Όσο ανεπιτυχής κι αν ήταν για τις ΗΠΑ ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», αυτός θα συνεχιστεί με μια διαφορά: Δεν θα λέγεται πλέον πόλεμος. Αντιθέτως θα υπάρξουν ποικίλες στρατιωτικοποιημένες «αντιτρομοκρατικές» προσπάθειες ανά τον κόσμο, χωρίς το παρατσούκλι «πόλεμος». Χωρίς αυτόν τον παράτιτλο οι ΗΠΑ θα παραμείνουν σε πολλά μέρη του κόσμου εξαπολύοντας αεροπορικές επιδρομές εναντίον μη αρεστών αντιπάλων, δικαιολογώντας αυτές τις επιθέσεις ως προσπάθεια περιορισμού και ανάσχεσης ομότιμων δυνάμεων.
Ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους τον Μάιο του 2003 είχε δηλώσει με περισσή περηφάνεια ότι «η αποστολή στο Ιράκ ολοκληρώθηκε», εννοώντας προφανώς ότι η εισβολή στο Ιράκ είχε ως αποτέλεσμα την ήττα των τρομοκρατών. Παρά την δήλωση αυτή και τις μετέπειτα ανακοινώσεις άλλων προέδρων περί επιτυχιών στον πόλεμο του Αφγανιστάν, τα αμερικανικά στρατεύματα παρέμειναν στο Αφγανιστάν για 20 χρόνια, ενώ αναμένεται η αποχώρηση τους από το Ιράκ στο τέλος του έτους. Τουτέστιν ο όρος «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» κωδικοποιήθηκε σε «πόλεμοι για πάντα».
Καθώς ο Μπάιντεν με την απόφαση του για εκκένωση του Αφγανιστάν σηματοδοτεί την πρόθεση του να τερματίσει τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» όπως τον γνωρίζουμε, το ερώτημα είναι: Τι θα μείνει από τους «πολέμους για πάντα». Απάντηση: Η επικράτηση στον «μεγάλο ανταγωνισμό ισχύος».
Παραδοσιακά όταν τελειώνει ένας πόλεμος, εκδίδεται ένα ψήφισμα συνήθως κωδικοποιημένο σε μια συνθήκη ή μια συμφωνία κάποιου είδους που αναγνωρίζει την ήττα ή την νίκη και την πρόθεση των αντιμαχομένων πλευρών για ειρήνη. Αυτό δεν συνέβη με τους «πολέμους κατά της τρομοκρατίας». Αξιοσημείωτο επίσης ήταν ότι στους «πολέμους κατά της τρομοκρατίας» ουδέποτε κατονομάστηκε κάποιος πραγματικός εχθρός, ούτε υπήρχαν γεωγραφικά όρια ή προϋποθέσεις για την επίλυση της σύγκρουσης που θα πρόκυπτε. Τα τελευταία χρόνια έχει αποδειχθεί ότι μόλις αυτοί οι πόλεμοι εξαπολύονται, παίρνουν την δική τους ζωή και μορφή.
Μετά από περίπου 20 χρόνια διαφόρων ειδών αποτυχίας και την κατασπατάληση τεράστιων οικονομικών πόρων, οι στόχοι των «πολέμων κατά της τρομοκρατίας» δεν επιτεύχθηκαν ποτέ πραγματικά. Τώρα η κυβέρνηση των ΗΠΑ επικεντρώνεται αλλού, καθώς σύμφωνα με την έκθεση του Διευθυντή της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (Director of National Intelligence) οι «προτεραιότητες μετατοπίζονται από την εστίαση στην αντιτρομοκρατία στην αντιμετώπιση των σχεδόν ομότιμων ανταγωνιστών».
Οι ΗΠΑ απομακρύνονται από αντιπάλους χαμηλής τεχνολογίας και χαμηλών πόρων και εστιάζουν στον μεγάλο ανταγωνισμό ισχύος, τουτέστιν στην Κίνα και στην Ρωσία.
Στην πραγματικότητα με τους «πολέμους κατά της τρομοκρατίας» το βαθύ κράτος των ΗΠΑ έλαβε τεράστιες εξουσίες, τις οποίες δεν σκοπεύει να απεμπολήσει. Μπορεί τώρα η κυβέρνηση των ΗΠΑ να στρέφεται αλλού και να αναθεωρεί τις αποτυχημένες πολιτικές της εικοσαετίας, όμως αυτοί οι πόλεμοι δημιούργησαν τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό μια νέα μορφή παντοτινής εξουσίας και μια Αμερική που άλλαξε για πάντα.
Αν ο αμερικανικός λαός δεν αποφασίσει για δομικές αλλαγές του συστήματος διακυβέρνησης του, ο «μεγάλος ανταγωνισμός ισχύος» που θα εξαπολυθεί το επόμενο διάστημα μπορεί να σηματοδοτήσει το χάος και την καταστροφή σε όλο τον κόσμο.
Γ. Λιναρδής
