Η Τουρκία θεωρεί την αμυντική της βιομηχανία ως σημαντική συνιστώσα της εθνικής της ασφαλείας και οικονομίας. Πολλοί κυβερνητικοί οργανισμοί είναι υπεύθυνοι για την ενθάρρυνση και προώθηση της εγχώριας παραγωγής οπλικών συστημάτων, ενώ στα κρατικά και ιδιωτικά εργοστάσια παραγωγής πολεμικού υλικού προΐσταται η γενική γραμματεία Αμυντικής Βιομηχανίας (SSM) η οποία εποπτεύει πάνω από 100 βιομηχανίες του αμυντικού κλάδου.

Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες η τουρκική κυβερνητική πολιτική έδωσε την δυνατότητα στην αμυντική βιομηχανία να προμηθεύει με τα απαραίτητα οπλικά συστήματα τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, δημιουργώντας μεγάλες εταιρίες όπως η ASELSAN, HAVELSAN, ROKETSAN και TAI. Επίσης σε αυτό το διάστημα αναδιαρθρώθηκαν πλήρως το Επιστημονικό και Τεχνολογικό Ινστιτούτο Ερευνών (TÜBITAK) και η Βιομηχανία Φορητού Οπλισμού (MEK).

Τα αποτελέσματα των ανωτέρω ενεργειών ήταν απολύτως θετικά και σήμερα η Τουρκία κατασκευάζει αεροσκάφη (HÜRKUŞ, MELTEM), πολεμικά πλοία (MILGEM), άρματα μάχης (ALTAY), τεθωρακισμένα οχήματα, πυραύλους cruise (SOM, ANKA), αντιπλοϊκούς πυραύλους cruise (ATMACA), αντιαρματικούς πυραύλους (UMTAS, ÇIRIT), όπλα όλων των διαμετρημάτων, ενώ έχει κάνει μεγάλα βήματα στην πυραυλική και διαστημική τεχνολογία. Η ανάπτυξη αυτή έδωσε σημαντικά οφέλη στο εθνικό προϊόν της χώρας και δημιούργησε χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Η Τουρκία ξεκίνησε την ανάπτυξη βαλλιστικής τεχνολογίας και πυραύλων την δεκαετία του 1980. Αρχές της δεκαετίας 1990 είχε ολοκληρώσει την ανάπτυξη δυο τύπων Πολλαπλών Εκτοξευτών Πυραύλων MLRS (Multiple Launch Rocket System), το σύστημα Τ-107 της εταιρίας ΜΕΚ και το Τ-122 Sakarya της εταιρίας Roketsan.
Το Τ-107 είναι ένας πολλαπλός εκτοξευτής 12 πυραύλων διαμετρήματος 107mm βραχέος βεληνεκούς (8 χλμ), και το Τ-122 πολλαπλός εκτοξευτής 40 πυραύλων 122mm βεληνεκούς 40 χλμ.
Τέλος της δεκαετίας 1990 η τουρκική αμυντική βιομηχανία κατασκεύασε το σύστημα MLRS T-300 Kasırga με 60 εκτοξευτές, διαμετρήματος 302mm και βεληνεκούς 100 χλμ, ενώ αρχές του 2000 η Roketsan παρουσίασε τον βαλλιστικό πύραυλο στερεού καυσίμου J-600T Yıldırım (Κεραυνός) διαμετρήματος 600mm, βάρους 2,1 τόνων και με συμβατική εκρηκτική κεφαλή ΤΝΤ+RDX 480 κιλών.
Ο Yıldırım-1 έχει βεληνεκές 150 χλμ, ενώ οι τεχνολογικές του εξελίξεις που παρουσιάστηκαν λίγο αργότερα έχουν βεληνεκές 300 χλμ (Yıldırım-2) και 900 χλμ (Yıldırım-3) αντίστοιχα. Όλα τα ανωτέρω αναφερθέντα πυραυλικά συστήματα κατασκευάστηκαν εξ ολοκλήρου από την τουρκική αμυντική βιομηχανία και με την μεταφορά τεχνογνωσίας από την Κίνα, το Πακιστάν και την Γερμανία.

Η συνεργασία Τουρκίας-Πακιστάν σε πυραυλικά προγράμματα είναι ιδιαιτέρως αξιομνημόνευτη καθόσον το Ισλαμαμπάντ διαθέτει σύγχρονη πυραυλική τεχνολογία σε συνάρτηση των πυρηνικών όπλων που έχει στο οπλοστάσιο του.

Το πυραυλικό σύστημα Shaheen του Πακιστάν είναι ένα υπερσύγχρονο πρόγραμμα ανάπτυξης βαλλιστικών πυραυλικών συστημάτων και αντιπροσωπεύει τα τελευταία επιτεύγματα της αμυντικής τεχνολογίας. Το πυραυλικό πρόγραμμα Shaheen-1 και Shaheen-2 ξεκίνησε το 1995 και αφορά βαλλιστικούς πυραύλους εδάφους-εδάφους στερεού καυσίμου. Ο Shaheen-1 είναι βαλλιστικός πύραυλος μικρού βεληνεκούς (SRBM, Short Range Ballistic Missile) με βεληνεκές 750 χλμ.
Αυτός ο πύραυλος έχει την ικανότητα να φέρει πυρηνική κεφαλή και δοκιμάστηκε για πρώτη φορά το 1999, τέθηκε σε υπηρεσία το 2003. Ο Shaheen-2 που τέθηκε σε υπηρεσία ένα χρόνο αργότερα είναι ένας βαλλιστικός πύραυλος μεσαίου βεληνεκούς (MRBM, Medium Range Ballistic Missile) με βεληνεκές 2.500 χλμ.
Ο πύραυλος αυτός χρησιμοποιεί αδρανειακό σύστημα διόρθωσης πορείας για να καθοδηγηθεί στον στόχο και εκτοξεύεται όπως και ο Shaheen-1 από αυτοκινούμενο σύστημα εκτόξευσης TEL (Transporter Erector Launcher). Πέραν της πυρηνικής κεφαλής και οι δυο τύποι πυραύλων ένεκα την μεγάλης ακριβείας τους (CEP, Circular Error Probability κάτω των 50 μέτρων) μπορούν να φέρουν και συμβατικές εκρηκτικές κεφαλές.

Σύμφωνα με πληροφορίες το Τεχνολογικό Ινστιτούτο TÜBIΤAK και η αμυντική εταιρία ROKETSAN με την συνεργασία των Πακιστανών ήδη κατασκευάζουν τους πρώτους βαλλιστικούς πυραύλους στερεού καυσίμου βεληνεκούς 1.500 και 2.500 χλμ, οι οποίοι θα έχουν την δυνατότητα να φέρουν συμβατική εκρηκτική κεφαλή 1 τόνου.

Οι απορίες που προκύπτουν από την ανάπτυξη του τουρκικού βαλλιστικού προγράμματος είναι οι εξής:

Γιατί η Τουρκία χρειάζεται βαλλιστικούς πυραύλους εμβέλειας 1.000 έως 2.500 χλμ, οι οποίοι μάλιστα πέραν των συμβατικών κεφαλών μπορούν να φέρουν και πυρηνικές;
Ποιες χώρες βρίσκονται στην εμβέλεια αυτών των βαλλιστικών πυραύλων; Ποιοι είναι οι πιθανοί στόχοι της Άγκυρας;

Τα ερωτήματα βέβαια είναι ρητορικά, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι ο πιθανότερος, μάλλον μοναδικός, στόχος είναι η Ελλάδα. Και εφόσον είναι η Ελλάδα ποιο το νόημα της συμμετοχής μας στο ΝΑΤΟ, όταν είμαστε στόχος βαλλιστικής επίθεσης από χώρα-μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Τα φληναφήματα ότι η νατοϊκή συμμαχία μας προφυλάσσει από την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας και από τον κίνδυνο τουρκικής επιθετικής δραστηριότητας δεν χρήζουν απαντήσεως, τα Σεπτεμβριανά της Κωνσταντινούπολης, οι γκρίζες ζώνες του Αιγαίου, η τουρκική κατοχή της βόρειας Κύπρου και η συνεχής προκλητικότητα της Άγκυρας στο Αιγαίο και στην Θράκη είναι αδιάψευστοι μάρτυρες περί του αντιθέτου. Όλα αυτά τα γεγονότα έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται με την ανοχή και την υποστήριξη του ΝΑΤΟ, μάλιστα σημαντικά κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ ενθαρρύνουν την Άγκυρα στην αναθεωρητική της πολιτική.

Η πυραυλική δύναμη πυρός της Τουρκίας απειλεί την Ελλάδα, μια απειλή για την οποία η χώρα μας ελέω των τιμαριωτών των τοκογλύφων που κυβέρνησαν και κυβερνούν δεν είναι προετοιμασμένη, μια απειλή για την οποία δεν υπάρχουν αντίμετρα. Η Αμυντική μας Βιομηχανία τα τελευταία 15 τουλάχιστον έτη είναι υπό διάλυση, το υπερσύγχρονο ρωσικό αντιαεροπορικό-αντιβαλλιστικό σύστημα S-300 PMU-1 είναι επιχειρησιακά μη λειτουργικό λόγω λήξης ζωής των πυραύλων-βλημάτων 48N6E1, ενώ τα κρατικά εργοστάσια παραγωγής αμυντικού υλικού υπολειτουργούν, είτε λόγω έλλειψης καταρτισμένου προσωπικού ή λόγω έλλειψης παραγγελιών από τον φυσικό πελάτη που είναι το υπουργείο Άμυνας.

Το ισοζύγιο στρατιωτικής ισχύος Ελλάδας-Τουρκίας έχει ανατραπεί τα τελευταία χρόνια με φρενήρεις ρυθμούς εις βάρος της χώρας μας, οι εξαγγελίες περί αγοράς 18 μαχητικών Rafale ή της προμήθειας 4 νέων φρεγατών και τον εκσυγχρονισμό των υπαρχόντων δεν αλλάζει τίποτε σε αυτό το γεγονός.
Εξ άλλου για την υλοποίηση αυτών των παραγγελιών απαιτούνται για μεν τα μαχητικά τουλάχιστον 1 έτος για δε τις φρεγάτες από 4-6 έτη.

Η Αθήνα (αλλά και η Λευκωσία) ακολουθώντας τα τελευταία έτη πολιτικές που της υπέβαλαν ξένα κέντρα αποφάσεων, τόσο στον τομέα της Άμυνας όσο και στον τομέα της Εξωτερικής πολιτικής, οδηγήθηκε σε ένα γεωπολιτικό περιβάλλον γεμάτο παγίδες, ανήμπορη να αντιδράσει στρατιωτικά.

Όταν όμως ο αντίπαλος αλλά και οι δήθεν σύμμαχοι σου ξέρουν ότι δεν θα αντιδράσεις ανοίγοντας την πόρτα του τρελοκομείου στην νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, τότε σου αυξάνουν την πίεση για να δεχθείς ιταμές εθνικές παραχωρήσεις.

Η ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο και στην Κύπρο έχει φθίνουσα πορεία, μια πορεία που θα ολοκληρωθεί είτε με πόλεμο ή με διαπραγμάτευση. 

Γ. Λιναρδής