Ο όρος «πολιτιστικός μαρξισμός» στην σύγχρονη πολιτική ορολογία αναφέρεται στην αντίληψη κατά την οποίαν η διαβόητη «Σχολή της Φρανκφούρτης» είναι ο δημιουργός και κύριος μοχλός ενός διεθνούς ιδεολογικοπολιτικού και θεσμικοκοινωνικού κινήματος το οποίον αποσκοπεί να ελέγξει και να καταστρέψει την Δυτική κοινωνία.
[Η «Σχολή της Φρανκφούρτης» αφορά σε μια σχολή νεομαρξιστικής κοινωνιολογικής ερεύνης και φιλοσοφίας.
Η ομάδα των διανοουμένων που συναπάρτησε την Σχολή ανεδύθη στο «Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα» («Institut für Sozialforschung») στο Πανεπιστήμιον της Φρανκφούρτης, όταν ο σπουδαίος Γερμανοεβραίος φιλόσοφος Μαξ Χορκχάϊμερ (1895-1973) έγινε διευθυντής του Ινστιτούτου το 1930. Ο όρος «Σχολή της Φρανκφούρτης» είναι άτυπος και χρησιμοποιείται συμβατικώς για να περιγράψει τους στοχαστές που συνεδέοντο με το «Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα» ή επηρεάσθηκαν από αυτό.]
Συγκεκριμένως, ο σκοπός της δημιουργίας αυτής της πολιτική φιλοσοφίας, είναι η ριζική και ανεπανόρθωτη καταστροφή των πυλώνων της Δυτικής κοινωνίας : Της λευκής φυλής, της συνειδήσεως της εθνικότητος, της Χριστιανικής θρησκείας, του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, καθώς και της παραδοσιακής οικογενείας, έτσι ώστε να μπορέσει να επιβληθεί ευκολότερα μια σύγχρονη και εξελιγμένη δικτατορία ενός «μεταλλαγμένου» πολυφυλετικού – πολυπολιτισμικού νέο-προλεταριάτου, γεννήματος της νεοταξικής-νεοεποχίτικης παγκοσμιοποιήσεως.
Ο διογκούμενος και αφθόνως τροφοδοτούμενος από τους Διεθνείς Επικυριάρχους πολιτιστικός μαρξισμός εκφράζει και προωθεί την Παγκοσμιοποίηση, τις πληθυσμιακές και κοινωνικές μειονότητες, την παράνομη μετανάστευση, τον φεμινισμό, τον ομοφυλόφιλο σεξουαλικό προσανατολισμό, την κατάργηση της Χριστιανικής θρησκείας και την ανεξέλεγκτο ελευθέρα οικονομία.
Αρχικώς ο όρος «πολιτισμικός Μαρξισμός» είχε περιορισμένη ακαδημαϊκή χρήση, στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες και ειδικότερον εντός του πεδίου των «πολιτισμικών σπουδών», όπου ανεφέρετο στην επίμονο κριτική της Σχολής της Φραγκφούρτης εναντίον της «βιομηχανίας πολιτισμού» στην μεταπολεμική Δυτική κοινωνία, στην οποίαν η συγκεκριμένη «βιομηχανία» ήταν εν τέλει ικανή να «αντικειμενικοποιήσει» τις ανθρώπινες ανάγκες, παρεμποδίζουσα τα άτομα να αναπτύξουν ανθρώπινες αξίες (Η «αντικειμενικοποίηση» είναι μαρξιστικός όρος, περιγράφων την διεργασία όπου τα αντικείμενα προσλαμβάνουν υποκειμενική διάσταση και το αντίστροφο).
Ο διαπρεπής Βρετανός κοινωνιολόγος, φιλόλογος και ερευνητής πολιτιστικών σπουδών Χέρμπερτ Ρίτσαρντ Χόγκαρτ (1918–2014) –που μεταξύ άλλων υπήρξε μέλος της «Βασιλικής Εταιρείας Λογοτεχνίας»-ανέπτυξε το υπόβαθρο της θεωρίας του «Βρεττανικού Πολιτισμικού Μαρξισμού» (στο βιβλίο του «Χρήσεις του αλφαβητισμού» – 1957) με γνώμονα την αντίσταση στην μαζικοποίηση και την σωτηριακή απομάκρυνση προς τις «τοπικές κουλτούρες». Δηλαδή προέτεινε την αντίσταση κατά της δολίας τάσεως της μεθοδικής και μηχανιστικής εμπορευματοποιήσεως, η οποία διενεργείται με την χρήση εφημερίδων χαμηλής ποιότητος, την έκλυση κατακλυσμού διαφημίσεων και την δόλια συνδρομή της κυρίαρχης αμερικάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας ταινιών («Hollywood»), που οδηγεί σε μιαν ύπουλη «αμερικανοποίηση» του λαϊκού πολιτισμού.
Ο όρος παρέμεινε σε αχρησία ή σε ελαχίστη ακαδημαϊκή χρήση μέχρι τα τέλη του 1990, όταν μια ομάδα «παλαιοσυντηρητικών» [σε αντίθεση των φιλοσιωνιστών και υποστηρικτών της παγκοσμιοποιήσεως «νεοσυντηρητικών»] εξεκίνησε και πάλι την χρήση του όρου, για να περιγράψει αυτό που αντελαμβάνετο ως «Πολιτιστικόν Αγώνα», ως «Πολιτισμική Μάχη» κατά την οποίαν, οι ίδιοι θεωρητικοί που ανέλυαν και επέκριναν την «μαζικοποίηση» των λαϊκών στρωμάτων και τον συνακόλουθο μαζικό έλεγχο μέσω της εμπορευματικοποιήσεως και των Μέσων Μαζικής Ενημερώσεως – Αποπροσανατολισμού, στην πραγματικότητα ήσαν αυτοί που εξύφαιναν την δική τους επίθεση ενάντια στην Δυτική κοινωνία, χρησιμοποιούντες μεθοδικώς ως μέσα επιβολής τους τις μειονοτικές «αντικουλτούρες» και «υποκουλτούρες», την πολυφυλετική «πολυπολιτισμικότητα», καθώς και τις τάχα «προοδευτικές» πολιτικές με την θεσμοθετημένη «πολιτική ορθότητα».
Η περί «πολιτιστικού μαρξισμού» θεωρία υπήρξεν ιδιαιτέρως δημοφιλής μεταξύ θρησκευομένων «Παλαιοσυντηρητικών» Αμερικανών πατριωτών στοχαστών, όπως ο ιστορικός και συγγραφέας, θεωρητικός του «πολέμου 4ης γενεάς» Ουίλιαμ Στέρτζις Λιντ – William Sturgiss Lind, ο διάσημος πολιτικός σχολιαστής, συγγραφέας, πολιτικός και δημοσιογράφος Πατ Μπουσάναν- «Pat» Patrick Joseph Buchanan, και ο εφευρέτης του όρου «ηθική πλειοψηφία» («moral majority») θεολόγος, δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής Πολ Γουήρικ – Paul Weyrich (1942-2008). Η θεωρία περί «πολιτιστικού μαρξισμού» είναι επίσης παγκοσμίως δημοφιλής ανάμεσα σε Εθνικιστικές ομάδες ποικίλων ιδεολογικών αποχρώσεων, καθώς και σε αμερικανικές αντισιωνιστικές ομάδες της φερομένης ως «εναλλακτικής δεξιάς» (alternative-right).
O Γουήρικ εχρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «πολιτισμικός Μαρξισμός» πριν από είκοσι χρόνια το 1998, σε ένα συνέδριο περί «Συντηρητικής Ηγεσίας» της οργανώσεως «Civitas Institute» στην Βόρειο Καρολίνα των ΗΠΑ, ενώ αργότερον επανέλαβε τον όρο στο ευρείας κυκλοφορίας κείμενο του : «Επιστολή για τον Πολιτισμικό Πόλεμο». Μετά από παράκληση του Γουήρικ ο Ουίλιαμ Στέρτζις Λιντ έγραψε ένα συνοπτικό και πυκνό κείμενο γύρω από τον πολιτισμικό Μαρξισμό για το παλαιο – συντηρητικό «Ελεύθερο Κογκρέσο – Ίδρυμα Ερεύνης και Εκπαιδεύσεως» (γνωστό συνοπτικότερα ως «Free Congress Foundation», το οποίον είχε ιδρύσει ο Γουήρικ και το οποίον άλλαξε τίτλο και διαφοροποιήθηκε μετά τον θάνατό του το 2008.
Το ίδρυμα ήταν φιλοσερβικό και κατά της αμερικανικής παρεμβάσεως στα Βαλκάνια). Στο εν λόγω κείμενό του ο Λιντ αναφέρει πως η λίαν εκτεταμένη παρουσία ομοφυλοφίλων στην τηλεόραση είναι μια απόδειξη ότι ο πολιτιστικός Μαρξισμός κυριαρχεί στα ΜΜΕ και επιπλέον επισημαίνει πως ο Χέρμπερτ Μαρκούζε υπεστήριζε επιμόνως «μια συμμαχία μαύρων φοιτητών, φεμινιστριών γυναικών και ομοφυλόφιλων» ως πρωτοστάτες μιας μαρξιστικής επαναστάσεως, αντί της «αστικοποιημένης εργατικής τάξης».
O Λιντ έκτοτε εδημοσιοποίησε και την δική του λεπτομερεστέρα εκδοχή περί της επερχόμενης καταστροφής από τον πολιτιστικό Μαρξισμό με την αναγκαστικά επιβεβλημένη «πολιτική ορθότητα» και την υποχρεωτική «κυβερνητική νομιμοφροσύνη», στην οποίαν οδηγούνται οι Λευκοί, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι.
Τόσον ο Λιντ όσο και ο Γουήρικ, καλούν με τα αρχικά ιδεολογικοπολιτικά γραπτά τους σε αντεπίθεση ενάντια στον πολιτιστικό Μαρξισμό με την χρήση ενός «ζωηρού πολιτιστικού συντηρητισμού», που θα περιέχει δοκιμασμένες και χρήσιμες παρελθούσες κοινωνικές τάσεις, όπως η επιστροφή στην αγροτική κοινωνία. Στην συνέχεια υπεστήριξαν την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από το «Νέο Παραδοσιακό Κίνημα», ένα νέο ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα που θα υποστηρίζει ανοικτά και συστηματικά την επιστροφή στην Παράδοση.
Βεβαίως οι συστημικές δυνάμεις αντεπετέθησαν με ισχυρά μέσα και με τον συνήθη και εν πολλοίς αποτελεσματικότατο τρόπο της «αντι-δυσφήμησης» : Δηλαδή ανιχνεύοντας κάποιες … συνδέσεις με φασισμό – ναζισμό. Ο πολυγραφότατος Βρετανός Μάθιου Φέλντμαν (Matthew Feldman), καθηγητής στην Οξφόρδη και προϊστάμενος του «Κέντρου Ανάλυσης της Ριζοσπαστικής Δεξιάς», ειδικός των φερομένων ως «φασιστικών σπουδών», στον τρίτο τόμο του (πεντατόμου) εμβριθεστάτου βιβλίου του «Φασισμός – Κρίσιμοι όροι στην πολιτική επιστήμη» (εκδόσεις Routlege, 2004) [που συνεξέδωσε με τον διάσημο ιστορικό και πολιτικό επιστήμονα Ρότζερ Γκρίφφιν (Roger Griffin)] ιχνηλατεί την ορολογία «Πολιτιστικός Μαρξισμός» στην εθνικιστική μεσοπολεμική Γερμανία, όπου οι Εθνικιστές χρησιμοποιούσαν με την ίδια έννοια την φράση «πολιτιστικός Μπολσεβικισμός».
Δηλαδή αναγνωρίζει στον σύγχρονο όρο μια παράφραση της Εθνικιστικής ορολογίας του μεσοπολέμου.
Όμως τα πυρά του καθηγητή Φέλντμαν ήσαν άσφαιρα και παράταιρα: Ο ίδιος ο Λιντ γράφοντας για τις «Καταβολές της πολιτικής ορθότητας» είχε δηλώσει σαφώς, ήδη από τον Φεβρουάριο του 2000, ότι όταν εξετάσουμε αναλυτικώς και ιστορικώς την πολιτική ορθότητα, προκύπτει σαφέστατα πως ο όρος «πολιτιστικός Μαρξισμός» δεν έχει τις ρίζες του «στην δεκαετία του 1960, με τους χίπις και το ειρηνιστικό κίνημα», αλλά πολύ πιο πρίν, στην εποχή του Α’ Μεγάλου Πολέμου.
Ας μην ομφαλοσκοπούμε : Οι Λευκοί άνθρωποι της Ευρώπης και της Αμερικής αποδέχονται τώρα ένα επίπεδο ασχημίας στην καθημερινή τους ζωή, το οποίον δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία του Δυτικού μας πολιτισμού.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουν καταστεί τόσον εθισμένοι στην μικρόψυχη κτηνωδία της ατομιστικής καθημερινότητος, ώστε ο θάνατος εκατομμυρίων από την πείνα και τις ασθένειες δεν μας προξενεί τίποτα περισσότερο από έναν ατελή στεναγμό ή ένα ασήμαντο ψίθυρο διαμαρτυρίας. Οι δρόμοι και οι πλατείες των πόλεών μας, που φιλοξενούν λεγεώνες αστέγων, κυριαρχούνται από την προσοδοφόρο επιχείρηση του εμπορίου ναρκωτικών, της μεγαλυτέρας βιομηχανίας στον κόσμο. Σε αυτούς τους χώρους δολοφονούνται άνθρωποι με ρυθμό που δεν είχε παρατηρηθεί από τον Μεσαίωνα και ένθεν.
Ταυτοχρόνως, χιλιάδες μικρότερες φρικαλεότητες είναι πλέον τόσον συνηθισμένες ώστε περνούν απαρατήρητες. Τα παιδιά μας εξοδεύουν πολύ χρόνο καθήμενα εμπρός σε τηλεοράσεις και ηλεκτρονικούς υπολογιστές, όπως κάνουν στο σχολείο, παρακολουθώντας με χαρά, σκηνές βασανιστηρίων και θανάτου, που θα μπορούσαν να συγκλονίσουν το κοινό στο Ρωμαϊκό Κολοσσαίο. Η μουσική είναι παντού, σχεδόν αναπόφευκτη – αλλά δεν εξυψώνει, δεν ψυχαγωγεί, ούτε καν ηρεμεί – τραυματίζει τα αυτιά και μερικές φορές εκσφενδονίζει μιαν αισχρότητα.
Οι πλαστικές τέχνες είναι άσχημες, η αρχιτεκτονική μας είναι άσχημη, τα ρούχα μας είναι άσχημα.
Υπάρχουν σίγουρα περίοδοι στην ιστορία όπου η ανθρωπότης είχε ζήσει παρόμοιες μορφές κτηνωδίας, αλλά τα χρόνια μας είναι πολύ διαφορετικά. Η εποχή μας, μετά τον Β’ Μεγάλο Πόλεμο και ιδιαιτέρως μετά τον Ψυχρό Πόλεμο είναι η πρώτη στην ιστορία στην οποία θα μπορούσαν να αποφευχθούν αυτές οι φρίκες. Η εποχή μας είναι η πρώτη που έχει την τεχνολογία και τους πόρους για να τροφοδοτήσει, να στεγάσει, να εκπαιδεύσει και να προσφέρει ανεκτή εργασία σε κάθε άνθρωπο στη γη, ανεξαρτήτως της αυξήσεως του πληθυσμού. Ωστόσον, όταν παρουσιάζονται ιδέες και δοκιμασμένες τεχνολογίες που μπορούν να επιλύσουν τα φρικτότερα προβλήματα, οι περισσότεροι άνθρωποι υποχωρούν σε μιαν αμείλικτη παθητικότητα.
Έχουμε γίνει όχι μόνον άσχημοι, αλλά και ανίσχυροι.
Παρ’ όλα ταύτα, δεν υφίσταται κανείς λόγος για τον οποίον πρέπει να γίνει αποδεκτή ως έχει η σημερινή μας ηθικοπολιτιστική παρακμιακή κατάσταση, ως τάχα «νόμιμη» ή ως «φυσική ιστορική μετεξέλιξη» και «εκσυγχρονισμός». Και επίσης δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίον αυτή η τυραννία της σηπτικής ασθενείας κατατρώγει την αναγκαστικώς «ανοικτή κοινωνία» μας θα πρέπει να συνεχιστεί, έστω και για μια στιγμή περισσότερον.
Εξετάσετε πως είχε η κατάσταση πριν από την Α΄ σύγχρονη Ολυμπιάδα των Αθηνών, στις αρχές της δεκαετίας του 1890 : Στην Πατρίδα μας εν όψει των αγώνων απεφασίσθη η μερική αναμαρμάρωση του Παναθηναϊκού Σταδίου επί σχεδίων που είχαν εκπονήσει οι σπουδαίοι αρχιτέκτονες Αναστάσιος Μεταξάς και Ερνέστος Τσίλλερ με την συνδρομή του Εθνικού Ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ. Στην μουσική, ο Κλωντ Ντεμπυσύ ολοκλήρωνε το «Πρελούδιο στο απόγευμα ενός Φαύνου», συγχρόνως δε ο Ντβόρζακ επεξεργάζετο την Ενάτη Συμφωνία του, ενώ ακόμη ζούσαν οι Παύλος Καρρέρ, Γιοχάνες Μπραμς και Τζιουζέπε Βέρντι. Πρωτοπόροι φυσικοί και μηχανικοί όπως ο Χέρμαν Χέλμολτς και ο Ερνστ Μαχ κατείχαν σημαίνουσες πανεπιστημιακές έδρες. Η παπική εγκύκλιος «Περί των Νέων Πραγμάτων» (De Rerum Novarum) του Λέοντος του ΙΓ’ που αφορούσε «Δικαιώματα και καθήκοντα του Κεφαλαίου και της Εργασίας» εξεδόθη, ενώ τμήματα της Δευτέρας Σοσιαλιστικής Διεθνούς εστρέφοντο στην τρομοκρατία και προετοίμαζαν τον «ταξικό πόλεμο».
Στην δεκαετία του 1890, η αισιόδοξη πεποίθηση ότι κάποιος μπορούσε να συνθέσει μουσική όπως ο Μπετόβεν, να ζωγραφίσει όπως ο Ρέμπραντ, να μελετήσει το σύμπαν όπως ο Πλάτων και ο Νικόλαος Κουζάνος, αλλά και να αλλάξει την παγκόσμιο κοινωνία χωρίς βία, ήταν ζωντανή. Ήταν μεν αδύναμη αλλά όχι νεκρή. Εντούτοις, μέσα σε περίπου είκοσι χρόνια, αυτές οι κλασικές παραδόσεις του πολιτισμού είχαν εξαφανισθεί, και η Δύση ενεπλάκη σε μια σειρά από πολέμους αδιανοήτου αλληλοσφαγής των Λευκών ανθρώπων.
Το ανθρωποκτόνο δρώμενο που εξεκίνησε πριν από εκατό χρόνια, είναι κάτι που θα μπορούσε να ονομασθεί ευστόχως «Αντι-Αναγέννηση». Η Αναγέννηση του 15ου και 16ου αιώνος ήταν μια θρησκευτική εορτή της ανθρωπίνης ψυχής, μια εξαίσια άνθηση του δυναμικού της ανθρωπότητος για ανάπτυξη. Η ωραιότης στην τέχνη δεν μπορεί να θεωρηθεί ως κάτι ολιγότερον από την έκφραση των πλέον προηγμένων επιστημονικών αρχών, όπως άλλωστε αποδεικνύεται από την γεωμετρία στην οποίαν βασίζονται η προοπτική του Λεονάρντο ντα Βίντσι και … ο ανυπέρβλητος τρούλος του Μπρουνελέσκι στον καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας.
Οι ικανότεροι νόες της περιόδου εκείνης έστρεψαν τις σκέψεις τους στους ουρανούς και στις πελώριες υδάτινες μάζες και εχαρτογράφησαν το ηλιακόν σύστημα και την διαδρομή προς τον Νέο Κόσμο, σχεδιάζοντες σπουδαία έργα για να ελέγξουν τον ρουν των ποταμών για την βελτίωση της ανθρωπότητας. Περίπου πριν από εκατό χρόνια, ωσάν να συνετάχθη αναλυτικώς ένας μακρύς κατάλογος, με όλα τα υπέροχα επιτεύγματα της Αναγεννήσεως – έτσι ώστε το καθένα τους να αντιστραφεί και να εξαλειφθεί.
Ως μέρος αυτού του παγκοσμίου αποδομητικού ρεύματος της σκοτεινής «Νέας Εποχής», η έννοια της ανθρωπίνης ψυχής υπονομεύθηκε από την πλέον θορυβώδη πνευματική εκστρατεία της ιστορίας. Η τέχνη διεχωρίσθη βιαίως από την επιστήμη και η ίδια η επιστήμη έγινε αντικείμενο βαθυτάτης καχυποψίας. Η τέχνη έγινε άσχημη επειδή, όπως ήδη ειπώθηκε, η ζωή είχε γίνει άσχημη.
Η πολιτισμική απομάκρυνση από τις Αναγεννησιακές ιδέες που εδημιούργησαν τον σύγχρονο κόσμο οφείλεται σε ένα είδος «ελευθεροτεκτονισμού της ασχημίας». Αρχικώς, ήταν μια τυπική πολιτική συνωμοσία για την διάδοση θεωριών που αποσκοπούσαν ειδικώς στην αποδυνάμωση της ψυχής του χριστιανικού πολιτισμού, κατά τρόπον ώστε να κάνει τους ανθρώπους να πιστεύσουν ότι η δημιουργικότης ήταν πλέον ανέφικτος, ότι η προσκόλληση σε καθολικές αλήθειες ήταν απόδειξη αυταρχισμού και εν τέλει πως η ιδία η κοινή λογική ήταν … ύποπτη.
Αυτή η συνωμοσία ήταν καθοριστική για τον σχεδιασμό και την ανάπτυξη των τεραστίων «αδελφών» νέων βιομηχανιών ραδιοφώνου, τηλεοράσεως, κινηματογράφου, ηχογραφημένης μουσικής, διαφημίσεως και δημοσκοπήσεων, προφανώς ως μέσων κοινωνικής χειραγωγήσεως.
Η διάχυτη ψυχολογική πέδη των μέσων δήθεν ενημερώσεως σκοπίμως προωθήθηκε παντού, ώστε να δημιουργήσει την παθητικότητα και την απαισιοδοξία που πλήττουν τους πληθυσμούς μας σήμερα. Τόσον επιτυχημένη ήταν αυτή η συνωμοσία, που έχει ενσωματωθεί στον πολιτισμό μας. Δεν χρειάζεται πλέον να λειτουργεί ως «συνωμοσία», διότι έχει προσλάβει αυτόνομο, ιδική της ζωή. Οι επιτυχίες της δεν είναι αμφισβητήσιμες -αρκεί μόνον να ενεργοποιήσετε το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση-. Ακόμη και ο ορισμός του εκάστοτε προεδρεύοντος του Αρείου Πάγου μπορεί να παραμορφώνεται από τα ΜΜΕ παρουσιαζόμενος ωσάν κάποιο επεισόδιο μιας …. ερωτικής σαπουνόπερας, με τους θεατές να αμπελοφιλοσοφούν για τον εκάστοτε αγαπημένο τους ή θελκτικό κοινωνικό «ηθοποιό».
