ΕΝΑ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΟΥΓΓΡΙΚΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ – ΜΕΡΟΣ 1
«Οι Πολωνοί και οι Ούγγροι είναι αδέρφια !» : Η Πολωνία και η Ουγγαρία έχουν μια μακρά ειδική σχέση από τον Μεσαίωνα.
Το 1576 ο Μαγυάρος Στέφανος Μπάτορυ ήταν ο άρχοντας τον οποίον οι Πολωνοί ευγενείς έφεραν με την ψήφο τους στην εξουσία ως βασιλιά, οπότε μετά την στέψη του ξεκίνησε με την φράση της αρχής.
Ως βασιλιάς, ο Μπάτορυ δημιούργησε το διάσημο σώμα των ατρόμητων ουσάρων ιππέων του πολωνολιθουανικού στρατού και εισήγαγε εξειδικευμένους κατασκευαστές σπαθιών από την Τρανσυλβανία, για να δημιουργήσουν τις τρομακτικές λεπίδες τους που κέρδισαν διεθνή φήμη υψηλής ποιότητας και θανατηφόρας απόδοσης.
Ένας άλλος κοινός μονάρχης, των δύο εθνών ο Πολωνός Βλαδίσλαος ο Γ’, πέθανε στη Βάρνα οδηγώντας τις χριστιανικές δυνάμεις των Ευρωπαίων εναντίον των Τούρκων βαρβάρων. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, οι Πολωνοί και οι Ούγγροι πολέμησαν δίπλα-δίπλα εναντίον κοινών εχθρών, όπως οι Τεύτονες Ιππότες και οι Τούρκοι, αξίζουν δε την ανεπιφύλακτη ιστορική επιβράβευση για την απόκρουση της πλημμύρας των Μογγόλων. Η φιλία τους είναι πλέον μια ιστορικά σφυρηλατημένη «αδελφότητα», η οποία ορίζεται από την κοινή χριστιανική πίστη και την προθυμία τους να χρησιμοποιήσουν τα όπλα για να υπερασπιστούν τον Χριστιανισμό.
Οι Πολωνοί και οι Ούγγροι σήμερα μοιράζονται επίσης τη διάκριση ότι είναι οι πρωταρχικοί εχθροί της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Αμερικανικού Λεβιάθαν. Οι εθνικές συντηρητικές κυβερνήσεις στην Βαρσοβία και στην Βουδαπέστη κατάφεραν (μέχρι στιγμής) να ανατρέψουν τις μηχανορραφίες του Βερολίνου, του Παρισιού και της Ουάσιγκτον όσον αφορά στις μουσουλμανικές εισβολές και στην ιδιότυπη «ατζέντα» προώθησης της «παγκοσμιοποίησης και ομογενοποίησης» («globohomo»), μιαν ατζέντα η οποία στην πραγματικότητα αποτελεί τον σκληρό πολιτιστικό βραχίονα του νεοφιλελεύθερου ιμπεριαλισμού.
Πολυάριθμες ΜΚΟ …. λουσμένες με τον άφθονο παρά του κου Σόρος καταγγέλουν συνεχώς την Ουγγαρία για «απομάκρυνση από τη δημοκρατία», ενώ διάφοροι υπερευαίσθητοι «ανθρωπιστές» φωστήρες από ποικίλες δυτικές «δεξαμενές σκέψης» (που … ξεχειλίζουν από Ρωσοφοβία) γράφουν κατεβατά ειλητάρια, με ιδιότυπους φιλιππικούς που καταγγέλλουν τον αυθεντικό πατριωτικό λαϊκισμό της Πολωνίας και της Ουγγαρίας ως μιαν έμμεση … ρωσική συνωμοσία.
Οι επιθέσεις εναντίον της Πολωνίας και της Ουγγαρίας αποκαλύπτουν τη γυμνή αλήθεια ότι «η δημοκρατία μας», την οποία λατρεύουν οι δυτικές ελίτ, καθόλου δεν είναι μια αληθινή δημοκρατία αυτεξούσιων λαών και ελευθέρων ανθρώπων, παρά ένα ψευδομόρφωμα, ένας φτιασιδωμένος κρυπτο-ιμπεριαλισμός στην υπηρεσία του παγκόσμιου κεφαλαίου, ο οποίος έχει σχεδιαστεί ευφυέστατα για να διαβρώσει όλους τους φυλετικούς, εθνικούς, θρησκευτικούς και κοινοτικούς δεσμούς.
Όσο για τους Πολωνούς και τους Ούγγρους, η αντίστασή τους βασίζεται στην εμπειρία και στην ιστορία τους, καθώς υπήρξαν θύματα διαφόρων ολοκληρωτικών ιδεολογιών (τελικά και ο φιλελευθερισμός είναι μια ολοκληρωτική ιδεολογία που φενακίζει τους λαούς με το «δημοκρατικό» πανοφώρι της).
Η πρώτη συνάντηση της Ουγγαρίας με τον Μπολσεβικισμό πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 1919.
Η βραχύβια Ουγγρική Σοβιετική Δημοκρατία, η οποία υπήρξε το πρώτο μπολσεβίκικο κράτος εκτός της Ρωσίας, έπνιξε την Ουγγαρία σε μια θάλασσα αίματος. Με την εθνοτική δυσαρέσκεια προωθούμενη αριστοτεχνικά με μαρξιστική ένταση, οι Ούγγροι κομμουνιστές έθεσαν ως αποστολή τους να καταπιέσουν και να εξαλείψουν όλα τα ίχνη του χριστιανισμού, της οικογενειακής πίστης και τελικά της εθνικής υπερηφάνειας στον ουγγρικό λαό.
Τα δρώμενα και φαινόμενα των κοινωνικών ζυμώσεων συνηθίζεται να μελετώνται, μεταξύ άλλων, και με την συνεκτίμηση της σύγχρονής τους βιβλιογραφικής παραγωγής που αντανακλά και την γενικότερη πνευματική αναζήτηση μιας εποχής.
Σε αυτό το πλαίσιο επισημαίνεται ότι το 2020 αναδημοσιεύθηκε στις ΗΠΑ [από τους εκλεκτούς πατριώτες των εκδόσεων «Antelope Hill Publishing» στο Quakertown της πολιτείας Πενσυλβάνια], ένα εξόχως ενδιαφέρον βιβλίο : «Το ημερολόγιο μιας παρανόμου – Η κομμούνα, μια μαρτυρία της Επανάστασης στην Ουγγαρία» (από τούδε θα αναφέρεται ως «Ημερολόγιο»), της σπουδαίας Ουγγαρέζας μυθιστοριογράφου Σεσίλε Τορμάϋ, η οποία υπήρξε αυτόπτης μάρτυς της καταλήψεως της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους στην πατρίδα της Ουγγαρία.
Το βιβλίο, που πρωτοεδόθηκε το 1923 στην Σκωτία από τις εκδόσεις W. Jolly and Sons, (με πρόλογο του σφόδρα αντικομμουνιστή Η’ Δούκα του Νορθάμπερλαντ Alan Ian Percy) παρά την ηλικία του, παραμένει επώδυνα αποκαλυπτικό και σήμερα, στην εποχή της αυξανόμενης «αναρχικής τυραννίας».
Βαλλόμενη και διασυρόμενη από τους πολυποίκιλους εχθρούς της (από τις ίδιες δυνάμεις που κακολογούν και περιφρονούν τον σημερινό Ούγγρο πρωθυπουργό Ορμπάν και την κυβέρνησή του), η Τορμάϋ υπήρξε κάποτε μία δημοφιλής μυθιστοριογράφος και συνάμα πατριώτισσα ακτιβίστρια στην Ουγγαρία κατά την εποχή της Αυστροουγγρικης Αυτοκρατορίας (της λεγόμενης και «Διπλής Μοναρχίας»). Όταν τον Μάρτιο του 1919 η μπολσεβίκικη επανάσταση έπληξε την Ουγγαρία, η Τορμάϋ όπως και εκατομμύρια άλλων ανθρώπων, πιάστηκε στην ανθρωποφάγο παγίδα του επαναστατικού κινήματος στη Βουδαπέστη.
Η Ουγγρική Σοβιετική Δημοκρατία γεννήθηκε από τις στάχτες της κατάρρευσης της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας τον Νοέμβριο του 1918. Η λεγόμενη «Επανάσταση των Χρυσανθέμων» ή «Επανάσταση του Αστέρα», εγκατέστησε την Πρώτη Ουγγρική Δημοκρατία και τον Μιχάλι Καρόλυ ως αρχηγό της. Όπως και η Γερμανική Επανάσταση που συνέβη τον ίδιο μήνα, η Πρώτη Ουγγρική Δημοκρατία ήταν ένα αστικό πραξικόπημα, με επικεφαλής καθηγητές, πλούσιους αστούς εμπόρους και μέλη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (MSZDP).
Η Πρώτη Δημοκρατία ήταν εντελώς απροετοίμαστη για να αντιμετωπίσει τόσο την εκδικητική Αντάντ [ή «Εγκάρδια Συνεννόηση» (Entente Cordiale), την συμμαχία Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας (που ήθελε να τιμωρήσει την Ουγγαρία για την συμμαχία και τον αγώνα της μαζί με τους μισητούς Γερμανούς)], όσο και τους βουλιμικούς και αρπακτικούς γείτονές της. Μια αποδυναμωμένη Ουγγαρία δέχθηκε σφοδρή ολόπλευρη επίθεση από τα νεόδμητα κράτη της Τσεχοσλοβακίας και του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, καθώς και από παλιούς εχθρούς της στην Ρουμανία. Οι Σλάβοι και οι Ρουμάνοι επικαλέσθηκαν τον δικό τους αφυπνισμένο εθνικισμό για να υφαρπάξουν εδάφη που παλαιότερα ανήκαν στο Βασίλειο της Ουγγαρίας, χαράσσοντας έτσι νέους πολιτικούς χάρτες των περιοχών.
Η «Πρώτη Δημοκρατία» φαινόταν απρόθυμη ή και ανίκανη να δώσει την κατάλληλη πρέπουσα απάντηση.
Το «Ουγγρικό Κομμουνιστικό Κόμμα» (MKP – «Magyar Kommunista Párt») περίμενε επιτήδεια κρυμμένο στις σκιές αυτών των γεγονότων. Ιδρύθηκε στη Μόσχα από ριζοσπαστικοποιημένους Ούγγρους αιχμαλώτους πολέμου που αποδέχθηκαν την ιδεολογία των μπολσεβίκων. Το MKP απολάμβανε μια πλουσιοπάροχη σοβιετική οικονομική υποστήριξη καθώς και τη φήμη πως ήταν αδίστακτο (ορισμένα μέλη της ιδρυτικής του ομάδας πολέμησαν γενναία κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης ενταγμένα στον Κόκκινο Στρατό, ενώ άλλα μέλη του εξετέλεσαν ανενδοίαστα πολλούς Λευκούς Ρώσους και Αυστροούγγρους κρατουμένους στη Ρωσία).
Οι Ούγγροι Κομμουνιστές ήσαν επίσης αρκετά πολιτικά καταρτισμένοι, άρτια συνειδητοποιημένοι και εξοικειωμένοι με τα κοινωνικά προβλήματα, ώστε να ασχοληθούν δραστήρια με το ζήτημα του εθνικισμού : Έτσι κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τη Συνθήκη των Βερσαλλιών προσκολλήθηκαν στο εθνικό ζήτημα με πατριωτικό μανδύα και υποσχέθηκαν στο ουγγρικό προλεταριάτο (με αξιοθαύμαστα ευφυέστατη έμπνευση) τόσο την κοινωνική «Κόκκινη Επανάστασή» τους όσο και ενθουσιώδη ρεβανισμό για «Εθνική Δικαίωση».
