Προ ολίγων εβδομάδων το Ισραήλ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα υπέγραψαν ειρηνευτική συμφωνία με σκοπό την πλήρη εξομάλυνση των διπλωματικών τους σχέσεων, με τις ΗΠΑ και τον πρόεδρο Τραμπ να έχουν καθοριστικό ρόλο στην διαμεσολάβηση μεταξύ των δυο κρατών. Μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας πολλοί αναλυτές διερωτήθηκαν γιατί ο Τραμπ επένδυσε τόση ενέργεια σε μια συμφωνία που εξ αρχής ήταν βέβαιο ότι θα μποϋκοτάρουν οι Παλαιστίνιοι και πολλά αραβικά κράτη, μια συμφωνία που σίγουρα δεν θα λειτουργήσει ποτέ. Ως γνωστόν τα πληθυσμιακά μεγάλα κράτη όπως η Σαουδική Αραβία, το Σουδάν, το Ομάν, το Κουβέιτ, η Συρία την απέρριψαν εν τη γενέσει της.
Εάν η συμφωνία δεν έχει ως επιδιωκόμενο στόχο τους Παλαιστινίους, αφού με αυτήν προβλέπεται τουλάχιστον στα χαρτιά η αναστολή της επέκτασης της κυριαρχίας του Ισραήλ σε περιοχές της Δυτικής Όχθης τις οποίες το εβραϊκό κράτος ήθελε να προσαρτήσει, τότε ποιος είναι; Προφανώς ο στόχος του Τελ Αβίβ είναι η καθιέρωση του Μεγάλου Ισραήλ ως μόνιμο γεγονός στην Μέση Ανατολή, αλλά ποιόν υποτίθεται ότι στοχεύει η συμμαχία Ισραήλ-ΗΑΕ;
Πολλοί θα απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα ότι ο στόχος είναι το σιιτικό Ιράν και η ραγδαία αυξανόμενη γεωστρατηγική του πίεση στην περιοχή. Όμως πολλές φορές το τελευταίο διάστημα Ισραήλ και ΗΠΑ έχουν έρθει πολύ κοντά σε μια στρατιωτική αντιπαράθεση με το Ιράν, όμως και οι δυο πλευρές τελικά απέφυγαν την σύγκρουση. Εξ άλλου η συμφωνία Ισραήλ-ΗΑΕ δεν έχει να προσφέρει σε στρατηγικό επίπεδο επιπλέον οφέλη στο καταρρέων αμερικανοσιωνιστικό οχυρό της Μέσης Ανατολής και της Αραβικής Χερσονήσου. Εάν το Ιράν δεν είναι ο στόχος αυτής της συμφωνίας, τότε ποιος είναι;
Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα την έδωσαν οι Άραβες ηγέτες του Αραβικού Συνδέσμου (Arab League), οι οποίοι ξεκάθαρα δήλωσαν ότι ο αραβικός κόσμος απειλείται από έναν ξένο εισβολέα που δεν είναι Ρώσος ή Ιρανός, αλλά Τούρκος μέλος του ΝΑΤΟ. Στις κατηγορίες εναντίον της Τουρκίας πρωτοστάτησε ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΑΕ Ανβάρ Γκαργκάς , ο οποίος μιλώντας στον Αραβικό Σύνδεσμο τόνισε ότι «η τουρκική παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις αραβικών χωρών είναι ένα σαφές παράδειγμα αρνητικής επιρροής στην περιοχή». Ο Γκαργκάς κατηγόρησε την Τουρκία ότι απειλεί την θαλάσσια κυκλοφορία στα ύδατα της Μεσογείου, σε σαφή παραβίαση των σχετικών διεθνών νόμων και της κυριαρχίας των κρατών. Ποιος είναι όμως αυτός που ανέχεται τις τουρκικές απειλές στην Μεσόγειο; Προφανώς το ΝΑΤΟ.
Στην ίδια συνάντηση του Αραβικού Συνδέσμου ο υπουργός Εξωτερικών της Αιγύπτου Σαμέχ Σούκρι είπε ότι οι τουρκικές παρεμβάσεις σε πολλές αραβικές χώρες αποτελούν «την σημαντικότερη απειλή για την αραβική εθνική ασφάλεια», τονίζοντας ότι «η Αίγυπτος δεν θα μείνει αμέτοχος έναντι των τουρκικών φιλοδοξιών που εκδηλώνονται στο βόρειο Ιράκ, στην Συρία και στη Λιβύη». Ποιος όμως είναι αυτός που υποστηρίζει την Τουρκία σε αυτές τις φιλοδοξίες; Προφανώς η Ατλαντική Συμμαχία.
Η ειρωνεία είναι ότι ο πάλαι ποτέ αντι-ισραηλινός Αραβικός Σύνδεσμος κατηγοριοποίησε την νατοϊκή Τουρκία ως εχθρό του αραβικού κόσμου, κάτι που αναντίρρητα είναι μια γεωπολιτική πραγματικότητα. Πραγματικότητα διότι η νατοϊκή Τουρκία έχει εδαφικές, πολιτικές, θρησκευτικές και οικονομικές φιλοδοξίες στις αραβικές χώρες, κάτι που αδιάλειπτα διαφημίζεται από κορυφαίους Τούρκους ηγέτες και από τον ίδιο τον Ερντογάν. Η Τουρκία έχει στρατιωτικές βάσεις στην Λιβύη, στην Συρία, στο Ιράκ, στην βόρεια Κύπρο χωρίς να υπάρχει η συγκατάθεση των νόμιμων κυβερνήσεων αυτών των χωρών.
Στο εσωτερικό μέτωπο της Τουρκίας, αντιθέτως με αυτά που προωθούνται από μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ στην Ελλάδα και αλλού, ο Ερντογάν έχει την πλήρη υποστήριξη του τουρκικού στρατού και των μεγάλων πολιτικών κομμάτων, είτε βομβαρδίζει τους Κούρδους στο Ιράκ, είτε στοχεύει τις δυνάμεις του Άσαντ στην Συρία, είτε υποστηρίζει τους ισλαμο-μισθοφόρους στην Λιβύη ή απειλεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Η μεγάλη πλειοψηφία του τουρκικού λαού επιδοκιμάζει τον Ερντογάν ως εθνικό ηγέτη στην εξωτερική πολιτική, ιδιαίτερα αναφορικά με την Ελλάδα.
Στο εξωτερικό μέτωπο απολαμβάνει την υποστήριξη των μεγάλων δυνάμεων του ΝΑΤΟ Γερμανίας, Βρετανίας και Ιταλίας, ενώ η Γαλλία είναι βέβαιο ότι το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η εξασφάλιση των ενεργειακών συμφερόντων της στην Λιβύη και η τόνωση της πολεμικής της βιομηχανίας δια των πωλήσεων οπλικών συστημάτων στην Ελλάδα.
Το ΝΑΤΟ είναι ο γόρδιος δεσμός της λύσης των επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Το ΝΑΤΟ είναι αυτό που κατοχυρώνει την Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη, αν η Ατλαντική Συμμαχία αποσύρει την πολιτικο-στρατιωτική υποστήριξη της προς την Τουρκία, τότε τα νέο-οθωμανικά οράματα του Ερντογάν θα διαλυθούν εις τα εξ ων συνετέθησαν. Η Τουρκία παραβιάζει συστηματικά τις αρχές που διέπουν το ΝΑΤΟ (επιθετικές ενέργειες, αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων κράτους-μέλους, εξοπλισμός τρομοκρατικών οργανώσεων) και ως εκ τούτου ο αποκλεισμός της από την Ατλαντική Συμμαχία θα ήταν σύννομος. Βέβαια αυτό δεν είναι εφικτό λόγω των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και σχεδιασμών του ΝΑΤΟ, μήπως όμως είναι εφικτή η αποχώρηση της Ελλάδας και η ένταξη της σε άλλη συμμαχία; Εκτός και αν θέλουμε να υπερασπιστούμε τα νέο-οθωμανικά σχέδια και να δεχθούμε την διχοτόμηση του Αιγαίου που προλειαίνεται με την υποβολιμαία εμπλοκή του ΝΑΤΟ και της τουρκόφιλης Γερμανίας στις διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα. Μια διαπραγμάτευση που είναι προπομπός αμφισβήτησης της εθνικής μας κυριαρχίας.
Είναι η στιγμή της αλήθειας για την παρουσία της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ ή για την παρουσία της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. Και οι δύο χώρες μαζί προφανώς και δεν χωράμε.
Γ. Λιναρδής