Τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία του νεοελληνικού γραικυλισμού, που αποτελούν και «κατακτήσεις» της μεταπολιτευτικής μας «Δημοκρατίας», είναι ο εθνομηδενισμός και η «απουσία ταυτότητας». Θέλω να ζήσω ελεύθερος δίχως ταυτότητα πια, διακηρύττει πομπωδώς το γνωστό εμβληματικό τραγούδι της εποχής, που στην πραγματικότητα δεν συνιστά τίποτε περισσότερο από μια μελοποιημένη εκδοχή της «νόσου της πόλεως», που δεν είναι τίποτε άλλο από την απουσία νοήματος ζωής.
Ή πιο σωστά, μιας καινοφανούς πανδημικής ψυχοπαθολογίας, η οποία αφού πρώτα διαπέρασε πλήρως το επίπεδο των θεσμών, διασπά σήμερα εκ των έσω την προσωπικότητα των νεοελλήνων, μετατρέποντάς τους σε έναν άμορφο χυλό νεογραικύλων.
Ο νεοελληνικός γραικυλισμός αποτελεί ένα είδος ηδονιστικού αυτομηδενισμού, που επιφέρει ταυτόχρονα: ερυσιχθόνιο λαιμαργία για περισσότερα, όλο και περισσότερα, αλλά και μια τάση εγκατάλειψης, παραίτησης και δειλίας μπροστά στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα. Παραίτησης από το τραγικό και το ηρωικό πνεύμα και τη γιγαντομαχία για το Υψηλό και το Υπέροχο, που χαρακτήριζε πάντα τον ελληνικό κόσμο πλην περιόδων παρακμής.
Για τον νεογραικύλο υπέρτατη αξία είναι η απαξίωση των αξιών. Οτιδήποτε υπερατομικό συνιστά γραφικό απολίθωμα που παραπέμπει αναπόφευκτα στο φασισμό. Για αυτόν (το νεογραικύλο) το μόνο που έχει αξία είναι: «το να είσαι ο εαυτός σου». Όπερ σημαίνει: Άφησε την εκάστοτε επιθυμία σου να «πραγματωθεί» στην «αυθεντικότητά» της για να περνάς εσύ καλά, αδιαφορώντας για τους άλλους.
Αδιαφορώντας για το γεγονός ότι αυτός ο «εαυτός» μαζί με τους υπόλοιπους ίδιους, συγκροτούν έναν όχλο ασυνάρτητων εφήμερων «εαυτών», χωρίς ενιαία παρουσία στο πεδίο των ψυχοσωματικών σχέσεων για την ανάδειξη νοήματος ζωής, άρα χωρίς συνέχεια. Πρόκειται για έναν εαυτό που αρνείται να γίνει ένας διαχρονικός «κάποιος», βασική προϋπόθεση για τη δημιουργία πολιτισμού.
Γιατί ο πολιτισμός είναι το συνδυαστικό αποτέλεσμα της γέννησης ζωτικών – διαχρονικών δεσμών συναλληλίας με την ταυτόχρονη βιωματική οικείωση ηρωικών προτύπων.
Αλλά αυτό ακριβώς συνεπάγεται εθνογένεση. Το αντίθετο οδηγεί στην εθνοαπόδόμηση, στην πολιτισμική αποδόμηση και στη βαρβαρότητα της κοινωνίας του μαζανθρώπου.
Δηλαδή ό,τι αντιμάχεται το έθνος, αντιμάχεται τον πολιτισμό και κατ’ επέκταση ….. και τον πολυπολιτισμό (ως ποικιλία πολιτισμών των εθνών). Αυτό δε επιτείνεται δια της ανάμειξης των φυλών, οδηγώντας σε πολιτισμικά και ιστορικά αδιέξοδα. Η περίπτωση της ογκούμενης σήμερα κρίσης του αμερικανικού ψευτοέθνους (που πολύ σύντομα φτάνει στο τέλος του), είναι χαρακτηριστική.
Άρα δημιουργία πολιτισμού μπορεί να υπάρξει μόνον όταν μια φυλή, δυνάμει των ψυχοσωματικών της προσόντων και με τη συνδρομή κατάλληλων ιστορικών περιστάσεων, κατορθώσει να υπερβεί την απλή εξυπηρέτηση των καθημερινών ανθρώπινων αναγκών και να δημιουργήσει αυτόχθονα πνευματικό πολιτισμό με τα δικά της πρότυπα.
Η επιμειξία δημιουργεί μεν απογόνους με την έννοια της φυσικής αναπαραγωγής, αλλά απογόνους οι οποίοι είναι «πολιτισμικά υβρίδια». Ένας όχλος εφήμερων αντιφατικών «εγώ» τα οποία δεν μπορούν να γεννήσουν πνευματικό πολιτισμό, παρά μόνο τεχνοκρατικές βελτιώσεις.
Σε δυο μήνες συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την απελευθέρωση ενός μικρού σχετικά μέρους των εδαφών, επί των οποίων η φύση, η ζωή και η ιστορία επέτρεψαν στο γένος των Ελλήνων να θεμελιώσει με αίμα και με πνεύμα απαράγραπτα ιστορικά δικαιώματα.
Αδιαφορώντας επιδεικτικά για όλα αυτά ο νεοελληνικός γραικυλισμός, έχει απομνημειοποιήσει εικαστικά το κοσμοϊστορικό γεγονός της Ελληνικής Επανάστασης, απεικονίζοντας πάνω στον ίδιο καμβά και δίπλα στη μορφή του Κολοκοτρώνη, τη μορφή του Αντετοκούμπο !!!
Αυτός ο καμβάς συνιστά την εικαστική επιτομή του νεοελληνικού γραικυλισμού και θα μείνει στην ιστορία.
Η μορφή του άφθαστου ήρωα Εθνάρχη, που προσέδωσε όλο το νοηματοδοτικό σθένος στην Ελληνική Επανάσταση και ξανάφερε το ελληνικό Είναι στο προσκήνιο της ιστορίας, θα εορτασθεί μαζί με τον Αντετοκούμπο.
Τον πολυεκατομμυριούχο παίκτη του ΝΒΑ, ο οποίος αποδέχεται αυτή τη διάκριση σαν κάτι φυσικό, θεωρώντας προφανώς ότι του αξίζει αυτή η τιμή. Τι θα γίνει άραγε αν μετά από κάποια χρόνια ο συγκεκριμένος άνθρωπος διαπράξει κάποιο μέγιστο ατόπημα ή απαρνηθεί την «ελληνικότητά» του;
Είναι προφανές λοιπόν ότι το γράφημα απευθύνεται σε νεογραικύλους των οποίων η κοινωνική ευαισθησία, η αισθητική και η ιστορική τους γνώση έχουν οικοδομηθεί μέσω της παρακολούθησης realities, τουρκικών σήριαλ και τηλεοπτικών κακουργιοδικείων. Αυτή είναι η πνευματική τους τροφή που διαμορφώνει την κρίση, την συμπεριφορά και τις επιλογές τους. Έτσι δεν είναι καθόλου παράξενο το να συγχέουν το νέκταρ των λουλουδιών με τα βοθρολύματα. Εκεί ακριβώς οφείλεται και ο ενθουσιασμός τους με όλα αυτά που τους ταϊζει ο μεταπολιτευτικός παράδεισος.
Είναι προφανές ότι με αυτή την πνευματική τροφή το ηθικό υπόβαθρο των νεογραικύλων ταυτίζεται πλήρως τόσο με τις «μύγες της αγοράς» στις οποίες αναφέρεται ο Νίτσε συμβουλεύοντας:
«Αποτραβήξου φίλε μου στην ερημιά σου. Σε κεντάν μύγες φαρμακερές. Πήγαινε εκεί που ορμητικός και μέγας άνεμος φυσά. Έζησες πολύ κοντά στους μικρούς και τιποτένιους. Είναι ΑΜΕΤΡΗΤΟΙ και ο δικός σου προορισμός δεν είναι να γίνεις μυγοδιώκτης».
Όσο και με τις μύγες του παρακάτω διδακτικού ανέκδοτου:
Το μυγάκι ρωτά τη μύγα:
Μαμά, τι φαγητό έχουμε σήμερα;
Σκατά, απαντάει η μαμά.
Ουάου! Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου!
Βασίλειος Κωστόπουλος