Ο Μπέλα Κουν, αρχηγός των Ούγγρων Κομμουνιστών, έγινε Υπουργός Εξωτερικών της Πρώτης Δημοκρατίας στις 21 Μαρτίου 1919. Αυτό είναι το χρονικό σημείο όπου ξεκινά το ημερολόγιο της Τορμάϋ, τη νύχτα που οι Μπολσεβίκοι ανέλαβαν τον έλεγχο του κράτους και δημιούργησαν μια νέα κυβέρνηση συνασπισμού Κομμουνιστών-Σοσιαλδημοκρατών: « “Θάνατος στους αστούς!” Μια σφαίρα χτυπά ένα φανάρι κι ένας καταιγισμός από γυαλί ξεχύνεται στο πεζοδρόμιο. Μια άμαξα περνάει ξέφρενα και μετά σταματάει μέσα σε κραυγές. Ακολουθεί ένας συγκεχυμένος θόρυβος και ένας πυροβολισμός χάνεται στην απόσταση. Άλλα οχήματα ακολουθούν τη διαδρομή της στην ξετρελαμένη, δίχως φωτισμό πόλη. Πέρα από αυτό, τι συμβαίνει εδώ, παντού, στους στρατώνες, στις λεωφόρους ; Οι ναύτες λεηλατούν την πόλη: μια χούφτα Μπολσεβίκοι έχουν καταλάβει την πόλη. Δεν υπάρχει διαφυγή!»
Όπως και η πρόσφατη αμερικανική φυλετική «ζακερί» του 2020, αναλόγως και η μπολσεβίκικη επανάσταση στην Ουγγαρία εγκαινιάστηκε με την κλιμακούμενη κρατικοδίαιτη αναρχοτυραννία : μεθυσμένοι ναύτες και στρατιώτες λεηλάτησαν καταστήματα και σπίτια στη Βουδαπέστη, κομμουνιστές κακοποιοί παρενόχλησαν τις γυναίκες στους δρόμους ενώ όλες οι μορφές νόμου και τάξης κατέρρεσαν, καθώς οι αστυνομικοί είτε συμμετείχαν στην επανάσταση είτε επέστρεψαν στα σπίτια τους για να προστατεύσουν τις οικογένειές τους.
Όσο για την Τορμάϋ, το γεγονός πως το όνομά της ήταν γνωστό στους επαναστάτες, σήμαινε ότι έπρεπε να ξεφύγει στην ύπαιθρο. Εκεί, μεταξύ Μαρτίου και Ιουλίου 1919, απέφυγε το θανάσιμο πλήγμα της επανάστασης μετακινούμενη από σπίτι σε σπίτι και ζώντας ανάμεσα στους σκληρούς αγρότες της Ουγγαρίας, πιστους χριστιανούς και πατριώτες.
[Η «Ζακερί» (γαλλικά: Jacquerie) ήταν μια εξέγερση των χωρικών εναντίον των ευγενών που έλαβε χώρα στη βόρεια Γαλλία στις αρχές του καλοκαιριού του 1358 κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου (1337-1453). Η εξέγερση εξαπλώθηκε στις περιοχές του Παρισιού, της Πικαρδίας, Καμπανίας, Αρτουά και Νορμανδίας, επικεντρώθηκε στην κοιλάδα του Ουάζ βόρεια του Παρισιού και κατεστάλη μετά από μερικές εβδομάδες αιματηρής βίας. Η εξέγερση έγινε γνωστή ως «Ζακερί», επειδή οι ευγενείς ονόμαζαν υποτιμητικά κάθε χωρικό Ζακ (Ιάκωβο) ή Ζακ Μπονόμ (χαζο-Ιάκωβο). Έκτοτε η λέξη Ζακερί γενικά έγινε συνώνυμο των εξεγερτικών αγροτικών και μετά αστικών ταραχών, τόσο στα γαλλικά όσο και στα αγγλικά]
Αυτό που καθιστά το «Ημερολόγιο μιας Παρανόμου» ένα κείμενο που πρέπει να διαβαστεί είναι πρωτίστως η βάναυση τιμιότητά του και η απροκάλυπτη γενναιότητά του να λέει την αλήθεια για την εθνοφυλετική καταγωγή και προέλευση των επαναστατών. «Οι δαιμονιακοί διοργανωτές», γράφει η Τορμάϋ, «οι μαινόμενοι χειριστές των αφανών νημάτων και οι υποκινητές έχουν πάρει τη θέση τους, ενώ για πρώτη φορά στη μακρά ιστορία της Ουγγαρίας, οι Ούγγροι αποκλείονται από κάθε ίντσα εδάφους, είτε στους λόφους και στις κοιλάδες των Καρπαθίων είτε στις απέραντες πεδιάδες.» [«Ημερολόγιο», σελίδα 7].
