Μουδιασμένος. Θυμωμένος. Απογοητευμένος. Μετά από δέκα χρόνια θυσιών στον βωμό της Οικονομίας, η νέα ανθρωποθυσία χάριν της υγείας είναι η σταγόνα στο ποτήρι της ψυχικής κατάρρευσης των Ελλήνων.
Και στις δυο περιπτώσεις ο εχθρός εμφανίστηκε ύπουλα, αόρατα ή σχεδόν αόρατα.
Η τρελή κούρσα προς τον οικονομικό γκρεμό ήταν ορατή για κάποιους, αλλά η μέθη της κεκτημένης ταχύτητας έκανε αδιανόητη την πιθανότητα να πατήσει κανείς φρένο και να κάνει αναστροφή. Κάθε ένας έριχνε ό,τι είχε και δεν είχε στον πίθο των δανείων, νομίζοντας ότι αυτός θα «γυρίσει» το παιχνίδι. Καλύτερα να γκρεμιστούν όλα, παρά ο εγωισμός των «επιτυχημένων» Νεοελλήνων που φαντασιώνονταν πεντχάουζ στο Μανχάταν, χωρίς να έχουν την οικονομική επιφάνεια ενός Αμερικανού μεγιστάνα, πολύ δε περισσότερο των πλουτοκρατών των οποίων λίγοι ξέρουν τα ονόματά τους , γιατί έχουν την κοινή λογική να προστατεύουν τον εαυτό τους, τον κύκλο τους και το χρήμα τους.
Κανείς βεβαίως δεν διανοείτο τότε ότι ένας Πρωθυπουργός της Ελλάδος, πόσω μάλλον αυτός που διαβεβαίωνε ότι «λεφτά υπάρχουν» αλλά κάποιοι μας τα κρύβουν, θα προσκαλούσε εν μία νυκτί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που όλοι νόμιζαν ως τότε ότι περιλάβαινε κυρίως χώρες του Τρίτου κόσμου, και θα έδενε την Ελλάδα στον ζυγό του.
«Κάποιο λάκκο έχει η φάβα», σκέφτηκε ο νεοέλληνας. Διότι το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν έφταιγε ο ίδιος. Κάποιος σκοτεινός εγκέφαλος τα δημιουργεί αυτά.
Και ναι μεν δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πίσω από το «φάγωμεν και πίωμεν» του νεοέλληνα υπάρχουν κάποιοι πολύ πιο έξυπνοι, με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και εκλεκτό «εγώ» που δεν ξημεροβραδιάζονται στα ΠροΠοτζίδικα περιμένοντας να πιάσουν την καλή ζαριά, κανείς τους όμως δεν θα έβρισκε πρόσφορο έδαφος εάν ο Μέσος Έλληνας δεν ξεχνούσε αυτό που ήταν πάντα: Νοικοκύρης.
Μια ματιά στα παλάτια της Κνωσσού, της Θήρας, της Πύλου, μας διδάσκει πώς έκαναν τα κουμάντα τους οι πρόγονοί μας. Μια ματιά στα σπίτια των παππούδων μας, με τα ισόγεια για τα ζώα, τα κατώγια και τα κελάρια για την σοδιά, την καλή σάλα για το μοίρασμα των καλών και των δύσκολων κεφαλαίων της ζωής, διδάσκουν ποιο είναι το λάθος.
Ο δεύτερος κύκλος θυσιών άνοιξε με την επιδημία του κορωναϊού. Κάποιοι γνώριζαν για τα πρώτα κρούσματα σε Αμερικανούς στρατιώτες που είχαν επισκεφθεί τον Κόκκινο Δράκο για στρατιωτικούς αγώνες τον περασμένο Οκτώβριο. Αλλά η Αμερική, και πολύ περισσότερο η Κίνα, κείνται μακράν.
Πλάνη. Η εποχή που ανεβαίναμε σε ένα αεροπλάνο όπως στο μετρό, μίκρυνε τον κόσμο πολύ. Το φτηνό κινέζικο ρετάλι των 2,99 ευρώ στοίχισε τις επιχειρήσεις εκατοντάδων Ελλήνων βιοτεχνών και χιλιάδων εργατών και υπαλλήλων. «Το φθηνό είναι ακριβό» έλεγαν οι μαμάδες μας. «το φτηνό το κρέας το τρώνε οι σκύλοι» έλεγαν οι παππούδες μας, αλλά ποιος είχε διάθεση να μπλέκεται με χωριάτες και νοικοκυρές.
Ο κόβιντ το δίχως άλλο είναι μια παγκόσμια συνωμοσία, απεφάνθησαν οι συνάνθρωποί μας οι οποίοι πράγματι έχουν το ένα μάτι και το ένα αυτί ανοιχτά κι όχι βουλωμένα από την κακοφωνία του σύγχρονου κόσμου.
Ανάμεσα στην κρατική προπαγάνδα, την υπερπληροφόρηση των ΜΜΕ και τον λαβύρινθο του διαδικτύου, ξεφυτρώνουν σωτήρες θρησκευτικοί, παραθρησκευτικοί, σαμάνοι, μέντιουμ και φιλόσοφοι της «κοινωνικής δικτύωσης» και του κόπυ πέιστ.
Παραζαλισμένος τρέχει ο νεοέλληνας από τον ένα στον άλλο, αναζητώντας σανίδα να πιαστεί, αντί να ψάξει σανίδα να του τις βρέξει.
Γιατί μπορεί η θυματοποίηση να είναι ένας τρόπος παρηγοριάς, πηγάζει όμως από την ίδια πηγή, την αδυναμία, όπως ο θυμός και η απελπισία. Πηγάζει από την δειλία να κοιτάξει κανείς κατάματα τις πράξεις του, τις παραλείψεις και τις ολιγωρίες του. Ακόμη και για αυτούς που έχουν συναίσθηση, σταματά στην αποδοχή πως δικαίως τιμωρούνται. Κυρίως, πηγάζει από την διστακτικότητα και την οκνηρία να κάνει το δικό του restart αντί να καταριέται το restart που του ετοιμάζουν άλλοι.
Ο δυισμός δίκιου-άδικου, ενοχής-τιμωρίας, κοκ, εξυπηρετεί ανέκαθεν την θρησκευτική και την πολιτική προπαγάνδα, δεν είναι όμως ικανός να δώσει στον άνθρωπο δύναμη απέναντι στις προκλήσεις της ζωής. Ιδιαίτερα δε, δεν μπορεί να τον βοηθήσει όταν βρεθεί αντιμέτωπος με τον εαυτό του.
Η Γερμανική Προτεσταντική ηθική κατασκευάζει δούλους και εναλλάσσει αφέντες.
Δεν υπάρχει συνωμοσία εναντίον ενός εκάστου ή της Ελλάδος. Όλα είναι διαυγή. Η Δημοκρατία δεν είναι δικτατορία, όπως γράφεται εδώ κι εκεί. Η σύγχρονη Δημοκρατία είναι ένα καθεστώς πλουτοκρατικής ολιγαρχίας η οποία κατά καιρούς ανοίγεται για να επιτρέψει την ανανέωση των γραμμών της με «νέο αίμα».
Η Αριστερή Σκέψη η οποία κυριαρχεί σε όλο το εύρος της σύγχρονης αντίληψης της ζωής, πότε παραγεμίζει τον λαό με Ρωμαϊκές πολυτέλειες, γαργαλώντας το Εγώ, και σπρώχνοντάς τον προς τον Καπιταλισμό, και πότε τον ταπεινότερο φθόνο, γέρνοντάς τον προς τον Κομμουνισμό.
Η Αριστερή Σκέψη εκπαίδευσε τους πολίτες να αναζητούν στους πολιτικούς το κράτος-πατερούλη που, αν δεν τους κάνει τα χατίρια, αφήνονται να «ξεσπούν», όπως επιτρέπει -ή επέτρεπε ως τώρα- η Δημοκρατία, αλλά δεν ενεργούν αντίρροπα. Φρόντισε η Δημοκρατία, να έχει ένα ωραίο αφήγημα με εύηχα ονόματα όπως «αδελφοσύνη», «ισότητα», «φιλελευθερισμός». Και «Δημοκρατία».
Η Δημοκρατία φρόντισε να έχει πάντοτε ένα νομικό άλλοθι το οποίο βγάζει όταν ζορίζεται, σαν άσο από το μανίκι. Εξοντώνεται, λοιπόν, ο άνθρωπος και καταργούνται οι ελευθερίες του, αλλά με αυστηρή εφαρμογή των νόμων και των αθάνατων αξιών της Δημοκρατίας. Oταν διαβάζω εθνικά σκεπτόμενους ανθρώπους να γράφουν πως σέβονται τους νόμους και το Δίκαιο, αναρωτιέμαι εάν συνειδητοποιούν πόσο εύκολα αλλάζει το δίκαιο, και πόσο εύκολα μπορεί να τυλίξει τους ίδιους αντί για τους αντιπάλους τους, σε μα κόλα χαρτί.
Η νοητική στροφή είναι αυτό που πρέπει να γίνει χθες. Οι λέξεις δεν αντιστοιχούν πλέον στα νοήματα. Κανείς, πολιτικός ή γκουρού δεν νοιάζεται να σώσει τον ελληνικό λαό. Ας αρχίσουμε από εκεί, για να σταματήσουμε να είμαστε θύματα των συνωμοσιών, και αμνοί προς σωτηρία.
ΜΕΛΙΤΙΝΗ ΔΟΝΤΑ