Πρόσφατα έγινε πρώτη είδηση στα μέσα ενημέρωσης, ελληνικά και ξένα, η παρουσίαση του νέου τουρκικού μη επανδρωμένου μαχητικού αεροσκάφους Akıncı (Επιδρομέας). Ο πρόεδρος της Τουρκίας παρέστη στην τελετή που έγινε στις εγκαταστάσεις της κατασκευάστριας εταιρίας Baykar Makina, η οποία κατασκευάζει επίσης και το Bayraktar TB2 που έδειξε τις συντριπτικές δυνατότητες του στον πόλεμο του Ναγκόρνο Καραμπάχ (Αρτσάχ).

Με το Akıncı και το Bayraktar TB2 η τουρκική πολεμική βιομηχανία γίνεται ένας σημαντικός παίκτης στην κατασκευή και εξαγωγή μαχητικών drones, οι τεχνολογικές δυνατότητες που έχει αποκτήσει σε αυτό τον τομέα επιτρέπουν στην Τουρκία να υψώνει το ανάστημα της στην περιφερειακή πολιτική, όσο και αν αυτό δεν είναι αρεστό στους αιθεροβάμονες καρεκλοκένταυρους που ηγούνται της αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας.
Το ισοζύγιο στρατιωτικής ισχύος μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας γέρνει επικίνδυνα, είναι αναπόφευκτο ότι τα στρατιωτικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη αλλάζουν την φύση των διακρατικών συγκρούσεων, η Ελλάδα σε αυτό τον τομέα βρίσκεται σε φάση λήθαργου από τον οποίο είναι αμφίβολο αν ποτέ ξυπνήσει.

Η χρήση μη επανδρωμένων αεροσκαφών από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις επιφέρει τεράστιες αλλαγές στην ισορροπία ισχύος των χερσαίων δυνάμεων (κυρίως) μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας, η χρήση μαχητικών drones σηματοδοτεί μια νέα εποχή στις πολεμικές συγκρούσεις. Η Τουρκία χρησιμοποίησε τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη της με επιτυχία σε αρκετές πρόσφατες στρατιωτικές συγκρούσεις, συμπεριλαμβανομένης της Λιβύης, της Συρίας, του Ναγκόρνο Καραμπάχ και εντός των συνόρων της εναντίον των Κούρδων μαχητών.

Η σύγκρουση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ ανέδειξε τα τρωτά σημεία των παραδοσιακών οπλικών συστημάτων, όπως τα άρματα μάχης και τα τεθωρακισμένα οχήματα μάχης, από οπλισμένα με κατευθυνόμενους πυραύλους μη επανδρωμένα αεροσκάφη.
Θυμίζουμε ότι η άμυνα του Έβρου βασίζεται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα στα άρματα μάχης, όπου η ισορροπία μεταξύ ελληνικών και τουρκικών αρμάτων είναι περίπου 1։1. Μεταξύ των ειδημόνων γίνονται συζητήσεις σχετικά με το κατά πόσον ακριβά και τεχνολογικά εξελιγμένα θωρακισμένα οχήματα μπορούν να επιβιώσουν σε μελλοντικές μάχες ενάντια σε μάζες εχθρικών οπλισμένων drones. Μήπως τo άρμα μάχης (tank), το οποίο πρωτοεμφανίστηκε στα πεδία μάχης του Δυτικού μετώπου το 1917, πλησιάζει τώρα τα χρόνια του λυκόφωτος της στρατιωτικής του χρησιμότητας;

Εξίσου ευάλωτα είναι και τα παραδοσιακά επίγεια συστήματα αεράμυνας, ραντάρ και πύραυλοι εδάφους-αέρος.
Οι τεχνολογίες πυραύλων εδάφους-αέρος μπορεί να αποδειχθούν αναποτελεσματικές έναντι εκατοντάδων οπλισμένων drones. Η απειλή συνίσταται στο ότι σμήνη πυρομαχικών χαμηλού κόστους θα μπορούν να συντρίψουν παραδοσιακά συστήματα αεράμυνας. Πολύ απλά, όταν προσπαθείς να αναχαιτίσεις μη επανδρωμένα αεροσκάφη αξίας 100.000 ή 200.000 δολαρίων με πυραύλους αξίας εκατομμυρίων, πολύ γρήγορα η άμυνα θα ξεμείνει από πυραύλους.

Οι υπεύθυνοι της άμυνας της Ελλάδας θα πρέπει να εξετάσουν το μελλοντικό πεδίο μάχης που ήδη άρχισε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας, τουτέστιν έναν πόλεμο με συμβατικές στρατιωτικές δυνάμεις από την μια πλευρά, ενάντια σε σμήνη προηγμένων, αυτόνομων οπλισμένων drones. Η αποτυχία εξέλιξης και προσαρμογής σε αυτή την νέα μορφή πολέμου, θα μπορούσε να οδηγήσει σε καταστροφικές συνέπειες, ακόμη πιο καταστροφικές από αυτές που υπέστησαν οι Αρμένιοι στον πόλεμο του Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Είναι πολύ πιθανό ομάδες εργασίας του υπουργείου Άμυνας να έχουν κάνει άριστες και έγκαιρες αναλύσεις των επιπτώσεων του πολέμου με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, όμως οι αρτηριοσκληρωμένες πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες περί άλλων τύρβαζαν και τυρβάζουν. Οι διαχρονικές ηγεσίες του υπουργείου Άμυνας ουδόλως αναγνώρισαν τις φαινομενικά «εξωτικές» απειλές και ικανότητες, όπως αυτές που παρουσιάστηκαν τελικά από τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα.
Εγκλώβισαν την αποτελεσματικότητα της εθνικής άμυνας έναντι της Τουρκίας στην απόκτηση αναγνωρισμένων και ορατών οπλικών συστημάτων (άρματα μάχης, μαχητικά, φρεγάτες), όμως και σε αυτά τα οπλικά συστήματα η αποτρεπτική δύναμη της Ελλάδας κρίνεται ανεπαρκής και χωρίς εμβάθυνση στην ουσία της αποτροπής που συνδυάζει την πολυπλοκότητα, την δυναμική εξέλιξη και την αναπόφευκτη αβεβαιότητα.

Η διαχείριση του αμυντικού status quo στην αντιμετώπιση της Τουρκίας θέτει σαφώς θέμα στρατιωτικής ισχύος. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει corpus κρατικής ιδεολογίας και στρατηγικής σκέψης.
Η Ελλάδα δεν έχει δικό της «μυαλό» και «αισθήσεις», υπό το αλεξιβρόχιο του ΝΑΤΟ είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την άκρως επιδέξια αμυντική πολιτική της Τουρκίας.

Η πολιτική ηγεσία δεν ενδιαφέρεται να αντιμετωπίσει δυναμικά την τουρκική απειλή, να την αποφύγει μάλλον θέλει, στηριζόμενη σε «συμμάχους» που ουδέποτε έχουν αποδείξει την αξιοπιστία τους.

Γ. Λιναρδής