Όλα τα επικρατούντα ιδεολογικά αφηγήματα, φιλελεύθερα ή σοσιαλμαρξιστικά, με τις όποιες ομοιότητες ή διαφορές (;) τους, στις «δύσκολες στιγμές» δίνουν τα χέρια και συνεργάζονται συντονισμένα για την αποτροπή της εμφάνισης του κοινού ιδεολογικού τους εχθρού.
Και επιμένουμε στην «εμφάνιση» καθότι σε περίπτωση δόμησης και ανάπτυξης των εχθρικών ιδεών, η ήττα τους είναι προδιαγεγραμμένη. Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει ακριβώς από την αγωνιώδη συμπεριφορά φιλελευθέρων και σοσιαλμαρξιστών απέναντι σε κάτι που οι ίδιοι δεν θέλουν να προσδιορίσουν με ακρίβεια.
Προσπαθούν συνεχώς να «προσαρμόζονται» στο «γίγνεσθαι» αποφεύγοντας το «είναι» και αυτοπροβάλλονται ως «διαρκώς επίκαιροι». Παρότι φαίνεται ότι η επικράτησή τους είναι καθολική, ένας απροσδιόριστος φόβος τους ωθεί να κοιτάζουν διαρκώς πίσω από τον αριστερό τους ώμο, ερμηνεύοντας την ανασφάλειά τους σε «ανένδοτο αγώνα».
Ένας αγώνας χωρίς μορφοποιημένο και σαφώς τοποθετημένο ιδεολογικά αντίπαλο. Ένα φάντασμα που γι’ αυτούς έρχεται από το παρελθόν και τους στοιχειώνει. Όμως, αλλοίμονο, το φάντασμα έρχεται από μέλλον.
Η πρόοδος πλέον ενέχει εντελώς αντίθετο νόημα από τον προοδευτισμό, ο άνθρωπος ως ψυχοσωματική οντότητα είναι εντελώς ξένος με τον ανθρωπισμό, η δε παράδοση αποδεικνύεται και αναδεικνύεται σε απαραίτητο συντελεστή επιρροής για την πνευματική ανέλιξη του ανθρώπου.
Οι επικρατούσες ιδεολογίες δεν αποτυγχάνουν, απλώς εκτελούν την αποστολή τους να οδηγήσουν τα πράγματα σε ένα τέλος καταστροφικό και συνάμα απαραίτητο. Προετοιμάζουν ασυνείδητα την έλευση μίας νέας δομής ιδεών που θα διευρύνει την οπτική γωνία και την αντίληψη του κόσμου για τον Νέο Άνθρωπο, αυτόν που θα έρθει. Και θα είναι ένας κόσμος πολύ πιο ευρύς, πολυδιάστατος και συναρπαστικός. Οι περιορισμοί της ύλης σταδιακά θα ξεπεραστούν και ο υλισμός θα αφανιστεί εφόσον στην ουσία, και όπως η επιστήμη απέδειξε, η ύλη δεν υπάρχει ως πρωταρχική αιτία για το γίγνεσθαι.
Αυτή τη νέα ματιά στον κόσμο που βασίζεται στην γνώση της παράδοσης ως αρχέγονη (και χαμένη) γνώση, στην επιστήμη και ταυτόχρονα στην ανάπτυξη των ψυχοπνευματικών ιδιοτήτων του ανθρώπου ας ονομαστεί Ρομαντικός Μοντερνισμός.
Ένα μικρό παράθυρο σε αυτό το νέο κόσμο ανοίχτηκε μέσω της κβαντομηχανικής. Το 1965 έγιναν οι πρώτες διστακτικές αναφορές για την ύπαρξη του σωματιδίου Χιγκς, ένα σωματίδιο με μάζα, αλλά άνευ ιδιοστροφορμής με την ιδιότητα να δίνει μάζα σε όλα τα άλλα σωματίδια διαμέσου σύζευξης (coupling). Μόλις το 1976 οι φυσικοί Ellis, Νανόπουλος και Gaillard δημοσίευσαν ένα paper με τη μεθοδολογία ανίχνευσης του σωματιδίου Χιγκς. Το 2012 το σωματίδιο Χιγκς ανιχνεύτηκε, όπως προέβλεπαν οι μαθηματικές εξισώσεις των φυσικών (CERN Geneva). Τώρα με ποιο ακριβώς τρόπο γίνεται η σύζευξη και η δημιουργία μάζας στα σωματίδια είναι φαινόμενο που το γνωρίζουμε αλλά δεν το χωράει η λογική μας.
