Οι πολιτικές ελίτ της Δύσης και τα παρελκόμενα τους μέσα ενημέρωσης έχουν πλήρως ενσωματώσει στην ατζέντα τους την χριστιανό-εβραϊκή ρήση «η άγνοια είναι ευδαιμονία», μια ρήση που η καλλιέργεια της οδηγεί στην απόλυτη δουλικότητα του πόπολου. Τα παραδείγματα των τελευταίων μηνών για αυτή την καλλιεργούμενη άγνοια είναι πάρα πολλά, θα αναφερθούμε σε ένα από αυτά που υπαινίσσεται ότι ο Πούτιν είναι βάναυσος δικτάτορας, αδίστακτος, έχων ισχνή σχέση με την πραγματικότητα, εξισωμένος με τον Χίτλερ και τον Στάλιν.
Πρόσφατα 168 Νομπελίστες δάνεισαν τους συλλογικούς εγκεφάλους και τα διαπιστευτήρια τους σε μια «ανοιχτή επιστολή», της οποίας η πρώτη πρόταση συνδυάζει την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία με την επίθεση του Χίτλερ στην Πολωνία το 1939. Το ότι αυτή την επιστολή την πρωτοδημοσίευσε το ίδρυμα «The Rockefeller University» το αφήνουμε στην κρίση των αναγνωστών. Θυμίζουμε όμως ότι τα χρόνια του μεσοπολέμου η οικογένεια Rockefeller ενίσχυσε οικονομικά το χιτλερικό κόμμα NSDAP, ενώ το 1917 είχε χρηματοδοτήσει με 1 εκ. δολάρια (σημερινά περίπου 50 εκ.) τους Μπολσεβίκους στην πορεία τους για την εξουσία.
Εκ της ανάγνωσης προκύπτει ότι ο σκοπός της επιστολής είναι να καλλιεργήσει την άγνοια σε ένα σημαντικό θέμα που άπτεται της χάραξης πολιτικής ασφαλείας και των απειλών που αιωρούνται γύρω μας, βάζοντας στο κάδρο και δαιμονοποιώντας τον Πούτιν. Για την δαιμονοποίηση όμως αυτή δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία, καθώς ο Ρώσος πρόεδρος έχει παρουσιάσει με σαφήνεια τον τρόπο με τον οποίο οραματίζεται την θέση της Ρωσίας στον κόσμο, τις σχέσεις με την Δύση και τα περιγράμματα ενός επιθυμητού διεθνούς συστήματος, πολύ πιο ολοκληρωμένα και ιστορικά ενημερωμένα από οποιονδήποτε άλλο ηγέτη της Δύσης, της οποίας τα συνθήματα περί «δημοκρατίας» και «ελευθερίας» έχουν οδηγήσει τα τελευταία 30 χρόνια σε ατελείωτους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και σφαγές αμάχων.
Προφανώς μπορούμε να αμφισβητούμε τις αναλύσεις ή τα συμπεράσματα του Πούτιν, να αμφισβητούμε την ειλικρίνεια του, να υποψιαζόμαστε κρυμμένες σκέψεις και να καταγγέλλουμε τις ενέργειες του. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τις μακροσκελείς δημόσιες ομιλίες του, εξετάζοντας την πραγματικότητα της ρωσικής διακυβέρνησης και πολιτικής τα τελευταία 20 χρόνια, πουθενά δεν υπάρχει έστω κάποια ηχώ από το «Mein Kampf» του Χίτλερ ή από το «The Road to Power» του Στάλιν (και τα πολλά άλλα βιβλία του).
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο Πούτιν είναι μια αξιοθαύμαστη προσωπικότητα που ηγείται μιας μεγάλης χώρας που βιώνει μια ιστορική μεταμόρφωση. Αναμφίβολα πρέπει να ασχοληθούμε μαζί του, με τον ένα ή άλλο τρόπο. Αλλά φωνασκώντας ασυνάρτητα ότι πρόκειται περί ενός «γενοκτονικού δολοφόνου» απλώς καλλιεργούμε την άγνοια, είναι αντιπαραγωγικό και αν μη τι άλλο παιδιάστικο.
Όσα και να προσπαθούν οι πολιτικές ελίτ της Δύσης να καλλιεργήσουν την άγνοια στην κοινή γνώμη, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένα στάδιο στον αγώνα για μια παγκόσμια τάξη που δεν καθορίζεται πλέον από την Δύση. Οι αναλύσεις ή «ανοιχτές επιστολές» που αποδίδουν στον Πούτιν χιτλερικά ή σταλινικά χαρακτηριστικά είναι τουλάχιστον παραπλανητικές και τροφοδοτούν τα σχέδια εκείνων που απεργάζονται την παγκόσμια ηγεμονία μέσω της κατάργησης των εθνών και της καθιέρωσης της πολυπολιτισμικότητας.
Λ. Ιουστινιάνης
