Ως επιβεβαίωση προηγούμενου άρθρου του ΙΣΤΟΣ έρχεται το άρθρο “Πανεπιστήμια : Γιατί «κόβονται» οι καθηγητές του εξωτερικού από τα εγχώρια ΑΕΙ – Τι καταγγέλλουν υποψήφιοι” του Infognomon Politics, δυστυχώς ο νεποτισμός και η αναξιοκρατία βασιλεύει στα Ελληνικά ΑΕΙ.
Στις 18 Απριλίου 2021 αναρτήθηκε ένα άρθρο στον ιστότοπο Infognomon Politics που πολύ σωστά καταγγέλλει ότι η επιλογή καθηγητών για τα ελληνικά ΑΕΙ γίνεται βάσει οικογενειοκρατίας, νεποτισμού και πλήρους αναξιοκρατίας, ενώ κανόνας είναι η απόρριψη Ελλήνων υποψηφίων διδασκόντων που προέρχονται από αλλοδαπά ακαδημαϊκά ιδρύματα.
Όμως οι Έλληνες που διανύουν ακαδημαϊκή καριέρα στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού συμπεριλαμβάνονται στην γενικότερη Ελληνική Ομογένεια που διαπρέπει εκτός των ορίων της Πατρίδας μας και που επιθυμεί να συμβάλλει στη ανάπτυξη της Μητέρας Πατρίδας.
Αναλυτικά αυτές οι θέσεις υποψήφιων διδασκόντων είναι οι μόνιμες θέσεις καθηγητών στα ελληνικά πανεπιστήμια που βάσει καταχρηστικής νομοθεσίας έχουν το μονοπώλιο στην ανώτατη εκπαίδευση. Μόνο για τα προσχήματα η πρώτη βαθμίδα του Επίκουρου Καθηγητή είναι φαινομενικά προσωρινή. Επεξηγηματικά αφού η αρχική εκλογή έχει γίνει με φωτογραφική διάταξη που αρμόζει τέλεια στο βιογραφικό του υποψήφιου δελφίνου, άρα και η επόμενη εκλογή, που γίνεται μετά από πολλά χρόνια για την μονιμοποίηση, θα εκλέξει τον ίδιο υποψήφιο. Για την επίρρωση των παραπάνω υπάρχουν αρκετοί διδάσκοντες στα Ελληνικά ΑΕΙ που ο τίτλος του διδακτορικού τους είναι απολύτως όμοιος με τον τίτλο της διακήρυξης της θέσης προς πλήρωση στο ακαδημαϊκό ίδρυμα.
Αναλυτικά η πρόσληψη καθηγητών πανεπιστημίου στην Ελλάδα γίνεται μέσω ενός εκλογικού σώματος που αποτελείται από άλλους καθηγητές. Όμως όπως γίνεται εύκολα κατανοητό η σύνθεση του εκλογικού σώματος μπορεί να γίνει ανάλογα με τις επιθυμίες επιλογής ενός συγκεκριμένου υποψήφιου, βάσει πολιτικών (κομματικών ή υποκειμενικών ή διαπροσωπικών) και όχι ακαδημαϊκών κριτηρίων. Φυσικά υπήρξε κάποια αλλαγή της νομοθεσίας που προέβλεπε για την συμπερίληψη στο εκλεκτορικό καθηγητών από το εξωτερικό ή από άλλα ελληνικά ιδρύματα, αλλά η επιλογή τους πάλι γίνεται πολύ προσεκτικά έτσι ώστε η τελική σύνθεση να υποστηρίζει την επιλογή ενός συγκεκριμένου αρεστού υποψηφίου.
Σίγουρα μπορεί να γίνει καταγγελία της επιλογής από κάποιον υποψήφιο που αδικήθηκε, αλλά συνήθως η νομική διαδικασία είναι χρονοβόρα, κοστίζει αρκετά ρήματα σε δικαστικά έξοδα και το δικαστήριο συνήθως κρίνει με βάσει εάν η διαδικασία εκλογής έγινε σωστά και όχι την ακαδημαϊκή ποιότητα του επιλεγέντος υποψηφίου σε σύγκριση με τους συνυποψηφίους του.
Δυστυχώς, όπως αναφέρεται και στο άρθρο του ΙΣΤΟΣ “Φέουδα ή ΑΕΙ? Πικρές αλήθειες για την ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα” με την σαθρή δικαιολογία ότι η ανώτατη εκπαίδευση πρέπει να είναι δωρεάν, τα ελληνικά ΑΕΙ έχουν καταντήσει τσιφλίκια προσλήψεων ημετέρων με πολιτικά και διαπροσωπικά, δηλαδή άκρως υποκειμενικά κριτήρια. Άλλωστε η εκλογή καθηγητών στα ΑΕΙ είναι ο μόνος διορισμός στο Δημόσιο που δεν υπεισέρχεται σε κάποια διαδικασία ΑΣΕΠ, άρα είναι ένας τρόπος βιοποριστικής εξασφάλισης των κολλητών του σαπισμένου καθεστώτος της μεταπολίτευσης.
Συμπερασματικά η ποιότητα των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στην Ελλάδα μειώνεται με την επιλογή υποψηφίων καθηγητών με άκρως προσωπικά κριτήρια. Δυστυχώς οι προσπάθειες των καθηγητών της Ομογένειας που επιθυμούν να γυρίσουν και να προσφέρουν στην Πατρίδα τους συνήθως πέφτουν στο κενό.
Ιωάννης Ροΐδης
