Από το 1500 έως σήμερα οι κοινωνικοί, οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί, υπέστησαν ολική ανατροπή σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Προτεσταντική Επανάσταση υπό τον Λούθηρο, η Αγγλική Επανάσταση υπό τον Κρόμγουελ, η Αμερικανική Επανάσταση, η Γαλλική Επανάσταση, η Ρωσική Επανάσταση, ο Πρώτος και ο Δεύτερος Μεγάλος Πόλεμος, το Σύμφωνο της Γιάλτας, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, υπήρξαν τα κύρια ορόσημα της εν λόγω ανατροπής.
«Ζούμε σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της ιστορίας και κανείς δεν συνειδητοποιεί, κανείς δεν καταλαβαίνει … Η Παγκόσμια Επανάσταση προχωρά ασταμάτητη προς τα τελικά αποτελέσματά της … Ποιος κηρύττει το τέλος της ή πιστεύει ακόμη ότι δεν έχει επέλθει η ήττα ; … Ο αγώνας διενεργείται επίσης στην εσωτερικότητα του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, παρόλο που ο ίδιος δεν το γνωρίζει καθόλου ! Επειδή τόσο λίγοι φθάνουν να δουν ξεκάθαρα σε ποια πλευρά στέκουν πραγματικά…»
Αυτά είναι λόγια του πολυμαθούς Γερμανού φιλοσόφου Όσβαλντ Σπένγκλερ, διακεκριμένου μελετητή των ιστορικών κύκλων, στο πολιτικοφιλοσοφικό πόνημά του «Τα αποφασιστικά χρόνια – Η Γερμανία και η παγκόσμια ιστορική εξέλιξη» («Jahre der Entscheidung – Deutschland und die weltgeschichtliche Entwicklung», 1933, εκδόσεις Carl Heinrich Beck, Μόναχο). Εκφράζουν ακριβώς την τραγωδία του συγχρόνου ανθρώπου, που αφελώς πιστεύει ότι είναι ελεύθερος και κριτής του επίγειου πεπρωμένου του, δίχως να αντιλαμβάνεται το «Μεγάλο Παράσιτο», το οποίο επεξέτεινε δυσθεώρητα δίκτυα εκμετάλλευσης και κυριαρχίας επάνω σε όλη την ανθρωπότητα.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία ευθεία αναφορά για το Μεγάλο Παράσιτο της ανθρωπότητος σε οποιοδήποτε βιβλίο. Καμία εφημερίδα, κανένα ραδιόφωνο, καμία τηλεόραση δεν το αναφέρει ποτέ. Συνεπώς οι άνθρωποι από κάθε μέρος της γης, σε γενικές γραμμές αγνοούν την ύπαρξή του. Ωστόσο, το Μεγάλο Παράσιτο υπάρχει πράγματι και, κρυμμένο μέσα στις σκιές, αντλεί κρυφά τους ζωτικούς χυμούς του από τον ιδρώτα, από τις προσπάθειες και από τα δεινά της ανθρωπότητας. Δεν πρόκειται για συνωμοσιολογικές υπερβολές, ούτε αφορά σε κάποια εμμονική δαιμονολογική κατηγοριοποίηση εθνών, λαών και θρησκειών που λειτουργούν έτσι. Αφήνοντας κατά μέρος τους αυθαίρετους εξορκισμούς και τις λογοτεχνικές μεταφορές, το Μεγάλο Παράσιτο της ανθρωπότητος είναι η Παγκόσμια Οικονομική Δύναμη. Η Παγκόσμια Οικονομική Δύναμη είναι ο κυρίαρχος του κόσμου.
«Εξουσιοδοτήστε με να εκδίδω νόμισμα και να ελέγχω το νομισματικό σύστημα της χώρας, και δεν θα με νοιάζει πλέον καθόλου ποιος φτιάχνει τους νόμους!», συνήθιζε να λέει εύστοχα ο Mayer Amschel Rothschild, ο ιδρυτής (στον δέκατο όγδοο αιώνα) της μεγαλύτερης τραπεζικής δυναστείας, που ποτέ δεν φανερώθηκε στις πραγματικές της διαστάσεις στους ανθρώπους.
Στις ίδιες εννοιολογικές γραμμές εκφράζεται και ο Σκωτσέζος μεγαλέμπορος και τραπεζίτης Sir William Paterson, ιδρυτής της Τράπεζας της Αγγλίας το 1694: «Η Τράπεζα κερδίζει χάρη στα κέρδη μέσω των τόκων, δηλαδή των χρημάτων που δημιουργούνται από το τίποτα» (από το φυλλάδιο του «Μία βραχεία περιγραφή της επιδιωκόμενης Τράπεζας της Αγγλίας» – «Α Brief Account of the Intended Bank of England», 1694).
Εδώ, οι δύο αυτές προτάσεις, που αποδίδονται προσεκτικά μέσα από τις σελίδες των βιβλίων επίσημης ιστορίας τα οποία υπάρχουν σήμερα, είναι ήδη σε θέση, παρά την ακραία τους περιεκτικότητα και συντομία, να μας δώσουν καλή αίσθηση της έκτασης της απάτης, με την οποία το Μέγα Παράσιτο περιέβαλε ολόκληρο τον κόσμο, χάρη σε μια επιδεξιότατη και υπομονετική διεργασία υπονόμευσης κι ανατροπής του τρόπου σκέψης και ζωής των ανθρώπων (όπως επεσήμανε ήδη προ πολλού καιρού ο Alfredo Bonatesta στο κείμενό του «Η διανοητική ανατροπή ως προϋπόθεση των πολιτικών επαναστάσεων του σύγχρονου κόσμου», δημοσιευμένο στο τριμηνιαίο περιοδικό του Μιλάνου «Ο ελεύθερος άνθρωπος», 8° τεύχος της 9ης Ιανουάριου 1982). Η υπονομευτική αυτή διεργασία ήταν διαρκώς ενεργή και δραστήρια τους τελευταίους πέντε αιώνες, με μια συμπαγή και συνεπή επαναστατική διαδικασία. Αυτή η διεργασία εξεκίνησε με την δημοσίευση των 95 θέσεων του Λούθηρου και έφθασε κατά πρώτον στο υψηλότερο και σημαντικότερο στάδιό της με την «διαίρεση του κόσμου σε δύο μπλοκ» (ενορχηστρωμένη από τους Ρούζβελτ και Στάλιν) και ακολούθως στο ύψιστο και σημαντικότατο στάδιό της με την μεταψυχροπολεμική εξαπόλυση της «Παγκοσμιοποίησης».
Σ’ αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί, για την διασφάλιση σαφήνειας στο θέμα ότι, η Παγκόσμια Οικονομική Δύναμη δεν είναι ένα νεφελώδες, ακαθόριστο και γενικό θέμα, κατά συνέπειαν ασαφές. Είναι ένα αντικείμενο πραγματικό και συγκεκριμένο.
Η Παγκόσμια Οικονομική Δύναμη συνίσταται από τους Διαχειριστές του Κεφαλαίου, δηλαδή από τους Μεγάλους Διεθνείς Κερδοσκόπους, οι οποίοι συναποτελούν την Παγκόσμια Τοκογλυφία, δηλαδή την τυραννία των τόκων σε βάρος όλων των Λαών του κόσμου.
Η Παγκόσμια Οικονομική Δύναμη ενεργεί κατά κύριο λόγο μέσω των Καπιταλιστικών Ανωνύμων Εταιρειών. Αυτές είναι τα εργαλεία που δίνουν ζωή στις Τράπεζες και στις Πολυεθνικές της Παραγωγής και του Εμπορίου, οι οποίες στην ουσία αποτελούν τις λειτουργικές δομές με τις οποίες λαμβάνει υπόσταση η «Παγκόσμια Αυτοκρατορία του Κεφαλαίου». Στην πραγματικότητα, μέσω αυτών η Παγκόσμια Οικονομική Δύναμη προσπορίζεται παρασιτικά πλούτη, με την εκμετάλλευση της εργασίας και της εφευρετικότητας των άλλων.
Στην κοινή γνώμη είναι ευρέως διαδεδομένη η παρεξήγηση ότι, οι προαναφερόμενες δουλοκτητικές καπιταλιστικές δομές λειτούργησαν και λειτουργούν μόνο σε αυτό το μέρος του κόσμου που οργανώθηκε σύμφωνα με τα οικονομικοπολιτικά πρότυπα του φιλελεύθερου καπιταλισμού, δηλαδή στον φερόμενο ως «ελεύθερο κόσμο» του τέως δυτικού μπλοκ. Αυτό δεν είναι απολύτως αληθές. Οι ίδιες δομές λειτούργησαν και λειτουργούν πλήρως επίσης και στο υπόλοιπο μέρος του κόσμου, στο τέως ανατολικό – σοσιαλκομμουνιστικό μπλοκ ή στα σημερινά «λαϊκοδημοκρατικά» του υπολείμματα (Κίνα, Β. Κορέα, Κούβα).
