Αυτό που όλοι οι τεχνίτες γνωρίζουν από την δική τους οδυνηρή εμπειρία, μια εμπειρία που είναι εντελώς ξένη στους περισσότερους πολιτικούς, είναι το γεγονός ότι η πρόθεση να βιδωθεί μια βίδα πραγματικά σφιχτά μπορεί να καταστρέψει όλη την προσπάθεια, επειδή η βίδα δεν αντέχει το φορτίο και αποκόπτεται.
Αυτό είναι η ακραία συνέπεια του καθολικού νόμου της φθίνουσας αύξησης των αποδόσεων. Είτε πρόκειται για την χρήση λιπάσματος στο χωράφι είτε για την χορήγηση φαρμάκων για την καταπολέμηση μιας ασθένειας: Μόλις η δόση υπερβεί το λογικό επίπεδο, ο λόγος της προσπάθειας προς την απόδοση γίνεται όλο και πιο δυσμενής, έως ότου τελικά ένα νεκρό χωράφι ή ένας νεκρός ασθενής κάνει προφανή την λανθασμένη θεραπεία.
Ένα κλασσικό παράδειγμα του λόγου προσπάθειας προς απόδοση που τελικά γίνεται δυσμενής είναι η κλιμάκωση ενός πολέμου. Κλασικά παραδείγματα: Οι ΗΠΑ πίστευαν ότι αν μπορούσαν να αποψιλώσουν εντελώς την ζούγκλα του Βιετνάμ, θα μπορούσαν να νικήσουν τους Βιετκόνγκ με τα ανώτερα όπλα τους. Πίστευαν επίσης ότι θα μπορούσαν να νικήσουν τους Ταλιμπάν με χτυπήματα μαχητικών drones και διατρητικών βλημάτων κατά θωρακισμένων στόχων.
Σήμερα είμαστε μάρτυρες και ταυτόχρονα συμμετέχοντες ως χώρα σε ένα στρατιωτικό σπιράλ κλιμάκωσης στην Ουκρανία, στο οποίο η παιδαριωδώς ακλόνητη πεποίθηση ότι η νίκη (ό,τι κι αν φανταστεί κανείς με αυτό) μπορεί να επιτευχθεί με όλο και πιο βαριά όπλα έχει καταπνίξει εντελώς κάθε άλλη σκέψη για την επίλυση της σύγκρουσης από το μυαλό των ανθρώπων.
Ζούμε σε έναν φαύλο κύκλο κλιμάκωσης, ο οποίος ξεκίνησε από την νατοϊκή πλευρά με 5.000 κράνη και συνεχίζεται με βαρέα όπλα και με συνεχείς εξοπλιστικές προσπάθειες μέχρι μιας επιτυχίας που θα μπορούσε να συνίσταται στο γεγονός ότι η βίδα σπάει. Αλλά όπως αναφέραμε στην αρχή, μόνο έμπειροι τεχνίτες το περιμένουν αυτό, σίγουρα όχι οι πολιτικοί.
Η ρωσική πλευρά αρέσκεται να απαριθμεί τις απώλειες υλικού που υπέστησαν από τον περασμένο Φεβρουάριο τα ουκρανικά στρατεύματα, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων από 7.500 αρμάτων και άλλων τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης. Κάποιος πρέπει να προσπαθήσει σοβαρά να απεικονίσει αυτό τον αριθμό για να καταλάβει τι συμβαίνει στην Ουκρανία. Μια μικρή βοήθεια προσφέρεται από τον κατάλογο Ukraine 2021(κάνοντας κλικ στο «Army») σχετικά με τον εξοπλισμό των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων.
Το γεγονός ότι υπάρχουν κυρίως ερωτηματικά στη στήλη «Διαθέσιμο» μπορεί να αγνοηθεί, καθώς αυτό που υπήρχε ακόμα το 2021 ήδη έχει καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό. Στην στήλη «Παραγγελία» έγκειται το ενδιαφέρον, γιατί εκεί εμφανίζονται ήδη τα δυτικά άρματα μάχης, τα οποία σίγουρα δεν θα μπορούσαν να είχαν παραγγελθεί το 2021. Ή μήπως όχι;
Σε κάθε περίπτωση προκύπτει η βάσιμη υποψία ότι με την αποσπασματική παράδοση περιορισμένου αριθμού αρμάτων μάχης Leopard 2 από τον Μάρτιο μέχρι της άφιξης των 31 υποσχεθέντων από τις ΗΠΑ αρμάτων Abrams σε ίσως 12 μήνες, θα αποδειχθεί ότι ακόμη και αυτό δεν είναι αρκετό για να έχουν δικαιολογημένο λόγο να σαλπίσουν οι σάλπιγγες της νίκης για το καθεστώς του Κιέβου. Εν τω μεταξύ οι αξιωματούχοι του Κιέβου είναι πεπεισμένοι, προφανώς μετά από παρότρυνση νατοϊκών κύκλων, ότι μόνο η πρόσθετη υποστήριξη μαχητικών αεροσκαφών και πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς θα έκανε την χρήση βαρέων αρμάτων μάχης να έχει ελπίδες απώθησης της ρωσικής προέλασης. Η ζήτηση για αυτή την αεροπορική υποστήριξη απαιτείται από την Ουκρανία με όλο και πιο έντονους τόνους, με κάποιες νατοϊκές χώρες όπως η Πολωνία να είναι διατεθειμένες να στείλουν μαχητικά F-16.
Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει είναι αν μπορεί να έχει τακτικό νόημα η στάθμευση τέτοιων μαχητικών αεροσκαφών σε ουκρανικές βάσεις, σχεδόν μπροστά από την μύτη των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων.
Η μόνη εξήγηση που θα μπορούσε να δοθεί είναι η έκρηξη παραγγελιών για το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ, που ουσιαστικά αυτός είναι ο εις εκ των κυριοτέρων στόχων της προμήθειας όπλων στην Ουκρανία.
Το κατά πόσον υπάρχουν πιλότοι στην ουκρανική Πολεμική Αεροπορία που είναι σε θέση να πετάξουν δυτικά μαχητικά αεροσκάφη και να καταρρίψουν τον εχθρό χωρίς μακρά εκπαίδευση, τολμούμε να αμφιβάλλουμε και το αφήνουμε στην κρίση του αναγνώστη. Θα είχε βέβαια περισσότερο νόημα με την έννοια της αποτελεσματικής χρήσης μαχητικών για την απώθηση των ρωσικών στρατευμάτων, και ίσως εκεί αποσκοπεί η ζήτηση μαχητικών από το Κίεβο, να χρησιμοποιηθούν τα αεροσκάφη από την Πολωνία, την Ρουμανία ή ακόμη και την Γερμανία με πλήρως εκπαιδευμένα πληρώματα από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ.
Ωστόσο, αυτό θα μπορούσε να είναι ακριβώς εκείνη η περιστροφή στην βίδα που θα την έκανε να αποκοπεί λόγω υψηλού φορτίου. Τότε δεν θα πρόκειται πλέον για την Ουκρανία, αλλά μόνο για την διεκδίκηση της παγκόσμιας κυριαρχίας από τις ΗΠΑ και την βούληση της Ρωσίας να εξασφαλίσει την δική της επιβίωση με κάθε στρατιωτικό μέσο.
Όλοι εκείνοι που σήμερα σφίγγουν με όλη τους την δύναμη το βαρύ κλειδί της σπειροειδούς κλιμάκωσης θα πρέπει να γνωρίζουν ότι την στιγμή που η βίδα αποκόπτεται αμέσως ακολουθεί η στιγμή που το χέρι που την σφίγγει με όλη του την δύναμη συγκρούεται εξαιρετικά οδυνηρά με το σιδερένιο σκληρό, αιχμηρό αντικείμενο εργασίας.
Αντί λοιπόν η αυτοαποκαλούμενη Δύση να ματώσει οδυνηρά, θα ήταν λογικό να σταματήσει άμεσα να περιστρέφει την βίδα της κλιμάκωσης.
Όμως μια γερμανική παροιμία λέει ότι «η εμπειρία είναι σύμφωνα με την εμπειρία μη μεταβιβάσιμη»
(Erfahrung ist erfahrungsgemäß nicht übertragbar).
Γ. Λιναρδής