Τα πανεπιστήμιά μας, κάποτε λίκνο του τεχνολογικού και πνευματικού μας μέλλοντος, έχουν κατακλυσθεί από την νεοεποχίτικη Κομιντέρν της «Πολιτικής ορθότητας». Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης του ανύπαρκτου «υπαρκτού σοσιαλισμού», οι πανεπιστημιουπόλεις μας αντιπροσωπεύουν πλέον την μεγαλύτερη συγκέντρωση του μαρξιστικού δόγματος στον κόσμο. Οι παράλογες εκρήξεις των εφήβων της δεκαετίας του 1960, 50 χρόνια μετά έχουν θεσμοποιηθεί σε μια «μόνιμη επανάσταση». Οι πανεπιστημιακοί καθηγητές κοιτάζουν γύρω τους φοβικά, ελπίζοντας ότι η τρέχουσα αθλιότητα θα πάψει πριν κάποια πιθανή επίθεση ή συκοφαντική καταγγελία ενός αναρχοκομμουνιστή αλητοφοιτητή εξαλείψει το έργο τους με προσπάθειες μιας ζωής.
Μερικοί μάλιστα μαγνητοφωνούν τις παραδόσεις τους, φοβούμενοι κατηγορίες κάποιων λυσσασμένων «ερθροφρουρών». Οι διάφοροι «Γαβρόγληδες» λειτουργούν παγκοσμίως αχαλίνωτοι ! Στις ΗΠΑ οι φοιτητές του πανεπιστημίου της Βιρτζίνια υπέβαλαν αίτηση για την άρση της ακαδημαϊκής απαιτήσεως να μελετάται ο Όμηρος, ο Δάντης,… ο Γκαίτε και άλλοι τιτάνες της Ευρωπαϊκής Σκεψεως, αποκαλούμενοι απαξιωτικά «DEMs» (αρκτικόλεξο του «Dead European Male» -«Νεκρό Ευρωπαϊκό Αρσενικό»), επειδή γραπτά του δικού τους τύπου θεωρούνται ρατσιστικά, εθνοκεντρικά, φαλοκεντρικά και γενικώς πολύ κατώτερα από εκείνα των τάχα «πιο συναφών» και «ευπρόσιτων» τριτοκοσμικών, γυναικών ή ομοφυλοφίλων συγγραφέων.
Αυτός δεν είναι ακαδημαϊκός και πνευματικός περίγυρος μιας δημοκρατίας ! Αυτό το τοξικό εξάμβλωμα είναι η NKVD του Στάλιν, που ξεριζώνει και ρημάζει τους «απείθαρχους στην πολιτική νόρμα», τους «αντιδραστικούς αντεπαναστάτες» και απαγορεύει την διακίνηση των ιδεών, εξοβελίζοντας τα «φασιστικά» βιβλία ή τα βιβλία των «φασιστών» – το μόνο που λείπει (ακόμη) είναι η δημόσια πυρπόληση των μάγων.
Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι η ασχήμια που βλέπουμε γύρω μας έχει ενθαρρυνθεί και οργανωθεί συνειδητά, έτσι ώστε η πλειοψηφία του πληθυσμού να χάσει την γνωστική ικανότητα να μεταδώσει στην επομένη γενεά τις ιδέες και τις μεθόδους με τις οποίες οικοδομήθηκε ο πολιτισμός μας.
Μετά την διαρκώς εξαπλουμένη δικτατορία γνώμης, η απώλεια αυτής της γνωστικής ικανότητος είναι ο δεύτερος φρικώδης προάγγελος ενός τρομακτικού ζόφου. Και η εποχή μας είναι ακριβώς βδελυρή εποχή ζόφου. Σε τέτοιες καταστάσεις, το αρχείον της ιστορίας είναι αδιαμφισβήτητο:
Είτε δημιουργούμε μιαν Αναγέννηση όλων των θεμελιωδών αρχών από τις οποίες προήλθε ο πολιτισμός – ή, ο πολιτισμός μας θα πεθάνει μαζί με τους υστάτους φορείς του.
Α. Κωνσταντίνου
