Διαφθορά και πελατειακό κράτος

” Τι είναι το πελατειακό κράτος;
Ο γνωστός καθηγητής και φιλόσοφος Χρήστος Γιανναράς μας δίνει έναν απλό και εύκολα κατανοητό ορισμό, ο οποίος βασίζεται σε δεδομένα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας.
Είναι «η εμπορευματοποίηση των σχέσεων της εξουσίας με τον πολίτη και η άσκηση της πολιτικής με τους όρους της αγοράς και τους κανόνες του μάρκετινγκ».
Με λίγα λόγια, η εξουσία «πουλάει» τους διορισμούς (και όχι μόνο) στον κρατικό μηχανισμό και οι πολίτες/πελάτες τους αγοράζουν με την ψήφο τους και με την, χωρίς όρους, αφοσιωμένη στράτευσή τους στο κόμμα που τους διορίζει.

Με τον τρόπο αυτό ο ανίκανος, ο τεμπέλης ή ο ανέντιμος και διεφθαρμένος, εκτοπίζει τον έντιμο κι’ εργατικό και αποτελεί εξουσιαστικό κρίκο του κρατικού μηχανισμού. Η κομματική προστασία τον προφυλάσσει από κάθε έντιμη κι’ αντικειμενική αξιολόγηση των ικανοτήτων του.
Κανένας δεν ελέγχει την ποιότητα της εργασίας του, τα προσόντα του, την ανεντιμότητά του ή τις γνωστές σε όλους φαυλοκρατικές πρακτικές του.
Είναι ένας κηφήνας που θα ζει σ’ όλο τον επαγγελματικό βίο του εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, που όμως θα έχει τη δύναμη της εξουσίας ώστε αυτό το σύνολο να το καταδυναστεύει.

Αυτή την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στον ανίκανο και διεφθαρμένο, που το πελατειακό σύστημα εντάσσει στον εξουσιαστικό κρατικό μηχανισμό και στον παραγκωνισμένο εργατικό κι’ έντιμο πολίτη, αναδεικνύει ο επίσης γνωστός φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος.
Ανατρέπεται ο φυσικός, ηθικός και δημοκρατικός κανόνας της κοινωνίας των πολιτικά ίσων πολιτών, με την υπεροχή και ανάδειξη των ανάξιων, από πλευράς προσόντων και φυσικών ικανοτήτων.
Διότι όλοι οι πολιτικά ίσοι δεν σημαίνει πως είναι ίσοι και από πλευράς φυσικών προσόντων. Και ο φιλόσοφος, με ένα προσωπικό παράδειγμα που τονίζει αυτή τη διαφορά μεταξύ πολιτικής και φυσικής ισότητας, αναγνωρίζει πως (παρά τα πνευματικά του προσόντα) είναι ακατάλληλος για να επιλεγεί ως παίκτης «στην εθνική ομάδα μπάσκετ».

Αυτή η εξίσωση πολιτικών και φυσικών ικανοτήτων, στο πελατειακό κράτος, δημιούργησε μια τερατογονία. Πελατειακές, όμως, σχέσεις ανάμεσα σε πολιτικούς και πολίτες υπάρχουν σε όλες της χώρες του κόσμου, όπου οι πολιτικοί άρχοντες εκλέγονται με την ελεύθερη ψήφο του λαού.

Είναι ένα από τα συμπτώματα των ασθενειών που χαρακτηρίζουν τις σύγχρονες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, αν και η μορφή και ο βαθμός έντασης διαφοροποιείται από χώρα σε χώρα, ανάλογα με την αυστηρότητα της νομοθεσίας, τη νοοτροπία που έχει διαμορφωθεί στις ευρύτερες λαϊκές μάζες, την εντιμότητα των κατασταλτικών
μηχανισμών και του δικαστικού σώματος και από άλλους παράγοντες που εντάσσονται στο σύστημα της κρατικής οργάνωσης.
Εντούτοις, η διαφορά αυτού του πελατειακού συστήματος, σε σύγκριση με τα «ελληνικά μικρομάγαζα» ρουσφετιών μεταξύ πολιτικών και ψηφοφόρων, βρίσκεται στο γεγονός πως, η διατιμημένη προσφορά υπηρεσιών από ευρωπαίους πολιτικούς δεν αφορά σε δυστυχισμένους και φτωχούς πελάτες/ψηφοφόρους, αλλά μεγιστάνες του πλούτου, τεράστιες πολυεθνικές επιχειρήσεις ή διευκολύνσεις σε ξένα κράτη.
Αυτό το είδος των πελατειακών σχέσεων, δεν υπήρχε σε γενικευμένη μορφή στην ελληνική πολιτική σκηνή, ως τη μέρα που αποκαλύφθηκαν τα μεγάλα σκάνδαλα των εξοπλιστικών προγραμμάτων από κυβερνητικά στελέχη των (δήθεν) σοσιαλιστικών κυβερνήσεων, από το 1996 ως το 2004.

Αυτές οι μεταλλαγμένες πελατειακές σχέσεις, περισσότερο «ευρωπαϊκές και αποδοτικές για τους πολιτικούς», μεταφυτεύτηκαν στην Ελλάδα από μια χώρα που οι κάτοικοί της θεωρούνται, σ’ όλη την Ευρώπη, ως οι εντιμότεροι και οι εργατικότεροι της υφηλίου.
Η τέχνη της διάχυσης μύθων αυτοπροβολής και αυτοδιαφήμισης, είναι χαρακτηριστικό πολλών χωρών και κυρίως των μεγάλων δυνάμεων, εκτός από την Ελλάδα την οποία, όπως ήδη αναφέραμε, η γενική αντίληψη και πεποίθηση του ελληνικού λαού την κατατάσσει, σε ποσοστό 99%, ως την πλέον διεφθαρμένη χώρα του κόσμου.
Οι πλύσεις εγκεφάλου, από εντόπια και ξένα κέντρα παραπληροφόρησης, μετατρέπουν τους ανενημέρωτους πολίτες κάποιων μικρών λαών σε εχθρούς της ίδιας τους της πατρίδας.

Γιατί όταν ο λαός μιας χώρας αισθάνεται αηδία και απέχθεια για την ίδια του την πατρίδα, είναι πλέον απρόθυμος ν’ αγωνιστεί για να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να σεβασθεί τους βασικούς νόμους κρατικής και κοινωνικής οργάνωσης. Ο ανέντιμος πολίτης, με βάση τέτοιου είδους στατιστικές, βρίσκει π.χ. την «ηθική δικαιολογία» να
μην πληρώνει φόρους ή να μην εκδίδει αποδείξεις «αφού όλοι κλέβουν και προοδεύουν με ρουσφέτια και κομπίνες».

Είναι όμως αληθινές αυτές οι στατιστικές μετά την οικονομική κρίση, η οποία άλλαξε άρδην τη νοοτροπία των πολιτών αλλά και τα ιδανικά και τις αξίες, πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε το υπέροχο όραμα της πολιτιστικής και οικονομικής ένωσης όλων των ευρωπαϊκών λαών;
Όπως θα δούμε στη συνέχεια, οι κάποιοι Έλληνες «μικροαπατεωνίσκοι πολιτικοί», προσπαθώντας να διατηρήσουν ένα ψηφοθηρικό πολιτικό σύστημα που κληρονόμησαν από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, απόκτησαν οι ίδιοι αλλά και ο ελληνικός λαός δυσανάλογο, με βάση το ύψος και το μέγεθος των «πωλούμενων υπηρεσιών», δυσφημιστικό πορτρέτο μέσα στη διεφθαρμένη ζούγκλα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό θα το διαπιστώσουμε στις επόμενες σελίδες.

Φυσικά, υπάρχουν στην Ελλάδα και ειδικές περιπτώσεις, κατά τις οποίες τα ανταλλάγματα είναι σημαντικά, όπως στην περίπτωση μεγαλοεργολάβων του κομματικού περίγυρου που λυμαίνονται τα κρατικά έργα, εφοπλιστών που
συλλαμβάνονται για λαθρεμπόριο καυσίμων και δεν κάθονται στη φυλακή ούτε μια μέρα ή επιχειρηματιών του τηλεοπτικού χώρου που δεν πληρώνουν στο δημόσιο ούτε δεκάρα και προβαίνουν, ως όργανα ξένων συμφερόντων, σε σταλινογκεμπελική πλύση εγκεφάλων των τηλεθεατών.

Παρά τις ειδικές αυτές εξαιρέσεις, το μεταλλαγμένο ευρωπαϊκό πελατειακό σύστημα, είναι ένας γιγάντιος Λεβιάθαν, σε σύγκριση με το μικρό, λαίμαργο και ηλίθιο τερατάκι του ελληνικού ψηφοθηρικού πελατειακού κράτους.
Όμως, η οργανωμένη και συστηματική αποσιώπηση, από τα δυτικοευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης, πολλών γεγονότων που αμαυρώνουν την καλή φήμη της χώρας ή των ηγετών τους, επιτρέπει στους πολίτες τους να κρίνουν με αυστηρότητα «τους άλλους».
Εντυπωσιακό παράδειγμα για σύγκριση είναι ένα γεγονός από την ιδιωτική ζωή δυο πολιτικών ηγετών: του Ανδρέα Παπανδρέου και του Φρανσουά Μιτεράν. Η ερωτική ζωή του πρώτου αποτέλεσε αφορμή για καθημερινές συζητήσεις και δυσμενή σχόλια, για τον ίδιο και τη χώρα μας, στα ελληνικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης. Για το δεύτερο και ως το θάνατό του, κανένας δεν ενημερώθηκε για τις θυελλώδεις ερωτικές του περιπέτειες και την εξώγαμη κόρη του, ενώ στους δημοσιογραφικούς κύκλους όλων των κομματικών αποχρώσεων ήταν γνωστές και οι παραμικρότερες λεπτομέρειες.
Άλλη περίπτωση αποσιώπησης σοβαρών γεγονότων για την προστασία του κύρους και των συμφερόντων των ΗΠΑ, αποκάλυψε η γνωστή δημοσιογράφος του CNN Κριστιάν Αμανπούρ, λίγα χρόνια μετά την επέμβαση της υπερδύναμης στο Ιράκ. Οι Αμερικάνοι γύριζαν ψεύτικα προπαγανδιστικά ντοκιμαντέρ και οι δημοσιογράφοι τους, οι οποίοι γνώριζαν τα πάντα, δεν μίλησαν ποτέ γι’ αυτή την απατηλή ενημέρωση και εξαπάτηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης, αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου. Μόνο μετά την παρέλευση αρκετού χρόνου «άρχισαν να ανοίγουν τα στόματα».