ΜΕΡΟΣ 5ο
Φθάνοντας στο 5ο μέρος του οδοιπορικού μας στις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας θα αναφερθούμε στα στοιχεία που ολοκληρώνουν την εικόνα που μας καταδεικνύει την χωρίς όρια ανοχή, εάν όχι συνεργασία των θεσμών με τις παρακρατικές αναρχικές ομάδες (συμμορίες).
Πράγματι, όταν οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί διαμηνύουν προς όλους ότι πασχίζουν (πέραν των άλλων) να υπηρετήσουν τη νομιμότητα, την κοινωνική ειρήνη και την ισονομία, ο λογικός και αμερόληπτος νους θα ανέμενε ότι οι θεσμικές ενέργειες θα είχαν ως πυξίδα τη δικαιοσύνη. Ίση μεταχείριση προς όλους.
Όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό δεν συμβαίνει. Κάποιοι βρίσκονται σε διαρκή διωγμό για τις ιδέες τους. Κάποιοι βρίσκονται στην μεγάλη κοινωνική πεδιάδα ως κοπάδια και βοσκάνε κοινοβουλευτισμό. Κάποιοι άλλοι απολαμβάνουν την εύνοια των θεσμών στελεχώνοντας ένα κρατικό μόρφωμα δημοσίου και ιδιωτικού «δικαίου» που αδιάλειπτα αρρωσταίνει τον τόπο με δηλητηριώδη ψυχοπολιτική.
Αυτός ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε τρία τμήματα (οι εχθροί του καθεστώτος, η ήσυχη μάζα και οι άνθρωποι των θεσμών) αρχίζει να παρουσιάζει τρωτά σημεία. Και αυτό γίνεται εμφανές στον οιονδήποτε έχοντα σώας τας φρένας όταν βλέπει στο δρόμο αυτούς που υποτίθεται ότι είναι οι εχθροί του κράτους να διαφημίζουν τη «στρατιωτική» τους ισχύ χωρίς συνέπειες(Εικόνα 1).
Ας λάβουμε υπ’ όψιν ότι αυτοί που υποτίθεται ότι στρέφονται βιαίως κατά του κράτους, στρέφονται βιαίως και κατά των πολιτών του. Όλοι γνωρίζουμε δεκάδες ύπουλες και άνανδρες επιθέσεις εις βάρος ανθρώπων που δεν έχουν βλάψει κανένα, απλώς δεν «άρεσαν» για διάφορους λόγους στους «αγωνιστές από τα κάτω». Τι έκανε το κράτος για προστατέψει τους πολίτες του; Τίποτα.
Αντιθέτως προστατεύει τους υποτιθέμενους εχθρούς του παραχωρώντας τους χώρους και ενίοτε ολόκληρες περιοχές. Τελικά ποιοι είναι οι εχθροί του κράτους και ποιοι τα τσιράκια του; Προφανώς οι θεσμοί δεν αισθάνονται καμία απειλή από ανθρώπους που ενώ διακηρύσσουν πρώτιστα την αξία της ζωής τους και ότι ενδιαφέρονται να τη ζήσουν με τρόπο «ελευθεριακό» και «ανεξερεύνητο», αναρτούν αφίσες όπως στην Εικόνα 2.
Αγαλλιάζονται με την επίθεση εναντίον της «τάξης του κόσμου». Προφανώς δεν γνωρίζουν ότι το μοναδικό φαινόμενο τάξης στην αταξία του Κόσμου είναι ακριβώς το φαινόμενο της ζωής. Η σύνθεση τυχαίων ενώσεων σε σύστημα οργανωμένο και σταθερό.
Κατά συνέπεια χαίρονται για τις επιθέσεις κατά της ζωής. Δεν ανησυχούν οι θεσμοί από αυτούς. Τους θέλουν και τους χρησιμοποιούν.
Το φαινόμενο που επικυρώνει τα μέχρι τούδε συμπεράσματα του οδοιπορικού μας είναι αυτό των «καταλήψεων». Δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες κτήρια, κυρίως στην Αθήνα αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας έχουν «καταληφθεί» από οργανωμένες ομάδες αναρχοκομμουνιστών και λειτουργούν ή λειτουργούσαν ως γιάφκες και ορμητήρια ποικίλων «αντικρατικών» και «αντιφασιστικών» δράσεων.
Κτήρια κυρίως νεοκλασσικά ιδιοκτησίας του δημοσίου ή κάποιων ιδιωτών ( Εικόνες 3 &4).
Αλήθεια, ποια άλλη κοινωνική ομάδα ή ποιος ιδιώτης έχει τη δυνατότητα να καταλαμβάνει συστηματικά και επί χρόνια κτήρια χωρίς καμία αντίδραση από το κράτος;
Το κυρίαρχο κράτος επεμβαίνει επιλεκτικά, και όχι χάριν της ισονομίας και της δικαιοσύνης, αλλά με σκοπό να ανακτήσει κάποια κτήρια που θέλει να ανακαινίσει και να εντάξει σε συγκεκριμένα προγράμματα ( Εικόνες 5 & 6).
Πάντα όμως η πλειοψηφία των κατειλημμένων κτηρίων παραμένει εν ενεργεία και στο απυρόβλητο. Όπως και οι καταλήψεις χώρων από αναρχικές και ακροαριστερές ομάδες εντός των ελληνόφωνων Πανεπιστημίων και άλλων ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Ένα φαινόμενο που απαντάται και γίνεται ανεκτό μόνο στην Ελλάδα.
Η πραγματική κοινωνική ασθένεια δεν εντοπίζεται στην ύπαρξη του φαινομένου αλλά στην αποδοχή του από τους υπηκόους του κοινοβουλευτικού συστήματος ως μία ακόμη «κανονικότητα» της ζωής εν Ελλάδι. Κάτι που υπάρχει και μπορεί να συμβάλλει σε «κάτι» ή να είναι ελαφρώς δυσάρεστο ή απλώς αδιάφορο.
Αυτό είναι (ένα από τα πολλά) στοιχείο της κατάντιας αυτού του λαού. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που κτήρια της Αθήνας σφραγίζονται με κάθε τρόπο, ώστε να αποφευχθεί εισβολή και κατάληψή τους από τους «γνωστούς – αγνώστους» (Εικόνες 7 & 8).
Στο επόμενο μέρος του παρόντος θα αναφερθούμε στα τελικά συμπεράσματα και στις απαραίτητες κατευθύνσεις που πρέπει να ακολουθηθούν ώστε να αναβιώσει η Εθνική Σκέψη.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ
