Πάγια τακτική του πονηρού, του ύπουλου και του ευρισκόμενου εν αδίκω είναι να επιτίθεται αιφνιδιαστικά και να καταφέρνει χτυπήματα στα «μαλακά» σημεία με τη μικρότερη αντίσταση. Υποστηρίζουμε ότι αυτή η τακτική αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του ευρύτερου προπαγανδιστικού σχεδιασμού της αριστεράς και δικαιολογούμε αυτή τη θέση διότι:
Συχνά – πυκνά τους βλέπουμε έξω από σχολεία, φροντιστήρια, μέσα σε σχολές μέσης, ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης, νεανικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις να γυροφέρνουν σαν τις χρυσόμυγες. Οι νέοι και ιδιαίτερα οι μαθητές, λόγω της μικρής ή και ανύπαρκτης εμπειρίας στη διαχείριση των συνειδήσεων, προβάλλουν τη μικρότερη αντίσταση στην προπαγάνδα και είναι εύκολος στόχος για στρατολόγηση.
Είναι το μαλακό υπογάστριο της κοινωνίας, πνευματικά εγκαταλελειμμένο και πολιτικά απροστάτευτο.
Οι πάσης φύσεως αριστεροί – έχοντας αναλάβει αυτόκλητοι και μοναδικοί πολιτικοί καθοδηγητές- δεν ανέχονται την παραμικρή επαφή των νέων με τις εθνικές και κοινωνικές ιδέες και με το παράθυρο στη γνώση της αληθινής Ελληνικής Πολιτείας και παράδοσης. Διαμαρτύρονται, απειλούν, καταγγέλλουν και σκούζουν σε οποιαδήποτε εμφάνιση Εθνικών και Κοινωνικών ιδεών στους νέους. Η μόνιμη ατάκα τους εκτοξεύεται προς πάσα κατεύθυνση: «Οι φασίστες δεν θα ρίξουν στους νέους το ρατσιστικό τους δηλητήριο». Δεν δέχονται αντιπαράθεση.
Μόνο φίμωση του αληθινού ιδεολογικού αντιπάλου. Και διαθέτουν περίσσιο θράσος για να δικαιολογήσουν την αυταρχική τους στάση ως «δημοκρατική» καθότι με την απαγόρευση και την τρομοκρατία προστατεύουν τους νέους και την κοινωνία από το «φασισμό» και τις «σκοτεινές ιδέες».
Εδώ γεννάται το ερώτημα: γιατί δεν στέκονται ποτέ να αντιπαρατεθούν στα ίσια και να ξεμπροστιάσουν τις «σκοτεινές ιδέες» μία και καλή, γιατί δεν δέχονται να ακουστεί οποιαδήποτε εμπεριστατωμένη άποψη που έχει διαμορφωθεί από διαφορετική ιδεολογική αφετηρία; Μήπως διότι οι ίδιοι οι αριστεροί εκπροσωπούν ιδέες αδύναμες σε δίκαιη αντιπαράθεση; Ή μήπως διότι εκπροσωπούν το σκότος και την εξαπάτηση;
Έτερο χαρακτηριστικό της αριστεράς όταν οι μύθοι της καταρρέουν, είναι να τους διαμορφώνει ανάλογα με τις εξελίξεις της ζωής. Βέβαια, μαζί με τους μύθους καταρρέουν και οι νομοτέλειες, όπως η γραμμική αντίληψη της ιστορίας στην οποία έχουμε αναφερθεί σε σχετικό άρθρο. Επί παραδείγματι ενώ το ΚΚΕ ήταν για δεκαετίες το κόμμα «των εργατών», λόγω έλλειψης νέας πελατείας μετετράπη σε κόμμα «των εργαζόμενων».
Η αριστερά αλλάζει πρόσωπο (ή μάλλον προσωπείο) αφουγκραζόμενη τα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα της εποχής. Μέθοδος η οποία αποσκοπεί σε πολιτικό κέρδος και μόνον. Αυτή η ηθική του πολιτικού αριβισμού δεν παραπέμπει σε συγκροτημένη πολιτική θεωρία αλλά σε ευκαιριακό άρπαγα συνειδήσεων.
Οιοσδήποτε μύθος της αριστεράς ευρίσκεται εν ισχύει, περιβάλλεται υποχρεωτικά από απαραίτητους και σταθερούς συντελεστές επιρροής. Ένας εξ’ αυτών είναι η ιερή πεποίθηση της ενότητας για την ευόδωση των αγώνων. Οι αγώνες, βραχυπρόθεσμοι ή μακροπρόθεσμοι προϋποθέτουν ενότητα.
Ενότητα που θα όφειλαν να ενστερνίζονται και να εφαρμόζουν στην πράξη οι διάφοροι που συναπαρτίζουν την νομενκλατούρα της αριστεράτζας. Θα περιοριστούμε στις «εθνικές» εκλογές του 2019 στις οποίες η αριστερά εκπροσωπήθηκε από τους εξής πολιτικούς σχηματισμούς: ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ25, Πλεύση Ελευθερίας, ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, Λαϊκή Ενότητα, ΚΚΕ(μ-λ), Μ-Λ ΚΚΕ, ΕΕΚ, Ο.Κ.Δ.Ε. Και σε αυτούς θα πρέπει να προστεθούν διάφορες αναρχικές και αριστερίστικες ομάδες (Ρουβίκωνας, ΟΡ.Μ.Α., antifa κλπ) οι οποίες δεν μετείχαν στην εκλογική διαδικασία.
Αυτή ακριβώς η εικόνα συντρίβει τις πομπώδεις αερολογίες των πεφωτισμένων της αριστεράς. Διασπασμένοι για γελοίες αιτίες που ούτε οι ίδιοι έχουν ξεκαθαρίσει στο κεφάλι τους, συντηρούν το δικό τους πολιτικό «μαγαζί» και πορεύονται φουσκώνοντας το εγώ τους. Βολεύουν το υποσυνείδητό τους ως γνήσιοι λαϊκοί ηγέτες, αισθάνονται σπουδαίοι που διακρίνονται από τους άλλους και δίνουν τις εντολές τους, ο καθένας στο ποίμνιό του. Δηλαδή εν τοις πράγμασιν η ψυχολογία του νεοφεουδάρχη που καθοδηγείται από το κίνητρο της διάκρισης και της προσωπικής επιβολής.
Ένας άλλος συντελεστής επιρροής που τροφοδοτεί τους αγώνες της αριστεράς για «ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη» είναι ο διαρκής πόλεμος κατά του φασισμού. Φασισμός με την ακριβή πολιτική έννοια του όρου δεν υπάρχει πουθενά, παρά μόνο για πεπερασμένο χρονικό διάστημα στην Ιταλία. Η αριστερά όμως φρόντισε από μόνη της, να επεκτείνει τον όρο με ύπουλες μεθοδεύσεις ώστε να καταστήσει τους πραγματικούς της αντιπάλους περισσότερο ευάλωτους και αποκρουστικούς. Δεν θέλει να αντιμάχεται τους Εθνικιστές, τους Πατριώτες, τους Ρομαντικούς Μοντερνιστές αλλά τους φασίστες. Φασίστες δεν υπάρχουν, αλλά βαφτίζονται έτσι όλοι, όσοι υψώνουν ανάστημα ενάντια στην αριστερή ιδεολογική μονοκρατορία. Η αριστερά με εντελώς ανήθικο και αναξιοπρεπή τρόπο προκαταλαμβάνει την εικόνα και προσφωνεί τους ιδεολογικούς της αντιπάλους όπως εκείνη επιθυμεί.
Εάν, πέραν της τετριμμένης συνθηματολογίας, ερωτηθούν αιφνιδιαστικά οι αριστεροί για το τι σημαίνει «φασισμός», οι απαντήσεις θα είναι πολλές και ποικίλες, ανάλογα με τον τρόπο που έχει «βολέψει» τον όρο ο καθένας στο υποσυνείδητό του. Απαντήσεις χωρίς χρονική και ιστορική συνοχή, χωρίς λογικά επιχειρήματα. Εξ αιτίας όμως της μακρόχρονης επήρειας της Ψυχοπολιτικής, υπάρχουν κάποιες έννοιες που έχουν «τυπωθεί» στο ομαδικό ασυνείδητο των αριστερών. Κατ’ αυτούς ο φασισμός είναι κάτι που σχετίζεται ή ταυτίζεται με την μισαλλοδοξία, την αδικία και τον ρατσισμό.
Αυτό δε που έχουν επιτύχει τις τελευταίες δεκαετίες είναι η άκριτη αποδοχή τέτοιου τύπου αφορισμών σε ευρέα τμήματα των κοινωνιών, ιδιαίτερα στους φιλελεύθερους και στους πολιτικά αδιάφορους.
Θ.ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ
