ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ-ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Η φιλοσοφική σκέψη του Φρίντριχ Νίτσε δεν προορίζεται για όλους, ούτε προοριζόταν να είναι. Η σκέψη του είναι βαθιά περίπλοκη και για τους περισσότερους, δύσκολο να κατανοηθεί. Κάνοντας τα πράγματα χειρότερα, το βάθος αυτής της σκέψης έχει μπερδευτεί περαιτέρω από αδίστακτους και κακόπιστους παράγοντες, οι οποίοι έχουν παρερμηνεύσει κατάφωρα και συχνά χειραγωγήσει τα γραπτά του, χαρακτηρίζοντας τα ως «ναζιστικά» και εκκολάπτοντα το «αυγό του φιδιού». Η συσκότιση του Νίτσε μέσω της διανοητικής πολυπλοκότητας ήταν και είναι σκόπιμη, ένα κατασκευασμένο σχέδιο για να αποκρούσει τους κατώτερους ανθρώπους από την φιλοσοφία του. Η Νιτσεϊκή φιλοσοφία είναι η φιλοσοφία των δυνατοτήτων, του σεβασμού για όλα τα μεγάλα πράγματα, τα ευγενή, τα ηρωικά και η απέχθεια για όλα τα μικρά, δειλά και μέτρια πράγματα που στην εποχή μας αναδύονται παντού γύρω μας.

Ο Νίτσε στην κοσμοθεωρία του καλεί την ελίτ της ανθρωπότητας να φιλοδοξεί να φτάσει σε νέα ύψη αριστείας και μεγαλείου, λέγοντας «… μην απορρίπτετε τον ήρωα στην ψυχή σας! Κρατήστε άγια την ύψιστη ελπίδα σας!». Ο Νίτσε περιφρονεί την τεχνητή ισότητα, αρνείται ότι η ελευθερία είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από ανωτερότητα στην εξουσία και, όπως ο προσωκρατικός φιλόσοφος Ηράκλειτος, βλέπει την επιθυμία για διαρκή ειρήνη όχι μόνο ως αντίθετη με την αληθινή ευγένεια, αλλά και αντίθετη με την φύση της ανθρωπότητας.

Η ολότητα της νιτσεϊκής κοσμοθεωρίας μπορεί να γίνει αντιληπτή ως εξής: «Τι είναι καλό; Όλα όσα εξυψώνουν το αίσθημα της δύναμης, την θέληση για δύναμη, την ίδια την δύναμη μέσα στον άνθρωπο. Τι είναι κακό; Όλα όσα προέρχονται από αδυναμία. Τι είναι ευτυχία; Η αίσθηση ότι η δύναμη αυξάνεται, ότι η αντίσταση υπερνικάται. Όχι ικανοποίηση, αλλά περισσότερη δύναμη. Όχι οπωσδήποτε ειρήνη, αλλά πόλεμος. Όχι αρετή, αλλά επάρκεια». Στην ουσία, η φιλοσοφία του Νίτσε είναι η κατ’ εξοχήν ενσάρκωση του αριστοκρατισμού και όλες οι άλλες ερμηνείες του ίδιου και του έργου του είναι είτε παιδαριώδεις ερμηνείες είτε σκόπιμες προσπάθειες ανατροπής και οικειοποίησης του μετασχηματιστικού οράματός του για μια ανθρωπότητα αναγεννημένη.

Με πονηρά παραπλανητική ρητορική και περίπλοκη αλλά τελικά εύκολη μεταμοντέρνα συλλογιστική, πολλοί από τους «αρνητές» του έργου του έχουν ως κύριο στόχο να απορρίψουν εσκεμμένα το μεγαλειώδες αριστοκρατικό όραμα του Νίτσε για μια αναγεννημένη Ευρώπη, επιλέγοντας αντ’ αυτού μια ερμηνεία που ευθυγραμμίζεται περισσότερο με το ιδεολογικό δόγμα του φιλελεύθερου ανθρωπισμού. Στην αναζήτησή τους, επιδιώκουν να παραμερίσουν τα ανησυχητικά για αυτούς στοιχεία του φιλοσοφικού έργου του Νίτσε που αμφισβητούν τα ίδια τα θεμέλια των φιλελεύθερων-ανθρωπιστικών πεποιθήσεων, παρουσιάζοντας έτσι μια αραιωμένη απόδοση της φιλοσοφίας του Νίτσε που συμμορφώνεται βολικά με το προτιμώμενο μεταφυσικό τους πλαίσιο.

Πολλοί από τους «αρνητές» του έργου του ισχυρίζονται ότι ο αριστοκρατισμός του Νίτσε, η ανισότητα του και ο βαθύς σεβασμός του για τον ανταγωνιστικό αγώνα της ζωής, είναι λογοτεχνικά τεχνάσματα. Επιπλέον, υποδηλώνουν ότι οι πολλές αναφορές του στον πόλεμο, το «Θέληση για Εξουσία» (Der Wille zur Macht), και το «Υπεράνθρωπος» (Der Übermensch) δεν είναι παρά απλές μεταφορές που ενσωματώνουν έναν ευρύτερο και πιο διαφοροποιημένο φιλοσοφικό λόγο, παρά μια απροκάλυπτη έκκληση για επαναστατικό πολιτισμικό μετασχηματισμό. Στην πραγματικότητα όμως, η περιεκτική, αριστοκρατική κοσμοθεωρία του Νίτσε, που εκτείνεται από την χειροπιαστή σφαίρα του κυριολεκτικού έως τα βάθη του μεταφυσικού, είναι αξιοσημείωτα σαφής σε όλα τα έργα του. Σύμφωνα με τον Νίτσε, ο ριζοσπάστης αριστοκράτης, ο Übermensch, κρατά το κλειδί για να ξεπεραστεί η αδυναμία μιας σύγχρονης ανθρωπότητας γοητευμένης από τις διαταραχές της νεωτερικότητας.

Ο Νίτσε στο Der Wille zur Macht σημειώνει: «Η αριστοκρατία αντιπροσωπεύει την πίστη σε μια ελίτ ανθρωπότητα και ανώτερη κάστα. Η δημοκρατία αντιπροσωπεύει την δυσπιστία σε μεγάλα ανθρώπινα όντα και σε μια ελίτ κοινωνία». Για τον Νίτσε, αυτό το σαφώς αριστοκρατικό ήθος δεν ήταν πιο εμφανές από ό,τι στον ένδοξα βιταλιστικό κόσμο της αρχαίας κλασικής Ελλάδας, καθώς γράφει: «Ω, αυτοί οι Έλληνες! Ήξεραν πώς να ζουν: Για τον σκοπό αυτό, είναι απαραίτητο να κρατήσουμε γενναία την επιφάνεια, την πτυχή και το δέρμα, να λατρεύουμε την εμφάνιση, να πιστεύουμε σε μορφές, τόνους και λέξεις, σε ολόκληρο τον Όλυμπο της εμφάνισης!». Για τον Νίτσε, ήταν οι Έλληνες και η αγάπη τους για την ζωή, καθώς και η επιδίωξη στην υπηρεσία της αριστείας να ζήσουν μια ζωή υψηλότερης ποιότητας, που κέρδισαν την αμέριστη αναγνώρισή του.

Ιδιαίτερα από τα γραπτά του Ομήρου, στην Ιλιάδα, γεννήθηκε ένα νέο όραμα ανθρώπινου μεγαλείου και αριστοκρατικής αριστείας, ένα όραμα που ζωντανεύει και εκδηλώνεται μέσα στην σάρκα και το αίμα της αριστοκρατίας των πολεμιστών της αρχαίας Ελλάδας. Στην αρχαία ελληνική γλώσσα, ο όρος «αριστοκρατία» υποδηλώνει τον «κανόνα του καλύτερου». Προέρχεται από το συνδυασμό δύο λέξεων: «άριστος», που σημαίνει καλύτερος, και «κράτος», που σημαίνει δύναμη. Για την αρχαία Ελλάδα άριστος δεν ήταν απλώς ένα αφηρημένο ιδανικό, αλλά ένας τρόπος ζωής και του γίγνεσθαι που καθόριζαν την ύπαρξή του.
Για τον Νίτσε, ήταν οι αρχαίοι Έλληνες που πρώτοι αντιλήφθηκαν επίσημα τον άριστο ως τον ανώτερο τύπο ανθρώπου, ευγενή και υπέρτατο, που επηρέασε βαθιά τα φιλοσοφικά του έργα και κέρδισε τα υψηλότερα επίπεδα θαυμασμού. Επιπλέον, ήταν η βαθιά αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων για την αριστοκρατία, τον κανόνα των καλύτερων, που έπαιξε κεντρικό ρόλο στην διαμόρφωση του μεταφυσικού θεμελίου της έννοιας του Νίτσε για τον Übermensch.

Σύμφωνα με τον Νίτσε, ο ριζοσπάστης αριστοκράτης, ο Übermensch, κρατά το κλειδί για να ξεπεραστεί η αδυναμία μιας σύγχρονης ανθρωπότητας που γοητεύεται από τις διαταραχές της νεωτερικότητας. Ο Übermensch είναι η επιτομή της ανθρώπινης τελειότητας και συμβολίζει ένα ανώτερο είδος ανθρώπου. Στον Übermensch ο Νίτσε βλέπει τον «Ρωμαίο Καίσαρα με την ψυχή του Χριστού» ο οποίος συνοψίζει έναν υπέρτατο ανώτερο τύπο ανθρώπου που περιλαμβάνει ένα φαινομενικά αντιφατικό αλλά συμπληρωματικό σύνολο αρμονικών ιδιοτήτων.
Ο Νίτσε οραματίζεται τον Übermensch ως το ζωντανό και αναπνέον πρότυπο της τελειότητας που ενσωματώνει απρόσκοπτα τα ιδανικά στοιχεία του Απολλώνιου (δηλαδή, ορθολογικότητα, τάξη και αρμονία) και του Διονυσιακού (δηλαδή, παραλογισμός, χάος και ένστικτο). Ο Übermensch, μέσα από τον εναγκαλισμό των αγώνων της ζωής, αντιπροσωπεύει την αρμονική συγχώνευση καλλιτεχνικών και φιλοσοφικών ποιοτήτων, ενσωματώνοντας την αγνότητα, την δύναμη και το μεγαλείο, συμβολίζοντας την υπέρτατη σύγκλιση των δυνατοτήτων και της δύναμης της ανθρωπότητας.

Η έννοια του Übermensch, βαθιά ριζωμένη στην ινδοευρωπαϊκή και αργότερα στην ευρωπαϊκή αριστοκρατική κοσμοθεωρία, αμφισβητεί άμεσα τις επικρατούσες αξίες ισότητας της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας και την νοοτροπία της αγέλης που διαιωνίζεται από την κυρίαρχη ιδεολογία του φιλελεύθερου ανθρωπισμού. Το όραμα του Νίτσε για έναν ριζοσπαστικά αριστοκρατικό κόσμο είναι έντονα ελιτίστικο, προοριζόμενο για λίγους εκλεκτούς, «ένα κοπάδι ξανθών θηρίων, μια φυλή κατακτητών και αφεντικών», οι οποίοι διαθέτουν την ικανότητα να ξεπερνούν τον εαυτό τους και την αυτοκυριαρχία που είναι εγγενής σε αυτό, να ξεκινήσουν το μονοπάτι προς την πραγμάτωση του Übermensch.
Αυτός ο δρόμος ανύψωσης είναι από την φύση του απρόσιτος για την πλειοψηφία, καθώς είναι το πρότυπο για την διαμόρφωση μιας νέας άρχουσας ελίτ. Ο Übermensch αντιπροσωπεύει το αριστοκρατικό και την επίμονη αφοσίωση στην αυτο-υπέρβαση, συνδυάζει τις αντικρουόμενες αλλά συμπληρωματικές δυνάμεις του Απολλώνιου και του Διονυσιακού μέσα στην ολότητα της ύπαρξής του. Μέσα από την οντολογική σύνθεση της πειθαρχίας, του πάθους, της λογικής, της δύναμης και της δημιουργικής έκφρασης, ο Übermensch υπερβαίνει όλους τους συμβατικούς περιορισμούς, μετατρέποντας τον εαυτό του στην υψηλότερη έκφραση των δυνατοτήτων της ανθρωπότητας.

Στην αναζήτηση αυτής της προσωπικής μεταμόρφωσης, στην επίπονη ανάβαση από τον άνθρωπο σε Übermensch, αναδύεται μια αποφασιστική επιταγή, ήτοι γίνεται αναμφισβήτητη αναγκαιότητα μια βαθιά μεταμόρφωση του δυτικού πολιτισμού. Η Δύση παραπαίει στο χείλος μιας τεράστιας αβύσσου, αντιμέτωπη με μια σειρά υπαρξιακών απειλών, όπως παγκόσμια οικονομική κατάρρευση, επιδημίες, εξάντληση πόρων, μαζική μετανάστευση, τρομοκρατία, τεταμένες σχέσεις μεταξύ του Παγκόσμιου Νότου και της Δύσης, μεταξύ της Ανατολής και της Δύσης, όλα συγκλίνουν ταυτόχρονα σε ένα καταστροφικό κρεσέντο που απειλεί την ίδια την επιβίωση της Δύσης και των λαών της. Η νιτσεϊκή φιλοσοφία υποστηρίζει ότι τα προβλήματα της Ευρώπης μπορούν και πρέπει να λυθούν με την δημιουργία και «την καλλιέργεια μιας νέας κάστας που θα κυβερνήσει την Ευρώπη».
Μέσα από το «Jenseits von Gut und Böse» (Πέρα από το Καλό και το Κακό), ο Νίτσε εμβαθύνει στα χαρακτηριστικά αυτής της αναδυόμενης ελίτ, τονίζοντας ότι σε όλη την ιστορία, «η ανύψωση του ανδρός ήταν έως τώρα το έργο μιας αριστοκρατικής κοινωνίας, και έτσι θα είναι πάντα, μιας κοινωνίας που πιστεύει σε μια μακρά κλίμακα διαβαθμίσεων και διαφορών αξίας μεταξύ των ανθρώπων και απαιτεί δουλεία με την μία ή την άλλη μορφή». Είναι ο μόνος τρόπος για να προχωρήσουμε και να ανατρέψουμε την τροχιά της τρέχουσας παρακμιακής μας κατάστασης.

Το φιλοσοφικό δόγμα του Νίτσε είναι ένα δόγμα ολοκληρωτικού μεταφυσικού μετασχηματισμού και οι πρωτοπορίες αυτής της επανάστασης είναι οι ριζοσπαστικοί Υπεράνθρωποι. Ο Übermensch αναδύεται ως ο κήρυκας μιας νέας εποχής, που στέκεται σε σφοδρή αντίθεση με τα δίδυμα φίδια του κυρίαρχου φιλελεύθερου-ανθρωπιστικού παραδείγματος και της μαζικής δημοκρατίας που έχουν ασκήσει υπνωτική επιρροή στον δυτικό κόσμο από την εποχή του Διαφωτισμού. Αυτή η μετασχηματιστική επανάσταση, με αιχμή του δόρατος μια τολμηρή αριστοκρατική ελίτ, αμφισβητεί το ίδιο το μεταφυσικό υπόβαθρο του μεταμοντέρνου δυτικού πολιτισμού, αντιπροσωπεύοντας την δυνατότητα για μια βαθιά και αμετάκλητη ρήξη με την επικρατούσα τάξη.

Κατά την άποψη του Νίτσε, ο ορθολογισμός του Διαφωτισμού και το προκύπτον σύγχρονο φιλελεύθερο-ανθρωπιστικό παράδειγμα, με την οιονεί θρησκευτική λατρεία του για όλα τα πράγματα, αβάσιμα και υλικά, που εκδηλώθηκε με την ολοκληρωτική αποθέωση της εμπειρικής γνώσης, ενθάρρυνε την ανάδυση ενός κόσμου που ορίζεται από ρηχές αφαιρέσεις και κατακερματισμένες πραγματικότητες. Αυτή η υποβάθμιση του δυτικού κόσμου και των λαών του έρχεται σε άμεση αντίθεση με το νιτσεϊκό κάλεσμα για την επιδίωξη της αριστείας και του μεγαλείου. Ο Διαφωτισμός, με την τυραννική προώθηση της ισότητας, την μυωπική εστίασή του στην λογική ως την μοναδική πηγή της απόλυτης εξουσίας, την ναρκισσιστική εμμονή του με τα ατομικά δικαιώματα και την ανυποχώρητη επιδίωξη της προόδου ως αυτοσκοπού, έδωσε μορφή και σχήμα σε έναν πολιτισμό που ορίζεται από την μετριότητα, κατοικείται και κυβερνάται από τον «Τελευταίο Άνθρωπο» (Der letzte Mensch).

