Οι εξελίξεις στην πολιτική σκηνή της Δύσης μας ωθούν στο να υποθέσουμε μια υποκείμενη πολιτιστική-θρησκευτική αντιπάθεια προς την Ρωσία και τον λαό της από την πλευρά ενός πολύ μεγάλου τμήματος της κυρίαρχης πλουτοκρατίας της Δύσης.
Ο πόλεμος που διεξάγεται επί του παρόντος στην Ουκρανία, ένας πόλεμος που φέρνει την Ουκρανία ως πληρεξούσιο της συλλογικής Δύσης εναντίον της Ρωσίας, είναι μεν πρωτίστως ιδεολογικός αλλά ταυτόχρονα είναι και βαθιά θρησκευτικός, με την Ρωσία να αντιπροσωπεύει ό,τι έχει απομείνει από την χριστιανική Ευρώπη και την αυτοαποκαλούμενη Δύση να αντιπροσωπεύει μια ολοκληρωτική ιδεολογία που απεχθάνεται την θρησκεία γενικά και τον Χριστιανισμό ειδικότερα.
Η συλλογική Δύση εμφανίζεται ως ένα ολοκληρωτικό και επιθετικά αντιθρησκευτικό μπλοκ εξουσίας που επιδιώκει να εξαγάγει την αντιχριστιανική και αντι-ανθρώπινη ιδεολογία της στον υπόλοιπο κόσμο, ενώ η Ρωσία απορρίπτοντας τα σχέδια των κυρίαρχων ελίτ της Δύσης αντιστέκεται σε αυτή την διαδικασία και βαδίζει προς την αντίθετη κατεύθυνση: Έχοντας κάποτε υπάρξει ενεργός υποστηρικτής του «επιστημονικού υλισμού» και του αθεϊσμού, η Ρωσία έχει επιστρέψει στις ορθόδοξες χριστιανικές ρίζες της και έχει ανατρέψει τις πιο ολέθριες πολιτικές και συμπεριφορές της σοβιετικής εποχής.
Θυμίζουμε ότι κατά την διάρκεια της κομμουνιστικής εποχής, ο Χριστιανισμός κατεστάλη στην Ρωσία και σε όλο το σοβιετικό μπλοκ. Υπό τον Λένιν και τον Στάλιν, το κομμουνιστικό καθεστώς έσφαξε εκατομμύρια χριστιανούς.
Τα θύματα ήταν κυρίως Ορθόδοξοι, αλλά και οι Χριστιανοί κάθε δόγματος υπέφεραν. Ακόμη και μετά τον θάνατο του Στάλιν η θρησκεία συνέχισε να διώκεται. Όλα τα παιδιά έπρεπε να παρακολουθήσουν μαθήματα αθεϊσμού, κατά τη διάρκεια των οποίων χλευάστηκε ο Χριστιανισμός και η θρησκευτική πίστη γενικά. Έως το τέλος του Κομμουνισμού, η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ένα μικρό απομεινάρι του πρώην εαυτού της υπό τους Τσάρους, αλλά αυτό σύντομα άρχισε να αλλάζει. Οι κακουχίες γέννησαν μια πνευματική αναγέννηση. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς και άλλοι κλάδοι του Χριστιανισμού, άρχισαν να βιώνουν αξιοσημείωτη ανάπτυξη. Ωστόσο, μόνο την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα και υπό την προεδρία του Βλαντιμίρ Πούτιν, αυτό το κίνημα έγινε πραγματικά σημαντικό.
Τα 22 χρόνια που ο Πούτιν βρίσκεται στην εξουσία, παράλληλα με τις οικονομικές και στρατιωτικές μεταρρυθμίσεις του, επέβλεψε την αναβίωση της ρωσικής ορθόδοξης πίστης. Σε μια πράξη με βαριά συμβολική σημασία, πραγματοποίησε επίσκεψη στο Άγιο Όρος το 2001, μόλις ένα χρόνο μετά την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων του. Αν και αυτή η προσπάθεια έπρεπε να ματαιωθεί λόγω μιας καταιγίδας που καθήλωσε το ελικόπτερο του και μια δεύτερη προσπάθεια το 2004 ομοίως σταμάτησε όταν έπρεπε να επιστρέψει στη Ρωσία για να αντιμετωπίσει την τρομοκρατική ενέργεια των ισλαμιστών Τσετσένων στο Μπεσλάν, τελικά κατάφερε να φτάσει στο Άγιο Όρος το 2005.
Ο Πούτιν με την επίσκεψη του κατέστησε σαφές ότι θεωρούσε την Ορθοδοξία ως εθνική θρησκεία της Ρωσίας και ότι η Εκκλησία είχε σαφή ευνοϊκή νομική θέση στην ρωσική κοινωνία.
Η απεικόνιση της Ρωσίας στα δυτικά μέσα ενημέρωσης τις δυο τελευταίες δεκαετίες, ήτοι τις δεκαετίες που κυβερνά ο Πούτιν, μετακινήθηκε από την συγκατάβαση που υπήρχε επί εποχής Γιέλτσιν σε απόλυτη εχθρότητα.
Ήδη από το 2005, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης κάλυπταν με έντονη εχθρότητα τα διαδραματιζόμενα στην Ρωσία, αυτή η έντονη εχθρότητα συμβάδιζε με τα αυξανόμενα σημάδια χριστιανικής αναβίωσης. Σπάνια όμως οι δημοσιογράφοι και αρθρογράφοι επιτέθηκαν ανοιχτά στην Ρωσία για τον «εκχριστιανισμό» της. Οι αρθρογράφοι, έχοντας επίγνωση του γεγονότος ότι μεγάλος αριθμός ανθρώπων στην Δύση συνέχιζαν να περιγράφουν τους εαυτούς τους ως χριστιανούς, δικαιολόγησαν τα αντιρωσικά σχόλια τους ως αποτέλεσμα της «επιθετικότητας», της «διαφθοράς» ή της «έλλειψης δημοκρατίας» στην Ρωσία.
Ωστόσο, από το 2013 η αντιρωσική ρητορική έγινε υπερβολική. Εκείνη την χρονιά, το ρωσικό κοινοβούλιο ψήφισε τον λεγόμενο νόμο «Ομοφυλοφιλική Προπαγάνδα» (Gay Propaganada Law). Το νομοσχέδιο, που περιγράφεται ως «προστασία των παιδιών από πληροφορίες επιβλαβείς για την υγεία και την ανάπτυξη τους», απαγόρευσε ρητά τις παρελάσεις «Gay Pride», καθώς και άλλες μορφές υλικού ΛΟΑΤ (LGBT) όπως βιβλία και φυλλάδια, τα οποία προσπαθούν να ομαλοποιήσουν την ομοφυλοφιλία και να επηρεάσουν τα παιδιά στη στάση τους απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Το νομοσχέδιο πέρασε ομόφωνα από το ρωσικό κοινοβούλιο, με μία μόνο αποχή. Αλλά ο αντίκτυπος στην δυτική ελίτ-νομενκλατούρα και τους δεσμοφύλακες της «αποδεκτής γνώμης» ή «πολιτικής ορθότητας» ήταν άμεσος. Σχεδόν όλα τα δυτικά μέσα ενημέρωσης άρχισαν να εμφανίζουν τον Πούτιν ως «κακοποιό», «φασίστα» και «δολοφόνο». Υπάρχουν δε σαφείς ενδείξεις ότι δυτικές μυστικές υπηρεσίες, όπως η CIA και η MI5, συμμετείχαν ενεργά στην αντιρωσική προπαγάνδα.
