Είναι σαφές ότι η «κοινοβουλευτική δημοκρατία» που αποτελεί παγκοσμίως, το κύριο πολίτευμα από τον 20ο αιώνα και μετά, έχει πολλές και σοβαρές δομικές αδυναμίες.
Το αποδεικνύουν τα τεράστια οικονομικά ελλείμματα όλων των κρατών, οι πολλαπλές κοινωνικές υστερήσεις και αδιέξοδα, που υπάρχουν σε πολλές από τις χώρες που το πολίτευμα αυτό υφίσταται.
Το αποδεικνύει η σαρωτική διαφθορά που δεσπόζει στην πλειοψηφία των πολιτικών και η εργαλειοποίηση των ΜΜΕ για την παραπλάνηση των πολιτών. Και τέλος το αποδεικνύουν οι δεκάδες ή ακόμη και εκατοντάδες σκληρές απαγορεύσεις γνώμης και σκέψης που επιβάλλει για να μπορέσει να διατηρηθεί στην εξουσία.
Στον 21ο αιώνα μάλιστα, οι πολίτες σήμερα, βρίσκουν όλο και πιο δυσεπίλυτο να προστατευθούν από το αυταρχικό πρόσωπο μια δημοκρατίας, που υπακούει σε μικρές πολιτικές και οικονομικές ομάδες, σε βάρος των απόψεων των μεγάλων μαζών που υποτίθεται ότι προστατεύει.
Προσωπικά έχω σοβαρές αμφισβητήσεις για συγκεκριμένα πράγματα που θεωρούνται δεδομένα στην λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Πιστεύω ότι υπάρχουν ορισμένοι επαγγελματικοί κλάδοι, που δεν θα έπρεπε ποτέ να αναλαμβάνουν το ανώτατο αξίωμα στην πυραμίδα του κράτους. Πιο συγκεκριμένα, στην Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, θεωρώ ότι θα έπρεπε να είναι απαγορευτικό για Νομικούς κάθε είδους (δικηγόρους, δικαστικούς κάθε είδους και κλιμακίου) να μπορούν να εκλεγούν Πρόεδροι της Δημοκρατίας. Είτε η εκλογή αυτή γίνεται από την κυβέρνηση (κάτι που ουσιαστικά ισοδυναμεί με διορισμό) είτε από ευρεία κοινοβουλευτική αποδοχή, είτε από απευθείας εκλογή μέσω δημοψηφίσματος.
Τον ίδιο περιορισμό πιστεύω ότι θα έπρεπε να υφίστανται όλοι οι κλάδοι των ενστόλων (στρατιωτικοί και αστυνομικοί). Τέλος, ακριβώς τον ίδιο περιορισμό, θα έπρεπε να εφαρμόζει το Σύνταγμα, σε κάθε είδους, δημοσιογράφο.
Ο λόγος που πιστεύω ότι οι εργαζόμενοι αυτών των επαγγελμάτων θα έπρεπε να αποκλείονται του υψηλότατου αξιώματος του κράτους, είναι, η πλέον σημαντική και απαραίτητη έννοια του συντάγματος, εκείνη του διαχωρισμού των εξουσιών.
Νομίζω ότι έχει προβλεφθεί αυτή η διάταξη (σημειώστε: σε όλα τα Συντάγματα όλων των κρατών) ακριβώς γιατί μια τέτοια έλλειψη, μετουσιώνει την δημοκρατία σε πολίτευμα αυταρχικό.
Ο βαθμός αυτής της αυταρχικότητος, διαφέρει βεβαίως από κράτος σε κράτος και είναι ευθέως ανάλογος του βαθμού ανάμειξης, εκείνων των εξουσιών, που το Σύνταγμα κρίνει ότι πρέπει να «ζουν» σε στεγανά διαμερίσματα μεταξύ τους.
Κάνοντας ένα βήμα περισσότερο, στην απαγόρευση που προτείνω, πιστεύω ότι οι επαγγελματίες αυτών των χώρων, θα έπρεπε να έχουν απόλυτη αποστασιοποίηση από κάθε κομματικό μηχανισμό με την ποινή της αποπομπής – απολύσεως.
Εάν κάτι τέτοιο ίσχυε, τότε μόνο, θα μπορούσαμε να τους αναγάγουμε από εργαζόμενους σε κλάδους, σε «δημοσίους λειτουργούς».
Είναι π.χ. αφελές να πιστεύει κάποιος πως ένας δικαστικός που ήταν π.χ. ΚΝίτης και μέλος του ΚΚ στην ενηλικίωσή του, θα υπερασπισθεί τον Νόμο, όταν η κομμουνιστική ιδεολογία έχει στον πυρήνα της την επανάσταση (και μάλιστα ένοπλη) εναντίον του συντεταγμένου κράτους. Ομοίως είναι αφελές να πιστεύουμε ότι ένας κομμουνιστής αξιωματικός, θα υπερασπισθεί τα σύνορα του Κράτους, όταν η ιδεολογία του επιτάσσει τον διεθνισμό.
Με τον ίδιο τρόπο δεν γίνεται να εμπιστευθούμε την εφαρμογή και λειτουργία του κράτους σε π.χ. βασιλικό υπάλληλο, όταν η εγκαθίδρυση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας στην Ελλάδα, απαίτησε σαν αναγκαία πολιτειακή συνθήκη, την απομάκρυνση της Βασιλείας.
Επαναλαμβάνω, δεν υπερασπίζομαι την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία ως πολίτευμα, απλώς καταδεικνύω κάποιες αστοχίες της, που εξηγούν και μέρος της αποτυχία της.
Εκείνοι που έχουμε συνηθίσει –παραπλανητικά- να λέμε δημοσίους λειτουργούς, είναι τελικά, όπως όλοι οι υπόλοιποι πολίτες δέσμιοι των συντεχνιακών ή κομματικών τους προθέσεων ή κοινωνικών δεσμεύσεων και φόβων. Ειδικότερα στις μέρες μας, η πατίνα του «λειτουργήματος» έχει ξεθωριάσει εντελώς, ενώ στο παρελθόν ίσως να ήταν πιο ευκρινής και λειτουργική.
Θυμάμαι για παράδειγμα, όταν ήμουν μικρός, η οικογένειά μου είχε ένα δικαστήριο, σχετικά με μια διαφωνία κτηματικών θεμάτων με κάποιον γείτονα. Όταν βρέθηκαν στην αίθουσα του δικαστηρίου, η μητέρα μου είδε στην έδρα του Εισαγγελέως, έναν 3ο εξάδελφό της! Διηγήτω για αυτό, πως όταν τον είδε ανακουφίστηκε, αφού πλέον ήλπιζε βάσιμα σε μια δίκαιη δίκη. Όμως όταν ήλθε η στιγμή της εκδίκασης, ο Εισαγγελέας κατέβηκε από την έδρα δηλώνοντας ασυμβίβαστο. Η μητέρα μου (αν και η δίκη κερδήθηκε) έκανε να του μιλήσει δύο χρόνια. Κι όταν κάποτε βρέθηκαν σε μιαν οικογενειακή γιορτή, του εξέφρασε τα παράπονά της για να λάβει την αποστομωτική απάντηση: «Βρε ξαδέλφη, φαντάζεσαι την θέση μου αν έπρεπε να τοποθετηθώ εναντίον σου;»
Βλέπουμε λοιπόν ότι, τέτοια επαγγέλματα, για να θεωρούνται λειτουργήματα, δηλαδή μηχανισμοί της λειτουργίας του κράτους, θα πρέπει οι άνθρωποι που τα εξασκούν να έχουν μιαν τρόπο τινά «καλογερική» νοοτροπία.
Η πολιτεία τους γενικότερα, θα πρέπει να απέχει από ακρότητες, πάθη και δεσμεύσεις, ακόμη και οικογενειακές. Πόσο μάλλον από κομματικές ή ιδεοληπτικές γραμμές…
Σοβαρότατη ένδειξη για τα παραπάνω, αποτελεί η σημερινή κα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δυστυχώς για όλους μας, η αξιολόγησή της στην ανώτατη κρατική θέση, δεν της δίνει ικανοποιητικούς βαθμούς.
Από την πρώτη στιγμή, μας έδειξε και συνεχίζει να μας δείχνει, ότι δίνει προτεραιότητα στα προσωπικά της ιδανικά, από τα ιδανικά του μηχανισμού (Κράτους) που εντάλθηκε να υπηρετήσει.
Ο ρόλος της είναι απόλυτα καταγεγραμμένος και συγκεκριμένος από το Σύνταγμα και με λίγα λόγια, πρέπει να το προστατεύει. Όμως η πρακτική της, δείχνει περισσότερο μια πολιτική φυσιογνωμία, παρά μια προσωπικότητα υπεράνω προσωπικών πεποιθήσεων. Δεν μας έχει πείσει η κα Πρόεδρος, ότι αγωνιά για την προστασία των ιδεωδών που καταγράφονται στο Σύνταγμα, όσο αγωνιά για την προσωπική της σφραγίδα. Θα φέρω σαν παράδειγμα, το απλούστερο των πραγμάτων που έχουν δει την δημοσιότητα, για να μην την φέρω σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση, σχολιάζοντας σοβαρότερα ζητήματα.
Διέρρευσε στον τύπο, αν αληθεύει, ότι κατέβασε από τον τοίχο κάποια όπλα (καριοφίλια κλπ) αυθεντικά κειμήλια από τις ημέρες της Εθνικής Επαναστάσεως του 1821. Μπορεί οι λόγοι να ήταν αισθητικοί. Μπορεί βρε αδερφέ να μην της αρέσουν τα όπλα της κας Προέδρου.
Επίσης δημοσιεύματα την παρουσιάζουν, αν αληθεύει, να επέλεξε να μην ακουστεί ο Εθνικός ύμνος και δεν φίλησε τον Σταυρό. Εντάξει, δεν χάθηκε και ο κόσμος. Δεν κινδυνεύει ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός από μια τέτοια κίνηση κι από ένα καριοφίλι που μπήκε στο ντουλάπι…
Κι όμως, δεν είναι τόσο απλό. Αν, λέγω «αν», η κα Πρόεδρος για λόγους προσωπικής αισθητικής και προσωπικών πεποιθήσεων, αδυνατεί να αντιληφθεί ότι το 2021 είναι εξαιρετικά σημαντικό έτος σταθμός, αφού κλείνουν 200 χρόνια από την απελευθέρωση των Ελλήνων από τους τούρκους, και μάλιστα σε μια εποχή που οι τούρκοι ευθέως και προκλητικώς, αμφισβητούν την κυριαρχία του Ελληνικού Κράτους (του οποίου εκείνη προΐσταται) τότε έχουμε σοβαρότατο πρόβλημα, κατά πολύ σοβαρότερο των όποιων πιθανών διακοσμητικών προτιμήσεων.
Και φυσικά η κα Πρόεδρος, κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει ότι είναι πρώην ανώτατη δικαστικός. Ευλόγως λοιπόν αναρωτιόμαστε, πράγμα που απευχόμαστε, αν άσκησε με τον ίδιο τρόπο περιορισμένης οπτικής γωνίας και τα δικαστικά της καθήκοντα για δεκαετίες. Αν δηλαδή οι στιλιστικές ή οι πολιτικές, θρησκευτικές ή κοινωνικές προτιμήσεις των απλών πολιτών που βρέθηκαν στην κρίση της, και όχι η αυστηρή νομική επιταγή (όπως σήμερα είναι για εκείνη λόγω θέσεως, το Σύνταγμα) έπαιξαν ρόλο στην άσκηση των καθηκόντων της.
Οι πληροφορίες για την επαγγελματική της πορεία, λένε πως όχι. Γιατί λοιπόν, δεν δείχνει και τον ίδιο επαγγελματισμό στην προσήλωση των σημερινών υποχρεώσεών της;
Χρησιμοποίησα (με σεβασμό στο αξίωμά της) την κα Πρόεδρο σαν παράδειγμα, για να υπογραμμίσω την πεποίθησή μου ότι οι δικαστικοί θα έπρεπε να αποκλείονται από πολιτειακές θέσεις, ειδικότερα μάλιστα αν είχαν ή έχουν πολιτικές προτιμήσεις.
Κάπως έτσι, με τέτοιους συμβιβασμούς, φθάσαμε σήμερα το κράτος, αντί να είναι Δημοκρατικό, να είναι Δειμοκρατικό !
(Δείμος: ο υιός του Θεού Άρη και της Αφροδίτης, που μαζί με τον αδελφό του Φόβο, ήταν η προσωποποίηση του τρόμου)
Εγώ πιστεύω ότι η κα Πρόεδρος είναι ικανή να αντιληφθεί και την σοβαρότητα της θέσεως της, και τα προβλήματα της Χώρας σήμερα και να είναι τελικά μια καλή Πρόεδρος.
Σήμερα ο Δείμος είναι δορυφόρος του πλανήτη Άρη.
Εμείς όμως αξιούμε ο Πρώτος πολίτης της Χώρας (όποιος κι αν είναι αυτός/ή) να μην είναι δορυφόρος κανενός και καμίας πολιτικής, αλλά να είναι ο ίδιος πλανήτης, που θα περιστρέφεται γύρω από τον ΄Ηλιο των Ελλήνων.
Αχιλλέας Ξανθάκης
