Ιδού πως δικαιώνεται σήμερα ένας τρανός ειδώς και επαϊων (ο Νίτσε), όταν πριν από πολλά χρόνια μιλώντας για την Ευρώπη, προφήτευε:

«Από καιρό πια όλος ο ευρωπαϊκός πολιτισμός κινείται με μια βασανιστική και αυξανόμενη ένταση, από τη μια δεκαετία στην άλλη, προς μια καταστροφή. Ανήσυχα, βίαια, βιαστικά. Σαν ρεύμα που θέλοντας να φτάσει στο τέλος δεν σκέφτεται πια, φοβάται να σκεφτεί!»

Είναι αυτός ο πολιτισμός, ο οποίος σήμερα κόπτεται για τα δικαιώματα του Ναβάλνυ. Αυτού του “αγωνιστή της δημοκρατίας”, τον οποίο οι Ρώσοι υποτίθεται ότι προσπάθησαν αλλά δεν κατόρθωσαν να τον δολοφονήσουν έχοντας κάνει λάθος στη δοσολογία του δηλητηρίου που του χορήγησαν. Σε αντίθεση βέβαια με τους Δυτικούς «εταίρους» μας οι οποίοι όχι μόνον υπήρξαν αλάνθαστοι στην περίπτωση του Μιλόσεβιτς αλλά αρνήθηκαν να παραδώσουν και τη σορό του για περαιτέρω ιατροδικαστικό έλεγχο από ανεξάρτητες αρχές.

Είναι αυτός ο πολιτισμός που βομβάρδισε το Βελιγράδι παρέα με τους υπερατλαντικούς γκάγκστερς, σκοτώνοντας σκόπιμα και από καθαρή δολοφονική μανία χιλιάδες αμάχους. Eπιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά την εκλεκτική του συγγένεια τόσο με την αμερικανοσιωνιστική, όσο και με την παραδοσιακή οθωμανική βαρβαρότητα.

Είναι αυτός ο πολιτισμός που γέννησε, εξέθρεψε και συνεχίζει να στηρίζει το «φαινόμενο» του νεοθωμανισμού, χθες με τον Οζάλ, σήμερα με τον Ερντογάν και αύριο με κάποιον άλλο.

Είναι αυτός ο πολιτισμός, που όπως η ιστορία επανειλημμένα έχει καταγράψει, αφού πρώτα σιγοντάρει τις τουρκικές αυθαιρεσίες – θηριωδίες, στη συνέχεια τις καταδικάζει (λεκτικά).

Είναι αυτός ο πολιτισμός που συνεχίζει και σήμερα να στηρίζει έμπρακτα όλα τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης πάνω στην αναδυόμενη (με ευρωπαϊκή βοήθεια) νεοθωμανική αυτοκρατορία και τις νέες αυθαιρεσίες – θηριωδίες της.

Είναι αυτός ο πολιτισμός που αφού πρώτα μεθόδευσε κατά συναυτουργία με τους εντολοδόχους του στην Ελλάδα (λέγε «δημοκρατικό» τόξο) τις πάντοτε άθλιες, κάποτε αιματηρές και μονίμως έωλες πολιτικές διώξεις και δικαστικές αυθαιρεσίες εναντίον των πρώην μελών της Χρυσής Αυγής, έφτασε στο αποκορύφωμα του κουρελιάσματος των ευρωπαϊκών θεσμών από τους ίδιους τους εκπροσώπους του με την άρση ασυλίας του Γιάννη Λαγού. Την άρση που τελικά αποκάλυψε πέραν πάσης αμφιβολίας όχι απλά την συνενοχή αλλά και τους ηθικούς του αυτουργούς.

Είναι ο πολιτισμός της παραπληροφόρησης, των κατασκευασμένων προσχημάτων και της συστηματικής δαιμονοποίησης μέσω της εργαλειοποιημένης δημοσιογραφικής αλητείας. Αυτή για την οποία έγκαιρα ο Νίτσε προειδοποίησε:

«Καμαρώσατε λοιπόν τους περιττούς! Άρρωστοι είναι πάντα, χύνουν τη χολή τους κι αυτό τ’ ονομάζουν εφημερίδα. Καταπίνουν ο ένας τον άλλον και μήτε να χωνέψουν καν μπορούν».
«Καμαρώστε λοιπόν τους περιττούς! Πλούτη αποκτούν κι όμως γίνονται φτωχότεροι μ’ αυτά! Δύναμη θέλουν και πρωτίστως της δυνάμεως το μοχλό -πολύ χρήμα – οι ανίκανοι αυτοί»
Κοιτάτε πως σκαρφαλώνουν οι ευκίνητοι αυτοί πίθηκοι. Σκαρφαλώνουν ο ένας πάνω στον άλλο και σπρώχνονται προς τη λάσπη και τον γκρεμνό».
«Παραμερίστε λοιπόν από τη βρώμα. Φύγετε μακριά από των ανθρωποθυσιών το σύννεφο».

Πόσο έχουν αλλάξει άραγε τα πράγματα από τότε που Τούρκοι και Ευρωπαίοι συνεργάζονταν για να καταπνίξουν την παλινόρθωση του Ελληνισμού στραγγαλίζοντας το Ρήγα Φεραίο;

Ωστόσο, ένας γνωστός και έγκυρος θεωρητικός του πολέμου (Κλαούζεβιτς) γράφει ότι για να νικήσεις έναν αντίπαλο πρέπει να κάμψεις τόσο πολύ το φρόνημά του ώστε αυτός να μην έχει πλέον επιθυμία να συνεχίσει τον πόλεμο.

Μεταφράζοντας την παραπάνω ρήση, που από ό,τι φαίνεται μάλλον είναι σωστή, πρέπει να συμπεράνουμε ότι: αν ο φερόμενος ως ο ισχυρός μιας αντιπαράθεσης, παρότι έχει κάνει χρήση όλων των «υπερόπλων» που διαθέτει και παρότι δεν έχει σεβαστεί τίποτε από το υφιστάμενο περί δικαίου νομικό κεκτημένο, δεν έχει καταφέρει να κάμψει τη θέληση του αντιπάλου και να τον οδηγήσει σε οικειοθελή υποταγή, τότε ο ισχυρός έχει ηττηθεί και απλά δεν το γνωρίζει. Ή δεν θέλει να το παραδεχτεί.

Σε αυτή την περίπτωση, η ανάδειξη του πραγματικού νικητή είναι πλέον θέμα χρόνου και «ιστοριονομίας», όπως ίσως θα έλεγε και ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος αναφερόμενος στην Ελληνική Επανάσταση. Την Επανάσταση που τελεσφόρησε μετά από τέσσερις αιώνες αμέτρητων αποτυχημένων κινημάτων, τα περισσότερα από τα οποία καταπνίγηκαν σε ποταμούς αιμάτων, τα οποία όμως ποτέ δεν έκαμψαν το φρόνημα των Ελλήνων ούτε οδήγησαν σε επιθυμία οικειοθελούς υποταγής. Η τελική έκβαση του αγώνα επιβεβαιώνει το ιστορικό αξίωμα.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει στις μέρες μας και στην περίπτωση της αντιπαράθεσης του Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους. Αφού οι Παλαιστίνιοι παρ’ όλες τις θηριωδίες που υφίστανται πέραν του μισού αιώνα δεν έχουν καμφθεί, είναι κάτι περισσότερο από σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα επιβεβαιωθεί και μάλιστα με πολύ τραγικό τρόπο για τους Ισραηλινούς η ιστορική νομοτέλεια.

Παρεμπιπτόντως λοιπόν θα ήταν καλό και θα αποτελούσε ένδειξη σύνεσης για τους «αδελφούς Εβραίους» (κατά την προσφιλή έκφραση πασίγνωστου δημοσιογράφου), να λαμβάνουν υπόψη ότι: όσα περισσότερα εγκλήματα διαπράττουν εκμεταλλευόμενοι τη σημερινή τους υπεροπλία τόσο πιο αμείλικτη θα είναι η ιστορία προς τις επόμενες γενιές Ισραηλινών που θα κληθούν να πληρώσουν για τις αμαρτίες των γονιών τους. Όσες «Μακεδονίες» και αν επινοήσουν για να έχουν μελλοντικούς τόπους διαφυγής, «το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον».

Κατ’ επέκταση, όσα κι αν γράψουν ή πουν, οι κατά τον Νίτσε «ευκίνητοι πίθηκοι», (παιδιά και εγγόνια του ευρω – Μολώχ) για τους Έλληνες Εθνικιστές, που σήμερα σέρνονται από το ελληνώνυμο καθεστώς στις φυλακές με ευρωτουρκικές (σαν άλλοτε) οδηγίες, δεν θα μπορέσουν να κάμψουν το φρόνημά τους. Το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο και οι διώκτες μπορούν να είναι βέβαιοι για το ποιο θα είναι αυτό.

Με αφορμή λοιπόν την τελευταία μεταγωγή στις φυλακές της τιμής του Γιάννη Λαγού, νοιώθω την ανάγκη να στείλω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς προς όλους τους Έλληνες Εθνικιστές – πολιτικούς κρατουμένους, που αυτή την ώρα δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα, με λίγους στίχους από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους:

Ο δρόμος σου γλυκός και μοσχοβολισμένος,
στην κεφαλή σου κρέμεται ο ήλιος μαγεμένος.
Παλικαρά και μορφονιέ, γειά σου, Καλέ, χαρά σου!
Άκου! Νησιά, στεριές της γης, έμαθαν τ’ όνομά σου.