«Εβαρβαρώθην ου χρόνιος ων αφ’ Ελλάδος αλλά χρόνιος εν Ελλάδι», λέει μια ρήση του Απολλώνιου Τυανέως και τα πολιτικά δρώμενα στη σημερινή Ελλάδα, με τα κοπάδια των αφελών να συνεχίζουν να τρέχουν προς τα δόκανα, την επιβεβαιώνουν απόλυτα.
Ποτέ άλλοτε τόσο τερατώδεις συμβιβασμοί δεν έχουν επιδειχθεί, όπως σε τούτο τον καιρό που κήρυττε ότι θα γκρέμιζε κάθε συμβιβασμό.
Με τον κόσμο να έχει εκπαιδευτεί από την αριστερά στο να διαδηλώνει, να φωνασκεί και στη συνέχεια με σκυμμένο το κεφάλι να υποτάσσεται σαν δαρμένο σκυλί στη μοίρα του, αλλά ικανοποιημένος ότι έπραξε το διεθνιστικό και … ταξικό του καθήκον. Με την «εθνοσωτήριο» αστική ψοφοδεξιά να κυβερνά με τρόπο αυταρχικό και «συμμοριακό» επιδεικνύοντας περήφανα τον κοσμοπολίτικο αντι-εθνικισμό της.
Με το διαβόητο «ναό της δημοκρατίας», να έχει μετατραπεί σε στίβο κοκορομαχιών του ποικιλόχρωμου «δημοκρατικού τόξου», δίνοντας κάθε φορά την ελπίδα ότι ίσως αυτή τη φορά να γίνει σεβαστό το αυτονόητο, αλλά κάθε φορά μια και μόνο ψήφος να είναι αρκετή για να αγνοηθεί βάναυσα το πλείστον των πολιτών.
Αλλά και γενικότερα, όσο πιο έντονες είναι οι αντιδράσεις και ο κοινωνικός αναβρασμός χωρίς να κατορθώνεται κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, και όσο πιο αυθαίρετος και αντισυνταγματικός είναι ο τρόπος που καταλύεται η λαϊκή κυριαρχία, τόσο μεγαλύτερο είναι το σπάσιμο του ηθικού, η απογοήτευση και η ηττοπάθεια που διαχέεται. Τόσο πιο διαχειρίσιμος γίνεται ο ανθρωποπολτός «των εν Ελλάδι εκβαρβαρωθέντων». Και αυτό φυσικά βολεύει τους δυο κυρίους «μονομάχους» του «δημοκρατικού τόξου», αλλά και τα συνοδευτικά μαρξοαστικά … αποδέλοιπά τους.
Το πρόβλημα του Καθεστώτος δεν προέρχεται λοιπόν από τους «εκβαρβαρωθέντες». Αυτούς τους «γλεντάει», όποτε θέλει και όπως θέλει. Το μεταπολιτευτικό πολιτικό πινγκ – πονγκ των επί μισό αιώνα μετακινούμενων αφελών ή και «αγοραίων» ψηφοφόρων δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αμφιβολίες. Μόνον η οραματική ενάργεια του Εθνικισμού κι αυτό το προγονικό, χιλίακριβο «τσουβάλι με τα κόκαλα» που κουβαλάμε στην πλάτη μας οι Εθνικιστές μέρα και νύχτα, μπορούν να μεταμορφώσουν την απαισιοδοξία σε Πίστη και τελικά να προσφέρουν την ακλόνητη αγωνιστική βούληση Αντίστασης. Υπάρχει καιρός. Η κατάρρευση που ζούμε θα μπορούσε τότε να κατανοηθεί ως αφετηρία οικοδόμησης του μέλλοντος. Η τραγωδία και ο πόνος να χρησιμεύσουν ως ευκαιρία αποσαφήνισης των ανθρώπινων ορίων και η πίστη μας στην «υπόθεση του έθνους» να καταστεί κυματοθραύστης των λογικών και λογιστικών ενστάσεων.
Το Έθνος είναι ένα ζωντανό δέντρο. Ο υλισμός του «δημοκρατικού τόξου» είναι τσεκούρι. Ένα τσεκούρι μπορεί να κόψει ένα δέντρο μα δεν μπορεί να εμποδίσει τις πάμπολλες παραφυάδες του να μεγαλώσουν και να ανθίσουν. Δεν μπορεί να το σταματήσει να αντλεί χυμούς από τις ρίζες του και φως από τον ουρανό.
Γνωρίζουμε βεβαίως πως σαν έρθει η καταιγίδα, ο κεραυνός πέφτει κυρίως στις κορυφές. Συνήθως οι κορυφές τον τραβάνε. Κάποιοι τόποι και κάποιες ψυχές είναι εστίες καταιγίδων και τις τραβάνε απ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα. Κάποιες εποχές, κάποιες ψυχές φορτώνονται όλο το ηλεκτρικό φορτίο της ατμόσφαιρας. Αλλά «ο άνεμος που χορεύει το κριθάρι» δροσίζει τις φλογισμένες ψυχές σαν τη «φλεγόμενη βάτο» που δεν κατακαίγεται.
Ποτέ «οι καλαμαράδες, οι δημοκόποι και οι μπολσεβίκοι» (όλα τα πολιτικά ορθά ξέφτια του «δημοκρατικού τόξου») δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν τα λόγια του Πασκάλ, ότι: «Η καρδιά έχει τους λόγους της που η λογική δεν τους γνωρίζει» !
Ποτέ δεν θα μπορέσουν να βρουν μια Πίστη που να τους απελευθερώνει από το χρόνο.
Ποτέ οι θεσμοποιημένες τους κοινωνικές χωματερές δεν θα μπορέσουν να ξεριζώσουν τα εθνικά μας οράματα.
Ποτέ δεν θα μπορέσουν να σιγοψιθυρίσουν ήρεμοι και ατάραχοι ακόμη και μπροστά στο θάνατο κάτι από την προσευχή του ακροβάτη:
«Ευχαριστώ για την καταστροφή που με ύψωσε ως Εσένα. Ευλογημένες οι αποτυχίες μου, δεν έχω παράπονο. Πέρασα κάβους, άκουσα τις συμφωνίες των ανέμων, είδα να σβήνουν όλοι οι ήλιοι. Στο ύψος του πόνου τώρα κράτησέ με !»
Όσο υπάρχει έστω και ένας απροσκύνητος Έλληνας, η καρδιά του Ελληνισμού θα χτυπάει!
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
