Η νεοελληνική ιστορία δείχνει δυο πράγματα: ότι ενώ τα συμφέροντα της άρχουσας νεογραικυλικής τάξης είναι μονίμως δορυφορικά των δυτικών, τα εθνικά συμφέροντα του Ελληνισμού είναι ασύμβατα με τα ατλαντικά στρατηγικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή.
Το πράγμα βέβαια δεν ξεκίνησε έτσι. Με την Εθνεγερσία, την Μεγάλη Εθνικοαπελευθερωτική Ελληνική Επανάσταση, η οποία συνέπεσε με την επιθυμία της Δύσης να διαμελίσει τον «Μεγάλο Ασθενή» (Οθωμανική Τουρκία), υπήρχε ο φόβος για τους Δυτικούς, η Ελλάδα που δημιούργησε η εθνοσυστατική δράση του Εθνάρχη μας Κολοκοτρώνη και των άλλων μεγάλων ηρώων, να διολισθήσει προς τη Ρωσία. Αυτό τους υποχρέωσε όχι μόνο να ανεχτούν την Επανάσταση αλλά από κάποια στιγμή και μετά ακόμη και να την υποστηρίξουν (περιορίζοντάς την βέβαια μόνο στην Πελοπόννησο), για να μην επιτρέψουν στη Ρωσία να βάλλει «πόδι» στο νεοσύστατο κράτος, αλλά και στον Ιμπραήμ να ελέγξει την νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου.
Ο «Μεγάλος Ασθενής» έπρεπε τότε λοιπόν να διαμελισθεί από τους δυτικούς για δυο λόγους :
Πρώτον γιατί με την κατάρρευσή του υπήρχε ο κίνδυνος να τεθούν υπό την επιρροή της Ρωσίας μεγάλες περιοχές της πνέουσας τα λοίσθια οθωμανικής αυτοκρατορίας και δεύτερον γιατί τους δίνονταν μια ιστορική ευκαιρία να διευρύνουν τη σφαίρα της δικής τους επιρροής σε εδάφη που ούτως ή άλλως πάντοτε υπέβλεπαν.
Έκτοτε όμως κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι της Ιστορίας και με δεδομένο πλέον τον πλήρη έλεγχο όλων των εδαφών του «μεγάλου ασθενούς» από τη Δύση, σταδιακά επικράτησε ολοκληρωτικά πλέον στους κόλπους της το δόγμα της «υψηλής στρατηγικής σημασίας» της Τουρκίας για τα Ατλαντικά συμφέροντα.
Αν θέλουμε δηλαδή να καταλήγουμε σε σωστά συμπεράσματα, όταν μιλάμε για ελληνοτουρκικές σχέσεις, θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε ότι: η Δύση, αφενός θεωρεί την χειραγωγημένη από αυτή Τουρκία κάτι σαν τη βασίλισσα στο σκάκι, και αφετέρου (θεωρεί) ότι μια ελληνορωσική προσέγγιση θα απέβαινε οπωσδήποτε μοιραία για τα Ατλαντικά συμφέροντα. Προς αποφυγή δε αυτού του ενδεχομένου θα πράξουν οτιδήποτε κριθεί απαραίτητο.
Ακόμη δηλαδή και αν μετά τα «Σεπτεμβριανά» της Πόλης και το «Κυπριακό», απαιτηθεί «επικαιροποίηση» της Συνθήκης της Λωζάνης, ή και αλλαγή της εθνολογικής σύστασης του πληθυσμού της Ελλάδος με μεταφορά μουσουλμανικών πληθυσμών εντός της ελληνικής επικράτειας (τα ίδια έκανε και ο Ιμπραήμ), ή απηνής διωγμός της Ορθοδοξίας, ή καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, ή ακρωτηριασμός του εθνικού κορμού από γειτονικά κράτη, ή αυτονόμηση – απόσχιση διαφόρων περιοχών του ελληνικού κράτους, ή ακόμη και όλα αυτά μαζί, αλλά και ό,τι άλλο θα μπορούσαν να σκεφτούν και να θέσουν σε εφαρμογή οι μισέλληνες «εταίροι» μας προκειμένου να ακυρωθούν σταδιακά τα αποτελέσματα της Ελληνικής Επανάστασης, θα το κάμνουν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Αυτό βέβαια που αγνοούν οι νεογραικύλοι πολιτικοί του επικινδύνως στρουθοκαμηλίζοντος «συνταγματικού τόξου», είναι ότι τα δεδομένα αυτά, τα πολιτισμικά και τα γεωπολιτικά, συνειδητά ή ανεπίγνωστα, έχουν εσωτερικευθεί, ως ισχυρότατα αντιδυτικά αντανακλαστικά, από τις μεγάλες μάζες του ελληνικού λαού.
Ακόμη λοιπόν και αν, προς στιγμή, καταφέρνουν να δώσουν την εντύπωση στους δυτικούς ηγέτες ότι «άλλαξαν οι Έλληνες», αρκεί μια δημοσκόπηση, ένα δημοψήφισμα ή μια «απογραφή», για να τους διαψεύσει.
Διαθέτουν βέβαια ως 5η φάλαγγα την εθνοαποδομητική Αριστερά (τους «αγώνες» της οποίας τιμούν) για να βαφτίζουν καθετί εθνικό, ως φασιστικό, και καθετί πατριωτικό, όχι εθνικό αλλά αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό.
Έχουν επίσης πάντοτε ενεργή (ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει) και τη «ΝΕΑ Ο.Π.Λ.Α» (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών), έτοιμη ανά πάσα στιγμή να κάνει αυτό που το γραικυλικό κράτος δεν θέλει επισήμως να φαίνεται ότι διαπράττει.
Παρόλα αυτά δεν έχω καμία πρόθεση να προτείνω σαν σημαία τη δυτική μισαλλοδοξία, ούτε καν να αντιτάξω σε αυτή τη μισαλλοδοξία του θύματος. Είμαστε Έλληνες και Ορθόδοξοι, οπότε η μισαλλοδοξία δεν έχει καμία θέση ανάμεσά μας. Αφήνουμε το θλιβερό προνόμιο στους σιχαμένους διώκτες μας.
Θα ήθελα ωστόσο να τους υπενθυμίσω κάτι θεμελιώδες που παραδόξως επιμένουν να «ξεχνούν»: ότι οι σταθερές της μεγάλης διάρκειας δεν εξαρτώνται από το αν είναι ή όχι «εκσυγχρονιστικά» τα τραγούδια που λέει ο ένας ή ο άλλος, ο «επί κέρως βοός καθήμενος κώνωψ».
Καιρός γαρ εγγύς!
Βασίλειος Κωστόπουλος
