Στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής Μυθολογίας εξέχουσαν θέση κατέχει η ελληνική. Αυτή όχι µόνο τροφοδότησε τον ελληνορρωµαϊκό κόσµο και δι’ αυτού τους ευρωπαϊκούς λαούς εν συνόλῳ αλλά, µερικές χιλιετίες αργότερα, ευθέως αναζωογόνησε ολόκληρη την Ευρώπη, κατά την περίοδο του ρεύµατος της Αναγεννήσεως. Η αρχαία ελληνική µυθολογία εξέφρασε µε φοβερό τρόπο την προαναφερθείσα στάση των Αρίων Ελλήνων απέναντι στην Φύση και τον Κόσµο. Επί πλέον όµως, πίσω από τις αλληγορικές ιστορίες, µέσα από τα πρόσωπα σατύρων, ερπετών και διαφόρων τεράτων, αποκαλύπτεται µία κουλτούρα µε την οποία ο έπηλυς Έλλην ευρέθη σε µετωπική σύγκρουση, οιονεί µε τον σκοτεινό πυρήνα του προελληνικού κόσµου.
Μέσα στους µύθους και τους θρύλους περιγράφεται εµφανώς η σύγκρουση των Ελλήνων µε τους λεγοµένους προέλληνες. Ιστορίες όπως η θανάτωση τους Μινωταύρου εντός του λαβυρίνθου από τον ηλιακό Άριο-Έλληνα ήρωα Θησέα, η εξόντωση του δράκοντα στους Δελφούς, οι δαιµονικές Ερινύες και πολλοί παρόµοιοι θρύλοι αποδίδουν µε αξεπέραστη ζωντάνια την αδυσώπητη σύγκρουση των δύο αυτών ολότελα ξένων κόσµων ειδωµένην µε τα αµόλευτα από ρασιοναλιστικούς λαβυρίνθους και ανεξέλεγκτες αντανακλάσεις µάτια του αρχαϊκού Έλληνος.
Σε αυτές τις ιστορίες, σε πολλές περιπτώσεις και ως κεντρικώς σηµαίνοντα κάποιαν συγκεκριµένη ψυχή συναντούµε και αποκρουστικά γυναικεία τέρατα, τα οποία βρίσκονται µονίµως σε µαιναδική, µανιώδη ή οιστρηλατική, κατάσταση. Φέρουν στο κεφάλι φίδια αντί για µαλλιά, φτερά, κοφτερά προεξέχοντα δόντια (τέτοιες εικόνες διασώζονται και σε αρχαίες παραστάσεις) και είναι µονίµως αιµοβόρα επιθετικές προς τους ηλιακούς ήρωες των µύθων. Τέτοια αποκρουστικά τέρατα ήσαν για παράδειγµα οι Ερινύες, οι οποίες κατεδίωξαν µε µανία τον
Ορέστη για να εκδικηθούν τον (υπό της πατριαρχικής Τιµής επιβεβληµένο) φόνο µιας γυναίκας
(την µητέρας του). Τέτοιο τέρας ήταν και η Μέδουσα, της οποίας το φοβερό βλέµµα απολίθωνε
οποιονδήποτε την κοιτούσε κατάµατα.
Τέτοιες φανταστικές µορφές επέλεξε ο Έλληνας για να προσωποποιήσει τις µητριαρχικές κοινωνίες των προελλήνων που υπέταξε. Η υποταγή και χαλιναγώγηση των ενστίκτων αυτών (των προελλήνων) εκ µέρους των πρωτ-Ελλήνων Αρίων εισβολέων µε την αυστηρά πατριαρχική και πολεµική κουλτούρα συµβολίστηκε απαράµιλλα και ουσιαστικώς συνοπτικά µε την εικόνα του κοµµένου κεφαλιού της Μεδούσης από τον Περσέα. Το µαιναδικό πρόσωπο της Μεδούσης, το οποίο βρισκόταν µονίµως σε έξαλλη κατάσταση, κόσµησε τελικώς την ασπίδα της Αθηνάς, της θεάς της ανδρικής, πολεµικής σοφίας (άµητρος θεά, που ξεπήδησε πάνοπλη από την κεφαλή του
Διός-Πατρός!). Ο µύθος αυτός παρουσίασε µε απαράµιλλα έντονο και γλαφυρό τρόπο την σύγκρουση και την προοδευτική επικράτηση των Ελλήνων επί των προελλήνων, της Πατριαρχίας επί την Μητριαρχίας, του Ουρανίου Φωτός επί των (υπο)χθονίων δυνάµεων του Ερέβους.
Στα ρωµαϊκά χρόνια ο ποιητής Οβίδιος, τον οποίο είχε εξορίσει στον Πόντο ο Οκταβιανός Αύγουστος (Ovidius poeta in terra pontica exulat…), πραγµατοποίησε κάποιες διασκευές σε ελληνικούς µύθους, οι οποίες κατά κάποιον τρόπο και ἐχουν επιβιώσει. Ο Οβίδιος, επί παραδείγµατι, παρουσίασε την Αθηνά εντελώς διαφορετικά από τους Έλληνες. Την παρουσίαζε ζηλόφθονη και εκδικητική απέναντι σε άλλες γυναίκες, τις οποίες συνήθιζε να µεταµορφώνει σε
ζώα. Τέτοια, σύµφωνα µε τον Οβίδιο, ήταν και η περίπτωση της Μέδουσας.
Την παρουσιάζει ως µία όµορφη ιέρεια της Αθηνάς (την οποίαν η Αθηνά εµφανίζεται να φθονεί για την οµορφιά της), η οποία βιάστηκε από τον Ποσειδώνα. Η Αθηνά, σύµφωνα µε την φαιδρή εκδοχή του Οβιδίου, εκδηλώνει τον φθόνο της και τιµωρεί την Μέδουσα, µεταµορφώνοντάς την στο γνωστό τέρας. Σε αυτή την διασκευή του Οβιδίου, οι Ολύµπιοι θεοί παρουσιάζονται µοχθηροί ενώ το µέχρι πρό τινος γνωστό τέρας αίφνης, τόπον τινά, “θυµατοποιείται”.
Δικαστικό µέγαρο Ν. Υόρκης. Ένα παράξενο άγαλµα τοποθετείται.
2020, έξω από το δικαστήριο της Νέας Υόρκης γίνονται τα αποκαλυπτήρια ενός αγάλµατος αρχαίας αισθητικής. Απεικονίζει µία γυναίκα µε βλέµµα λυσσαλέας µαιναδικής ικανοποιήσεως, έχοντας έντονα αποτυπωµένη την µοχθηρία στην έκφρασή της. Μαλλιά δεν έχει – στη θέση τους υπάρχουν φίδια: είναι η Μέδουσα των ελληνικών µύθων. Στο χέρι της κρατά ένα κεφάλι. Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, πρόκειται για την κεφαλή του Περσέως!
Τοποθετώντας την συγκεκριµένη εικαστική δηµιουργία στο περιρρέον κλίµα της συγχρόνου διαστροφής/αντιστροφής θεσµών και αξιών, γίνεται εύκολα αντιληπτός ο (προφανής) συµβολισµός της. Είναι φανερό ότι ο δηµιουργός του αγάλµατος προσπάθησε, µέσω αντιστροφής του µύθου, να δηµιουργήσει ένα άγαλµα το οποίο να παρουσιάζει αποθεωτικά την ουσία και τις επιδιώξεις του φεµινιστικού κινήµατος, δηλαδή φαινοµενικώς την εξέγερση των «θυµάτων» γυναικών (προφανώς υιοθετεί την εκδοχή του Οβιδίου…) ενάντια στους άνδρες «καταπιεστές» τους, ουσιαστικά όµως την ολοκληρωτική συντριβή των ανδρικών, πατριαρχικών, Αρίων
προτύπων και ιδεωδών.
Ο εικαστικός δηµιουργός µέσω αυτής της παραστάσεως κατόρθωσε λοιπόν να παρουσιάσει, και µε όλην την συµβολική συµπύκνωση νοηµάτων που προσφέρει η έκφραση της τέχνης, συµπυκνωµένο όλο το αίσχος της πλήρους ψυχονοητικής και ψυχοσωµατικής εκτροπής του συγχρόνου δυτικού κόσµου – του µοντέρνου Αντι-κόσµου.
Το εικαστικό αισθητήριο του καλλιτέχνη ανέδειξε την προφανή σύνδεση µεταξύ της µυθικής Μεδούσης και της συγχρόνου αποχαλινωµένης φεµινιστρίας. Η σµίλη του απέδωσε αυτήν την σύνδεση παρουσιάζοντας – άθελα του ίσως – στο πρόσωπο την Μεδούσης/φεµινιστρίας όλη την µαιναδική µοχθηρία, το µένος, το αύθαδες βλέµµα και την άµετρη επιθετικότητα την οποία οι (πρωτ-)Έλληνες, φτάνοντας στην νέα τους πατρίδα, είχαν παρατηρήσει στην µητριαρχική κοινωνία των προελλήνων, προσδιορίζοντας αυτά τα χαρακτηριστικά ως ολότελα ξένα σε σχέση
µε την δική τους ψυχική υπόσταση και ιδιοσυγκρασία – και αγεφύρωτα εχθρικά.
Παρατηρούµε επίσης ότι το κοµµένο κεφάλι του Περσέως είναι στραµµένο χαµηλά και εµφανίζεται ταπεινωµένο, αδύναµο και άνευρο, συµβολίζοντας σηµειολογικώτατα τον σύγχρονο ταπεινωµένο, απονευρωµένο, ουσιαστικώς ευνουχισµένο λευκό άνδρα, που τελεί υπό έναν ιδιότυπο (στυγνό) ζυγό φθονερού φεµινισµού που φθάνει βαθιά µέσα ώς το µεδούλι του!
Η παρουσίαση και µόνο αυτού του αγάλµατος δείχνει πόσο έχει αποκοπή και αποξενωθή ο σύγχρονος λευκός άνθρωπος από τις ρίζες του, από την ίδια του την ταυτότητα και αυθεντικότητα.
Οι ήρωες, που κάποτε έστεκαν ως αιώνια πρότυπα για τους ευρωπαϊκούς λαούς, σήµερα εκτίθενται εις αγοραίαν θέα πλήρως εξανδραποδισµένοι και ταπεινωµένοι από τα τέρατα εκείνα, τα οποία κάποτε στο πρώτο τους διάβα είχαν καθυποτάξει και εξοντώσει… Πρόκειται, σε συµβολικό επίπεδο, για την έκφραση της πλήρους ανατροπής της ορθής (της φυσικής και Κοσµικής) Τάξεως. Η κίνηση µάλιστα να τοποθετηθεί το συγκεκριµένο εικαστικό έργο έξω από το κτήριο ενός δικαστηρίου, χώρο στον οποίο (υποτίθεται ότι) επιτελείται η αναστήλωση της ορθής τάξεως των πραγµάτων (Δίκη), αποτελεί την συµβολική αποκορύφωση της συγχρόνου καθολικής Κοσµικής Ύβρεως και αυθαδεστάτην αποτύπωσή της, οιονεί εν αγωνίᾳ παγιώσεως του θανάτου της Αρίας φυλετικής Ψυχής και Τάξεως!
* Το παραπάνω τμήμα του αρχικού άρθρου, είναι αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα armahellas.com όπου μπορείτε να βρείτε το συνολικό κείμενο. Κάθε αναδημοσίευση στον ιστοχώρο “Ι.ΣΤ.Ο.Σ.” γίνεται με απόλυτο σεβασμό προς τον δημιουργό/συγγραφέα.