Με την εφαρμογή των επαναστατικών αποφάσεων οι Ούγγροι αντικαταστάθηκαν στις κρατικές λειτουργίες από εθνοτικές μειονότητες, Τσέχους, Ρουμάνους, Σέρβους αλλά κυρίως από Εβραίους. Έξω από τη Βουδαπέστη, όπου οι Κομμουνιστές απολάμβαναν κάποια υποστήριξη από το προλεταριάτο, οι Ούγγροι Μπολσεβίκοι βρήκαν αδύνατο να μεταστρέψουν και να πείσουν τους Σλάβους, τους Ρουμάνους ή τους επαρχιώτες Ούγγρους, που όλοι τους έβλεπαν την κυβέρνηση του Κουν ως …. εβραϊκή συναγωγή. [Όρα Keith Hitchens : «Η επανάσταση σε σωστές διαστάσεις : Δοκίμια γιά την Ουγγρική Σοβιετική Δημοκρατία» («Revolution in Perspective: Essays on the Hungarian Soviet Republic) » Berkeley, εκδόσεις University of California Press, 1971, σελίδα 109]
Αυτό όμως δεν ήταν ένα δείγμα φανατικού ανισημιτισμού, ένα ίχνος ρατσιστικής ψυχοπαθολογίας ή μια δόλια συκοφαντία εχθροπαθείας. Ήταν απλώς μια ανυπόκριτη διαπίστωση της πραγματικότητας, μια δημογραφική παρατήρηση, μια αποτίμηση ενός ανθρωπογεωγραφικού δεδομένου, μια φυσική πραγματικότητα : Οι ηγέτες της επανάστασης ήσαν σχεδόν όλοι Εβραίοι : Ο κυφωτικός Τίμπορ Σαμουέλι/ Tibor Szamuely από το Μπιρκενκίρχεν, ήταν Αναπληρωτής Επίτροπος του Πολέμου και Κομισάριος Δημόσιας Εκπαίδευσης. Έμπιστοι σύντροφοι και αξιωματούχοι του Kun ήσαν οι Μάτιας Ράκοσι / Matyas Rakosi (Roth / Rosenfeld) από την Άντα του Μπανάτου και Otto Korvin (Klein) από το Ναγκυμοσκό της νυν Ουκρανίας. Ο Βαρώνος Γκιόργκι Λούκατς György Lukács (Bernát Löwinger) από την Βουδαπέστη, γιος ενός εκατομμυριούχου τραπεζίτη, που παραμένει ακόμη ήρωας των απανταχού Δυτικών Μαρξιστών, υπηρέτησε ως πολιτικός επίτροπος για τον Ουγγρικό Κόκκινο Στρατό, καθώς και ως ένας από τους ηγέτες της κομμουνιστικής εκπαίδευσης.
Αυτοί οι άνδρες, μαζί με άλλους τολμηρούς ταραχοποιούς και φανατικούς προπαγανδιστές υπονομευτές, ανέλαβαν ως αποστολή τους να διαταράξουν και να απεξαρθρώσουν οριστικά την συντηρητική και γαλήνια ζωή στη χώρα. Και το πέτυχαν για περισσότερες από εκατό ημέρες.
ΙΑΚΩΒΟΣ ΝΑΥΚΛΗΡΟΥ
