Η σειρά των μικρών αναφορών μας στην – από τη θέση της επιστήμης- διευρυμένη θεώρηση του κόσμου έχει ως στόχο να παρακινήσει τον αναγνώστη σε μία απόπειρα διαφυγής από τη συνήθη, βαρετή, ρηχή και εν τέλει απατηλή θεώρηση του κόσμου.
Ταυτόχρονα στόχος μας είναι να εκθέσουμε με έμμεσο και ενίοτε συγκεκαλυμμένο τρόπο τους κουτοπόνηρους μικρόνοες που θέλουν να διατηρήσουν τις «αρχές» και τις «αξίες» μίας παρωχημένης επιστήμης, παρωχημένης φιλοσοφίας και, εν τέλει, παρωχημένου τρόπου σκέψης.
Οι άνθρωποι των θεσμών, με εργαλεία τη λογική και την επιστήμη ( και με ύφος που επιτηδευμένα αναδεικνύει την πνευματική τους λάμψη και το στοχαστικό τους βάθος ) δίνουν εντολές ώστε ο «κόσμος» να διδαχθεί τις επιστημονικές αλήθειες.
Ένας ενδιαφέρων τομέας που όλοι μας έχουμε διδαχθεί είναι η κοσμολογία και οι τεράστιες αποστάσεις ανάμεσα στα άστρα, ανάμεσα στους γαλαξίες, στις ομάδες γαλαξιών κ.ο.κ. Σε όλους έχει εντυπωθεί η αυθαίρετη μετατροπή της απόστασης σε χρόνο: Π.χ. ο εγγύτατος του Κενταύρου ο πλέον κοντινός απλανής στον Ήλιο απέχει 4,2 έτη φωτός. Αυτό αυτόματα σημαίνει ότι εάν υποτεθεί ότι έχουμε τη δυνατότητα να αναπτύξουμε ταχύτητα κοντά σε αυτή του φωτός θα χρειαστούμε 4,2 έτη για να φθάσουμε στο σύστημα του Κενταύρου.
Επεκτείνοντας αυτή την προσέγγιση, και εφ’ όσον ο γαλαξίας μας έχει διάσταση μήκους 100000 ετών φωτός, ταξιδεύοντας με τη ταχύτητα του φωτός χρειαζόμαστε 100000 χρόνια για να διανύσουμε την απόσταση από τη μία πλευρά στην άλλη. Έτσι μας έχουν μάθει να σκεπτόμαστε και οι έχοντες αυτό το μονοδιάστατο τρόπο σκέψης συμπεραίνουν (λογικά) ότι οι αποστολές πέραν της περιοχής του ηλιακού μας συστήματος είναι αδύνατες.
Όμως αυτό το σκεπτικό είναι σωστό;
Εάν το μήκος και ο χρόνος ήσαν μεγέθη απόλυτα, τότε ναι. Η ειδική θεωρία της σχετικότητας όμως, κατέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το μήκος και ο χρόνος είναι μεγέθη σχετικά. Το μόνο απόλυτο μέγεθος είναι η ταχύτητα του φωτός. Συγκεκριμένα με την αύξηση της ταχύτητας ο χρόνος διαστέλλεται, δηλαδή για τον κινούμενο παρατηρητή περνάει πιο αργά, ενώ το μήκος συστέλλεται, σύμφωνα με τις σχέσεις στην εικόνα 1.
Όπου: Δt ο χρόνος για τον κινούμενο παρατηρητή
Δt0 ο χρόνος για τον ακίνητο παρατηρητή
l το μήκος για τον κινούμενο παρατηρητή
l0 το μήκος για τον ακίνητο παρατηρητή
u η ταχύτητα για τον κινούμενο παρατηρητή
c η ταχύτητα του φωτός
Δεν χρειάζεται μεγάλη διάνοια για να παρατηρήσουμε ότι εάν με κάποια μέθοδο επιτευχθεί ταχύτητα που πλησιάζει ή ισούται με την ταχύτητα του φωτός, ο χρόνος απειρίζεται και μήκος μηδενίζεται.
Πως μεταφράζεται αυτή η διαπίστωση;
Ας εξετάσουμε ένα φωτόνιο, δηλαδή ένα κβάντο φωτός που σημειωτέον έχει διττή φύση, σωματιδιακή και κυματική ταυτόχρονα. Το φωτόνιο «τρέχει» προφανώς με την ταχύτητα του φωτός.
Ο Julian Heeck από το Ινστιτούτο Πυρηνικής Φυσικής Max Planck στη Χαϊδελβέργη μελετώντας την κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου (ΚΑΜ), δηλαδή τα απομεινάρια της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας της Μεγάλης Έκρηξης, από την εποχή που το σύμπαν ήταν πολύ νέο – περίπου 380.000 ετών, υπολόγισε ότι το φωτόνιο στο δικό του σύστημα αναφοράς έχει διάρκεια ζωής 3 χρόνια.
Στο δικό μας σύστημα αναφοράς έχει διάρκεια ζωής 10 εις την 18η χρόνια, δηλαδή ένα δισεκατομμύριο δισεκατομμύρια χρόνια!! Κατά συνέπεια, και λαμβάνοντας υπ’ όψιν τον μηδενισμό του μήκους, ένα φωτόνιο βρίσκεται παντού στο σύμπαν και για πάντα. Αυτό πάντα σε σχέση με εμάς, τους ακίνητους παρατηρητές.
Εν τέλει συμπεραίνουμε ότι η φύση του κόσμου έχει πολλούς τρόπους για να διαψεύδει τους λάτρεις της ανθρώπινης λογικής του Διαφωτισμού και του υλισμού.
Θα επανέλθουμε συντόμως.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ
