Στα περίπου 150.000 χρόνια που ο homo sapiens αγωνίστηκε να πετύχει ως είδος και να μην εξαφανιστεί όπως κάποια ξαδέρφια του, χρειάστηκε εφευρετικότητα, οργάνωση, αντοχή και πολεμικές ικανότητες. Πέραν όμως αυτών των χαρακτηριστικών είχε ανάγκη από ψυχολογική και «πνευματική» υποστήριξη. Στην αρχή για να εξηγήσει τον μυστηριώδη κόσμο και τα παράξενα φαινόμενα που επηρέαζαν άμεσα την ύπαρξή του καθώς και να θεραπεύσει την ατελεύτητη ανασφάλεια που ροκάνιζε την αντοχή του.
Η φυσική τάση του ανθρώπου να δημιουργεί κοινότητες και ιεραρχία διευκόλυναν τη δόμηση των ανιμιστικών θρησκευτικών δοξασιών. Αργότερα, όταν στην κάθε λογής ανασφάλεια προσετέθη και ο φόβος του θανάτου, δημιουργήθηκε η ανάγκη για ένα πιο ολοκληρωμένο σύστημα εξήγησης του κόσμου, για μία θρησκεία. Μάλιστα κατά τις τέσσερεις τελευταίες χιλιετηρίδες οι τρείς μονοθεϊστικές θρησκείες εξαπλώθηκαν σε όλο σχεδόν τον πλανήτη ως δόγματα, δηλαδή ως ιερά και απαράβατα συστήματα που πρόσφεραν εξιλέωση και μετά θάνατον ευδαιμονία μόνο σε όσους ευρίσκονταν υπό την αιγίδα της κάθε μιάς.
Επί παραδείγματι ο Χριστιανισμός ανέλαβε από την πλευρά του να εξηγήσει τον κόσμο, την ιστορία του, τη θέση του ανθρώπου και την απέραντη ισχύ του Θεού Δημιουργού. Η δογματική δομή αυτής της εξήγησης του κόσμου δεν επέτρεπε περαιτέρω ερωτήσεις και αμφισβήτηση. Ακριβώς αυτή η δομή αποδείχθηκε άκρως αποτελεσματική στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Υπήρχε ένας Θεός Πατέρας που φρόντιζε τους ανασφαλείς, παρηγορούσε τους αδικημένους και έδινε ελπίδα σε αυτούς που φοβούνταν το θάνατο. Η δογματική δομή απαιτεί και έναν Μύθο που εξηγεί τον κόσμο με λίγες προτάσεις, πράγμα που επετεύχθη μέσω της γραμμικής αντίληψης της Ιστορίας. Και εξηγούμεθα:
1. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο και τον έβαλε να ζει ευτυχής στον Παράδεισο. (Αρχική κατάσταση ευδαιμονίας).
2. Ο άνθρωπος παρέβη την εντολή του Θεού και δοκίμασε τον καρπό της γνώσης του καλού και του κακού. (Αμαρτία και αφύσικη εξέλιξη).
3. Ο Θεός τιμωρεί τον άνθρωπο και τον υποχρεώνει να εργάζεται σκληρά, να υποφέρει, να αγωνίζεται να επιβιώσει και στο τέλος να πεθαίνει. (Ενδιάμεση κατάσταση αγώνα).
4. Ο υιός του Θεού κατέρχεται για να διασώσει τον άνθρωπο από τα δεινά του. (Πρώτη παρουσία, ελπίδα).
5. Οι πιστοί του Θεού αγωνίζονται για την ολοκληρωτική επικράτηση της Πίστης. (Τελική φάση αγώνα).
6. Ο Θεός επανέρχεται για να διαχωρίσει αυτούς που θα πάνε στον παράδεισο από αυτούς που θα χαθούν. (Δεύτερη παρουσία).
7. Ο κόσμος επιστρέφει στην αρχική κατάσταση αρμονίας, δικαιοσύνης και ευδαιμονίας.
Παρατηρούμε ότι ο χρόνος ρέει αντεπίστροφα προς μία κατεύθυνση, από μία αρχή προς ένα τέλος.
Το Χριστιανικό δόγμα αυτό είναι και διδάσκεται με σαφήνεια και καθαρότητα. Όποιος θέλει το αποδέχεται.
Όμως κάποιοι σκοτεινοί εγκέφαλοι που εποφθαλμιούσαν την επίγεια και όχι την ουράνια βασιλεία δημιούργησαν με σπουδή και συνέπεια ένα δόγμα κοινωνικό και όχι θρησκευτικό. Μίλησαν για ηθική, για δικαιοσύνη και ελευθερία. Μέχρι και σήμερα ευαγγελίζονται την πρόοδο, τον νεωτερισμό, το λογικό επιχείρημα και την επιστημονική γνώση. Είναι οι πιστοί των φιλελεύθερων και σοσιαλμαρξιστικών δοξασιών που διαφεντεύουν και τυραννούν τις κοινωνίες του δυτικού κόσμου. Αρνούνται τη θρησκεία και εξορκίζουν την παράδοση. Μπροστάρηδες οι κομμουνιστές στην καμπάνια για την ισοπέδωση των πάντων. Ποιά είναι η εξήγηση για τον δικό τους κόσμο; Ας την δούμε:
1. Στην αρχή ο άνθρωπος ζούσε σε μία αταξική κοινωνία, ευτυχής, χωρίς αφεντικά. (Αρχική κατάσταση ευδαιμονίας).
2. Κάποια στιγμή άρχισε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η συσσώρευση κεφαλαίου. (Αμαρτία και αφύσικη εξέλιξη).
3. Έκτοτε αρχίζει ένας αδυσώπητος αγώνας ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, η πάλη των τάξεων. (Ενδιάμεση κατάσταση αγώνα).
4. Δημιουργείται το κομμουνιστικό κόμμα για να οργανώσει, να καθοδηγήσει και να διασώσει τους αναξιοπαθούντες και αδικημένους. (Πρώτη παρουσία, ελπίδα).
5. Οι πιστοί του κόμματος αγωνίζονται για την ολοκληρωτική επικράτηση του κομμουνισμού. (Τελική φάση αγώνα).
6. Επιβάλλεται η δικτατορία του προλεταριάτου ώστε να ξεκαθαρίσει η κοινωνία από τα αντιδραστικά στοιχεία. (Δεύτερη παρουσία).
7. Ο κόσμος επιστρέφει στην αρχική κατάσταση της αταξικής κοινωνίας, με αρμονία, δικαιοσύνη και ευδαιμονία.
Τώρα γίνεται εύκολα αντιληπτό το προσωπείο των «προοδευτικών» αγωνιστών για το «καινούργιο» και το «δίκαιο». Τίποτε «νέο» και τίποτε «δίκαιο» δεν υπάρχει σε ένα κοινωνικό δόγμα – αντιγραφή ενός παλαιού θρησκευτικού δόγματος. Πέραν πάσης λογικής, επιστήμης και ιστορικής καταγραφής ευαγγελίζεται παρελθόντα, τρέχοντα και μελλοντικά γεγονότα ως θέσφατα.
Ένα δόγμα που αποδέχεται άκριτα τη γραμμική αντίληψη της ιστορίας παραβλέποντας την ύπαρξη διαφορετικών πολιτισμών και αντιλήψεων για τη ζωή.
Ένα δόγμα που αποδεικνύεται «εύκολο», παραπλανητικό και αναληθές και αποσκοπεί στον προσηλυτισμό τω πλέον ανήθικων, ανίκανων και ύπουλων στοιχείων μίας κοινωνίας.
ΠΟΛΕΜΟΚΡΑΤΗΣ
