Αν χωρίς λαό δεν γίνεται να υπάρξει δημοκρατία, η δημοκρατία δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς το «οξυγόνο» της, δηλαδή τις κοινές αξίες και τους παράγοντες συνοχής μιας κοινωνίας που μόνο το Έθνος μπορεί να εξασφαλίσει. Μέχρι και στην αμερικάνικη εθνική πανσπερμία οι κυβερνώντες τολμούν και μιλούν για «αμερικανικό Έθνος», σε μια προσπάθεια στήριξης της κοινωνικής συνοχής στην υποτιθέμενη δημοκρατία τους.
Αυτός είναι ο λόγος που ο τερατώδης φενακισμένος ολοκληρωτισμός της παγκοσμιοποίησης που ψευδεπίγραφα ονομάσθηκε «δημοκρατία», έθεσε εδώ και πολλά χρόνια στο στόχαστρο το Έθνος. Ο σκοπός ήταν να το οδηγήσει στο θάνατο. Οπότε πεθαίνοντας το Έθνος θα θανατωθεί και η πραγματική Δημοκρατία – δηλαδή το Κράτος του «Δήμου», του «Λαού»- , δίνοντας τη θέση της σε μια κάποια εκτρωτική μορφή μετα-δημοκρατίας, όπως αυτή του «δικού μας» «συνταγματικού τόξου». Μια τάχα «Δημοκρατία» που στοχεύει αποκλειστικά στην καλλίτερη λειτουργία της αγοράς. «Δημοκρατία», όπου η παλιά διαμάχη αριστεράς – δεξιάς δεν υπάρχει και τον τόνο της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης δίνουν οι χειρότεροι των παρατάξεων. Ένας ρυπαρός χυλός ανευθυνότητας, όπου όλοι είναι «πατριώτες», όλοι «προοδευτικοί» και όλοι «έντιμοι». Αυτός είναι και ο λόγος που τόσο στον τόπο μας όσο και αλλού, καθίσταται σήμερα ο αγώνας για το Έθνος, εκτός όλων των άλλων, και αγώνας για την αποκατάσταση της πραγματικής δημοκρατίας.
Αν θέλουμε σήμερα να υπερασπιστούμε την πραγματική Δημοκρατία, όπως έγινε αντιληπτή από τους προγόνους μας, πρέπει να ξαναγυρίσουμε στο σημείο εκκινήσεώς της. Δηλαδή στη νοηματοδότηση των αγώνων του λαού από το Έθνος και τη σημαία. Κάτι που συνεπάγεται έναν λαό ο οποίος δεν είναι απλά αφηρημένο άθροισμα «ίσων» ατόμων, αλλά οργανική κοινότητα πολιτών κοινής καταγωγής που αντιλαμβάνονται τον ιστορικό τους ρόλο. Ρόλο που πηγάζει από τη μοναδική νόμιμη πηγή οραματικής στοχοθεσίας, το Έθνος. Δηλαδή την πλέον κατάλληλη μονάδα πληθυσμού που δικαιούται και οφείλει να αυτοκυβερνάται και να έχει πρωτογενή εξουσία.
Οι δόλιοι ιεροφάντες του τεχνοκρατικού ολοκληρωτισμού που επιμένουν σήμερα στον δήθεν «επιστημονικό» αντικειμενισμό δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό που κατέρρευσε στην ευρωπαϊκή Ανατολή δεν ήταν παρά ο ιστορικός υλισμός και η διαστροφή του σοσιαλιστικού αιτήματος από την μαρξιστική του σύλληψη.
Οι Έλληνες όμως πάντα γνώριζαν ότι τα άτομα είναι ελεύθερα μόνον όταν η Πόλις τους είναι ελεύθερη. Γνώριζαν, ότι μόνο η εθνική συνείδηση δημιουργεί κοινό όραμα, αίσθημα εντάξεως και συλλογική δράση. Ότι η δημοκρατία είναι κυρίως σχέση πνευματικής αλληλεξάρτησης και όχι ενστικτώδης ανάγκη για την κατάκτηση ευημερίας. Και ότι κάθε γενιά δεν είναι αδέσμευτη από τις αρχές που έχουν αποκρυσταλλωθεί μέσα στο διάβα των αιώνων από τους προγόνους.
Κάποτε όλα αυτά ήταν για τους Έλληνες αυτονόητες αλήθειες. Σήμερα ωστόσο, σε κάθε σπίτι, εκεί που κάποτε υπήρχε η ιερή εστία, συντελείται νομότυπα μια αδιάκοπη τηλεοπτική «κατήχηση» που οδηγεί στον πνευματικό εκβαρβαρισμό και στην εθνική αλλοίωση. Ο άνθρωπος οδηγείται σε ένα πανηγύρι φθοράς, καταδυόμενος στο άμορφο αρχέγονο χάος και τη διαφθορά.
Όμως το θεμελιώδες πρόβλημα δεν είναι η διαφθορά, όπως προσπαθούν να μας πείσουν, αυτή είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία. Το θεμελιώδες πρόβλημα είναι η έλλειψη νοήματος που μπορεί να τιθασεύσει το κακό. Ενός νοήματος που πολεμιέται συστηματικά από έναν τεράστιο μηχανισμό καλά κρυμμένο πίσω από τις κουίντες της τηλεοπτικής δικτατορίας των μετρίων. Έναν μηχανισμό που αλέθει μηδέν και παράγει χάος, μετατρέποντας αυτόν τον κόσμο από κόσμημα σε ….. πλανήτη. Δηλαδή μια σφαίρα που πλανάται χωρίς νόημα στο κενό μεταλλάσσοντας και την σύγχρονη κοινωνία σε ένα κωφάλαλο τέρας που προχωρά αδιάφορο ό,τι και αν του πεις. Με την οικονομική ισχύ να παραμένει η μόνη βάση της κοινωνικής ζωής, οδηγώντας αναπότρεπτα στη δικτατορία των αριθμών, της ποσότητας και της μετριότητας.
Είναι ένας μηχανισμός απολυτοποίησης του ορθού λόγου, της αισθησιοκρατίας, του θετικισμού και της φαινομενολογίας, που υπονομεύει κάθε πίστη στην ελευθερία πραγμάτωσης ενός ύπατου κοινού ιστορικού σκοπού. Αλλά χωρίς κοινό σκοπό δεν υπάρχει κοινός βίος, άρα ούτε ελευθερία, ούτε δημοκρατία. Αλλά ούτε και οι απαντήσεις ξεπηδούν σαν έτοιμες συνταγές συλλογικής ευτυχίας, που διαθέτουν σε αφθονία οι ανίκανοι και τραγελαφικοί κοινωνικοί «ναυαγοσώστες» των καθεστωτικών κομμάτων».
Το αποτέλεσμα είναι η επιβολή των απατηλών διαφωτιστικών διακηρύξεων, που θεωρούν τον άνθρωπο κάμπια μιας πεταλούδας που ….. κάποτε θα γεννηθεί, αλλά για την ώρα επιτυγχάνουν να καταστήσουν τον άνθρωπο μια κάμπια λιωμένη κάτω από το πέλμα τυράννων.
Στην απάνθρωπη «δημοκρατία της παγκοσμιοποίησης» ελευθερία σημαίνει ασφάλεια ατόμων και ιδιοκτησίας.
Στη δημοκρατία των Εθνικιστών ελευθερία είναι η ολοκλήρωση του εαυτού μας στη συλλογική θέληση του Έθνους, αλλά με ετοιμότητα θυσίας και πόθο ηρωισμού !
Για τους Εθνικιστές ελευθερία δεν σημαίνει χειραφέτηση από κάποια κοινότητα αλλά ακριβώς το αντίθετο : Άρρηκτη, ζωντανή σχέση με την κοινότητα και συλλογικό άθλημα χάριν του οποίου φθάνουμε στην ελευθερία.
Δεν πρόκειται για δικαίωμα αυτονομίας αλλά για καθήκον συμμετοχής. Απορρέει από την καταγωγή, την ένταξη και τη συμμετοχή. Όλες μας οι στερνές ελπίδες παραμένουν πλέον στο άπαρτο κάστρο του Εθνικισμού.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
