Ορθά πιστεύουν οι Ομογενείς ότι μόνο ο Τραμπ μπορεί να περιορίσει τον Ερντογάν όμως η Ελλάδα χρειάζεται αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με την Αμερική.
Πίσω στα τέλη Οκτωβρίου 2020, μόνο λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, τα κύρια θέματα της διαδικτυακής συζήτησης στο πλαίσιο των Ψηφιακών Διαλόγων (Digital Dialogues) του Regional Growth Conference (RGC) ήταν οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις, η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο και η πανδημία. Σε αυτή την ανάλυση θα επικεντρωθούμε στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις και την βαρύτητα που έχουν στην τουρκική επιθετικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο.
Αναλυτικά η συζήτηση διεξήχθη ανάμεσα στον εκδότη-διευθυντή του «Εθνικού Κήρυκα» κ. Ηρακλή Α. Διαματάρη και τον κ. Χρήστο Μαραφάτσο, πρόεδρο των Ελληνικών Φωνών για τον Τραμπ (Greek Voices for Trump) και σύμβουλο για την εκστρατεία του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ το 2020.
Σύμφωνα με το περιεχόμενο των συνομιλιών, από τις δηλώσεις του κ. Μαραφάτσου ξεχωρίζουν δύο σημεία:
1. οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις βρίσκονται στο υψηλότερο επίπεδό τους λόγω της προεδρίας του Ντόναλντ Τραμπ,
2. ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο μόνος που έχει τη θέληση και τη δυνατότητα να θέσει υπό έλεγχο τον Ταγίπ Ερντογάν.
Σίγουρα οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις βρίσκονται στο ίδιο υψηλό επίπεδο που βρίσκονταν τα τελευταία χρόνια. Όμως η αμερικανική διπλωματία, δηλαδή η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, δεν χρειάζεται τον εκάστοτε Πρόεδρο για να συνεχίσει την ρότα της.
Βέβαια άλλο οι καλές σχέσεις και άλλο η αμοιβαία επωφελής συνεργασία. Για παράδειγμα επί Τσίπρα-Κοτζιά η Ελλάδα είχε απελάσει Ρώσους διπλωμάτες καθώς επίσης είχε υποκύψει στην αμερικανική εξωτερική πολιτική για το όνομα της Μακεδονίας. Επιπροσθέτως είχε υποχρεωθεί να δώσει δουλείες στις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες μέσω δύο, άκρως αμφιλεγόμενων για την αποτελεσματικότητα τους, προμηθειών αναβάθμισης αεροσκαφών (P3-Orion και ραντάρ F-16 σε τύπο viper). Άρα ο εκάστοτε πρόεδρος δεν παίζει σημαντικό ρόλο στην αμερικανική εξωτερική πολιτική που πονηρά μεταφράζεται με τον όρο ελληνοαμερικανικές σχέσεις, δηλαδή όσο η Ελλάδα κάνει ότι θέλουν οι ΗΠΑ οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις είναι πολύ καλές.
Στο δεύτερο σημείο ο κ. Μαραφάτσος έχει απόλυτο δίκιο, επειδή ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πραγματικά ο μόνος που έχει τη θέληση και τη δυνατότητα να θέσει υπό έλεγχο τον Ταγίπ Ερντογάν. Βέβαια πάλι αυτή η νοοτροπία του Τραμπ πηγάζει από τα συμφέροντα που έχει στην Τουρκία και επ’ουδενί λόγο από κάποια θέληση της Αμερικής για την επιβολή ήπιων αντίποινων (οικονομικών κυρώσεων) ή την άσκηση στρατιωτικής δράσης κατά της Τουρκίας και υπέρ της Ελλάδος.
Αντιστοίχως ο κ. Διαματάρης τόνισε ορθώς ότι οι εξακολουθητικές προειδοποιήσεις σε περίπτωση που η Άγκυρα συνεχίσει την κλιμάκωση της έντασης στην περιοχή είναι πραγματικά χωρίς αντίκρισμα.
Συνοπτικά και οι δύο συνομιλητές συμφώνησαν ότι η Ελλάδα θα κατέχει, ανεξαρτήτως αποτελέσματος των εκλογών, τον ρόλο του στενότερου συμμάχου των ΗΠΑ στην περιοχή. Βέβαια καθώς προείπαμε, δυστυχώς αυτό θα συμβαίνει όσο η Ελλάδα κάνει ότι θέλουν οι ΗΠΑ, ανεξαρτήτως εάν το αποτέλεσμα μπορεί να είναι αρνητικό για την Πατρίδα μας.
Συμπερασματικά η Ελλάδα θα πρέπει να αποκτήσει μια δική της εξωτερική πολιτική που να αντισταθμίζει το “νοητό κατασκεύασμα των καλών σχέσεων” με την “αξία των θετικών αποτελεσμάτων” από μια διπλωματική σχέση για την Ομογένεια, την Εθνική Άμυνα, την Βιομηχανία, το Εμπόριο και την Οικονομία.
Θεόδωρος Κωστής
