Πρόσφατα βλέπουν το φως της δημοσιότητας αδιέξοδες παρεμβάσεις και παραινέσεις υψηλόβαθμων γυναικών της Δύσης, μεταξύ αυτών και η πρόεδρος της χώρας μας, για τα δικαιώματα των γυναικών στο Αφγανιστάν μετά την ήττα και άτακτη φυγή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Όλες οι κυρίες αυτές στρογγυλοκαθήμενες στις πολυθρόνες των γραφείων και στα ανάκλιντρα των σαλονιών τους χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την κατάληψη της εξουσίας από τους «μισογύνηδες» Ταλιμπάν και τις απροστάτευτες πλέον Αφγανές γυναίκες. Ποια είναι όμως η αλήθεια;

Κατά την διάρκεια του εικοσαετούς πολέμου στο Αφγανιστάν υπήρχε μια παράξενη και ανάλγητη αδιαφορία των δυτικών κοινωνιών για τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν εκεί. Δεν είναι γνωστός ο ακριβής αριθμός των αμάχων που σκοτώθηκαν με την δικαιολογία των «παράπλευρων απωλειών». Το Watson Institute του Brown University υπολογίζει ότι οι θάνατοι των αμάχων στην διάρκεια του πολέμου υπερβαίνουν τις 70.000, χωρίς να μπορεί να διευκρινιστεί πόσοι από τους νεκρούς ήταν γυναίκες και παιδιά. Μπορούμε όμως να υπολογίσουμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό ήταν γυναίκες.

Στην διάρκεια της εικοσαετίας τα δυτικά μέσα ενημέρωσης στοχευμένα και συνειδητά λάμβαναν υπόψη τους μόνο τον αριθμό των νεκρών νατοϊκών στρατιωτών, όχι τον αριθμό των αμάχων Αφγανών που σκοτώθηκαν. Οι ζωές των Αφγανών ανδρών και γυναικών δεν είχαν σημασία. Οι παρεμβαίνουσες σήμερα κυρίες που κόπτονται για «τα δικαιώματα των γυναικών» στο Αφγανιστάν πιστεύουν ότι «άξιζαν τον κόπο» οι χιλιάδες νεκρές γυναίκες στο Αφγανιστάν; Μήπως «άξιζε ο κόπος» των νατοϊκών κατοχικών δυνάμεων επειδή οι γυναίκες που επέζησαν της ιμπεριαλιστικής εισβολής και κατοχής θα ήταν σε θέση, υπό την προϋπόθεση της νικηφόρας έκβασης του πολέμου για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, να ασκήσουν «τα δικαιώματα των γυναικών»;

Ρητορικά βέβαια τα ερωτήματα, καθώς νεκρές γυναίκες δεν μπορούν να ασκήσουν τα όποια δικαιώματα. Εκτός και αν η κα Σακελλαροπούλου ή η κα von der Leyen πιστεύουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αν έχουν δηλαδή την ηθική εξουσία να θυσιάσουν χιλιάδες αθώες γυναίκες προκειμένου άλλες γυναίκες να έχουν την ευκαιρία να ασκήσουν «τα δικαιώματα των γυναικών».
Αν είναι έτσι, τότε ποιο το όριο των Αφγανών γυναικών που θα μπορούσαν να θυσιαστούν για το γενικότερο καλό των «δικαιωμάτων των γυναικών»; Φτάνουν 70.000, μήπως 100.000; Στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε πως σκέπτονται, δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε την γνωστή ρήση του Στάλιν: "ένας θάνατος είναι τραγωδία, χιλιάδες θάνατοι είναι στατιστική". 
Ουδόλως έχουν σημασία οι αριθμοί για τις παρεμβαίνουσες με κροκοδείλια δάκρυα. Αυτό που είχε σημασία ήταν να εγκατασταθεί και να διατηρηθεί στο Αφγανιστάν ένα καθεστώς κουίσλινγκς των ιμπεριαλιστών του βαθέως κράτους της Ουάσιγκτον που θα προστάτευε «τα δικαιώματα των γυναικών» για όσες δεν σκοτώθηκαν από αμερικανο-νατοϊκούς βομβαρδισμούς.

Στην διάρκεια της εικοσαετίας βομβαρδίστηκαν γαμήλιες τελετές, κηδείες, λαϊκές αγορές. Νεκρές νύφες, νοικοκυρές, μητέρες, αδελφές. Νεκρά κορίτσια. Σχεδόν καμία γυναίκα της Δύσης, από αυτές που κόπτονται για «τα δικαιώματα των γυναικών», δεν θεώρησε ότι άξιζε τον κόπο να διαμαρτυρηθεί για αυτές τις δολοφονίες. ΗΠΑ και ΝΑΤΟ σκότωσαν στο Αφγανιστάν με συνειδητή περιφρόνηση αθώες γυναίκες, άνδρες και παιδιά, η εκ των υστέρων παρεμβάσεις και παραινέσεις των κυριών Σακελλαροπούλου και von der Leyen για «τα δικαιώματα των γυναικών» προφανώς ξεφεύγουν της λογικής και εντάσσονται στην σφαίρα υποτέλειας στην ιμπεριαλιστική προπαγάνδα.

Γ. Λιναρδής