Οι δυνάμεις που υπάρχουν στο (δικό μας) σύμπαν είναι ηλεκτρομαγνητικές, ισχυρές και ασθενείς πυρηνικές και η βαρύτητα. Με την κβαντομηχανική έγινε δυνατό να εξηγηθούν πολλά από τα παράξενα φαινόμενα του μικρόκοσμου αφού οι φυσικοί κβάντισαν αυτές τις δυνάμεις. Με το όρο «κβάντισαν» εννοούμε ότι μπορούν να πάρουν μόνο ορισμένες τιμές, πολλαπλάσια μίας θεμελιώδους τιμής. Αυτό όμως δεν είχε επιτευχθεί με τη βαρύτητα λόγω του ότι η σταθερά του Νεύτωνα δεν ήταν καθαρός αριθμός αλλά είχε μονάδες (φυσικά μεγέθη).
Για να κβαντιστεί και η βαρύτητα αναπτύχθηκε η θεωρία των χορδών. Η Θεωρία των Χορδών αναπαριστά μοντέλα της φυσικής στα οποία τα θεμελιώδη δομικά στοιχεία είναι μονοδιάστατα εκτεταμένα αντικείμενα (Χορδές), σε αντίθεση με την παραδοσιακή έννοια των σημειακών και αδιάστατων στοιχειωδών σωματιδίων. Οι θεωρίες χορδών αποφεύγουν με αυτό τον τρόπο τα προβλήματα και τις ανωμαλίες που προκύπτουν στις φυσικές θεωρίες λόγω της σημειακής φύσης των σωματιδίων. Στη μελέτη των θεωριών χορδών περιλαμβάνονται όχι μόνο μονοδιάστατα αντικείμενα, αλλά και αντικείμενα περισσότερων διαστάσεων, που καλούνται βράνες.
Είναι προς το παρόν η μόνη αξιόπιστη θεωρία κβαντικής βαρύτητας, η οποία μπορεί εξίσου καλά να περιγράψει και τις ηλεκτρομαγνητικές και τις άλλες θεμελιώδεις αλληλεπιδράσεις. Το 1984 οι Green και Σβάρτς διετύπωσαν ότι η βαρύτητα είναι και αυτή σωστά κβαντισμένη εάν θεωρήσουμε ότι δεν υπάρχουν μαθηματικά σωματίδια αλλά έχουν μία έκταση (μονοδιάστατα) 20 τάξεις μεγέθους κάτω από τη διάσταση του πυρήνα ενός ατόμου. Και στη συνέχεια αναδύθηκε το ύψιστο γεγονός.
Για να ικανοποιούνται τα μαθηματικά μοντέλα της θεωρίας των χορδών και για να υπάρξει ολοκληρωμένη μαθηματική λύση πρέπει να υπάρχουν στο σύμπαν 10 (ή 11) διαστάσεις. Αντιλαμβανόμαστε (κακήν κακώς) τις 4 από αυτές (χωροχρόνος) ενώ οι υπόλοιπες 6 υπάρχουν αναδιπλωμένες (συμπαγείς) και δεν γίνονται αντιληπτές στον μακρόκοσμο.
Επίσης υπάρχουν 10 εις την 506η δύναμη δυνητικά σύμπαντα , ενώ το δικό μας σύμπαν υπάρχει ίδιο μπροστά ή και πίσω στο χωροχρόνο, πιθανόν δε να γεννάται συνεχώς και να επαναλαμβάνει το χωροχρονικό του ταξίδι. Αυτός που είχε στοχαστεί τόσο βαθιά και μακριά ήταν ο μεγάλος Φρήντριχ Νίτσε (η Αιώνια Επιστροφή).
Εν κατακλείδι ο πραγματικός κόσμος είναι πολύς για τις ανθρώπινες αισθήσεις, μαγικός και ξένος για τους μονοδιάστατους εγωπαθείς ανθρωπιστές, εξωπραγματικός και άπιαστος για τους υλιστές, η Μεγάλη Πατρίδα για τους Ρομαντικούς Μοντερνιστές.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ
