Μέρος 1
Κάποια Ιστορικά Ορόσημα
Ο Ιωάννης Γουτεμβέργιος, ήταν ένας Γερμανός σιδηρουργός, χρυσοχόος, τυπογράφος και εκδότης, ο οποίος εισήγαγε πρώτος την τυπογραφία στην Ευρώπη και δημοσίευσε την πρώτη του Βίβλο το 1455. Μια Βίβλο 42 γραμμών στα λατινικά, σε 180 αντίτυπα, τα περισσότερα σε κοινό χαρτί και μερικά σε χαρτί εξαιρετικής ποιότητας (vellum), μία άριστη τυπογραφική εργασία, που αποτελεί το πρώτο τυπογραφικό προϊόν του μεγάλου εφευρέτη. Είναι ευρέως γνωστή ως «Βίβλος του Γουτεμβέργιου» και αποτελεί το πρώτο βιβλίο μαζικής παραγωγής, που ήταν υψηλής αισθητικής και καλής τεχνικής ποιότητας. Η τυπογραφική μέθοδος του Γουτεμβέργιου θεωρείται ευρέως ως η σημαντικότερη εφεύρεση της δεύτερης χιλιετίας, αλλά και ως το γεγονός που εγκαινίασε τη νεότερη Εποχή της ανθρώπινης ιστορίας. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της Αναγέννησης, στη Μεταρρύθμιση, στον Διαφωτισμό και στην επιστημονική επανάσταση, ενώ έθεσε τη βάση για τη σύγχρονη οικονομία και τη διάδοση της μάθησης στις λαϊκές μάζες.
107 χρόνια αργότερα, (το 1562), η «Σύνοδος του Τριδέντου» (Τρέντο), υπό τον Πάπα Πίο τον Δ΄, στην 18η Συνεδρίασή της, με τη συγκρότηση μιας αρμόδιας επιτροπής («Επιτροπή για τo Δόγμα της Πίστεως»), συνέθεσε τον «Τριδεντινό κατάλογο απαγορευμένων βιβλίων» (Index librorum prohibitorum Tridentinus), έναν κατάλογο εντύπων τα οποία λογοκρίθηκαν από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία καθώς τα θεωρούσε επικίνδυνα για την ίδια και για την πίστη των μελών της. Στον κατάλογο περιέχονταν και οι εκκλησιαστικοί κανόνες σχετικά με την ανάγνωση, την πώληση και τη λογοκρισία των βιβλίων. Ο δηλωμένος σκοπός του καταλόγου ήταν η αποτροπή της ανάγνωσης ανήθικων βιβλίων και έργων, τα οποία περιείχαν θεολογικά σφάλματα, με αποτέλεσμα την διαφθορά των πιστών. Οι Καθολικοί συγγραφείς είχαν τη δυνατότητα να υπερασπίσουν τα γραφόμενά τους και μπορούσαν στη συνέχεια να ετοιμάσουν μια νέα έκδοση του έργου τους με τις απαιτούμενες διορθώσεις ή περικοπές έτσι ώστε να αποφύγουν ή έστω να περιορίσουν την απαγόρευσή του. Επίσης ενθαρρυνόταν η λογοκρισία πριν την έκδοση των βιβλίων.
[Η Σύνοδος του Τρέντο ή του Τριδέντου (Concilium Tridentinum) ήταν μια Οικουμενική Σύνοδος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.Θεωρείται ως μία από τις σημαντικότερες συνόδους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Συνήλθε στο Τρέντο, μία πόλη της περιφέρειας του Τρεντίνο-Νοτίου Τυρόλου στην Ιταλία, τότε πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου-Επισκοπής του Τρέντο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μεταξύ 13 Δεκεμβρίου 1545 και Δεκεμβρίου 1563 σε είκοσι πέντε συνολικά συνεδριάσεις επί τρεις περιόδους. Κατά το ποντιφικάτο του Πάπα Παύλου του Γ΄, οι πατέρες της Συνόδου συναντήθηκαν για τις πρώτες οκτώ συνεδριάσεις στο Τρέντο (1545–47), και από την ένατη μέχρι την ενδέκατη συνεδρίαση στην Μπολόνια (1547). Υπό τον ακόλουθο Πάπα Ιούλιο τον Γ΄, η Σύνοδος συνήλθε στο Τρέντο (1551–52) από την δωδέκατη έως την δέκατη έκτη συνεδρίαση, όπως και υπό τον διάδοχο Πάπα Πίο τον Δ΄ οι εννέα τελευταίες συνεδριάσεις έλαβαν χώρα πάλι στο Τρέντο (1559–63).
Η Σύνοδος εξέδωσε καταδίκες για τα θρησκευτικά κινήματα που όρισε ως Προτεσταντικές αιρέσεις την εποχή της Μεταρρύθμισης, ενώ καθόρισε σαφώς τις διδασκαλίες της Εκκλησίας στα θέματα των Γραφών και της Παράδοσης, του Προπατορικού Αμαρτήματος, των Μυστηρίων, της Θείας Ευχαριστίας, της Θείας Λειτουργίας, καθώς και τον εορτασμό των Αγίων. Εξέδωσε δεκαεπτά δογματικά διατάγματα μεταρρύθμισης, καλύπτοντα όλες τις πλευρές της Καθολικής θρησκείας].
Εν τω μεταξύ, ο Γερμανός μοναχός, ιερέας, καθηγητής, θεολόγος και μεγάλος μεταρυθμιστής της Εκκλησίας, Μαρτίνος Λούθηρος (1483–1546) είχε ξεκινήσει το μεταρρυθμιστικό κίνημα της Καθολικής Εκκλησίας του 16ου αιώνα στη Γερμανία, όντας ο θεμελιωτής των χριστιανικών δογμάτων και πρακτικών του Προτεσταντισμού.
Περίπου 500 χρόνια αργότερα, το 1995, η Δύση εφήρμοσε εκτενώς το Διαδίκτυο.
Σήμερα, είκοσι επτά χρόνια αργότερα, η λογοκρισία βασιλεύει …και στο Διαδίκτυο. Μια λογοκρισία ως θλιβερό συνεργικό αποτέλεσμα μιας πολυπαραγοντικής επίθεσης και πολυκατευθυντικής αμφισβήτησης της ίδιας της Δύσης, δομικά, λειτουργικά και αξιακά, με μύρια ουσιώδη προβλήματα (τρομοκρατία, θρησκευτικά σχίσματα, άφιξη νέων παραγόντων, πλανητική πολυεστιακή βία, κύματα παράτυπων μεταναστευτικών ροών, πολύμορφη εγκληματικότητα…). Έτσι, η γενικευμένη και πολύμορφη λογοκρισία επεκτείνεται στο Διαδίκτυο, που σταδιακά μετατρέπεται από μια πολλά υποσχόμενη «Terra Magica» με τεράστια βιβλιοθήκη, αρχικά απεριόριστη στους επισκέπτες της, σε ένα μορφολειτουργικό ύπουλο «κυβερνο- τέρας», ένα κανονιστικό, συστημικό-καθεστωτικό, παγκόσμιο μέσο επιλεκτικής ενημέρωσης, δηλαδή σκοπευμένης αποπληροφόρησης και παραπλάνησης.
Εάν κάποιος χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο όπως και εμείς, για να κατανοήσει καλύτερα τον κόσμο με την πληροφορία και τη γνώση, θα παρατηρήσει ότι οι αναζητήσεις στο google τώρα πλέον οδηγούν μόνο σε μερικές δεκάδες γιγάντια «επίσημα» μέσα ενημέρωσης, τα περισσότερα από τα οποία πληρώνονται για τις υπηρεσίες τους (Bloomberg, Reuters, Financial Times κλπ.) και σε μερικές εκατοντάδες μεγάλους «Διεθνείς» ή Κρατικούς οργανισμούς (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΟΗΕ, κυβερνήσεις κλπ.).
Εν τω μεταξύ, ο μέσος πολίτης, ο οποίος είχε γίνει διαδραστικός εμπλεκόμενος στο συλλογικό δρώμενο στις δεκαετίες του ’90 και του 2000 όπως ποτέ πριν, ξαναγίνεται ένας απλός «νεοδουλοπάροικος» εργαζόμενος, καταναλωτής ή και θεατής ενός κόσμου που του επιβάλλεται «άνωθεν και έξωθεν» σκηνοθετημένος κατάλληλα.
Οι διαδραστκές αλληλεπιδράσεις του περιορίζονται πλέον σε ανούσιες κι εκτονωτικές παρεμβολές, συνθέτει μια πιστά αντιγραμμένη «προ-κατ» σκέψη, ενώ έχει σταματήσει πια να ανταλλάσσει επιχειρήματα στο διαδίκτυο.
Έσβησε τάχιστα η αχτίδα καλής ελπίδας την οποία αναζωπύρωσαν οι βιντεοδιασκέψεις κατά την διάρκεια του «ευτυχούς διαλείμματος» του επιδημικού lockdown : Όχι λοιπόν άλλον ανέξοδο διαθέσιμο χρόνο κυρίες και κύριοι, όχι άλλη επιθυμία ανεξέλεγκτη από τα αφεντικά, ποιο το νόημα των θεωρητικών σας αναζητήσεων και προβληματισμών στην δυστοπική αρένα της διευθυνόμενης από τους Επικυρίαρχους κοινωνίας μας;
Αυτή η φρενήρης κατάρρευση, η κλιμακούμενη απεξάρθρωση της επικοινωνίας λαμβάνει πολλά σχήματα και μορφές, αλλά ιδίως οδηγεί
-σε αύξηση της εγκληματικής κοινωνικής βίας έως απάνθρωπης κτηνωδίας ή και
-στην «απόσυρση» στο «κλείσιμο» στον εαυτό μας, στην «αυτοαπόξένωση»,
δηλαδή σε δύο τάσεις που διαπιστώνουμε με φρίκη ότι, λειτουργούν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, από το ατομικό έως το συλλογικό και έως την εθνική ζωή (συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της γεωπολιτικής).
Εάν η δεκαετία του 2010 είδε και πολέμησε ενάντια σε διαδικασίες ομογενοποιητικής κοινοτικοποίησης που απειλούσαν ύπουλα την κοινωνική ειρήνη, αναμένεται ότι η εξελισσόμενη δεκαετία του 2020 θα οδηγήσει σε μορφές «εξάλειψης» του προσώπου και «απομόνωσης» του ατόμου,τις οποίες μόνο τιτάνια αποθέματα παιδείας και τεράστιες προσπάθειες εκπαίδευσης θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν.
Το Διαδίκτυο δεν είναι πλέον ένα εύχρηστο εργαλείο κοινωνικοποίησης και οι άνθρωποι θα πρέπει να ξαναμάθουν πώς να επικοινωνούν στον πραγματικό κόσμο, ο οποίος τελικά θα παραμείνει ο μόνος πραγματικός χώρος της ελευθερίας. Ελευθερίας για ποιους; Για εκείνους που ο Διδάσκαλος Έβολα είπε πως θα σταθούν «ορθοί ανάμεσα στα ερείπια !»
Οι «Πληροφοριακοί Πόλεμοι» ως πεδίο μάχης των συγχρόνων «Τεχνολογικών Γιγάντων»
Ο πόλεμος πληροφοριών (ο οποίος είναι διαφορετικός από τον κυβερνοπόλεμο που αφορά στην επίθεση εναντίον ηλεκτρονικών υπολογιστών, λογισμικού και συστημάτων Διοικήσεως – Ελέγχου) είναι μια ευρεία έννοια που περιλαμβάνει τη χρήση και διαχείριση του χώρου μάχης της τεχνολογίας πληροφοριών και επικοινωνιών (ICT / information and communication technology-ΤΠΕ) για την επιδίωξη ενός ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος έναντι ενός αντιπάλου. Πόλεμος πληροφοριών είναι η χειραγώγηση των πληροφοριών που εμπιστεύεται ένας στόχος χωρίς την επίγνωση του στόχου, έτσι ώστε ο στόχος να λάβει αποφάσεις ενάντια στα συμφέροντά του αλλά και προς το συμφέρον αυτού που διεξάγει τον πόλεμο πληροφοριών. Ως αποτέλεσμα, μπορούμε να ειπούμε πως δεν είναι σαφές που και πότε αρχίζει και τελειώνει ο πόλεμος πληροφοριών και πόσο ισχυρός ή καταστροφικός μπορεί να είναι. [βλέπε Glenn Jerome, Κεφάλαιο 9 : «Άμυνα» από το βιβλίο, «Μελλοντικός Νους» (Future Mind), εκδόσεις Acropolis Books, Γουάσιγκτον, 1989].
Ο πόλεμος πληροφοριών μπορεί να περιλαμβάνει τη συλλογή τακτικών πληροφοριών, την επιβεβαίωση ότι οι πληροφορίες κάποιου είναι έγκυρες, τη διάδοση προπαγάνδας ή παραπληροφόρησης για πρόκληση απογοήτευσης ή χειραγώγησης του εχθρού και του κοινού, υπονομεύοντας την ποιότητα των πληροφοριών της αντίπαλης δύναμης και προξενώντας «άρνηση πληροφοριών» δηλαδή περιορίζοντας τις προσβάσεις και ευκαιρίες συλλογής σε αντίπαλες δυνάμεις. Ο πόλεμος των πληροφοριών είναι στενά συνδεδεμένος με τον ψυχολογικό πόλεμο. [βλέπε την μεταπτυχιακή διατριβή της Megan Burns, «Πληροφοριακός Πόλεμος : Τι και Πως ;» («Information Warfare: What and How?»), (Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon, 1999)]
Χαρακτηριστική περίπτωση του πληροφοριακού πολέμου αποτελεί η στρατιωτική εστίαση των Ηνωμένων Πολιτειών που τείνει να ευνοεί ιδιαίτερα την τεχνολογία και ως εκ τούτου τείνει να επεκτείνεται στους τομείς του ηλεκτρονικού πολέμου, του κυβερνοπολέμου, της διασφάλισης πληροφοριών, καθώς και των επιθετικών και αμυντικών επιχειρήσεων δικτύων υπολογιστών.
Το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου αντί του όρου «Πληροφοριακός Πόλεμος» ή «Πόλεμος Πληροφοριών» χρησιμοποιεί τον πολύ ευρύτερον όρο «Επιχειρήσεις Πληροφοριών», οι οποίες, αν και περιλαμβάνουν και χρησιμοποιούν την τεχνολογία, εστιάζουν στις πιο ανθρώπινες πτυχές της χρήσης πληροφοριών, συμπεριλαμβανομένων (μεταξύ πολλών άλλων) της ανάλυσης κοινωνικών δικτύων, της ανάλυσης αποφάσεων, και των ανθρωπίνων πτυχών της Διοίκησης και Ελέγχου.
Ο πληροφοριακός πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει πριν ακόμη από την ένοπλη σύγκρουση, ή πριν από την κατάληψη των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης και των κοινωνικών δικτύων. Τον Σεπτέμβριο του 2021, το YouTube σε επίδειξη ιδιάζοντος…. «δημοκρατικού ήθους» έκλεισε τα γερμανόφωνα κανάλια του ρωσικού Μέσου Μαζικής Ενημέρωσης «Russian Today», στις 2 Φεβρουαρίου απαγορεύτηκε η μετάδοση του καναλιού RT.DE στη Γερμανία (στα γερμανικά, αγγλικά και ρωσικά), μια τρομερή de facto απαγόρευση που επεκτάθηκε στην Ευρώπη μέσω της λογοκρισίας από την γαλλική εταιρεία δορυφορικής επικοινωνίας Eutelsat, με κάλυψη ολόκληρης της ηπείρου μας.
Την επόμενη μέρα, η Ρωσία ανταπέδωσε εύλογα απαγορεύοντας στην Deutsche Welle, το κορυφαίο από τα γερμανικά διεθνή ΜΜΕ, να μεταδίδει στη Ρωσία, κλείνοντας τα γραφεία της στη Μόσχα και αποσύροντας τις διαπιστεύσεις των δημοσιογράφων της. Αυτή ήταν μόνον η αρχή της «επικοινωνιακής μάχης» : Κατόπιν το YouTube (Παρασκευή 11/3) ανακοίνωσε το μπλοκ των «Μέσων ενημέρωσης του Κρεμλίνου», σε όλο τον κόσμο, επεκτείνοντας μετά δεκαήμερο την αρχική του απόφαση που αφορούσε την Ευρώπη.
Σύμφωνα με την εταιρεία, το YouTube έχει ήδη αφαιρέσει περισσότερα από 1.000 κανάλια και πάνω από 15.000 βίντεο που σχετίζονται με την ρωσική εισβολή. Την ίδια στιγμή, το YouTube δήλωσε: «Τα συστήματά μας συνδέουν επίσης ανθρώπους με αξιόπιστες πηγές ειδήσεων. Μέχρι στιγμής, οι έκτακτες ειδήσεις και τα κορυφαία πακέτα ειδήσεων στην αρχική μας σελίδα έχουν λάβει περισσότερες από 17 εκατομμύρια προβολές στην Ουκρανία.»
Επίσης την Παρασκευή 11/3, η ρωσική «Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εποπτείας των Επικοινωνιών, της Πληροφοριακής τεχνολογίας και των Μαζικών Μέσων» -«Roskomnadzor», απαντώντας στους Δυτικούς δήλωσε ότι θα απαγορεύσει το Instagram από τις 14 Μαρτίου, μετά την απόφαση της μητρικής εταιρείας Meta να επιτρέψει περιεχόμενο από την Ουκρανία, το οποίο ζητά βία κατά των Ρώσων. Πριν από μιαν εβδομάδα, η Ρωσία απέκλεισε την πρόσβαση στο Facebook για τον ίδιον ακριβώς λόγο.
