Ευχόμενοι υγεία, υπομονή και αυτοβελτίωση για το νέο έτος θα εστιάσουμε σε ένα εξαιρετικά σημαντικό κεφάλαιο της σειράς κειμένων με τίτλο «ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ MATRIX». Πρόκειται για την πεποίθηση της επιταχυνόμενης διαστολής του σύμπαντος η οποία, κατά τους θεσμούς βασίζεται σε «επιστημονικές» παρατηρήσεις, μετρήσεις και συμπεράσματα.
Εδώ θα παραθέσουμε το σκεπτικό με σαφήνεια και απλότητα, χωρίς υπονοούμενα και συναισθηματικές εκρήξεις δογματικής προέλευσης.

Σύμφωνα με τον Edwin Hubble οι γαλαξίες απομακρύνονται από εμάς και το σύμπαν διαστέλλεται.
Αυτό το διαπίστωσε παρατηρώντας τα φάσματα των γαλαξιών και εντοπίζοντας ότι όλοι οι γαλαξίες έχουν υποστεί μια «μετατόπιση προς το ερυθρό» (redshift), γεγονός που υπακούει το φαινόμενο Doppler-Fizeau
(εικόνα 1).  

Ο Hubble διαπίστωσε ότι όσο πιο μακριά είναι ένας γαλαξίας (d), τόσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητά του (υ), υπακούοντας τη σχέση:
υ = Η0 ⋅ d

Η εξίσωση αυτή είναι γνωστή ως Νόμος του Hubble και η σταθερά Ho ονομάζεται Σταθερά Hubble. U είναι η ταχύτητα και d η απόσταση. Πράγματι, σήμερα αυτές είναι παρατηρήσεις και διαπιστώσεις ρουτίνας για τους αστροφυσικούς.
Επίσης, σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις το σύμπαν αποτελείται από:
68,3% σκοτεινή ενέργεια
26,8% σκοτεινή ύλη
4,9% ορατή ύλη και ενέργεια.

Η σκοτεινή ύλη στην αστρονομία και στην κοσμολογία, είναι ένας υποθετικός τύπος ύλης που συνεισφέρει κατά μεγάλο ποσοστό στη συνολική μάζα του σύμπαντος. Η σκοτεινή ύλη δε μπορεί να παρατηρηθεί απευθείας από τηλεσκόπια. Δεν εκπέμπει ούτε απορροφά φως ή άλλη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία .Αντίθετα, η ύπαρξη και οι ιδιότητές της βασίζονται στις βαρυτικές επιδράσεις πάνω στην ορατή ύλη, στην ακτινοβολία και τη μεγάλης κλίμακας δομή του σύμπαντος. Η σκοτεινή ενέργεια είναι ένα υποθετικό είδος ενέργειας που εκτείνεται παντού στο σύμπαν και τείνει να επιταχύνει τη διαστολή του.

Η σκοτεινή ενέργεια είναι η πιο αποδεκτή υπόθεση για να εξηγήσει παρατηρήσεις από το 1990 και έπειτα που δείχνουν ότι το σύμπαν διαστέλλεται με επιταχυνόμενο ρυθμό. Στις εξισώσεις πεδίου εμπλέκεται η κοσμολογική σταθερά λ της οποίας η τιμή θα μας απαντούσε εάν πράγματι το σύμπαν διαστέλλεται ή όχι, συγκεκριμένα για:

λ>0 διαστελλόμενο σύμπαν
λ=0 στατικό σύμπαν
λ<0 συστελλόμενο σύμπαν

όμως ακόμη δεν έχουμε σαφή απάντηση, παρά τις «αδιαμφισβήτητες» παρατηρήσεις.
Τώρα είμαστε έτοιμοι να αντιληφθούμε καθαρά τι πραγματικά συμβαίνει. Οι θεσμικοί επιστήμονες διατυπώνοντας την αληθοφανή πεποίθηση ότι οι μακρινοί γαλαξίες απομακρύνονται ταχύτερα από τους πιο κοντινούς κάνουν ένα σκόπιμο «λάθος». Παίζουν με την αντίληψη των ανθρώπων όπως ο ταχυδακτυλουργός με το κοινό του.
Και εξηγούμεθα:
Όσο πιο μακρινός γαλαξίας ή ομάδα γαλαξιών, τόσο ταχύτερα απομακρύνεται. Η εξαπάτηση βρίσκεται στο πότε. Εμείς παρατηρούμε την απομάκρυνση τώρα. Όμως από προηγούμενες αναφορές μας γνωρίζουμε ότι όσο πιο μακρινός είναι ο γαλαξίας τόσο πιο παλιό είναι το φως που φθάνει στον πλανήτη μας.
Δεν έρχεται από πιο μακριά, έρχεται από πιο παλιά. Αυτό δεν το διευκρινίζουν οι θεσμικοί επιστήμονες. Και αυτό σημαίνει ότι παρατηρώντας τους πιο μακρινούς γαλαξίες σήμερα, δεν μελετάμε τις «άκρες» του ορατού σύμπαντος, αλλά το μακρινό παρελθόν του. Δεν πηγαίνουμε μακριά σε απόσταση, αλλά μακριά πίσω στο χρόνο.

Συνεπώς περισσότερο δικαιωμένος θα ήταν κάποιος που θα υποστήριζε ότι το σύμπαν συστέλλεται ή τουλάχιστον επιβραδύνεται η διαστολή του. Θα μπορούσε λαμβάνοντας υπ’ όψιν την παλαιότητα του φωτός να ισχυριστεί ότι οι παλαιοί (και όχι οι μακρινοί) γαλαξίες έφευγαν πιό γρήγορα από τους νεότερους (και όχι τους κοντινότερους) γαλαξίες.
Ας δώσουμε λίγη προσοχή στην εξέλιξη του σύμπαντος όπως διατυπώνεται σήμερα από τους θεσμικούς επιστήμονες. Υποστηρίζουν μεταξύ άλλων, ότι εφ’ όσον το σύμπαν διαστέλλεται, συνεχώς μειώνεται η πυκνότητα της υλοενέργειάς του, δηλαδή η καμπυλότητά του χωροχρόνου.(εικόνα 2).

Κατά συνέπεια όσο αυξάνεται η ακτίνα παρατήρησης τόσο θα έπρεπε να μειώνεται η πυκνότητα της υλοενέργειας αφού το σύμπαν όσο διαστέλλεται γίνεται όλο και πιο αραιό.
Αυτή τη βολική άποψη καταλύει το φαινόμενο Ryle (sir Martin Ryle (1918-1984), ο οποίος βραβεύτηκε με το βραβείο Nobel Φυσικής το 1974).

Ο Ryle διεπίστωσε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι όταν αυξάνεται η ακτίνα παρατήρησης αυξάνεται η πυκνότητα της υλοενέργειας (και δεν μειώνεται) και συνεπώς αυξάνεται η καμπυλότητα. Αποδεικνύεται λοιπόν η διατύπωση ότι όσο πιο μακριά κοιτάμε στο σύμπαν, τόσο πιο μεγάλη είναι η πυκνότητα των γαλαξιών, δηλαδή πηγαίνουμε πίσω στο χρόνο, όπως υποθέσαμε προηγουμένως χρησιμοποιώντας τη λογική μας.

Χωρίς αμφιβολία οφείλουμε να μελετάμε ενδελεχώς και με σύνεση τις μεγάλες «αλήθειες» που μας σερβίρονται με κατηγορηματικό και εύπεπτο τρόπο.

Υγεία, Δύναμη και Πίστη.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