Θεούλη μου, τι σου ‘λθε να μ’ αγιάσεις;
νομίζεις πως θα μ’ έμελε καθόλου
αν ήθελες κι εμένα να κολάσεις
και μ’ έστελνες παρέα του διαβόλου;
Μ’ αρέσει ο Παράδεισος, αλήθεια,
χωρίς δουλειά σκοτώνω τον καιρό,
βλέπω αγίους γύρω μου σωρό,
διαβάζω συναξάρια, παραμύθια,
κι ακούω και τραγούδια θεϊκά,
μα, έλα που δεν έχετε συνήθεια,
να λέτε κι ένα δυο πολιτικά;
Συ κυβερνάς για πάντα με γαλήνη
και ώρα απ’ τον θρόνο σου δεν πέφτεις…
ας ήτο δυνατόν Θεός να γίνει
και άλλος σαν κι εσένα, λίγο ψεύτης,
να μοιρασθεί των ουρανών τ’ ασκέρι,
να πάνε μ’ εκείνον οι μισοί,
να έρχεται αυτός, να πέφτεις συ,
να γίνεται λιγάκι νταραβέρι…
Μα όλα εδώ είναι τακτικά,
ο ουρανός Θεό εσένα ξέρει,
και δεν μιλούν πολιτικά.
Εδώ που μ’ ησυχία όλοι ζούνε,
για μένα είναι κόλασις μεγάλη
πολιτικά τ’ αυτιά μου ας ακούνε,
και ας είμαι και στην κόλαση, χαλάλι!
Αν είχες εις το νου να με κολάσεις,
και μ’ έφερες κοντά σου για ποινή,
να! Κόλασις για με αληθινή…
Μα, φθάνει πια, Θεέ μου, μη με σκάσεις
και διώξε με, στο λέω παστρικά,
γιατί αλλιώς στιγμή δεν θα ‘συχάσεις…
και μόνος θα μιλώ πολιτικά.