Μετά τα παραπάνω, δεν θα επιμείνουμε εδώ με τις άφθονες υπάρχουσες ανάλογες λεπτομέρειες, εστιάζοντας περαιτέρω σε αυτήν την πτυχή της σύγκρουσης, επειδή στο στοιχειωδώς εναργές κοινό δεν είναι διόλου νέα ή άγνωστη, για τουλάχιστον δύο λόγους :
Ο πρώτος λόγος αφορά στον ρόλο της έγκαιρης και έγκριτης πληροφόρησης στον πόλεμο, ρόλο που τελικά είναι τόσο παλαιός όσο και ο ίδιος ο πόλεμος, ενώ τα κοινωνικά δίκτυα αποτελούν πολύ σημαντικό μέρος της ζωής μας εδώ και αρκετά χρόνια, επομένως δεν μας προξενεί καμία έκπληξη το γεγονός πως διαδραματίζουν τόσο σημαντικό «εμμέσως ενεργό» ρόλο σε αυτή τη σύγκρουση.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι έχουν ήδη δημοσιευθεί πάρα πολλές συναφείς αναλύσεις, (κάτι που σίγουρα γνωρίζουν όλοι οι εθνικά και πολιτικά συνειδητοποιημένοι ερευνητές), εμείς δε επιδιώκουμε παγίως να προσφέρουμε από το μέσο μας νέα στοιχεία στη συζήτηση.
Έτσι, διαπιστώνουμε ότι η κύρια διακοπή των τελευταίων εβδομάδων είναι η ταχύτατη αύξηση προκατάληψης προς το πενταμελές δυτικό συγκρότημα «GAMAM» (Google, Amazon, Meta, Apple, Microsoft) και το τετραμελές κινεζικό «BATX» (Baidu, Alibaba, Tencent, Xiaomi). Ειδικότερα, από τη δυτική πλευρά, η δικαιολογία ήταν μέχρι τώρα ότι τάχα ήταν …. δύσκολο για αυτές τις εταιρείες να παρέμβουν σε τέτοιες καταστάσεις. Ωστόσο, ο «Meta» (Facebook) και η «Alphabet» (YouTube) χρειάστηκαν μόνον 48 ώρες για να εφαρμόσουν απόλυτα τις «λογοκριτικές αποφάσεις» που έλαβαν …. οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές αρχές, διακόπτοντας την χρηματοδότηση των μέσων ενημέρωσης, ιδίως των ρωσικών.
Σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, μία απόφαση λογοκρισίας είναι ένα προκλητικό, θρασύ και πολύ κακό μήνυμα ενάντια στην αληθινή δημοκρατία των πολιτών. Η ανοχή και η συζήτηση, ακόμη και των διαμετρικά αντίθετων απόψεων και αντιλήψεων, είναι ακριβώς αυτό που διαφοροποιεί μια πραγματική δημοκρατία (και όχι στρεβλωμένη δήθεν δημοκρατία από την ολιγαρχία των Επικυριάρχων που θρασύνεται ενίοτε να αυτοτιτλοφορείται «φιλελεύθερη»). Την διαφοροποιεί από το κάθε ένα αυταρχικό καθεστώς το οποίο ανέχεται τη δική του εκδοχή των γεγονότων και μόνον.
[Βλέπε και πρόσφατο (3/3) κείμενο του Μαξίμ Οντινέ (Maxime Audinet), ειδικού των Ρωσικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Παρισίων Ναντέρ και ερευνητή στο «Ινστιτούτο Στρατηγικών Ερευνών της Στρατιωτικής Ακαδημίας-IRSEM», με τίτλο « Les flux d’information entre la Russie et l’Europe sont en train de se tarir » στην «Επιθεώρηση των Μέσων του Εθνικού Οπτικοακουστικού Ινστιτούτου» («INA – La Revue des médias»)]
Ειδικά από τη στιγμή που η απόφαση αυτή ελήφθη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή χωρίς καμία διαβούλευση, η Επιτροπή εν τέλει δεν είναι και ο δημοκρατικότερος θεσμός στα ευρωπαϊκά εθνικά και κοινοτικά πολιτικά συστήματα, καθώς με περισσό θράσος αποδίδει στον εαυτό της μιαν αρμοδιότητα της οποίας στερείται το αποκλειστικό δικαίωμα να εξασκεί, εάν βεβαίως τηρούνται οι Συνθήκες.
Όμως «Pacta sunt servanda rebus sic stantibus» («Oι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται εφόσον τα πράγματα παραμένουν ως έχουν»), όταν έχουμε να κάνουμε με τους εκάστοτε καθεστωτικούς εκπροσώπους, όπως ο τέως πρωθυπουργός της Ελλάδας Τσίπρας. Για τους μη εκλεκτούς των εκλεκτών, ισχύουν και επιβάλλονται παντοιοτρόπως μόνο τα καλά και συμφέροντα των διεθνώς κρατούντων.
Βεβαίως, η αντίστοιχη κατάσταση στη Ρωσία είναι συγκρίσιμη και επηρεάζει τόσο τα δυτικά μέσα ενημέρωσης,
όσο και τα ανεξάρτητα ρωσικά μέσα ενημέρωσης και τους επικριτές της κυβέρνησης, (στους οποίους είτε έχει απαγορευτεί να εκπέμπουν, είτε αναγκάζονται να σταματήσουν να εκπέμπουν ή έχουν αποφασίσει να αναστείλουν τις δραστηριότητές τους στα μέσα ενημέρωσης).
Οι συνιστώσες του BATX έχουν επίσης λάβει παρόμοιες αποφάσεις, αν και δεν αντιπροσωπεύουν την ίδια ρήξη από την άποψη του κομμουνιστικού κινεζικού πολιτικού καθεστώτος, το οποίο ήδη εδώ και πολύ καιρό ρυθμίζει εκεί το Διαδίκτυο, μέσω μιας αριστοτεχνικής συστηματικής ευρείας λογοκρισίας.
Επιστρέφοντας στα μέλη του GAFAM, αναγνωρίζουμε μια μετατόπιση από μια προηγούμενη κατάσταση, (όταν οι πλατφόρμες δημοσίευσαν προειδοποιήσεις με τη μορφή «κρατικά ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης στην ακόλουθη χώρα: …» «Μέσα ενημέρωσης συνδεδεμένα με την κυβέρνηση Χ» ή «Επίσημος λογαριασμός της κυβέρνησης Χ») σε μια νέα κατάσταση απροκάλυπτης απόλυτης λογοκρισίας ορισμένων πηγών.
Επίσης, σημειωτέον ότι, μέσω του συστήματος «φούσκα φίλτρου», η λογοκρισία εκτείνεται σαφώς πέρα από τους δεδηλωμένους επιδιωκόμενους στόχους [«φούσκα φίλτρου» ή «ιδεολογικό πλαίσιο», είναι μια κατάσταση διανοητικής απομόνωσης, που μπορεί να προκύψει από εξατομικευμένες αναζητήσεις όταν ένας αλγόριθμος ιστότοπου μαντέψει επιλεκτικά ποιες πληροφορίες θα ήθελε να δει ένας χρήστης βάσει πληροφοριών για τον χρήστη, όπως η τοποθεσία, η προηγούμενη συμπεριφορά και το ιστορικό αναζήτησής του.
Οι επιλογές του αλγορίθμου δεν είναι διαφανείς ! Ο όρος φτιάχτηκε από τον Αμερικανό συγγραφέα και ακτιβιστή Έλι Παρίζερ].
Αυτή η ένοπλη ρήξη υπήρξε η μεγάλη ευκαιρία του Καθεστώτος των Διεθνών Επικυριάρχων:
Δεν κατηγοριοποιούμε πλέον τις πληροφορίες και τον παραγωγό τους, εμπιστευόμενοι απλώς την ικανότητα διάκρισης του κοινού που λαμβάνει αυτές τις πληροφορίες, δηλαδή απλώς …. στοιχηματίζοντας στην «ευφυΐα» του μέσου αγελαιοποιημένου ατόμου – στόχου.
Τώρα οι επικοινωνιακές πύλες είναι ολότελα κλειστές λόγω της υφισταμένης «καταστάσεως πολιορκίας».
Συνεπώς : Τέλος της επικοινωνίας ! Θα επιτρέπεται και θα διακινείται μόνον ότι συμφέρει το εξουσιαστικό συγκρότημα, το φερόμενο ως Διεθνές Σύστημα.
Γεράσιμος Γροστολιώτης
