O γνωστός σε όλους τους Έλληνες -και εξαιρετικά αντιπαθής- Πολωνός πρώην Πρωθυπουργός Donald Tusk, έκανε δηλώσεις και ξεκαθάρισε ότι επιστρέφει στην πολιτική σκηνή της χώρας του, της Πολωνίας.
Ο Tusk αγαπημένο «παιδί» των ευρωπαϊκών διευθυντηρίων και του ΔΝΤ, δήλωσε ότι επιστρέφει στην πολιτική με ένα στόχο, να χτυπήσει το κυβερνών κόμμα PiS και να ανατρέψει την ευρωσκεπτιστική πολιτική του αλλά και την αντίδραση της Πολωνίας στην «πολιτική νόρμα» της προώθησης των LGBTQ+ «δικαιωμάτων».
Η Πολωνία, αντιστέκεται σθεναρά στην πιεστική και επιβαλλόμενη πολιτική της Ε.Ε. και αρνείται να προωθήσει προπαγανδιστικό υλικό σε ανηλίκους για την ομοφυλοφιλία και την αλλαγή φύλλου. Στα θέματα αυτά, είναι (άτυπος) σύμμαχος της Ουγγαρίας του Orban, ο οποίος υπέστη μια σοβαρή επίθεση για τους ίδιους λόγους στην τελευταία σύνοδο της Ε.Ε.
Η Πολωνία, έχει σκληρή νομοθεσία και για την ελευθερία του τύπου αλλά και για τις «δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις» που προσπαθεί να της επιβάλλει η Ε.Ε. αυξάνοντας έτσι τον «βαθμό μη συμμόρφωσης» εντός των τειχών της Ε.Ε.
Το κυβερνών κόμμα PiS κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή και πολύ δύσκολα θα μπορέσει ο Tusk, να ανατρέψει την ορμή του. Όμως η Ε.Ε. κάνει ότι μπορεί για να τον βοηθήσει σε αυτό τον στόχο και μάλιστα πίεσε τον νυν επικεφαλής του Civic Platform (PO) να παραιτηθεί, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για μια «πανηγυρική» επιστροφή του Tusk στην ηγεσία του κόμματος.
Αλγεινή εντύπωση πάντως, προκαλούν αυτές οι ενέργειες της Ε.Ε. που απροκάλυπτα, πιέζουν και απειλούν την Ουγγαρία και την Πολωνία, να αλλάξουν τις πολιτικές τους, ώστε να είναι αρεστές στα διευθυντήρια αλλά και ευθέως ενάντιες στην πολιτική θέληση των λαών, αφού και τα δύο κυβερνώντα κόμματα αλλά και οι πρωθυπουργοί τους σε αυτές τις χώρες, απολαμβάνουν άνετες πλειοψηφίες και ισχυρή στήριξη των λαών στις πολιτικές τους.
Φαίνεται ότι οι «ευρωπαϊκές αξίες» τις οποίες επικαλούνται κράτη μέλη της Ε.Ε. έχουν απομακρυνθεί αρκετά από τις «ευρωπαϊκές αξίες» που αντιλαμβάνονται οι Ευρωπαίοι πολίτες. Η αυτοδιάθεση έχει μπερδευτεί με την ανεκτικότητα, η ελευθερία του λόγου με την πολιτική ορθότητα, η πολιτική ελευθερία με την πιστοποιημένη από κέντρα επιρροής πολιτική επιλογή.
Τελικά η Ε.Ε. επιμένει στην προσπάθειά της για «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» ταξιδεύοντας σε δρόμους αντιλαϊκούς, που οδηγούν στην μετατροπή των Εθνών σε σωρούς πληθυσμών, των χωρών σε χώρους και τελικά εφαρμόζει έναν ειδεχθή «συστημικό ρατσισμό», όμοιο του οποίου δεν έχουν βιώσει οι πολίτες στο παρελθόν.
Ίσως σε ακραιφνή δικτατορικά κράτη, τέτοιες μέθοδοι να μπορούσαν να επιτύχουν (έστω για περιορισμένο χρονικό διάστημα, αφού κανένα δικτατορικό καθεστώς δεν έχει καταφέρει να επιβιώσει μακροπρόθεσμα) αλλά στην κοιτίδα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, στην Ευρώπη, είναι ένα σενάριο με προδιαγεγραμμένο τέλος και μάλιστα καθόλου happy end.
Ακόμη, είναι σημαντικό ότι, οι χώρες που αντιστέκονται σθεναρά, είναι εκείνες που βγήκαν από το Σοβιετικό μπλοκ και είναι προφανές ότι έχουν πια γυρίσει σελίδα στην πολιτική ιστορία τους και δεν ανέχονται να παραχωρήσουν πλέον, τις πολιτικές ελευθερίες σε κανέναν σχηματισμό αλλά ούτε και να τους κοιτούν υποτιμητικά τα κράτη της πάλαι ποτέ «ελεύθερης Δύσης».
Μια τέτοια υποτιμητική συμπεριφορά ήταν για παράδειγμα, όταν ο Πρωθυπουργός της Ολλανδίας είπε στην τελευταία σύνοδο της Ε.Ε. στον Πρωθυπουργό της Ουγγαρίας: «συμμορφωθείτε ή φύγετε από την Ε.Ε.» κάτι που δεν τόλμησε να ξεστομίσει στους Βρετανούς, ή στις αποσχιστικές τάσεις της προηγούμενης ιταλικής κυβέρνησης ή στις (πολύ ελαφρότερες αλλά υπαρκτές) αντιδράσεις που εφαρμόζει η Αυστρία.
Ίσως σήμερα, να είναι περισσότερο εμφανές από ποτέ το «εργοστασιακό σφάλμα κατασκευής» αυτού του οικοδομήματος της Ε.Ε. που ξεκίνησε και συνεχίζει να προσπαθεί να ενώσει τα ευρωπαϊκά κράτη, σε οικονομική βάση, κάτι που αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο, ίσως και ουτοπικό, ενώ θα έπρεπε η ένωση να χρησιμοποιήσει υλικά πολιτισμού και ιστορίας, που είναι πολύ πιο ανθεκτικά σε κραδασμικά πολιτικά συμφέροντα.
Αχιλλέας Ξανθάκης
