας προτιμήσουμε ειρήνη ευχόταν ο Θουκυδίδης τον 5ο αιώνα πΧ έχοντας δει την φρίκη των εχθροπραξιών κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Λίγο αργότερα, στον 4ο αιώνα πΧ, “ο στόχος του πολέμου είναι η ειρήνη” συμβούλευε ο Αριστοτέλης. Αναλυτικά η άποψη του Αριστοτέλη ήταν ότι ο πόλεμος (εννοείται με στρατιωτικά μέσα) θα πρέπει να διεξάγεται μόνο προς ασθενέστερους αντιπάλους και ότι ο ρήτορας που θα ήθελε να συμβουλέψει την εκάστοτε Πόλη-Κράτος θα έπρεπε να είναι πλήρως ενημερωμένος για τις δυνατότητες της πόλης του αλλά και των αντιπάλων [Ρητορική, μεταφρ Δημ. Λυπουρλή].
Ενώ οι παραπάνω Έλληνες φιλόσοφοι και ιστορικοί με τον όρο “ειρήνη” εννοούσαν την πλήρη κατάπαυση των εχθροπραξιών και την επιστροφή στην συνήθη πολιτική ζωή, στα τέλη του 4ου αιώνα πΧ αρχίζει να διαμορφώνεται μια ελαφρώς διαφορετική αντίληψη από τον Publius Flavius Vegetius Renatus όπου στο έργο του “De Re Militari” υποστήριζε ότι “si vis pacem, para bellum“, δηλαδή εάν θέλεις ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο. Βέβαια ακόμη η ανάπτυξη του Πολιτικού Πολέμου δεν είχε φτάσει ακόμη στην στάθμη του 20ου αιώνα και έτσι στον 19ο αιώνα ο γάλλος συγγραφέας Ζαν Ζιροντού όριζε την ειρήνη ως το διάστημα μεταξύ δυο πολέμων, δηλαδή πάλι ως μια ξεχωριστή χρονική διάρκεια που χαρακτηρίζεται ως παντελή έλλειψη εχθροπραξιών.
Όμως από τα μέσα προς τέλη του 20ου αιώνα (τέλος WWII και μετά) έως και σήμερα στον 21ο αιώνα υπάρχει πραγματικά αυτή η περίοδος που ονομάζουμε “ειρήνη” ;
Στην δική μας περίπτωση το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο εάν από τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου υπάρχει ειρήνη μεταξύ Ελλάδος και των γειτονικών κρατών όπως τα Σκόπια, η Αλβανία και η Τουρκία?
Εάν η απάντηση στην παραπάνω ερώτηση δοθεί μέσα από το πρίσμα της καταπίεσης και εξουδετέρωσης της Ελληνικής Ομογένειας στις παραπάνω χώρες, τότε δυστυχώς η απάντηση είναι εντελώς αρνητική.
Τεκμηριώνοντας την αρνητική απάντηση, βλέπουμε ότι η Τουρκία του 1955 επιζητούσε βάσει σχεδίου και εν καιρώ ειρήνης να διαλύσει την Ελληνική Ομογένεια στην Κωνσταντινούπολη με τη βία. Αναλυτικά την νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου διαδραματίστηκε η επαίσχυντη ενέργεια των “Σεπτεμβριανών” που αποσκοπούσε στην εκρίζωση της Ελληνικής και Αρμενικής Ομογένειας και στην βίαιη επικράτηση του τουρκικού στοιχείου. Αναλυτικά σε αυτό το οργανωμένο πογκρόμ ο καθοδηγούμενος τουρκικός όχλος προκάλεσε τρομοκρατικά επεισόδια με λεηλασίας και πυρπολήσεις κατά των περιουσιών των Ελλήνων και των Αρμενίων της Κωνσταντινούπολης.
Όσο αφορά την άσκηση βίας για την επίτευξη πολιτικών στόχων, δηλαδή της τρομοκρατίας των τούρκων ενάντια στην Ελληνική Ομογένεια, θα πρέπει να αναφερθούν και οι περιπτώσεις της Ίμβρου και της Τενέδου, όπου ορδές τούρκων ποινικών κρατούμενων εξαπολύθηκαν στα νησιά για να διώξουν του Έλληνες γηγενείς κατοίκους.
Αντίστοιχη εξάσκηση τρομοκρατικών ενεργειών βρίσκουμε και στα Σκόπια, όπου για παράδειγμα η απογραφή πληθυσμού συστηματικά παραλείπει την αναγραφή της Ελληνικής Ομογένειας των περίπου 200 χιλιάδων Ελλήνων. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει επίσημη ελληνική φωνή που να αντιπροσωπεύει αυτή την τεράστια γηγενή μειονότητα στα Σκόπια ορίζει και τον μεγάλο βαθμό της τρομοκρατίας που ασκείται σε αυτόν τον πληθυσμό της Ομογένειας, ιδιαίτερα από το αλβανικό στοιχείο.
Όσο για την Αλβανία δυστυχώς υπάρχουν πολλά τραγικά περιστατικά που δείχνουν την βιαιότητα των Αλβανών εναντίον των Ελλήνων σε περίοδο “ειρήνης”, όπως τις δολοφονίες του Αριστοτέλη Γκούμα και του Κωνσταντίνου Κατσίφα καθώς επίσης και την συνεχή καταπίεση της Ελληνικής Ομογένειας της Βορείου Ηπείρου.
Δυστυχώς ο κοινός παρονομαστής των παραπάνω στην ουσία παραστρατιωτικών βίαιων και τρομοκρατικών ενεργειών από τούρκους και Αλβανούς προς την Ελλάδα είναι η απάθεια των ελληνικών κυβερνήσεων. Μέσα στην λήθη της “ειρήνης” οι ελληνικές κυβερνήσεις αμέλησαν την Ομογένεια στις όμορες περιοχές με αποτέλεσμα την δημιουργία μιας επικίνδυνης στρατηγικής ανεπάρκειας. Συγκεκριμένα ο όρος της στρατηγικής ανεπάρκειας ορίζεται ως την ύπαρξη των συνθηκών που περιορίζουν ή μηδενίζουν τα εθνικά συμφέροντα μιας χώρας. Ατυχώς για την Ελλάδα, οι ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο έχουν παραμελήσει την προστασία την Ομογένειας στις γειτονικές περιοχές, αλλά και έχουν ενισχύσει την στρατηγική ανεπάρκεια της Ελλάδας με κινήσεις όπως η επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών.
Συμπερασματικά στην σημερινή εποχή δεν υπάρχει η έννοια της ειρήνης. Πάντοτε σε ειρηνικές περιόδους είτε θα διεξάγεται Πολιτικός Πόλεμος (εμπορική, ιδεολογική & νομική αντιπαράθεση, ψυχολογικές επιχειρήσεις, επηρεασμός κοινής γνώμης), είτε Υβριδικός Πόλεμος (εισαγωγή στρατιωτικών ή παραστρατιωτικών μέσων στην παράλληλη διεξαγωγή του Πολιτικού Πολέμου, ήπια στρατιωτική ή παραστρατιωτική επέμβαση).
Εάν η Ελλάδα συνεχίσει να αγνοεί τις αρχές του Πολιτικού Πολέμου σίγουρα μια μέρα θα βρεθεί σε μια πολύ δύσκολη θέση ακριβώς λόγω αυτής της συνεχώς διογκούμενης στρατηγικής ανεπάρκειας.
Θεόδωρος Γ. Κωστής