ΜΕΡΟΣ 2ο
Συνεχίζοντας την αναζήτηση που ξεκινήσαμε στο 1ο μέρος αυτού του οδοιπορικού ώστε να οδηγηθούμε σε περισσότερα συμπεράσματα, θα περάσουμε σε κάποιες δευτερογενείς παρατηρήσεις που αφορούν στο φαινόμενο της «κατάληψης» των τοίχων της Αθήνας από τους αναρχικούς, τους antifa και τους αριστεριστές.
Μία ενδελεχής εξέταση των δράσεων θα αποκαλύψει ένα στοιχείο που ενισχύει τα συμπεράσματα που προέκυψαν στο 1ο μέρος. Είναι το στοιχείο της άρτιας οργάνωσης. Εάν επρόκειτο για στρατιωτάκια του ΚΚΕ δεν θα ξένιζε κανέναν. Όμως οι αναρχικοί, από την ίδια τους τη ψυχοσύνθεση, την εγωιστική και «ελευθεριάζουσα» συμπεριφορά τους δεν θα έπρεπε να επιτυγχάνουν άριστες επιδόσεις στον τομές της οργάνωσης.
Εννοούμε οργάνωση που απαιτεί ιεραρχία, συγχρονισμό, υποταγή στο σκοπό και κέντρα λήψεως αποφάσεων με άκρα μυστικότητα. Δηλαδή ιεράρχηση και διοχέτευση εντολών εκ των άνω προς τα κάτω. Συνεπώς δεν μιλάμε για αναρχικές οργανώσεις, καθότι η «αυτοοργάνωαη από τα κάτω» έχει πάει περίπατο.
Το πρώτο στοιχείο της οργάνωσης εκ των άνω είναι ο διαχωρισμός της πόλης σε τομείς, και μάλιστα με ένα και σταθερό κωδικό:
Antifa south, antifa east, antifa centro κλπ (Εικόνες 1,2 και 3).
Είναι πολύ δύσκολο να προβλέψει κάποιος εάν τελικά πρόκειται για τα ίδια άτομα ή όχι, αλλά από το γραφικό χαρακτήρα φαίνεται ότι αυτό συμβαίνει σε κάποιες περιπτώσεις, σε άλλες όχι.
Η ουσία της έρευνας όμως δεν αλλάζει σε οιαδήποτε περίπτωση. Εκτός από τους γεωγραφικούς τομείς υπάρχουν και πιο στενές οριοθετήσεις δράσεων, όπως antifa Καλλιθέας κλπ. (Εικόνα 4).
Έχοντας λοιπόν διαχωρίσει την πόλη σε ευρύτερους και στενότερους τομείς ώστε να συντονίζουν τις δράσεις τους, ξεπερνούν σε επίπεδο οργάνωσης όλα τα πολιτικά κόμματα (εντός ή εκτός κοινοβουλίου) που υποτίθεται ότι υποστηρίζονται από ανθρώπους που, λίγο έως πολύ, το σκεπτικό τους είναι πιο κοντά στην ιεράρχηση, την πειθαρχία και την υπακοή.
Πρόκειται για μία αντίφαση για την οποία ποτέ δεν έχει γίνει λόγος, ακόμη και από διάφορους «επαναστάτες» που βάζουν τους εαυτούς τους μπροστά για τη «σωτηρία του Έθνους». Το χειρότερο είναι ότι η άρτια οργάνωσή τους έχει περάσει στο υποσυνείδητο των πολιτών, σχεδόν στο ομαδικό ασυνείδητο, ότι, ναι, αυτές οι οργανώσεις είναι πολύ καλά οργανωμένες και πράγματι, δρουν συντονισμένα και ανελλιπώς εκμεταλλευόμενες κάθε εξέλιξη, κάθε συμβάν, κάθε γεγονός παίρνοντας θέση με τον πλέον εμφατικό και «εξωθεσμικό» τρόπο.
Δηλαδή οι πολίτες, χωρίς να συντάσσονται με αυτούς, το έχουν δεχθεί άνευ λογικής επεξεργασίας, όπως έχουν δεχθεί και ακόμη περισσότερα που χαρακτηρίζουν τις εν λόγω οργανώσεις και θα εξετάσουμε σε επόμενα μέρη του παρόντος.
Η δεδομένη άρτια οργάνωση σε συνδυασμό με το στοιχείο των αιφνιδιαστικών καταδρομικών δράσεων και της ανωνυμίας δεν παραπέμπει σε ομάδες με ακριβώς πολιτικούς στόχους.
Οι στόχοι τους είναι κοινωνικοί. Ταιριάζουν απόλυτα με τους στόχους αυτών που τοποθετούν αφίσες. Θέλουν τη διατήρηση ενός κλίματος απροσδιόριστου φόβου.
Είτε με τις αφίσες είτε με τα σπρέι σου λένε: «Μην τολμήσεις να ασχοληθείς». Δεν θέλουν τίποτε άλλο που να είναι ιεραρχημένο και οργανωμένο. Δεν σέβονται την πλειοψηφία, λειτουργούν αυτάρεσκα και αλαζονικά, ταυτόχρονα δε και θρασύδειλα.
Έναν τίτλο έχουν καταφέρει να κερδίσουν: Είναι οι νταβατζήδες του πολιτικοκοινωνικού κλίματος των δρόμων και των στενών της πόλης.
Θα προχωρήσουμε περαιτέρω στο επόμενο μέρος.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ
