"Σιμώνει ο νέος ο λόγος π᾿ όλα θα τα βάψει,
στη νέα του φλόγα. νου και σώμα, ατόφιο ατσάλι...

Η γη μας αρκετά λιπάστηκε από σάρκα ανθρώπου...
παχιά και καρπερά, να μην αφήσουνε τα σώματά μας
να ξεραθούν απ᾿ το βαθύ τούτο λουτρό του αιμάτου πιο πλούσιο,
πιο βαθύ κι απ᾿ όποιο πρωτοβρόχι.

Αύριο να βγει ο καθένας μας με δώδεκα ζευγάρια βόδια
τη γη αυτή να οργώσει την αιματοποτισμένη...

Ν᾿ ανθίσει η δάφνη απάνω της και δέντρο ζωής να γένει,
και η άμπελός μας να απλωθεί ως τα πέρατα της οικουμένης..."