Στην προηγούμενη αναφορά μας καταδείξαμε την αδυναμία της θεωρίας της Μεγάλης Έκρηξης ενώπιον του σύμπαντος το οποίο περιγράφεται από τη σύγχρονη επιστήμη. Δείξαμε ότι αυτό που αποκαλούν «Μεγάλη Έκρηξη» δεν ήταν η αρχή του σύμπαντος.
Στο παρόν κείμενο θα αναφερθούμε σε περισσότερες και αδικαιολόγητες ανακρίβειες που σήμερα υποστηρίζουν οι άνθρωποι των θεσμών. Η «σημειακή μοναδικότητα», όπως την ονομάζουν, που ήταν και η αρχή της μεγάλης έκρηξης διήρκεσε μόλις δέκα εις την μείον τριακοστή έκτη δύναμη δευτερόλεπτα. Δηλαδή σχεδόν μηδενικό χρόνο.
Σε προηγούμενες αναφορές μας έχουμε δείξει ότι ο χρόνος δεν είναι απόλυτος, αλλά σχετικός, και διαστέλλεται ή συστέλλεται με τη μεταβολή της ταχύτητας και της πυκνότητας της υλοενέργειας.
Η Γενική θεωρία της Σχετικότητας, απλά και κατανοητά έχει αποδείξει ότι ο χρόνος διαστέλλεται (μεγαλώνει) όταν αυξάνεται η πυκνότητα, δηλαδή η καμπυλότητα του χωροχρόνου. Αυτό σημαίνει ότι ένα δευτερόλεπτο στον πλανήτη Δία διαρκεί περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο στη Γη. Ένα δευτερόλεπτο στον Ήλιο διαρκεί περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο στο Δία, και ούτω καθεξής.
Εξετάζοντας την κατάσταση τη «στιγμή» της δημιουργίας του σύμπαντος, το πρώτο που πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν ως δεδομένη πληροφορία είναι ότι ολόκληρο το σύμπαν ήταν συγκεντρωμένο σε ένα σχεδόν μαθηματικό σημείο. Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι εκεί υπάρχει άπειρη πυκνότητα (με την ευρεία έννοια). Αλλά γνωρίζουμε ότι άπειρη πυκνότητα σημαίνει ότι και ο χρόνος έχει διασταλεί στο άπειρο, είναι άπειρος. Το δευτερόλεπτο των ανθρώπων έχει διασταλεί στο άπειρο.
Συνεπώς ο χρόνος της δημιουργίας του σύμπαντος είναι άπειρος και όχι απειροστός, όπως κάποιοι ειδήμονες υποστηρίζουν. Γι’ αυτό το σύμπαν δεν «μετράει» χρόνο όπως συμβατικά εμείς τον μετράμε. Το σύμπαν είναι άχρονο και αδύνατο να κατανοηθεί από την ανθρώπινη λογική του διαφωτισμού. Όσο πλησιάζουμε προς τον κοσμολογικό ορίζοντα ( στον οποίο αναφερθήκαμε στον αμέσως προηγούμενο σχετικό κείμενο) τόσο η έννοια του ρέοντος χρόνου παύει να έχει έννοια.
Μία ακόμα «θέση» η οποία διατυπώνεται με θεσμική σφραγίδα είναι η πεποίθηση ότι τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης, το μικροσκοπικό σύμπαν είχε άπειρη πυκνότητα.
Από το σχολείο γνωρίζουμε ότι η πυκνότητα ορίζεται από το πηλίκο της μάζας προς τον όγκο ( m/v) και μετράται σε γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό (gr/cm3). Για να μετρήσουμε συνεπώς πυκνότητα προϋποτίθεται ότι αναφερόμαστε σε ένα σύμπαν με ύλη και όγκο.
Την εποχή πριν τη Μεγάλη Έκρηξη και κατά τη διάρκεια αυτής, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, δεν υπήρχε ύλη.
Επίσης υπήρχε ένα σύμπαν δεκατεσσάρων διαστάσεων και όχι τριών διαστάσεων (όγκος). Εν τέλει εύλογα γεννάται η απορία: σε ποια πυκνότητα αναφέρονται οι άνθρωποι των θεσμών; Γιατί επιμένουν σε έννοιες που σε συνθήκες ακατανόητες για τον άνθρωπο είναι ανυπόστατες;
Δικαιολογημένα υπάρχουν υποψίες που οδηγούν σε ένα λογικό συμπέρασμα: Την αγωνιώδη βούληση των θεσμών να αναδείξουν την ύλη ως πρωταρχικό παράγοντα της δημιουργίας του σύμπαντος, απλοποιώντας την πολυπλοκότητα και τη μαγεία της αληθινής υπόστασής του.
Εξ’ άλλου η απλοποίηση και η καθοδήγηση του πνεύματος σε χαμηλά μονοπάτια είναι κεφαλαιώδες εργαλείο των τυραννικών δογμάτων.
Επανερχόμεθα με νέες διαπιστώσεις.
Υγεία, Δύναμη και Πίστη
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ
