Η βαθιά πολιτισμική κρίση που διέπει τις κοινωνίες δυτικού τύπου αποτυπώνεται στη σταδιακή απώλεια σφαιρών επιρροής στις ηπείρους του πλανήτη, στην άμβλυνση της σημασίας των ηθών και των παραδόσεων, στον ατομικισμό και τη λατρεία του εφήμερου και του πνευματικά ρηχού, αλλά και στην πληθυσμιακή και στρατιωτική συρρίκνωση των «ανεπτυγμένων» δυτικών κρατικών οντοτήτων. Απέναντι σε αυτή την αδιαμφισβήτητη και διαρκώς εξελισσόμενη πραγματικότητα οι θεσμοί αντιτάσσουν δύο επιχειρήματα.
Το πρώτο είναι ότι οι δυτικές κοινωνίες είναι πλέον «προοδευτικές», Με ό, τι αυτό σημαίνει, εάν σημαίνει κάτι. Ένα σαθρό και έωλο «κλισέ» που προς το παρόν το αντιπαρερχόμαστε.
Το δεύτερο φαίνεται ότι στηρίζεται σε επιστημονικές βάσεις και παραθέτει απτά, καθημερινά και εντυπωσιακά στοιχεία. Οι θεσμοί προπαγανδίζουν ότι οι δυτικές κοινωνίες πρωτοπορούν στον «τεχνολογικό πολιτισμό», σφραγίδα των σύγχρονων κοινωνιών.
Χρησιμοποιώντας τον όρο «πολιτισμός» για ένα τομέα εννοούμε την σε βάθος γνώση και προέλευση των στοιχείων του τομέα καθώς και τον πλήρη έλεγχο της πρόθεσης και της επίδρασης αυτών των στοιχείων στη φύση και στον άνθρωπο.
Οι σύγχρονοι επιστήμονες (μηχανικοί, ηλεκτρονικοί, μαθηματικοί, φυσικοί κλπ) συμφωνούν ότι όλο το σύγχρονο τεχνολογικό οικοδόμημα βασίζεται σε τέσσερεις εξισώσεις. Η εφαρμογή αυτών είναι η βάση για όλα τα τεχνολογικά επιτεύγματα. Ηλεκτρικές συσκευές, αεροπλάνα, υπολογιστές, συστήματα αυτοματισμού, ηλεκτρονικοί δέκτες και πομποί, τραίνα, αυτοκίνητα και ό, τι ακόμη επιθυμεί κάποιος να παραθέσει, βασίζεται στις τέσσερις αυτές εξισώσεις, τις εξισώσεις Maxwell.
Ο Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ (James Clerk Maxwell, 13 Ιουνίου 1831 – 5 Νοεμβρίου 1879) ήταν Σκωτσέζος θεωρητικός φυσικός. Το πιο επιφανές επίτευγμά του ήταν η διατύπωση μιας σειράς εξισώσεων που ένωσαν προηγουμένως άσχετες παρατηρήσεις, πειράματα και εξισώσεις ηλεκτρισμού, μαγνητισμού και οπτικής σε μία συνεπή θεωρία.
Η θεωρία του κλασικού ηλεκτρομαγνητισμού καταδεικνύει ότι ο ηλεκτρισμός, ο μαγνητισμός και το φως είναι όλα εκδηλώσεις του ίδιου φαινομένου, καλούμενου ηλεκτρομαγνητικού πεδίου. Τα επιτεύγματα του Μάξγουελ που αφορούν τον ηλεκτρομαγνητισμό αποκαλούνται «η δεύτερη σημαντικότερη ενοποίηση στη φυσική», μετά την πρώτη που πέτυχε ο Ισαάκ Νεύτων.
Στις εικόνες 1 & 2 φαίνονται οι 4 εξισώσεις, στην πρώτη περίπτωση στην διαφορική τους μορφή, ενώ στη δεύτερη στην ολοκληρωτική τους μορφή
EIKONA 1
EIKONA 2
Δεν θα επιμείνουμε στα μαθηματικά (όποιος επιθυμεί μπορεί να βρει σχετικά videos στο διαδίκτυο), αλλά στην ουσία, δηλαδή στις απόλυτες φυσικές έννοιες που εκφράζει κάθε μία εξ’ αυτών.
1. Η πρώτη εξίσωση εξηγεί ότι η ηλεκτρική ροή διά μέσου μίας κλειστής επιφάνειας είναι ανάλογη με το ηλεκτρικό φορτίο που περικλείεται από αυτή την επιφάνεια και ότι τα ηλεκτρικά φορτία δημιουργούν τα ηλεκτρικά πεδία (ο παράγων ε είναι μία σταθερά, Ε το ηλεκτρικό πεδίο και Q το ηλεκτρικό φορτίο).
2. Η δεύτερη εξίσωση εξηγεί ότι η μαγνητική ροή δια μέσου μίας κλειστής επιφάνειας είναι πάντοτε 0. (όπου Β το μαγνητικό πεδίο). Αυτό συμβαίνει διότι τα μαγνητικά πεδία εμφανίζονται πάντοτε ως δίπολα, με θετικό και αρνητικό πόλο, οπότε αθροιζόμενα διανυσματικά δίνουν 0.
3. Η τρίτη εξίσωση εξηγεί ότι το ηλεκτρικό πεδίο (ρεύμα) που διαρρέει μία κλειστή γραμμή (ένα μεταλλικό νήμα) είναι ανάλογο της μεταβολής του μαγνητικού πεδίου (μαγνητικής ροής) που περνάει από την επιφάνεια που περικλείεται από την εν λόγω κλειστή γραμμή. Εάν δε η μεταβολή του μαγνητικού πεδίου είναι θετική, το ηλεκτρικό πεδίο είναι αρνητικό, και αντιστρόφως. (ΦΒ η μεταβολή του μαγνητικού πεδίου ως προς το χρόνο).
4. Η τέταρτη εξίσωση εξηγεί ότι ένα περιστρεφόμενο μαγνητικό πεδίο σε μία κλειστή γραμμή (σε ένα μεταλλικό νήμα) δημιουργείται πρώτον από το ηλεκτρικό ρεύμα που διέρχεται από την επιφάνεια που περικλείεται από την κλειστή γραμμή και δεύτερον από τη μεταβολή του ηλεκτρικού πεδίου που διέρχεται από την ίδια επιφάνεια. (i το ηλεκτρικό ρεύμα και ΦΕ η μεταβολή του ηλεκτρικού πεδίου).
Το ζήτημα στα ανωτέρω είναι ο τεχνολογικός μας πολιτισμός, παρότι κατόρθωσε τόσα επιτεύγματα, δεν έχει ουδεμία ιδέα του τι ακριβώς είναι το ηλεκτρικό πεδίο και το μαγνητικό πεδίο. Γνωρίζουμε τα αποτελέσματα και τις αλληλεπιδράσεις τους, όχι όμως την ουσία τους. Εν τοις πράγμασιν ο τεχνολογικός πολιτισμός μιμείται αυτά τα φαινόμενα στις ποικίλες εφαρμογές.
Όμως, όπως προαναφέραμε, πολιτισμός χωρίς βαθιά γνώση του τομέα δεν νοείται. Ορθότερο θα ήταν να αναφερόμαστε σε «τεχνολογία» και να εγκαταλείψουμε τον όρο «τεχνολογικός πολιτισμός».
Τελικά όμως τι απομένει για τις δυτικές συρρικνούμενες κοινωνίες; Δυστυχώς τίποτα!!
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ
