Η έκφραση αυτή μας είναι γνωστή και τη χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα όταν…προγραμματίζουμε τις δουλειές μας, τις κινήσεις μας και τις όποιες αποφάσεις μας.
Είναι μια έκφραση που για πολλούς δείχνει έλλειψη προγραμματισμού και μεθόδου επίτευξης στόχων και για άλλους μια έκφραση που περιλαμβάνει όλες τις συνιστώσες που συνεχώς αλλάζουν και που λαμβάνουμε υπόψιν αναπροσαρμόζοντας τα όποια σχέδια επίτευξης στόχων. Αυτά αναφορικά με το ατομικό, προσωπικό επίπεδο.
Σε επίπεδο όμως διακυβέρνησης μιας χώρας;
Τότε η λογική του “βλέποντας και κάνοντας” μάλλον μας οδηγεί σε δύσκολες ατραπούς και το κυριότερο βλέποντας τις αλλαγές των δεδομένων οδηγούμαστε σε όλο και διαφορετικά «κάνοντας» τις περισσότερες φορές αντικρουόμενα μεταξύ τους, με μόνη βεβαιότητα την αναποτελεσματικότητα.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Δεν θα υπεισέλθω σε επιστημονικά δεδομένα (αν και λόγω ιδιότητος και ειδικότητος θα μπορούσα).
Θα ασχοληθώ απλά και μόνο, με αυτό που λέμε κοινή λογική, για να δώσω από την πλευρά του ανθρώπου που δεν γνωρίζει τις επιστημονικές και δεν αντιλαμβάνεται τις επιστημονικοφανείς αναλύσεις του κάθε ειδικού-αδαούς που βλέπουμε καθημερινά στο «κουτί» που υπάρχει σε κάθε σπίτι και που διαμορφώνει α-συνειδήσεις και α-συνειδητά υποκείμενα.
Πότε άραγε θα χρησιμοποιήσουμε το όπλο που όλοι έχουμε στα χέρια μας και ονομάζεται διαυλοεπιλογέας; ( τηλεκοντρόλ που λέει και η γιαγιά μου ως γνώστης της Αγγλικής γλώσσης).
Έχουμε λοιπόν έναν αόρατο εχθρό, τον κορονοϊό.
• Ο οποίος σκοτώνει.
• Ο οποίος σε στέλνει στην εντατική.
• Ο οποίος μεταδίδεται με μεγάλη ευκολία .
• Ο οποίος μεταλλάσσεται.
• Για τον οποίο υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι προφύλαξης.
Έχουμε επίσης πολλούς ορατούς εχθρούς.
• Πληθώρα ειδικών, ιατρών και μη.
• Πληθώρα παραπληροφόρησης.
• Ελάχιστη πληροφόρηση.
• Πληθώρα Καθηγητών-Ειδικών. Κι εγώ, μη νομίζετε τώρα τους γνώρισα ως (ή καλύτερα…σαν) καθηγητές. Στην τηλεόραση. Στα αμφιθέατρα του Πανεπιστημίου όχι.
• Κινδυνολογία, καταστροφολογία, και κάθε είδους …γία με προεξάρχουσα την …παπαρολογία.
Τον αόρατο εχθρό δεν μπορούμε να τον δούμε παρά μόνο στο μικροσκόπιο. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που καθοδηγούμαστε από τους ορατούς εχθρούς. Αυτούς μπορούμε να τους δούμε, να τους ακούσουμε, να τους θαυμάσουμε και εν τέλει να κάνουμε ό,τι μας πουν. Άλλωστε αυτοί φροντίζουν πριν από μας για μας. Και αυτό μας εξυπηρετεί. Δυστυχώς ναι. Μας εξυπηρετεί.
• Έχουμε φωνή που δεν ακούγεται. Γιατί δεν μιλάμε.
• Έχουμε μυαλό που δεν χρησιμοποιούμε. Το μυαλό και το αλεξίπτωτο έχουν ένα κοινό. Δουλεύουν και τα δύο μόνο όταν είναι ανοιχτά.
• Έχουμε άποψη που δεν εκφράζεται, αντίθετα διαμορφώνεται από αδαείς-ειδικούς, παντογνώστες φωτεινούς.
Κι εμείς, μοιραίοι όντες, αλλά όχι αδύναμοι, προσπαθούμε στην καθημερινότητά να συνδυάσουμε οδηγίες ειδικών και μη, φοβία για τον διπλανό, τον φίλο, τους ίδιους μας τους γονείς, τα παιδιά μας.
Μην τυχόν και τους μεταδώσουμε τον ιό και κάνουμε κακό στους ανθρώπους που αγαπάμε.
Φορώντας τις μάσκες μας ως άλλοι Ζορό της παιδικής μας ηλικίας. Μάσκες που κάθε τόσο οι ειδικοί και μη, αλλάζουν άποψη για την αποτελεσματικότητα της, όπως εμείς αλλάζουμε πουκάμισα.
Τηρώντας τις αποστάσεις, που άλλοτε είναι 1,5 μέτρο άλλοτε 2 άλλοτε 3…
Μπαίνοντας στα καταστήματα κατά μόνα ή ανάλογα με τα τετραγωνικά.
Αλλά και, συνωστιζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς (εκεί δεν μεταδίδεται ο ιός).
Πηγαίνοντας στα καταστήματα τροφίμων στέλνοντας μήνυμα τρεις και τέσσερις φορές την μέρα λες και κάθε φορά φεύγουμε με μία χαρτοπετσέτα στο χέρι.
Στέλνοντας μήνυμα ότι πάμε στο γιατρό σε καθημερινή βάση. Λες και είμαστε όλοι μελλοθάνατοι.
Βγάζοντας το κατοικίδιό μας βόλτα τόσες φορές, που αυτό κρύβεται κατάκοπο στη ντουλάπα για να μην το βρούμε ή βαφτίζοντας κατοικίδιο το καναρίνι στο κλουβί, το ιγκουάνα ή τη χελώνα μας!!
Πηγαίνοντας σε άτομο που έχει ανάγκη ή στην τράπεζα καθημερινά ή και αρκετές φορές την ημέρα.
Και όλα αυτά γιατί πρέπει κι εμείς να βρούμε μια διέξοδο μέσα από τις (δήθεν) απαγορεύσεις που (δεν) προσπαθούν να μας επιβάλλουν.
Γιατί αν πραγματικά τους ενδιέφερε η υγεία μας , θα ίσχυαν σοβαρά μέτρα και όχι ημίμετρα.
Τα απαγορεύεται «εκτός αν» θα ήταν πολύ λιγότερα από τα πραγματικά απαγορεύεται.
Γιατί στην Ελλάδα,
• Η στάθμευση απαγορεύεται εκτός αν, πρόκειται για συγκεκριμένης κατηγορίας αυτοκίνητα.
• Τα καταστήματα είναι κλειστά για οποιαδήποτε αγορά (πλην των τροφίμων) εκτός αν, είσαι «νέο-εισαγόμενος» επαγγελματίας στην Αχαρνών, οπότε πουλάς οτιδήποτε αρκεί να υπάρχει ένα τελάρο με ζαρζαβατικά στο πεζοδρόμιο.
• Τα πεζοδρόμια είναι για τους πεζούς εκτός αν, πρέπει να παρκάρουν τα μηχανάκια κάθε είδους και η πραμάτεια των κάθε είδους.
• Η κυκλοφορία απαγορεύεται εκτός αν, 1,2,3,4,5,6. Και επί «ν» φορές ημερησίως.
• Οι θρησκευτικές τελετές γίνονται με ελάχιστα ή καθόλου άτομα εκτός αν, πρόκειται για επίσημα ή ανεπίσημα τζαμιά.
• Οι συγκεντρώσεις επιτρέπονται μέχρι τον αριθμό των 100 ατόμων ή απαγορεύονται εντελώς εκτός αν, τα λάβαρα έχουν σφυροδρέπανο επάνω. Γιατί αν δεν υπάρχουν σφυροδρέπανα, ο ιός μεταδίδεται …..πετώντας!!
Γιατί, έτσι θα προστατεύσουμε τη δημόσια υγεία και την οικονομία. Τινάζοντας στον αέρα και τα δύο!
Βλέπετε, ο βαθμός σοβαρότητας και αξιοπιστίας ενός κρατικού μηχανισμού είναι αντιστρόφως ανάλογος του αριθμού των «εκτός αν» περιπτώσεων.
Γιατί, αν πραγματικά τους ενδιέφερε η οικονομία της χώρας, θα προχωρούσαν σε σεισάχθεια και όχι σε μετατόπιση των χρεών για αργότερα . Όταν η καταστροφή θα είναι ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη.
Ο εχθρός είναι υπαρκτός. Κανείς νοήμων άνθρωπος δεν το αμφισβητεί.
Αυτό που πρέπει όμως να αμφισβητηθεί, είναι η θέληση αυτών που αποφασίζουν, (δήθεν) ότι θέλουν να τελειώνουμε μια και καλή με τον εχθρό αυτό.
Και αυτή η θέληση όχι μόνο αμφισβητείται αλλά είναι μέρος σχεδίου, που στόχο έχει να μας φοβίσει ακόμα περισσότερο, να μας κλείσει στο καβούκι μας, να μας βάλει στο κουτί χωρίς τον διαυλοεπιλογέα και τελικά να μας στερήσει ό, τι πολυτιμότερο υπάρχει στο κρανίο μας: Να ευνουχίσει το μυαλό μας.
Δεν θα το καταφέρουν όμως. Δεν πρέπει να το καταφέρουν.
<<Αν μπορείς κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει.>> Ν. Καζαντζάκης.
Βασίλης Ιατρίδης
