Θεωρώ ότι το σημαντικότερο θέμα σήμερα στην Ελλάδα, είναι το δημογραφικό.
Μετά από αυτό, δεύτερο στην ιεραρχία έρχεται το πρόβλημα της «αποστρατιωτικοποιήσεως» των νησιών, σήμερα, γιατί αύριο έχει ο Αλλάχ και ποιος ξέρει τι άλλο θα ζητήσουν οι τούρκοι.

Αφορμή όμως για το σημερινό άρθρο, είναι οι απαράδεκτες, ανεδαφικές, κι εκτός θέματος, δηλώσεις της ηγεσίας του ΥΠΕΘΑ. Συχνά λέω πως είναι απίστευτο πως, για υπουργούς Ναυτιλίας, δηλαδή ενός από τους δύο σοβαρότατους πυλώνες της ελληνικής οικονομίας (ο άλλος είναι ο τουρισμός) επιλέγονται οι πλέον ακατάλληλοι και άσχετοι, παντελώς αμόρφωτοι στα θέματα ναυτιλίας.
Τώρα συνειδητοποιώ ότι το ίδιο γίνεται και στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης.

Δεν εξηγείται αλλιώς ότι η ηγεσία του δήλωσε:
«Ό,τι απειλείται, δεν αποστρατιωτικοποιείται. Σύμφωνα με το άρθρο 51 της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών, υπάρχει το δικαίωμα νόμιμης άμυνας μιας χώρας σε περίπτωση απειλής στρεφομένης κατά οιουδήποτε μέρους της Επικράτειάς της, ηπειρωτικής και νησιωτικής. Η συγκεκριμένη πρόνοια υποχρεώνει και νομιμοποιεί την Ελλάδα να προβεί στη λήψη όλων των αναγκαίων προληπτικών αμυντικών μέτρων, προκειμένου να προστατεύσει τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου»

Και βεβαίως υπάρχει αυτό το δικαίωμα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση η ηγεσία του ΥΠΕΘΑ είναι εκτός θέματος, αφού στα διεθνή φόρα η τουρκία ήδη αμφισβητεί και αυτή την «πρόνοια» για την Ελλάδα.
Δηλαδή το ΥΠΕΘΑ, ακατανοήτως, αδυνατεί να επιχειρηματολογήσει επί των Συνθηκών τις οποίες η τουρκία μας κατηγορεί ότι παραβιάζουμε και αναπτύσσει ένα επιχείρημα το οποίο εκ των προτέρων η τουρκία έχει ήδη αμφισβητήσει.

Επιπλέον δε των παραπάνω, τι πρέπει να καταλάβουμε από την δήλωση; Ότι αν κάτι δεν απειλείται, τότε μπορούμε να αποσύρουμε τον στρατό από εκεί; Για παράδειγμα δεν απειλείται η Κρήτη. Ούτε η Πελοπόννησος. Ούτε και η πλειονότητα της ηπειρωτικής Ελλάδος. Να αποσύρουμε τα στρατεύματα; Δεν απειλείται και το Ιόνιο (αν εξαιρέσεις την Αλβανία) να αποσύρουμε το Ναυτικό από εκεί; Είναι δήλωση αυτή, αντάξια του ΥΠΕΘΑ;

Η σχεδίαση και οργάνωση της Αμυντικής πολιτικής της χώρας, θα υλοποιείται με βάση απειλές ή κολακείες ή θα είναι συμπαγής, ολιστική και αποτρεπτική εναντίον κάθε υφιστάμενου ή πιθανού κινδύνου;

Αυτοί οι άνθρωποι μας κυβερνούν. Αυτούς πληρώνουμε με παχυλούς μισθούς, κόβοντας κονδύλια από την Υγεία, την Παιδεία αλλά και την Άμυνα, μάταια ελπίζοντας στην αποκατάσταση της βασικής αξιοπρέπειας της χώρας και την ασφάλεια των συνόρων της.

Σημαντικότατο σημείο του όλου προβλήματος είναι να καταλάβουμε ότι η τουρκία δεν είναι παρανοϊκή και δεν είναι αλλοπρόσαλλη. Φυσικά έχει άδικο σε ότι διεκδικεί στο Αιγαίο, αλλά επειδή δεν είναι πρόχειρη και φοβική, έχει με επιμέλεια και σχέδιο, στήσει μιαν εξωτερική πολιτική, επιθετική και οργανωμένη, που χρόνο με τον χρόνο, της δίνει όλο και περισσότερη δύναμη στο Αιγαίο.

Ας κάνουμε μια σύντομη (αν και το θέμα είναι τεράστιο) αναδρομή σε συνθήκες και περιορισμούς.

Οι Διεθνείς Συνθήκες:
Το καθεστώς που προβλέπει τι ισχύει, δεν είναι ενιαίο για όλα τα νησιά (αν και η τουρκία επιλέγει να το βλέπει έτσι). Τρεις διαφορετικές συνθήκες χωρίζουν σε τουλάχιστον τρείς ομάδες τα νησιά:

Η Συνθήκη της Λωζάνης (1923) στο Άρθρο 13 ορίζει:
«Προς εξασφάλισιν της ειρήνης, η Ελληνική Κυβέρνησις υποχρεούται να τηρή εν ταις νήσοις Μυτιλήνη, Χίω, Σάμω και Ικαρία τα ακόλουθα μέτρα: 1. Αι ειρημέναι νήσοι δεν θα χρησιμοποιηθώσιν εις εγκατάστασιν ναυτικής βάσεως ή εις ανέγερσιν οχυρωματικού τινός έργου. 2. Θα απαγορευθεί εις την Ελληνικήν στρατιωτικήν αεροπλοΐαν να υπερίπταται του εδάφους της ακτής της Ανατολίας. Αντιστοίχως, η Τουρκική Κυβέρνησις θα απαγορεύση εις την στρατιωτικήν αεροπλοΐαν αυτής να υπερίπταται των ρηθεισών νήσων. 3. Αι ελληνικαί στρατιωτικαί δυνάμεις εν ταις ειρημέναις νήσοις θα περιορισθώσι εις τον συνήθη αριθμόν των δια την στρατιωτικήν υπηρεσίαν καλουμένων, οίτινες δύνανται να εκγυμνάζωνται επί τόπου, ως και εις δύναμιν χωροφυλακής και αστυνομίας ανάλογον προς την εφ’ ολοκλήρου του ελληνικού εδάφους υπάρχουσαν τοιαύτην».

Ένας ψαγμένος αναγνώστης –πόσο μάλλον ένας ανώτατος στρατιωτικός, έμπειρος διπλωμάτης ή νομικός) μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ότι στα συμβόλαια, στις συνθήκες και συμφωνίες τεράστια σημασία έχουν όχι μόνο όσα γράφονται και προβλέπονται αλλά και όσα δεν γράφονται (και δεν προβλέπονται).
Έτσι με βάση τα παραπάνω, κανένας περιορισμός για την Ελλάδα δεν υφίσταται π.χ. για αεροπορικές βάσεις, ραντάρ ή δευτερεύουσες στρατιωτικές βοηθητικές εγκαταστάσεις.

Ακόμη σημειώστε ότι οι περιορισμοί αυτοί αφορούν μόνο την Λέσβο, την Χίο, την Σάμο και την Ικαρία (τα Δωδεκάνησα ήταν ακόμη Ιταλικά). Έτσι δεν προβλέπονται περιορισμοί για γειτονικά νησιά όπως π.χ. Οινούσσες, Άγιος Ευστράτιος, Ψαρά, ή οι Φούρνοι, όπου η Ελλάδα μπορεί να τοποθετήσει κάθε είδους και τύπου στράτευμα χωρίς συμβατικούς περιορισμούς. 

Είναι επίσης σαφές ότι οι συμβαλλόμενοι συμφώνησαν στην επιμέρους αποστρατιωτικοποίηση κάποιων νησιών του ανατολικού Αιγαίου, με σκοπό να προωθήσουν την εποχή εκείνη, την ειρήνευση στην περιοχή και βασική έννοια που διέπει τις συνθήκες είναι εκείνη της «αμοιβαιότητος» η οποία ορίζει ρητά ότι, η τουρκία δεν θα κάνει υπερπτήσεις σε παραμεθόριες περιοχές, κάτι που η τουρκία παραβιάζει καθημερινά, αλλά η ελληνική διπλωματία καταπίνει σαν σουτζούκ λουκούμ.

Αναλυτές των Συνθηκών συμφωνούν ότι στο πλαίσιο της λογικής των συνθηκών πρέπει να υπολογίζεται και η αρχή της «αναλογικότητος». Όταν δηλαδή συμφωνήθηκαν τα παραπάνω τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου λόγω της στρατιωτικής επάνδρωσής τους και των συνθηκών της εποχής, δυνητικά θεωρούνταν κίνδυνος για την τουρκία, ενώ σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η τουρκία διατηρεί την «στρατιά του Αιγαίου» κατέχει την βόρεια Κύπρο, επιβάλλει γκρίζες ζώνες και έχει ψηφίσει casus belli, δηλαδή πόλεμο με την Ελλάδα, αν εφαρμοσθεί το Διεθνές δίκαιο των 12ν.μ. στο Αιγαίο. Άρα σήμερα η Ελλάδα θα έπρεπε να απαιτήσει την αποστρατιωτικοποίηση και των παραλίων της τουρκίας!

Η Συνθήκη του Μοντρέ (1936)
Η τουρκία θεωρούσε ότι η Συνθήκη της Λωζάνης δεν την ικανοποιούσε σχετικά με τα Δαρδανέλια και άρχισε κατά παράβαση των «Περί Στενών» όρων, να οχυρώνει με διάφορους τρόπους τα Στενά. Σημειώστε ακόμη ότι είχαν λάβει χώρα και οι «ανταλλαγές πληθυσμών» (1930) και κατόπιν μιας αρχικής προσέγγισης της κυβέρνησης Μεταξά και της τουρκικής, και για να συζητηθεί το θέμα αποστρατιωτικοποιήσεως των Στενών σε σχέση με των νήσων, προκλήθηκε η Συνθήκη του Μοντρέ. Για να συνοψίσουμε την συνθήκη σας παρουσιάζουμε την δήλωση του τούρκου ΥΠΕΞ Ρουστού Αράς στην Βουλή της τουρκίας όπου είπε: «Με την Σύμβαση του Μοντρέ αναθεωρείται και ο όρος της Σύμβασης της Λωζάνης του 1923 που προέβλεπε καθεστώς αποστρατιωτικοποίησεως για τα νησιά Λήμνο και Σαμοθράκη, τα οποία ανήκουν στην γείτονα και φίλη Ελλάδα, γεγονός που μας δίνει ιδιαίτερη ικανοποίηση».
Από την δεκαετία όμως του 1970 η τουρκία ανοικτά αμφισβητεί το δικαίωμα της Ελλάδος να διατηρεί στρατό στα νησιά αυτά. Η γενική τοποθέτηση της τουρκίας είναι ότι για τον ελληνικό στρατό στα νησιά ισχύει η συνθήκη της Λωζάνης κι όχι του Μοντρέ. 

Η Συνθήκη των Παρισίων
Η τρίτη από τις ομάδες που ανέφερα στην αρχή αποτελείται από τα Δωδεκάνησα. Τα νησιά είχε καταλάβει η Ιταλία το 1912 στο Ιταλοτουρκικό πόλεμο. Κατοχυρώθηκαν σαν Ιταλική κτήση στην Συνθήκη της Λωζάνης και παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα μετά τον Β’ΠΠ με την Συνθήκη των Παρισίων (1947) όπου στο άρθρο 14 ρητά καταγράφεται ότι:
«Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρη κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου» … «Αι ανωτέρω νήσοι θα αποστρατιωτικοποιηθώσι και θα παραμείνωσιν αποστρατιωτικοποιημέναι»

Η τουρκία τότε αποδέχτηκε την μεταβίβαση των νήσων αλλά από την δεκαετία του 1970 άρχισε να αμφισβητεί την νομιμότητα της συνθήκης με την δικαιολογία ότι δεν συμμετείχε εκείνη! Ο αρχικός αυτός ισχυρισμός ήταν παντελώς αβάσιμος γι’ αυτό η τουρκία προσπαθεί να προσβάλλει την κυριαρχία των νήσων, προφασιζόμενη ότι η Ελλάδα παραβιάζει τους όρους αποστρατιωτικοποιήσεως. Η λογική απορία βεβαίως παραμένει: γιατί αν τα Δωδεκάνησα δεν έπρεπε να είναι Ελληνικά, γιατί να είναι τουρκικά κι όχι Ιταλικά; Φυσικά και δεν υπάρχει τέτοια απάντηση και μάλιστα είναι καλυμμένο κάτι τέτοιο και από την διεθνή νομοθεσία, με βάση την οποία: ‘’pacta tertiis nec nocent nec prosunt’’ δηλαδή «οι συμφωνίες τρίτων δεν παράγουν νόμιμα οφέλη για μη συμβαλλόμενα μέρη». Κι έτσι η τουρκία με την αρχική αντίρρησή της όπου προβάλλει ότι δεν ήταν «συμβαλλόμενη» χάνει κάθε δικαίωμα.

Δικαίωμα Νόμιμης Άμυνας
Παρατηρούμε λοιπόν, μια συμπαγή πολιτική της τουρκίας από το 1970 και μετά, όπου με κάθε τρόπο, αμφισβητεί το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες, παρερμηνεύοντας κατά το δοκούν, με σκοπό να δημιουργηθεί μια «περιοχή ασφαλείας» μεταξύ των δύο χωρών (εξού και η δημιουργία των γκρίζων ζωνών). Η περιοχή ασφαλείας αυτή, θα μειώσει δραστικά την δυνατότητα της Ελλάδος να αμυνθεί σε περίοδο πολέμου αλλά και θα δώσει στην τουρκία προοπτικές οικονομικών συμφερόντων σε περίοδο ειρήνης.

Σε αυτό το πλαίσιο θεωρώ απαράδεκτη την αναφορά του ΥΠΕΘΑ στο «δικαίωμα της Νόμιμης Άμυνας» από την στιγμή που πετάει στα σκουπίδια τόσα επιχειρήματα σχετικά με τις διεθνείς συνθήκες (αφήνοντας μάλιστα μια σκιά ότι η τουρκία έχει επιχειρήματα να τις θίγει) και αγνοεί το τελικό τουρκικό σχέδιο δημιουργίας ζώνης ασφαλείας.

Το επιχείρημα του ΥΠΕΘΑ, ίσως, να θεωρήσει κάποιος ότι εξυπηρετεί σε κάποιο πολύ γενικό πλαίσιο και μόνο για το παρόν, τις ελληνικές θέσεις, τις αφήνει όμως ακάλυπτες στο μέσο-βραχύ-πρόθεσμο μέλλον, υπογραμμίζοντας για μια ακόμη φορά την έλλειψη σχεδιασμού, πρόβλεψης και προχειρότητος, αυτού του κράτους, που τελικά σε τίποτε δεν υπηρετεί το Έθνος. 

Κρίτων