Ενας μύθος του Ζαν Μαμπίρ
Το 1965, ο Νορμανδός δημοσιογράφος και συγγραφέας, Ζαν Μαμπίρ, δημοσίευσε στο περιοδικό «Το Δημόσιο Πνεύμα» έναν μύθο για το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Κατά την αγαπημένη του μορφή γραφής, ο μύθος του νησιού κρύβει έναν συλλογισμό πολιτικό και φιλοσοφικό, ο οποίος μπορεί να αναγνωσθεί πολυεπίπεδα. Το κείμενο, μέρος του οποίου μετέφρασα και παραθέτω στην συνέχεια, είναι μέρος ενός υπερβατικού, λαϊκού διαλογισμού εμπρός στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Ένα όραμα για την Ευρώπη και τον Ευρωπαίο άνθρωπο, στο οποίο θέτει ξεκάθαρες προτεραιότητες, και το οποίο θαρρείς γράφτηκε για το σήμερα.
Το περιοδικό «Δημόσιο Πνεύμα» κυκλοφόρησε μεταξύ 1960 και 1966. Ήταν πολιτικό, αντιγκωλικό, και λογοτεχνικό. Συσπείρωνε οπαδούς του Μωράς, υποστηρικτές της Ευρώπης των Εθνών, πολεμιστές της Αλγερίας, και μερικούς από τους καλύτερους συγγραφείς της γενιάς του Μαμπίρ, μεταξύ των οποίων ο Μαρσέλ Εϊμέ και ο Ροζέ Νιμιέ. Ο Μαμπίρ υπήρξε μέλος αργότερα της ομάδας GRECE την οποία ίδρυσε το 1968 ο φιλόσοφος της Νέας Δεξιάς, Αλαίν ντε Μπενουά. Το 1995 ίδρυσε μαζί με τον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Λυόν, Πιέρ Βιάλ, την οργάνωση Γη και Λαός. Παρέμεινε δραστήριος πνευματικά, συγγραφικά και πολιτικά έως το τέλος της ζωής του, το 2006 στην Βρετάνη.
«… Στο νησί μου, δεν έμαθα για τα μεγάλα πράγματα. Δεν ανακάλυψα τους νόμους που πρέπει να δώσεις στο κράτος, ούτε πώς να κάνεις τους φόρους χρήσιμους και τους στρατούς αποτελεσματικούς. Το νησί μου, που δεν είναι καν δήμος, αγνοεί την οικονομική επέκταση και τον πολιτικό φεντεραλισμό. Εδώ, οι άνθρωποι δεν νοιάζονται για τη Νορμανδία, τη Γαλλία και την Ευρώπη. Βρίσκουν μόνο ότι οι Γερμανοί τουρίστες μοιάζουν με Βρετανούς βαρκάρηδες και ότι θα ήταν καλύτερα να συνεννοηθούμε μια για πάντα, παρά να κινητοποιήσουμε τους ναυτικούς στέλνοντάς τους να σκοτωθούν στα Δαρδανέλια, στην Δουνκέρκη, στο Ντακάρ, στην Χάιπχόνγκ ή στο Νεμούρ.
Δεν ήταν στο νησί μου, ένα μικρό βασίλειο άμμου, αμμόλοφων και βότσαλων, που έμαθα τους νόμους της πολιτικής μάχης στην οποία ριχτήκαμε για να αγκαλιάσουμε μια ολόκληρη ήπειρο. Κι όμως, εκεί πηγαίνω όταν θέλω να βρω το βαθύτερο νόημα όλων των πραγμάτων σε αυτόν τον κόσμο. Γιατί τόσες πολλές αποδεκτές δυστυχίες και τόσες πολλές απρόσμενες χαρές; Γιατί αυτοί οι νέοι ναύτες δεν θα επιστρέψουν ποτέ και αυτοί οι γέροι δεν καταφέρνουν να πεθάνουν; Γιατί αυτές οι παράλογες πράξεις, γιατί οι αξέχαστοι φίλοι, γιατί τα μαραμένα λουλούδια;
Στο νησί μου έμαθα αυτό που ήταν στο παρελθόν και παραμένει το πιο απαραίτητο σήμερα: να μην φοβάμαι, να μην ανέχομαι, να μην εγκαταλείπω.
Η δράση μας μοιάζει με εκείνη του ψαρά που ξεκινάει στη θάλασσα μετά από μια καταιγίδα, με τα δίχτυα σκισμένα, τον εξοπλισμό χαμένο, το πορτοφόλι άδειο. Ο ωκεανός περιμένει το όργωμα του σκάφους του, καθώς η Ευρώπη περιμένει το όργωμα του αρότρου μας. Ο κακός καιρός δεν μας κάνει πικραμένους ή λυπημένους. Είμαστε λίγο κουρασμένοι. Τα μάτια κλείνουν μερικές ώρες. Φανταζόμαστε τον ήλιο, μια παραλία, τη χαρά …
Στο νησί μου, δεν κάνουμε ερωτήσεις. Ενστικτωδώς βρίσκουμε τι είναι απαραίτητο και τι είναι περιττό. Σπάνια διαβάζουμε εφημερίδα, αλλά συμβουλευόμαστε συχνά το βαρόμετρο. Είναι πιο πιθανό να πιστέψετε ό,τι σας δίδαξε ο πατέρας σας από ό,τι ακούτε στο ραδιόφωνο. Μας αρέσουν εκείνοι που είναι συγγενείς μας και όχι εκείνοι που είναι ξένοι. Δεν προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί πρέπει να εργαστούμε, αλλά πώς.
Αυτό που έχει σημασία είναι τα πραγματικά, σταθερά πράγματα που μπορούμε να αγγίξουμε. Ένα ντουλάπι για επισκευή, μια αναφορά που πρέπει να συμπληρωθεί, μια ζωή που πρέπει να σωθεί.
Δεν νομίζω ότι μπορώ να διδάξω κάτι στους ανθρώπους στο νησί μου. Αλλά σήμερα το πρωί, όταν ανατείλει ο ήλιος της Πρωτοχρονιάς, ξέρω ότι θα φωτίσει, πριν από το νησί μου, μια ολόκληρη ήπειρο εκεί κάτω προς τα ανατολικά, που αναδύεται από τον ύπνο και τη μεγάλη νύχτα.
Τεράστιος και κόκκινος, ο ήλιος φωτίζει μια νέα χρονιά. Οι βράχοι είναι σαν σκοτεινές βελόνες. Παγέττες σε χρώμα ανοιχτό κίτρινο λαμπυρίζουν πάνω στη θάλασσα. Το νησί μου, η χώρα μου, ο λαός μου, οι φίλοι μου χαιρετούν τον ήλιο.
Και αργά αναδύεσαι από τον ύπνο. Ξενύχτισα δίπλα σου όλη αυτή τη νύχτα, ω Ευρώπη μου με τα μακριά χρυσά μαλλιά λυτά πάνω στον ώμο μου. Ανοιξε τα μάτια σου, δες, θα φύγουμε μαζί, για ένα τεράστιο νησί, γεμάτο με μενίρ, καθεδρικούς ναούς και στάδια. Θα πλεύσουμε από το Βόρειο Ακρωτήριο προς τα Στενά του Γιβραλτάρ, από την θάλασσα της Ιρλανδίας προς τον Κόλπο της Κορίνθου.
Θα ανακαλύψουμε τις νήσους Σέτλαντ και τις Κυκλάδες, τις Βαλεαρίδες Νήσους και τις νήσους Λοφότεν, αμέτρητα νησιά της κορώνας σου, θαυμάσιο βασίλειο της ομορφιάς και της δύναμής σου, κάτω από τη μεγάλη τροπή του ήλιου.
Έλα, είναι μια νέα χρονιά !».
