Στο κείμενο που ακολουθεί, θα βρείτε αποσπάσματα από το βιβλίο του Pat Buchanan, “Where the right went rong” του 2004. Για όσους δεν τον γνωρίζετε, ο Buchanan είναι συντηρητικός Αμερικάνος πολιτικός και δημοσιογράφος, ο οποίος ήταν βασικός σύμβουλος των Προέδρων Nixon, Ford και Reagan και υποψήφιος για το χρίσμα του Προέδρου των Ρεπουμπλικάνων το 1992 και το 1996 αλλά και με το Reform Party το 2000. Επίσης ήταν ο αρχικός παρουσιαστής της διάσημης τηλεοπτικής πολιτικής εκπομπής “Crossfire” του CNN.
Στο βιβλίο αυτό του 2004, αναλύει το στρατηγικό λάθος της αμερικανικής πολιτικής, να θελήσει να γίνει η νέα «αυτοκρατορία» και να αστυνομεύει τους λαούς, πράγμα που κατά τον Buchanan, εκτός του ότι αντιτίθεται στις επιταγές των Ιδρυτών των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι και πολιτικό λάθος που θα φέρει τις ΗΠΑ στο επίκεντρο του μίσους στον πλανήτη και θα τους στερήσει την δυνατότητα και την ηθική νομιμοποίηση να παραδειγματίσουν τον κόσμο για την διακυβέρνηση των λαών με ελευθερία και αληθινή αξιοκρατία.
«Ούτε καν η Βρετανική Αυτοκρατορία στο ζενίθ της δεν κυριάρχησε στον κόσμο όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα. Οι αμερικανικές δυνάμεις αναπτύσσονται σε εδάφη που οι στρατιώτες της Βικτώρια δεν είδαν ποτέ.
Ωστόσο, κάποιος θυμάται την ιστορία που λέγεται ότι είπε ο Lincoln σε φίλους που συγκεντρώθηκαν για να τον αποχαιρετήσουν καθώς έφευγε από το Springfield για να αναλάβει την ηγεσία. Ένας ανατολικός μονάρχης, είπε ο Lincoln, ζήτησε από τους σοφούς του να σκεφτούν λέξεις που θα ήταν παντού και πάντα αληθινές. Οι σοφοί έφυγαν , και όταν επέστρεψαν έδωσαν στο βασιλιά αυτά τα λόγια: «Κι αυτό θα περάσει». Ας ελπίσουμε ότι αυτό δεν ισχύει για την Αμερική, είπε ο Lincoln.
Στην εποχή μας, οι αυτοκρατορίες καταρρέουν πιο ξαφνικά. Ο Εικοστός αιώνας ήταν νεκροταφείο αυτοκρατοριών.
Η Αυστροουγγρική, η Γερμανική, Η Ρωσική και ο Οθωμανική χάθηκαν στον Πρώτο Μεγάλο Πόλεμο. Η Αυτοκρατορία του Ήλιου έγινε στάχτη το 1945.
Η Βρετανική Αυτοκρατορία, η οποία περιελάμβανε το ένα τέταρτο της παγκόσμιας επιφανείας και το ένα πέμπτο του λαού της, εξαφανίστηκε μέσα σε ένα τέταρτο του αιώνα αμέσως μετά από την «καλύτερη ώρα» της, το 1940.
Μια σοβιετική αυτοκρατορία που εκτεινόταν σε δώδεκα χρονικές ζώνες από τη Θάλασσα Μπέρινγκ μέχρι τον Έλβα, με φυλάκια στη Νοτιοανατολική Ασία, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική, ακόμη και την Καραϊβική και την Κεντρική Αμερική, υπέκυψε στην κατάρρευση της πίστης και θέλησης το 1989.
Όλες οι αυτοκρατορίες του Εικοστού αιώνα χάθηκαν. Μόνο η Αμερικανική «αυτοκρατορία» αντέχει. Αλλά η εισβολή στο Ιράκ και ο πόλεμος για την επιβολή της δημοκρατίας σε αυτό το αραβικό και ισλαμικό έθνος, που δεν έχει γνωρίσει ποτέ τη δημοκρατία, μπορεί να αποδειχθεί κλασσικό παράδειγμα αυτοκρατορικής υπερβολής που γκρέμισε τόσες πολλές αυτοκρατορίες στο παρελθόν.
Στα τέλη του Δέκατου ένατου αιώνα, η Μεγάλη Βρετανία έκανε το λάθος να αποδεχθεί την ιδέα ότι: τα χρήματα είναι πλούτος και η οικονομική υπεροχή πιο σημαντική από την κατασκευαστική δύναμη. Για να διατηρήσει ένα παγκόσμιο εμπορικό σύστημα δικής της δημιουργίας, η Βρετανία θυσίασε τα εθνικά συμφέροντα.
Και εμείς οι Αμερικανοί τώρα, θυσιάζουμε τα εθνικά συμφέροντα στο βωμό ενός Μολώχ της νεωτερικότητας, της παγκόσμιας οικονομίας.
Ωστόσο, αν ονομάσουμε μιαν αιτία της πτώσης της Βρετανίας, αυτή θα ήταν ο πόλεμος. Ο πόλεμος των Boer ήταν το Βιετνάμ της Βρετανίας. Με αυτό ήρθε μια απώλεια πίστης στην ανωτερότητα του βρετανικού πολιτισμού και διαδόθηκε η «αιρετική» ιδέα ότι μια Βρετανική Αυτοκρατορία που αρνούνταν την αυτοδιάθεση στους λαούς, δεν ήταν πλέον ανίκητη αλλά ούτε ηθικά δικαιολογημένη. Στη συνέχεια, για δέκα χρόνια μεταξύ 1914-1918 και 1939-1945, η Βρετανία κλειδώθηκε σε θανάσιμη μάχη με την πιο ισχυρή χερσαία δύναμη στην Ευρώπη. Μόνο η Βρετανία πολέμησε και τους δύο παγκόσμιους πολέμους από την πρώτη μέρα μέχρι την τελευταία.
Μέχρι το 1945, αιμορραγούσε, χρεοκόπησε, εξουθενώθηκε, τελείωσε. Θα παραιτηθεί από την αυτοκρατορία της, θα βυθιστεί στον σοσιαλισμό, θα γίνει ένα σχέδιο Μάρσαλ και θα εκχωρήσει τις μεγάλες αποφάσεις για το πεπρωμένο της Ευρώπης και του κόσμου στους Αμερικανούς. Στο τέλος της τελευταίας πρωθυπουργίας του Winston Churchill, η Βρετανία ήταν πλέον μια σκιά της παγκόσμιας δύναμης της οποίας, στο υπουργικό συμβούλιο είχε ο ίδιος εισέλθει το 1911.
Ένα χρόνο αργότερα, ήρθε η απόλυτη προσβολή. Ο Στρατηγός Eisenhower που είχε γοητευτεί υπό τη διοίκηση του Churchill εν καιρώ πολέμου, τώρα ως Πρόεδρος Eisenhower διέταξε τον διάδοχο του Churchill, Anthony Eden, να εγκαταλείψει το Σουέζ με την απειλή ότι θα βυθίσει τη βρετανική λίρα. Η Αμερική στη συνέχεια παραγκώνισε αγενώς τη Βρετανία στον αυτοκρατορικό της ρόλο. Με το θάνατο του Churchill το 1965, τίποτα δεν είχε μείνει από την Βρετανική αυτοκρατορία πάνω στην οποία «ο ήλιος δεν έδυε ποτέ».
«Αν και ο σκοπός του να είσαι μια Μεγάλη Δύναμη είναι να είσαι σε θέση να πολεμήσεις έναν Μεγάλο Πόλεμο», έγραψε ο Βρετανός ιστορικός A. J. P. Taylor, «ο μόνος τρόπος για να παραμείνεις μια Μεγάλη Δύναμη είναι να μην πολεμήσεις έναν». Η Βρετανία πολέμησε δύο. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχασε 720.000 νεκρούς. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, άλλοι 400.000. Σε δέκα χρόνια πολέμου, η Βρετανία είχε βυθίσει στο αίμα των καλύτερων και γενναίων νέων της, και τον συσσωρευμένο θησαυρό της αυτοκρατορίας της.
Η Αμερική, ωστόσο, έμεινε έξω από τους παγκόσμιους πολέμους περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη δύναμη και έτσι υπέστη λιγότερες απώλειες.
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Αμερική απέφυγε έναν (θερμό) πόλεμο με την Σοβιετική Ένωση που θα μπορούσε να προκαλέσει πολύ μεγαλύτερο όλεθρο και καταστροφή σε εμάς (τους Αμερικανούς) από ότι υπέστη η Βρετανία στους δύο παγκόσμιους πολέμους. Είμαστε η τελευταία υπερδύναμη επειδή μείναμε έξω από τους μεγάλους πολέμους του Εικοστού αιώνα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη δύναμη, και έτσι, υποφέραμε και χάσαμε λιγότερο από οποιονδήποτε άλλο.
Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ωστόσο, όλες οι γκάφες της άρχουσας τάξης της Βρετανίας στην πορεία της προς την ανοησία έχουν αναπαραχθεί από τις ελίτ μας. Από την αλαζονεία της εξουσίας και την αποξένωση των συμμάχων μέχρι τη διεξαγωγή αυτοκρατορικών πολέμων, σε περιοχές όπου δεν κινδύνευαν ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ.
Ξεχνώντας τη συμβουλή του John Quincy Adams (6ος Πρόεδρος των ΗΠΑ), η Αμερική πηγαίνει τώρα στο εξωτερικό αναζητώντας τέρατα για να καταστρέψει. Για ενάμιση αιώνα, η Αμερική ακολούθησε το δόγμα του Washington ότι: δεν υπάρχουν “μόνιμες συμμαχίες”.
Τώρα (2004) έχουμε συνθήκες που παρέχουν εγγυήσεις σε πενήντα έθνη, σε πέντε ηπείρους και στρατεύματα σε εκατό χώρες. Περίπου 150.000 Αμερικανοί στρατιώτες είναι δεσμευμένοι σε φαινομενικά ατελείωτους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Εάν τα Ηνωμένα Έθνη αντιμετωπίσουν μια ακόμη κρίση οπουδήποτε στον κόσμο, η χρεοκοπία της εξωτερικής μας πολιτικής θα είναι διαφανής σε όλο τον κόσμο.
Ο Πρόεδρος Bush έχει δηλώσει ότι είναι πλέον πολιτική των ΗΠΑ να ξεκινήσουν προληπτικό πόλεμο εναντίον οποιουδήποτε αδίστακτου καθεστώτος που επιδιώκει όπλα μαζικής καταστροφής. Μια πολιτική που σήμερα ευθέως αψηφάται από τη Βόρεια Κορέα και το Ιράν, αφού και οι δύο έχουν προγράμματα για την παραγωγή πυρηνικών όπλων.
Ο Πρόεδρος έχει επίσης δηλώσει ότι είναι πολιτική των ΗΠΑ να πάνε σε πόλεμο για να εμποδίσουν οποιοδήποτε άλλο έθνος να αποκτήσει την ικανή εξουσία, ώστε να αμφισβητήσει την ηγεμονία των ΗΠΑ σε οποιαδήποτε περιοχή της γης. Αυτό σήμερα λέγεται “Το Δόγμα Bush “.
Είναι μια συνταγή για μόνιμο πόλεμο με (δήθεν) στόχο την μόνιμη ειρήνη, αφού οι πόλεμοι είναι ο θάνατος των δημοκρατιών. “Κανένα έθνος”, προειδοποίησε ο Madison, δεν μπορεί να “διατηρήσει την ελευθερία του εν μέσω συνεχούς πολέμου”.
Το 2003, οι Ηνωμένες Πολιτείες εισέβαλαν σε μια χώρα που δεν μας απείλησε, δεν μας επιτέθηκε και δεν ήθελε πόλεμο μαζί μας, για να την αφοπλίσει από τα όπλα που όμως αποκαλύφθηκε ότι ποτέ δεν είχε!
Το πολεμικό του υπουργικό συμβούλιο, διαβεβαίωσε τον Πρόεδρο Bush ότι θα βρεθούν όπλα μαζικής καταστροφής, ότι οι αμερικανικές δυνάμεις θα γίνουν δεκτές με γιρλάντες λουλουδιών, ότι η δημοκρατία θα ανθίσει στο Ιράκ και θα εξαπλωθεί σε όλη τη Μέση Ανατολή, ότι ο θρίαμβός μας θα πείσει Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους να καθίσουν και να κάνουν ειρήνη.
Με τον ανταρτοπόλεμο όμως, το κύρος των ΗΠΑ έχει πέσει κατακόρυφα. Το μίσος για τον Πρόεδρο Bush είναι πανδημία από το Μαρρακές μέχρι την Μοσούλη. Εθελοντές για να πολεμήσουν τους Αμερικανούς φθάνουν στο Ιράκ από τη Συρία, τη Σαουδική Αραβία, το Ιράν και αλλού.
Την άνοιξη του 2004, οι αποκαλύψεις για τη σαδιστική κακοποίηση Ιρακινών κρατουμένων στη φυλακή του Αμπού Γκράϊμπ βύθισαν το κύρος των ΗΠΑ στα χαμηλότερα επίπεδα, στον αραβικό κόσμο. Κάναμε ένα τραγικό λάθος και ίσως πυροδοτήσαμε τον «πόλεμο των πολιτισμών» που ήταν προς το ζωτικό μας συμφέρον να αποφύγουμε. Ποτέ η Αμερική δεν ήταν πιο μισητή και περιφρονημένη σε έναν ισλαμικό κόσμο ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων.
Στο εσωτερικό, τα δημοσιονομικά πλεονάσματα της δεκαετία του 1990 έχουν εξαφανιστεί καθώς το κόστος των αφγανικών και ιρακινών πολέμων, έχει εκτοξευθεί πέρα από τις προβλέψεις ακόμη και των πιο απαισιόδοξων οικονομικών συμβούλων του προέδρου. Το δημοσιονομικό έλλειμμα των ΗΠΑ είναι πάνω από 4% του ΑΕΠ. Με το εμπορικό έλλειμμα αγαθών να πλησιάζει το 6% του ΑΕΠ, το δολάριο έχει χάσει το ένα τρίτο της αξίας του έναντι του ευρώ μέσα σε τρία χρόνια. Μόνο στον τομέα μεταποίησης, μία στις έξι θέσεις εργασίας, έχει εξαφανιστεί από τότε που ο Πρόεδρος Bush ορκίστηκε.
Μέχρι τα μέσα του 2004, ο Πρόεδρος έχει αποτύχει να καταργήσει έστω και μια γραφειοκρατική υπηρεσία, πρόγραμμα ή τμήμα μιας κυβέρνησης Λεβιάθαν που καταναλώνει το ένα πέμπτο της οικονομίας μας. Ούτε είχε ασκήσει βέτο έστω σε ένα νομοσχέδιο.
Ο γηγενής πληθυσμός της Αμερικής έχει πάψει να αυξάνεται. Το ποσοστό γεννήσεων έχει πέσει κάτω από τα επίπεδα αντικατάστασης. Η αύξηση του πληθυσμού των ΗΠΑ προέρχεται τώρα από μετανάστες, νόμιμους και παράνομους, από την Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.
Η θρησκευτική, εθνοτική και φυλετική σύνθεση της χώρας, παιδί της Ευρώπης, αλλάζει ταχύτερα από εκείνη οποιουδήποτε άλλου μεγάλου έθνους στην ιστορία, σε μια εποχή όπου η φυλή, η θρησκεία και η εθνικότητα διαλύουν χώρες. Το «χωνευτήρι των λαών» δεν κάνει πλέον τα μαγικά του. Οι νεοφερμένοι δεν αφομοιώνονται. Γινόμαστε αυτό που προειδοποίησε ο Theodore Roosevelt ότι θα γίνουμε: «ένα πανδοχείο πολλών γλωσσών για όλο τον κόσμο».
Ο αμερικανικός λαός, σε κάθε έρευνα απαίτησε να σταματήσει η παράνομη μετανάστευση και να μειωθεί η νόμιμη. Αλλά ο Πρόεδρος και το Κογκρέσο αρνούνται να κάνουν το συνταγματικό τους καθήκον να υπερασπιστούν τα μέλη της Ένωσης από αυτό που έχει γίνει πλέον: ξένη εισβολή.
Η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση των ΗΠΑ είναι μια κατεστραμμένη περιοχή.
Επίσης, είναι φανερό ότι υπάρχουν οι δυσοίωνες αναλογίες με την Ρώμη για τις οποίες διαβάζαμε στο σχολείο: η παρακμή της θρησκείας και της ηθικής, η διαφθορά της εμπορικής τάξης, ένας υποτιμημένος και παρακμιακός πολιτισμός. Πολλές από τις παλαιότερες εκκλησίες της Αμερικής αδειάζουν. Η Καθολική Εκκλησία, η μεγαλύτερη του έθνους, είναι γεμάτη αιρετικούς, σκάνδαλα, διαφωνίες και δυσπιστία.
Αλλά οι αρχές και οι αξίες έχουν σημασία. Γιατί η ιστορία μας διδάσκει ότι αν ενδώσουμε στα «πάθη» των δημοκρατιών δηλαδή αν παραδοθούμε στον πειρασμό να αγοράσουμε ψήφους με δημόσιο χρήμα, να αποσπάσουμε την προσοχή του λαού με «ψωμί και τσίρκα», να διεξαγάγουμε αυτοκρατορικούς πολέμους, τελικά, θα καταστρέψουμε την τελευταία καλύτερη ελπίδα της γης.
«Ο διάβολος αρχίζει με τον αφρό στα χείλη ενός αγγέλου που μπαίνει στη μάχη για έναν ιερό και δίκαιο σκοπό» Grigory Pomerants αντιφρονών Ρώσος φιλόσοφος
«Έχουμε ξεπεράσει τα όρια που βρίσκονται μεταξύ Δημοκρατίας και Αυτοκρατορίας» Garet Garrett, 1952.
Και τι έριξε την Ρώμη; Η απώλεια πίστης στους παλιούς θεούς και τις παλιές αρετές; Ο εκφυλισμός της αριστοκρατίας; Η διαφθορά των ανθρώπων με ‘’ψωμί και τσίρκα’’; Οι τρέλες των έκφυλων αυτοκρατόρων; Ο πλούτος που εξαφανίστηκε σε πολέμους; Το καταρρέων ποσοστό γεννήσεων; Η εισβολή βαρβάρων μεταναστών που δεν εκτιμούσαν τον ρωμαϊκό πολιτισμό; Ο εκτοπισμός στρατιωτών της Ρώμης σε ξένα μέρη; Αυτά ήταν πράγματι τα συμπτώματα του επικείμενου θανάτου. Αλλά ποια ήταν η αιτία;
Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης, πίστευε ότι η Ρώμη δεν μπορούσε να επιβιώσει από τον εναγκαλισμό του Μεγάλου Κωνσταντίνου με έναν Χριστιανισμό που αρνιόταν τις πολεμικές αρετές για την αρχή: «Αγάπα τον πλησίον σου». Πίστευε ότι η αυτοκρατορία δεν θα μπορούσε να επιβιώσει από την απώλεια της παλιάς ειδωλολατρικής πίστης.
Όταν μια θρησκεία πεθαίνει, ο πολιτισμός που αναπτύχθηκε από αυτήν πεθαίνει μαζί της.
Και πράγματι, καθώς στη Ρώμη εισέβαλαν βάρβαροι, οι πάπες στέκονταν στις πύλες της πόλης για να παρακαλέσουν για έλεος…»