O Τελευταίος Άνθρωπος του Νίτσε αναδύεται καθώς η πολιτισμική παρακμή φτάνει στο αποκορύφωμά της, συνέπεια του πολλαπλασιασμού των εξισωτικών ιδεολογιών και της ηγεμονικής μεταπολιτικής κυριαρχίας της φιλελεύθερης-ανθρωπιστικής κοσμοθεωρίας που γέννησε ο Διαφωτισμός. Η παρακμή της Δύσης και η ανάδειξη του Τελευταίου Ανθρώπου εντείνεται και γίνεται όλο και πιο ύπουλη από τις «εκδημοκρατιστικές» δυνάμεις που εξαπέλυσε η Γαλλική Επανάσταση, η οποία εκφύλισε περαιτέρω μια ήδη εξευτελισμένη ανθρωπότητα με το παθιασμένο και πληβειακό σύνθημά της Ελευθερίας, Ισότητας, Αδελφοσύνης, στον πόλεμο εξόντωσης ενάντια σε ό,τι είναι καλό, ισχυρό και ευγενές. Ο Τελευταίος Άνθρωπος προσωποποιεί ένα μέλλον όπου η μετριότητα βασιλεύει, καθώς η ανθρωπότητα υποκύπτει στον εφησυχασμό και χάνει όλες τις υψηλές φιλοδοξίες. Ο Τελευταίος Άνθρωπος αντιπροσωπεύει το αποκορύφωμα ενός παρακμιακού πολιτισμού που έχει εγκαταλείψει όλες τις υψηλότερες αξίες και έχει παραιτηθεί από την επιδίωξη της αριστείας και του μεγαλείου που επιτεύχθηκε μέσω της ευγενούς άμιλλας. Ικανοποιημένος με την άνετη και κοινότοπα αδιάκοπη αστική ύπαρξή του, ο Τελευταίος Άνθρωπος είναι απαλλαγμένος από την φωτιά του πάθους, την σπίθα της δημιουργικότητας και τους ευγενείς πόθους που κάποτε ώθησαν την ανθρωπότητα προς τους ουρανούς. Ο Τελευταίος Άνθρωπος είναι μια ζωντανή ενσάρκωση ενός πολιτισμού που έχει εγκαταλείψει τις δυνατότητές του για υψηλή ανύψωση και αντ’ αυτού έχει μεταμορφωθεί σε ενσάρκωση μετριότητας.

Ο Νίτσε κατήγγειλε τα υλιστικά δόγματα του Φιλελευθερισμού και του Σοσιαλισμού που αναδύθηκαν μετά την Γαλλική Επανάσταση, ιδεολογίες των οποίων οι επανασχεδιασμένοι επίγονοι καταρρέουν σήμερα από τα θεμέλια του δυτικού κόσμου. Ιδεολογίες που έχουν υποδουλώσει τον κόσμο, μεταμορφώνοντας τον άνθρωπο σε ένα ασπόνδυλο πλάσμα που αναζητά ευχαρίστηση, το οποίο είναι δέσμιο των πιο βασικών ζωωδών επιθυμιών και ενστίκτων του. Η αναζωογόνηση της Δύσης έγκειται στο να ξεπεραστούν οι δουλοκτήτες Υπάνθρωποι του αστικού παρόντος, αυτά τα μικρο-ηδονιστικά πλάσματα που αντιπροσωπεύουν την μεγαλύτερη απειλή για την εμφάνιση του Übermensch και την επακόλουθη μετασχηματιστική ανύψωση ενός ευρωπαϊκού πολιτισμού που θα αναγεννιόταν. Από αυτή την άποψη, η νιτσεϊκή φιλοσοφία μπορεί να γίνει αντιληπτή ως μια εξέγερση ενάντια σε ολόκληρη την φιλελεύθερη-ανθρωπιστική παράδοση του δυτικού πολιτισμού, ήτοι έναν εκφυλισμένο χριστιανισμό, έναν άψυχο ορθολογισμό, έναν βασικό υλισμό και τον παρακμιακό μηδενισμό που διαπερνά όλες τις πτυχές της μεταμοντέρνας ύπαρξης.

Ο Νίτσε ήταν ένας ένθερμος υπέρμαχος της ανισότητας, ο οποίος πίστευε σε μια φυσική ιεραρχία, βασισμένη στην αξία σε σχέση με την άσκηση της αριστείας. Πιο συγκεκριμένα, για τον Νίτσε, η εξισωτική κοσμοθεωρία που διακηρύχθηκε από τη σκέψη της εποχής του Διαφωτισμού επεδίωκε να επιβάλει ένα τεχνητό επίχρισμα ισότητας μεταξύ όλων των ατόμων, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές ικανότητες, ταλέντα και χαρακτηριστικά τους, κάτι που είναι ανάθεμα για τον ανθρώπινο εξευγενισμό. Η ανισότητα όχι μόνο είναι φυσική, αλλά κρίνεται απαραίτητη για έναν ακμάζοντα και βιταλιστικό πολιτισμό. Ο Νίτσε υποστηρίζει ότι οι υπέρτατες φιλοδοξίες όλων των μεγάλων πολιτισμών περιστρέφονταν γύρω από την επιδίωξη της δημιουργίας ενός ανώτερου τύπου ανθρώπου και της καλλιέργειας ενός εξυψωμένου πολιτισμού. Αυτές οι υψηλές φιλοδοξίες συνδέονταν στενά με την αναγνώριση της ανισότητας και την επακόλουθη εγκαθίδρυση μιας ιεραρχικής κοινωνικής τάξης που προερχόταν από την αποδοχή αυτής της αιώνιας αλήθειας. Στη νιτσεϊκή γλώσσα, η ζωή ενσαρκώνει τον συνεχή αγώνα των πολλών ενάντια στους λίγους, του κοινότοπου ενάντια στο σπάνιο και του αδύναμου ενάντια στους ισχυρούς. Κατά συνέπεια, ο εναγκαλισμός της ισότητας από τον δυτικό πολιτισμό πυροδότησε μια εξέγερση ενάντια στην έμφυτη φυσική τάξη του ίδιου του κόσμου, και ως τέτοια πρέπει να συντριβεί.

Ο Νίτσε έχει ακλόνητη πίστη στην απεριόριστη δυνατότητα λίγων εκλεκτών, της δυναμικής και βιταλιστικής νέας αριστοκρατικής ελίτ, να ξεπεράσει όλους τους περιορισμούς και να υπερβεί τα όρια που τους περιορίζουν. Στην ακλόνητη αναζήτησή τους, αυτές οι ατρόμητες ψυχές ξεκινούν μια αδυσώπητη αναζήτηση για να επιτύχουν μια αυξημένη κατάσταση ύπαρξης, υπερβαίνοντας το συνηθισμένο και ανεβαίνοντας σε εξαιρετικές σφαίρες ύπαρξης. Για να ανάψουμε την προγονική φλόγα του δυτικού πολιτισμού και να προαναγγείλουμε μια νέα εποχή που σημαδεύτηκε από την άνοδο μιας ριζοσπαστικής αριστοκρατικής ελίτ, είναι υψίστης σημασίας να αγκαλιάσουμε ολόψυχα την επιτακτική ανάγκη ανάκτησης των διαχρονικών αξιών και της ηθικής πυξίδας που έδωσαν μεταφυσική μορφή και κατεύθυνση στην παλιά τάξη πραγμάτων. Αυτή η πράξη αποκατάστασης αποτελεί το ουσιώδες θεμέλιο «Της Ηθικής του Αφέντη-Δούλου» του Νίτσε (Herren- und Sklavenmoral), η οποία βρίσκει την αρχική της έκφραση στο «Περί της Γενεαλογίας της Ηθικής» και υφίσταται περαιτέρω επεξεργασία στην τελική της μορφή, όπως διατυπώνεται στο «Τάδε Έφη ο Ζαρατούστρα».

Στην σημερινή εποχή της μεταμοντέρνας παρακμής, όπου η ηθική του δούλου κυριαρχεί, σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από την ηγεμονική πανταχού παρουσία της ισότητας που είναι εγγενής σε όλες τις ολοκληρωτικές οικονομικές κοσμοθεωρίες, γίνεται εντυπωσιακά προφανές ότι η οριοθέτηση μεταξύ των υφιστάμενων εννοιών του «καλού» και του «κακού» είναι απατηλή στην καλύτερη περίπτωση, και γενικά τίποτα περισσότερο από πολιτικό τέχνασμα που χρησιμοποιείται για τον έλεγχο των μαζών. Ας διευκρινιστεί ότι ο Νίτσε δεν αναιρεί την ύπαρξη του «καλού» και του «κακού». Αντ ‘αυτού, ισχυρίζεται ότι στην σημερινή εποχή, αυτό που θεωρείται ευρέως ως «καλό» εξυπηρετεί τον αδύναμο Τελευταίο Άνθρωπο και την επιδίωξή του για επαίσχυντη μετριότητα. Αντίθετα, αυτό που θεωρείται «κακό» ευθυγραμμίζεται με τα συμφέροντα των ισχυρών, εκείνων που είναι προικισμένοι με την ικανότητα να ανυψώνουν και να υπερβαίνουν. Για παράδειγμα, στην Δύση η διατήρηση της ευρωπαϊκής εθνο-πολιτισμικής ταυτότητας συχνά υπόκειται σε ηθική καταδίκη, χαρακτηριζόμενη ως «κακή», ενώ παράλληλες αρχές που προωθούνται από τις κοινότητες ομοφυλόφιλων, έγχρωμων αγκαλιάζονται εύκολα ως «καλές».

Στην ουσία, το κυρίαρχο ηθικό πλαίσιο στον δυτικό κόσμο χρησιμεύει ως δύναμη που στοχεύει στην καταστολή και υπονόμευση όλων όσων ενσαρκώνουν την δύναμη και την αριστεία. Σύμφωνα με τον Νίτσε, η αναβίωση του ανθρώπινου μεγαλείου απαιτεί μια ριζοσπαστική και μετασχηματιστική διαδικασία, μια «υπερτίμηση των αξιών». Αυτή η διαδικασία υπερτίμησης απαιτεί την επιστροφή στο αριστοκρατικό ήθος των προγόνων μας, οι οποίοι ενσάρκωναν τις ιδιότητες της ευγενούς δύναμης, της ηρωικής δόξας και της αγάπης για την αριστεία που ήταν, σε περασμένες εποχές, η πεμπτουσία του δυτικού μεγαλείου. Με την αναβίωση της ευγενούς ηθικής του αφέντη, μπορούμε να αφυπνίσουμε εκ νέου τις έμφυτες δυνατότητές μας και να ανακτήσουμε την δικαιωματική μας θέση ως ισχυρός και εξυψωμένος λαός για άλλη μια φορά.

Συμπερασματικά, ο ριζικά αριστοκρατικός Übermensch συμβολίζει «το υπέρτατο, τον κυρίαρχο νόμο, την επικύρωση μιας φυσικής τάξης», που εκδηλώνεται με την συνεχή επιδίωξή του να ξεπεράσει όλα τα όρια και με την σειρά του να ανυψώσει τον εαυτό του για να φιλοδοξεί σε κάτι μεγαλύτερο. Αγκαλιάζοντας το μονοπάτι της αυτο-υπέρβασης, της αυτοκυριαρχίας και της αριστείας, γινόμαστε οι καταλύτες για την αναβίωση του δυτικού πολιτισμού και οι προάγγελοι μιας νέας εποχής. Όπως η άγρια και άσβεστη Ηρακλείτεια φωτιά που καίει μέσα στην καρδιά και την ψυχή του Übermensch, η ακλόνητη αποφασιστικότητά μας θα ανάψει μια πολιτισμικά μετασχηματιστική φλόγα, καθαρίζοντας την παρακμή του παρελθόντος και ανάβοντας τα κάρβουνα μιας αναγεννημένης αυγής.

του Γεωργίου Λιναρδή

tweet
fb-share-icon
Insta
Tiktok