Μετά το 2013 οι δυτικές ελίτ δεν περιορίστηκαν μόνο στην αντιρωσική προπαγάνδα, αλλά άρχισαν να συζητούν για οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Υπήρξαν εκκλήσεις για μποϊκοτάζ των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων, που πραγματοποιήθηκαν τον Φεβρουάριο του 2014 στο Σότσι της Ρωσίας, και ενώ στο κάλεσμα για μποϊκοτάζ αντιστάθηκαν γενικά οι αθλητές, πολλοί δυτικοί πολιτικοί αρνήθηκαν να παρευρεθούν και η ρωσοφοβική θερμοκρασία στα δυτικά μέσα ενημέρωσης αυξήθηκε αλματωδώς.
Το 2014, η Ουκρανία μετά την «έγχρωμη επανάσταση» του Μαϊντάν φαινόταν να βρίσκεται στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. Βίαιες συγκρούσεις μεταξύ υποκινούμενων αντικυβερνητικών διαδηλωτών και αστυνομίας είχαν ως αποτέλεσμα πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Στις 21 Φεβρουαρίου ο εκλεγμένος πρόεδρος Γιανουκόβιτς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πρωτεύουσα και μια πραξικοπηματική κυβέρνηση, επιλεγμένη από την υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νιούλαντ και τον αμερικανό πρεσβευτή στο Κίεβο Τζέφρι Πάιατ, και έντονα αντιρωσική εγκαταστάθηκε στο Κίεβο. Υποστηρίζοντας την βίαιη ανατροπή του Γιανουκόβιτς, η αμερικανική κυβέρνηση έριξε σκόπιμα το βάρος της πίσω από το αντιρωσικό μισό του πληθυσμού. Το ότι η Δύση στο ζήτημα της Ουκρανίας πήρε το μέρος του αντιρωσικού μισού της πληθυσμού ήταν απόλυτα εναρμονισμένο με τον ολοένα και πιο υστερικό τόνο της αντιρωσικής ρητορικής στα δυτικά μέσα ενημέρωσης τα χρόνια πριν από την «επανάσταση» του Μαϊντάν.
Σίγουρα ένας εξαιρετικά σημαντικός αν και σιωπηλός λόγος για το φιλοδυτικό πραξικόπημα στο Κίεβο, πέρα από την γεωπολιτική ανάλυση του συμβάντος και τα μεθεόρτια, ήταν ότι η στροφή του Γιανουκόβιτς προς την Ρωσία θεωρήθηκε από το κατεστημένο στην Ουάσιγκτον ως ένδειξη ότι η Ουκρανία θα ακολουθούσε την Ρωσία στην υιοθέτηση μιας ολοένα και πιο φιλικής προς τον Χριστιανισμό κοινωνικής κουλτούρας. Θα πρέπει μετ’ επιτάσεως να σημειώσουμε ότι μία από τις πρώτες ενέργειες του δυτικόφιλου Ποροσένκο ως Προέδρου της Ουκρανίας ήταν να προσφέρει ανοίγματα για το «Ίδρυμα Ανοικτής Κοινωνίας» του Τζορτζ Σόρος και ταυτόχρονα να υποστηρίξει την καθιέρωση της συμβολής των ΛΟΑΤ στο εκπαιδευτικό σύστημα. Οι παρελάσεις «Gay Pride» των ομοφυλοφίλων έγιναν έκτοτε τακτικό χαρακτηριστικό της ζωής στο Κίεβο όπου, αν και σαφώς μη δημοφιλείς στην μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, έλαβαν μαζική υποστήριξη και προστασία από τις δυνάμεις ασφαλείας.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένας πόλεμος δια αντιπροσώπων για τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Δυτική Ευρώπη και το ΝΑΤΟ. Ανεξάρτητα από την γεωπολιτική και στρατηγική συζήτηση, υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα αυτού του πολέμου στο οποίο θα πρέπει να επικεντρωθούμε, ένα θεμελιώδες ζήτημα που πρέπει να γίνει κατανοητό και του οποίου οι επιπτώσεις επηρεάζουν την ιστορία και τα ίδια τα θεμέλια αυτού που έχουμε ονομάσει δυτικό χριστιανικό πολιτισμό.
Γ. Λιναρδής