Στις 328 σελίδες του βιβλίου του «Vodka-Cola» ο Charles Levinson, [από το 1956 έως το 1964 Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας της «Διεθνούς Ομοσπονδίας Εργατών Μετάλλου» (International Metalworkers’ Federation – IMF), κατόπιν από то 1964 έως то 1983, Γενικός Γραμματέας της «Διεθνούς Ομοσπονδίας Εργατών Χημικών» που μετασχηματίσθηκε στην «Διεθνή Ομοσπονδία Εργατών Χημικών, Ενέργειας, Ορυχείων και Γενικών Εργατικών Ενώσεων» (International Federation of Chemical, Energy, Mine and General Workers’ Unions – ICEM)] υπήρξε εξαίρετη πηγή άντλησης εκτεταμένων πληροφοριών σχετικά με την ουσιαστική ταύτιση καπιταλιστών και μπολσεβίκων πλουτοκρατών. Ειδικότερα στο εξαιρετικό αυτό βιβλίο («Βότκα – Κόλα – Η επικίνδυνη κρυφή πλευρά της οικονομικής συνεργασίας μεταξύ Ανατολής και Δύσης» εκδόσεις Gordon & Cremonesi, Λονδίνο, 1978) ο εμπειρότατος Levinson αποτυπώνει και τεκμηριώνει τα εξής :
• Κατά τα χρόνια του «Ψυχρού Πολέμου» οι μεγάλες τράπεζες στη φιλελεύθερη καπιταλιστική «Δύση» (και
πρώτα απ’ όλες οι πασίγνωστες Morgan και Rockefeller) διέθεταν αρκετά υποκαταστήματα στις
σοσιαλκομμουνιστικές χώρες, όπως και οι τράπεζες της σοσιαλκομμουνιστικής Ανατολής διέθεταν
υποκαταστήματά τους στις φιλελευθεροκαπιταλιστικές χώρες της εχθράς τους Δύσης.
• Οι κυβερνήσεις του σοσιαλκομμουνιστικού συστήματος ενοικίαζαν τους εργάτες τους, με ιδιαιτέρως
χαμηλούς μισθούς και δίχως κανένα δικαίωμα στην απεργία, στις Πολυεθνικές του διεθνούς πλουτοκρατικού
«φιλελεύθερου» καπιταλιστικού συστήματος. (Πως πιστεύετε ότι αγοράζετε πάμφθηνα κινεζικά προϊόντα
κάθε είδους 😉
• Η φιλελεύθερη καπιταλιστική οικονομία στήριζε την σοσιαλκομμουνιστική οικονομία με συνεχή ροή
επιδοτούμενης πίστωσης.
Μια έρευνα που δημοσιεύθηκε τον Μάιο του 1982 από το περιοδικό «Νέος Πολιτικός Παρατηρητής» (OP – «Osservatore Politico Nuovo»), μια εβδομαδιαία επιθεώρηση πολιτικού προβληματισμού και συζητήσεων, ανακοίνωσε επίσης ότι η Gosbank, (Госбанк, Государственный банк СССР), δηλαδή η Σοβιετική Κεντρική Κρατική Τράπεζα, ήταν στην πραγματικότητα μια ανώνυμη εταιρία, με την συμμετοχή ξένων ιδιωτικών κεφαλαίων !
Ο Luigi d ‘Amato (1924-1993), νομικός και πολιτικός επιστήμων, καθηγητής και πρύτανης του Πανεπιστημίου «La Sapienza» της Ρώμης και δημοσιογράφος, έγραψε αποφατικά στην εφημερίδα «Giornale d’ Italia» στις 21 Ιουνίου του 1982 : «Η ιστορία του μεγάλου οικονομικού κεφαλαίου (χρηματιστηριακοί και τραπεζικού) είναι η ιστορία μιας δαιμονικής δύναμης, η οποία στάζει αίμα.» [Η «Giornale d’ Italia» (1980-2006) υπήρξε όργανο του κυρίαρχου φεντεραλιστικού πολιτικού κινήματος «Συνταξιούχοι ζωντανοί άνθρωποι» στην Ιταλία. Το 1980, ο Amato έγινε διευθυντής της Giornale, θέση την οποία κατείχε επί μία δεκαετία πριν γίνει πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της].
Αυτή η προαναφερόμενη επιγραμματική φράση συμπυκνώνει πολύ καλά τις τρεις χιλιετίες της ιστορίας, η γνώση της οποίας είναι απαραίτητη για να εξετάσουμε σωστά και όχι επιπόλαια το αντικείμενο της Παγκόσμιας Οικονομικής Δύναμης, εφόσον θέλουμε να έχουμε μια σαφή άποψή του, συμπεριλαμβανομένου και οποιουδήποτε αιτιώδους συνδέσμου σχετικά με την προέλευση και την εξέλιξη του συστήματος ισχύος των Διαχειριστών του Κεφαλαίου.
Α. Κωνσταντίνου